เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 232 เป็นลูกสาวแท้ ๆ จริงไหม

บทที่ 232 เป็นลูกสาวแท้ ๆ จริงไหม

หยางไต้ตบแขนฮั่วเซียวหมิงเบา ๆ แล้วพูดกับเขาว่า “ยังไม่ไปดูลั่วลั่วอีก ลั่วลั่วเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลฮั่ว ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนไม่เห็นด้วย แม่ก็คิดจะรับลั่วลั่วมาเป็นลูกสาวอีกคน”

คุณนายฮั่วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ดวงตากลับมีแววขบขัน เธอพูดกับซ่งเชียนหย่าว่า “ลูกสาวที่ดีอย่างลั่วลั่ว ในฐานะที่เป็นแม่ก็อยากจะประคองไว้ในมือเพราะกลัวจะแตกสลาย อยากทะนุถนอมไว้ในอกกลัวหายไป”

ซ่งเชียนหย่ารู้ถึงอำนาจที่แท้จริงของตระกูลฮั่ว เมื่อได้ยินแบบนี้ถึงจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ยังคลี่ยิ้มและพูดรับคำว่า “พวกคุณยินดีรับลั่วลั่วเป็นลูก ถือเป็นโชคดีของลั่วลั่วแล้วค่ะ พวกเราจะไม่เห็นด้วยได้ยังไง”

หยางไต้เหลือบมองฮั่วเซียวหมิงอย่างมีเลศนัย รอยยิ้มของอีกฝ่ายงดงามกว่าเดิม “ฉันไม่ได้กลัวพวกคุณไม่เห็นด้วยหรอกนะ”

ซ่งเชียนหย่าไม่ค่อยเข้าใจ

อยากได้ฉู่ลั่วเป็นลูกสาว นอกจากพวกเขาไม่เห็นด้วย จะมีความคิดเห็นของใครสำคัญกว่าพวกเขาอีก?

มีเพียงฉู่หร่านที่สังเกตเห็นสายตาที่หยางไต้มองฮั่วเซียวหมิง หัวใจเธอก็เต้นแรง

ความรู้สึกไม่สบายใจตีตื้นขึ้นมา

ฮั่วเซียวหมิงเป็นลูกชายคนเดียวของฮั่วจิ้น วันข้างหน้าจะเป็นคนกุมอำนาจของตระกูลฮั่ว

ถ้าเขากับฉู่ลั่ว…

คิดมาถึงตรงนี้ แววตาของฉู่หร่านก็มืดมนลงเล็กน้อย “แม่คะ พวกเรายังมีเรื่องสำคัญต้องจัดการนะคะ”

เธอจงใจคล้องแขนของซ่งเชียนหย่า แล้วพูดด้วยความกังวลมากว่า “ลั่วลั่วล่วงเกินเหลยเฉิง ด้วยนิสัยดื้อรั้นแบบนั้นของลั่วลั่ว ต้องไม่ยอมไปขอโทษแน่นอน แม่คะ พวกเราไปสอบถามอาการบาดเจ็บของเหลยเฉิงกันก่อนเถอะค่ะ ถึงตอนนั้นค่อยมาดูกันว่าจะชดใช้ยังไงดี”

เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “ลั่วลั่วไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองก่อเรื่องใหญ่ขนาดไหน จะมีผลกระทบกับครอบครัวมากแค่ไหน”

ซ่งเชียนหย่าเองก็มีสีหน้าโกรธเคือง

แต่คิ้วสวยของหยางไต้กลับขมวดแน่น “ให้ลั่วลั่วไปขอโทษเหรอ?”

ซ่งเชียนหย่าพยักหน้า “ใช่ค่ะ เธอไม่รู้ความขนาดนี้ ไปก่อเรื่องให้เขาไม่พอใจ ยังทำร้ายเขาอีก!”

“เฮ้อ เด็กคนนี้จริง ๆ เลย…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยางไต้ค่อย ๆ หายไป

ซ่งเชียนหย่าเห็นคุณนายฮั่วมีท่าทีขุ่นเคือง ก็คิดว่าเธอโกรธฉู่ลั่ว จึงรีบพูดว่า “คุณวางใจได้ค่ะ ต่อไปฉันจะอบรมสั่งสอนเธอให้ดี ในอนาคตจะไม่ให้เธอทำผิดแบบนี้อีกแล้ว!”

