เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 20 ฉู่เหิงรู้สึกผิด

บทที่ 20 ฉู่เหิงรู้สึกผิด

ฉู่หร่านเช็ดน้ำตาไป ร้องไห้ไป “หนูรู้ว่าหนูไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลฉู่ ในตัวหนูไม่มีเลือดของตระกูลฉู่ไหลเวียนอยู่เลย ทุกคนเลยไม่รัก ไม่เอ็นดูหนูเหมือนเมื่อก่อนแล้ว!”

เธอร้องไห้วิ่งขึ้นชั้นบนไป

ซ่งเชียนหย่าตามเธอไปด้วยความสงสาร ในขณะที่ฉู่เหว่ยฮ่าวมองฉู่ลั่ว แล้วพูดเกลี้ยกล่อมเธอว่า “ลั่วลั่ว พ่อไปดูหร่านหร่านก่อนนะ เธอกำลังคิดมาก ก็เลยอารมณ์แปรปรวนน่ะ”

พูดแล้วก็เดินตามซ่งเชียนหย่าไปปลอบฉู่หร่าน

พี่ฉู่เหิงไม่ได้ขึ้นไป แต่พูดกับฉู่ลั่วว่า “ก่อนหน้านี้คนในบ้านเข้าใจเธอผิดไป คิดว่าเธอไลฟ์สตรีมอะไรไร้สาระ คิดไม่ถึงว่าเธอจะจริงจังขนาดนี้ แถมยังเก่งมากอีกด้วย”

เขาเดินเข้าไปหา พร้อมลูบผมของน้องสาวแท้ ๆ อย่างอ่อนโยน “พี่ใหญ่ดีใจมาก”

ฉู่ลั่วเงียบงัน “…”

ในใจรู้สึกแปลก ๆ

หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา เธอก็รู้สึกเหมือนตายและเกิดใหม่อีกครั้ง คิดว่าตัวเองไม่มีความรู้สึกอะไรต่อคนในตระกูลฉู่อีกแล้วเสียอีก

แต่เมื่อฉู่เหิงยังคงอ่อนโยนกับเธอขนาดนี้ ความอบอุ่นพลันไหลเข้าสู่หัวใจ แต่ก็แฝงความเจ็บปวดไว้ด้วยเช่นกัน

“หร่านหร่านถูกพวกเราตามใจมาตั้งแต่เด็ก พอเธอปรากฏตัวขึ้นมา หร่านหร่านคงไม่ชิน ถ้าหร่านหร่านทำอะไรให้เธอไม่สบายใจ ไม่ต้องเก็บเอาไว้นะ มาบอกพี่ใหญ่ได้เลย”

ฉู่ลั่วมองชายหนุ่มอย่างประหลาดใจ

ฉู่เหิงยิ้มอ่อนโยน “ทำไมมองพี่แบบนั้น!”

ฉู่ลั่วพูดอะไรไม่ออก “ฉันคิดว่าพี่เห็นฉู่หร่านเป็นน้องสาวคนเดียวซะอีก”

ก่อนหน้านี้เธอคิดแบบนี้จริง อย่างน้อยในความทรงจำ ท่าทางที่ฉู่เหิงมีต่อเธอคือความเย็นชาเท่านั้น แม้จะไม่แสดงออกชัดเจนเหมือนพี่ชายอีกสองคน แต่ก็มึนตึงมาก

ฉู่เหิงได้ยินเธอพูดแบบนี้ ดวงตาก็ฉายแววเจ็บปวด ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจ

“ก่อนหน้านี้พี่คิดผิดเอง” ตอนที่ฉู่ลั่วยังไม่กลับมาที่บ้าน ฉู่หร่านก็ร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าพวกเขา กลัวว่าหลังจากที่ฉู่ลั่วกลับมาพ่อแม่และพี่ชายจะรู้สึกรักเธอน้อยลง

พวกเขาผูกพันกับฉู่หร่านมาหลายปี มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมาก

เพราะกลัวว่าฉู่หร่านจะเสียใจ เวลาที่เธออยู่ตรงหน้า เขาจึงเลือกจะเย็นชาใส่ฉู่ลั่ว ไม่อยากให้ฉู่หร่านคิดว่าตัวเองไม่มีที่ยืนในตระกูลฉู่

“แต่จือหนานช่วยเตือนสติพี่” ฉู่เหิงพูดด้วยความรู้สึกผิด “เธอก็เป็นลูกสาวของตระกูลฉู่ เธอกับหร่านหร่านต่างก็เป็นน้องสาวของพี่ทั้งคู่”

“เธอมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย เจอกับญาติที่เหมือนคนแปลกหน้า ต้องรู้สึกกลัวมากกว่าหร่านหร่านอยู่แล้ว”

เขายื่นมือออกไปคว้าน้องสาวแท้ ๆ มากอดไว้ “ลั่วลั่ว พี่ใหญ่ไม่ดีเอง ต่อไปพี่ใหญ่จะไม่จงใจทำตัวเย็นชาใส่เธออีกแล้ว”

ฉู่ลั่วเพิ่งเคยถูกคนสายเลือดเดียวกันกอดแบบนี้เป็นครั้งแรก

อ้อมกอดนี้อบอุ่นและยิ่งใหญ่มาก เต็มไปด้วยพลังและความรู้สึกปลอดภัย

ซ่งจือหนานที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ พูดทำลายบรรยากาศว่า “พี่ใหญ่ฉู่ ถ้าคุณคิดว่าตัวเองทำผิด ก็ช่วยดีกับพี่ลั่วหน่อยนะครับ พี่ไม่รู้ใช่ไหม เมื่อวานพี่ลั่วออกไปซื้อของ แม้แต่เงินแค่สิบล้านก็ยังไม่มี!”

“อะไรนะ!” ฉู่เหิงตกใจ เขายิ้มพลางคิดไปถึงช่วงหลังจากฉู่ลั่วกลับบ้าน แม้ว่าพวกเขาจะให้เงินแก่ฉู่ลั่ว แต่ไม่ได้มากมาย

เพราะพวกเขาได้ยินฉู่หร่านบอกว่า สภาพความเป็นอยู่ของฉู่ลั่วก่อนหน้านี้ไม่ดี หากให้เงินจำนวนมากตั้งแต่แรก ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้เธอเรียนรู้อะไรไม่ดีเข้า

ดังนั้นเมื่อเทียบกับลูกสาวเศรษฐีตระกูลอื่น เงินในมือของฉู่ลั่วมีน้อยจนน่าสงสาร มีเพียงวันนั้นที่เธอกลับบมาบ้าน พวกเขาสามคนพี่น้องให้เงินเธอคนละหนึ่งแสน

พ่อกับแม่ก็เหมือนจะให้อีกหนึ่งแสน

จะว่าไปแล้ว พวกเขาทุกคนรวมกัน เงินที่ให้ฉู่ลั่วก็เพียงแค่ห้าแสนเท่านั้น

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงไม่มีกระโปรงสำหรับงานเลี้ยงตอนเย็น

เมื่อฉู่เหิงคิดมาถึงตรงนี้ ความรู้สึกผิดในใจก็ยิ่งมากขึ้น เขาควักเอาบัตรแบล็กการ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “นี่เป็นบัตรไม่จำกัดวงเงิน ไม่มีรหัส ต่อไปเธออยากซื้ออะไรก็ซื้อได้เลย”