เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 21 อุดมคติถูกทำลาย

บทที่ 21 อุดมคติถูกทำลาย

ฉู่เหิงส่งการ์ดให้ฉู่ลั่ว จากนั้นก็ได้รับโทรศัพท์ตามให้รีบเข้าบริษัท เขากอดน้องสาวอีกครั้ง พูดปลอบใจหลายประโยคก่อนออกไป

ฉู่ลั่วรับแบล็กการ์ดใบนี้มา ในใจเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

ความรักจากครอบครัวมันเป็นความรู้สึกแบบนี้เองเหรอ?

นี่คือความรู้สึกของการถูกรักและเอ็นดูจากญาติสนิทใช่ไหม?

แปลกจริง ๆ

อบอุ่นมาก…

รู้สึกโชคดียังไงก็ไม่รู้

ฉู่ลั่วหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง เพื่อเก็บซ่อนความรู้สึก

ซ่งจือหนานที่ไม่ได้รับรู้ด้วยว่าเธอกำลังพึงพอใจ จึงพูดออกมาว่า “ฉู่เหิงไม่รู้ใจผู้หญิงเอาซะเลย เวลาแบบนี้ควรพาคุณไปช็อปปิงสิ ต้องขนย้ายของในห้างสักครึ่งหนึ่งกลับมาให้แล้ว น้องสาวถึงจะดีใจ!”

ฉู่ลั่วเก็บแบล็กการ์ด “ฉันไม่ชอบของพวกนั้น แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

ถ้าฉู่เหิงทำแบบที่ซ่งจือหนานพูด แบบนั้นเธอคงรู้สึกไม่สบายใจยิ่งกว่าเดิม

คนรับใช้นำอาหารเช้าของฉู่ลั่วมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ซ่งจือหนานนั่งลงด้านข้าง เฝ้ามองเธอค่อย ๆ ทานอาหารเช้าอย่างละเมียดละไม

ขณะที่เสียงปลอบฉู่หร่านของสองสามีภรรยาฉู่ดังลงมาจากชั้นสองเป็นระยะ

“หร่านหร่านเป็นองค์หญิงที่น่ารักและสวยที่สุดในโลก เป็นลูกที่พ่อกับแม่รักมากที่สุด”

“คนที่พ่อแม่รักที่สุดต้องเป็นลูกอยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตก็เป็นแบบนี้มาตลอด”

“ความรักของพ่อกับแม่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”

“เด็กดี อย่าร้องเลยนะ ร้องจนพ่อกับแม่จะขาดใจแล้ว”

ซ่งจือหนานที่ฟังอยู่พูดออกมาว่า “เมื่อก่อนไม่เห็นรู้เลยว่าฉู่หร่านเป็นพวกแอ๊บใสแบบนี้”

เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแม่ของฉู่หร่านสลับตัวเด็กทั้งสองคน ทำให้ฉู่ลั่วเร่ร่อนไร้ที่อยู่ข้างนอกกว่ายี่สิบกว่าปี

ฉู่หร่านไม่คิดจะสำนึกอะไรเลย ไม่อยากชดเชยให้ฉู่ลั่ว ทั้งยังอยากครอบครองความรักของคนตระกูลฉู่ไว้คนเดียว

ตัวเองได้รับทุกสิ่งทุกอย่างของคนอื่นมาแท้ ๆ แต่ทำเหมือนฉู่ลั่วจะเอาทุกอย่างไปจากเธอ

“พี่ลั่ว คุณไม่โกรธเหรอ?” ซ่งจือหนานถามอย่างสงสัยใคร่รู้ เขาเป็นคนยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้าง ๆ เห็นภาพนี้ยังรู้สึกโกรธ แล้วฉู่ลั่วล่ะ?

“ไม่โกรธ”

ฉู่หร่านเป็นลูกรักสวรรค์ ใครเห็นใครก็รัก ที่ทุกคนชอบเธอมันเป็นเรื่องปกติมาก

ฉู่ลั่วหรี่ตามองไปทางซ่งจือหนานด้วยความแปลกใจ

แต่เด็กหนุ่มผู้ถูกมองแบบนั้นกลับเสียวสันหลังวาบ “พี่ลั่ว คุณอย่ามองผมแบบนี้ได้ไหม ผมกลัว!”

พอหันไปมองข้างหลัง ก็ไม่เห็นอะไรอยู่เลย

แต่เพราะไม่มีนี่แหละ เขาถึงรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม

“พี่ลั่ว คุณอย่าทำให้ผมตกใจสิ! ผมขี้กลัว!”

ฉู่ลั่วถามคำถามที่ตนแอบสงสัย “เมื่อก่อนนายไม่รู้สึกว่าฉู่หร่านเป็นพวกแอ๊บใสเหรอ?”

ซ่งจือหนานเงียบไป “…”

เขาจินตนาการถึงเรื่องน่ากลัวมากมายในหัว นึกว่าอีกฝ่ายจะเห็นอะไรแปลก ๆ แต่พี่ลั่วแค่อยากรู้เรื่องนี้เนี่ยนะ!

“ไม่นะครับ เมื่อก่อนฉู่หร่านไม่ใช่แบบนี้ ทั้งอ่อนโยนและจิตใจดีมาก เธอเป็นคนสวยนิสัยดี เพื่อนในกลุ่มพวกเราชอบเธอมาก”

พอพูดแบบนี้ ซ่งจือหนานเองก็รู้สึกว่ามันแปลก

ที่จริงก่อนหน้านี้ก็มีเรื่องคล้ายกันมาก ๆ แบบในวันนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง

แต่ตอนนั้นเขาเองก็เป็นเหมือนฉู่เหว่ยฮ่าว รู้สึกว่าฉู่หร่านถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม คนที่รังแกฉู่หร่านจะต้องชดใช้

หรือเมื่อก่อนเขาโง่ขนาดนั้นเชียวเหรอ?

แม้แต่คนที่แกล้งทำตัวใสซื่อก็ยังแยกไม่ออก?

ฉู่ลั่วแอบถามระบบในใจ

‘เรื่องของฉู่หร่านเป็นยังไงกันแน่? เธอไม่ใช่ลูกรักสวรรค์เหรอ? หรือว่าอุดมคติที่ทุกคนมีต่อเธอถูกทำลายได้ด้วย?’

ถึงเธอจะไม่เปล่งเสียงออกมา แต่ระบบก็ได้ยินความคิดและให้คำตอบได้เช่นกัน

[สถานะของฉู่หร่านพิเศษมาก เมื่อถึงเวลา นายหญิงจะเข้าใจเอง]

ฉู่ลั่วถามต่อ

‘แสดงว่าฉันเดาถูกแล้ว อุดมคติที่คนอื่นมีต่อฉู่หร่านถูกทำลายได้ ต่อให้เป็นลูกรักสวรรค์ก็ตามงั้นสิ’

[…ระบบปฏิเสธที่จะตอบคำถามซึ่งเกิดจากการคาดเดา]