เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 216 ฉันผิดหวังมากจริง ๆ
แต่ว่า…
เหมือนผีสาวจะกังวลมากไป
ซุนหย่าจิ้งลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยสีหน้าโกรธยิ่งกว่าเฝิงข่ายเสียอีก เธอตะเบ็งเสียงขณะพูดอย่างเฉียบขาด “แต่คนที่ฉันทิ้งไปมีเงินมากกว่าคุณ หล่อกว่าคุณ อ่อนโยนกว่าคุณ ทุ่มเทมากกว่าคุณ มีความสามารถมากกว่าคุณ นี่ยังแสดงออกไม่ชัดอีกเหรอ… ว่าฉันรักคุณ?”
“คุณก็รู้นี่ ว่าฉันเป็นคนเห็นแก่เงินขนาดไหน เป็นคนหยิ่งทะนงมากแค่ไหน แต่แค่คุณส่งดอกไม้ให้ไม่กี่ช่อ ก็ยอมตกลงเป็นแฟนของคุณแล้ว นี่ยังพิสูจน์ไม่พออีกเหรอว่าฉันรักคุณ?”
ใบหน้าหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความโกรธ
“ดูเหมือนว่าฉันจะมองคนผิดไป เฝิงข่าย! ฉันมองคุณผิดไปแล้ว!”
“ฉันรักคนผิดไป!”
เธอหันหลังจะเดินออกไปข้างนอก แต่เฝิงข่ายก็คว้าเธอเอาไว้ “ไม่ใช่นะ ฉัน… ฉันก็แค่หึงที่เธอเคยมีแฟนมากขนาดนั้น ฉันคิดว่า…”
“คุณคิดว่าอะไร? คุณคิดว่าฉันแค่เล่น ๆ อย่างนั้นเหรอ ถ้าฉันแค่เล่น ๆ ทำไมต้องมาหาคุณด้วย? คุณบอกมาสิ พวกเขามีตรงไหนที่โดดเด่นน้อยกว่าคุณ คุณมองดูเองสิ พวกเขามีตรงไหนที่ดูใจแคบกว่าคุณ?”
“ตอนที่ฉันอยู่กับพวกเขา คุณรู้ไหมว่าพวกเขาจ่ายเงินเพื่อฉันไปมากเท่าไหร่? รู้ไหมว่าพวกเขาให้ใจฉันมามากแค่ไหน?”
“คุณไม่เคยรู้! เฝิงข่าย คุณไม่เคยรู้เลย การที่ฉันเลือกคุณฉันต้องยอมปล่อยเงินไปมากแค่ไหน คุณไม่เคยรู้เลย การที่ฉันเลือกคุณ ต้องเสียอะไรไปมากเท่าไหร่!”
ซุนหย่าจิ้งร้องไห้พร้อมกับผลักเฝิงข่ายออกไปข้างนอก “คุณให้ฉันเปิดตัวคุณในกลุ่มเพื่อน? ฉันจะเปิดตัวได้ยังไง? ดอกไม้หนึ่งช่อเหรอ? ฉันควรอวดชื่อดอกไม้ช่อเดียวที่คุณให้ฉันเหรอ?”
“คุณคิดว่าฉันไม่อยากเปิดตัวคุณเหรอ? ฉันแค่ไม่อยากให้คุณถูกหัวเราะเยาะต่างหาก!”
“หัวเราะเยาะว่าคุณเป็นแค่คนจน ๆ หัวเราะเยาะว่าคุณตามจีบแฟน แต่ส่งดอกไม้ให้แค่ช่อเดียว!”
จนกระทั่งผลักเฝิงข่ายออกไปนอกห้องได้แล้ว เธอก็สะอื้น “เฝิงข่าย คุณไม่เคยรู้เลยว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน คุณไม่เคยมองเห็นเลย! สนใจแค่ว่าฉันมีแฟนเก่ามากี่คน มีคนตามจีบเท่าไหร่ มีคนชื่นชมฉันแค่ไหน แต่คุณไม่เคยมองเห็นเลยว่า ฉันเลือกคุณจากบรรดาพวกเขาทั้งหมด มันเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ขนาดไหน!?”
“เฝิงข่าย ฉันผิดหวังในตัวคุณจริง ๆ!”
“พวกเราสองคนไปทำใจให้เย็นก่อน แล้วพิจารณาความสัมพันธ์ของเราให้ดีอีกครั้งเถอะ!”
ปัง!
เธอปิดประตูเสียงดัง ปล่อยให้เฝิงข่ายที่สวมเพียงกางเกงขาสั้นอยู่ข้างนอกบ้าน
ทันทีที่ประตูปิด ซุนหย่าจิ้งก็เช็ดน้ำตาด่าทอออกมาหนึ่งประโยค “ของบ้าอะไรเนี่ย ฉันร้องไห้จนตาบวมไปหมดแล้ว”
ถังเจียวลอยเข้ามา ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เฝิงข่ายจะโกรธหรือเปล่า? ที่เธอปล่อยเขาไว้ข้างนอกแบบนี้”
ทั้งที่ยังไม่ได้สวมอะไรเลยด้วย…
“โกรธเหรอ เขากล้าโกรธด้วยเหรอ? เมื่อกี้เขาเพิ่งทำให้ผู้หญิงที่รักเขาร้องไห้ เขาเสียใจทีหลังก็ไม่ทันแล้ว ยังจะมาโกรธอีก! เหอะ!”
เพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
“จิ้งจิ้ง ฉันผิดไปแล้ว!”
“จิ้งจิ้ง ฉันแค่หึงเท่านั้นเอง!”
“จิ้งจิ้ง เธอให้อภัยฉันได้ไหม?”
ซุนหย่าจิ้งหยิบแก้วน้ำให้ตัวเอง หลังจากดื่มน้ำให้ชุ่มคอ ถึงเดินช้า ๆ ไปที่หน้าประตู พลางพูดเสียงสะอื้น “คุณเลิกโวยวายได้แล้ว วันนี้พวกเราแยกกันไปสงบสติอารมณ์ก่อนเถอะ”
“ฉันเองก็จะคิดทบทวนให้ดีเหมือนกัน ว่าที่รักคุณมากขนาดนี้มันคุ้มค่าหรือเปล่า?”
“คุ้มค่าสิ! คุ้มค่าแน่นอน! จิ้งจิ้ง เธอเชื่อฉันนะ ฉันรักเธอมากกว่าพวกเขา ดีกับเธอมากกว่าพวกเขาอีก!”
ซุนหย่าจิ้งทำเสียงตัดพ้อ “งั้นเหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอก!”
“ฉันจะทำให้เธอเห็น…”
ซุนหย่าจิ้งไม่พูดอะไรอีก เธอแค่ขอให้เฝิงข่ายออกไป แล้วอย่ารบกวนคนอื่น
เมื่อเฝิงข่ายไปแล้ว ซุนหย่าจิ้งก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกวักมือเรียกถังเจียว “เร็ว มาดูนี่สิ จะซื้อบ้านแบบไหนให้แม่ของเธอดี”
ถังเจียวลอยเข้ามาด้วยความไม่เข้าใจ “ซื้อบ้านเหรอ? ให้แม่ของฉันเหรอ? เธอมีเงินหรือไง?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่เงินของฉัน คนที่ทำผิดต่อเธอคือไอ้เดรัจฉานเฝิงข่ายนั่นต่างหาก มีสิทธิ์อะไรมาใช้เงินฉัน แน่นอนว่าต้องเป็นเงินของเขาสิ!”
YOU MAY ALSO LIKE