หยางไต้ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

“ถ้าคุณคิดว่าที่เธอทำไปนั้นใช้ไม่ได้ จะช่วยสั่งสอนเธอสักสองสามประโยคก็ได้นะคะ พวกเราเข้ากับเด็กคนนี้ไม่ค่อยได้ ความสัมพันธ์ก็มีลึกซึ้ง มีบางคำพูดที่ยากจะพูด”

หยางไต้เงียบงัน

ตอนนั้นเธอเข้าใจความหมายในคำพูดของลูกชายแล้ว

คนตระกูลฉู่ไม่ดีกับฉู่ลั่วเลย!

ไม่ใช่แค่ไม่ดีแบบเห็นได้ผิวเผินเท่านั้น แต่ไม่ดีเลยจริง ๆ!

น้ำเสียงของคุณนายฮั่วเย็นชาขึ้นหลายส่วน พูดเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “คุณนายฉู่ ฉันเคยบอกแล้วนะ ฉันชอบลั่วลั่วมาก ถึงฉันจะรู้จักลั่วลั่วไม่นาน แต่ก็รู้ว่าลั่วลั่วเป็นเด็กดี”

“ถึงเรื่องที่เธอทำครั้งนี้จะหุนหันไปสักหน่อย แต่ฉันเชื่อว่าเธอไม่มีทางทำลงไปโดยไม่มีเหตุผลแน่” เธอถามอีกครั้ง “คุณได้ถามเธอหรือเปล่าว่าทำไมถึงทำแบบนี้?”

ซ่งเชียนหย่าสีหน้าย่ำแย่ลงไม่น้อย

ในใจยิ่งโกรธฉู่ลั่วมากขึ้นหลายเท่าจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้!

ก่อนหน้านี้ฉิงจื่อฉิงก็เป็นแบบนี้ ตอนนี้หยางไต้ยังมาเป็นเหมือนกัน!

เธอไม่เคยถูกตำหนิอย่างไม่สมควรขนาดนี้มาก่อน!

แต่หลังจากที่ฉู่ลั่วกลับมา ตนก็ถูกคนอื่นใช้น้ำเสียงเยาะเย้ยเสียดสีแบบนี้พูดใส่เรื่อย ๆ

ซ่งเชียนหย่าพยายามยกมุมปากขึ้น “พวกเราผิดเองค่ะ พวกเราควรถามฉู่ลั่วก่อน แต่ว่า…”

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะจับมือฉู่หร่านที่อยู่ข้างกายอย่างอ่อนโยน “แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไร ก็ไม่สามารถบุกเข้าไปในบ้านคนอื่น ไปทำร้ายคนอื่นได้นะคะ! ตระกูลฉู่ของพวกเราไม่เคยสอนมาแบบนี้”

“เหมือนกับหร่านหร่าน ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่ว่าจะมารยาทหรือการอบรมก็ดีทุกอย่าง ไม่ว่าเธอเจอเหตุการณ์แบบไหน ก็ไม่มีทางบุกไปที่บ้านของคนอื่นหรอกค่ะ!”

ฉู่หร่านก็พิงไหล่ที่อ่อนโยนของแม่ “เพราะคุณแม่สอนมาดีค่ะ ต่อไปพวกเราก็จะตั้งใจอบรมฉู่ลั่วด้วย ฉู่ลั่วจะต้องเข้าใจค่ะ”

ซ่งเชียนหย่ายิ้ม “เธอโตขนาดนั้นแล้ว ต่อให้อารมณ์คงที่แล้ว แต่สอนยังไงก็สู้หนูไม่ได้หรอก”

พูดจบ เธอก็มองหยางไต้อีกครั้ง “แต่ถ้าคุณนายฮั่วยินดีอบรมแทนฉัน ก็ดีค่ะ ให้เด็กคนนั้นรู้เรื่องรู้ราวเสียบ้าง จะได้ไม่เอาแต่สร้างปัญหาตลอดเวลา!”

“ขอโทษนะคะคุณนายฮั่ว พวกเรายังต้องจัดการเรื่องที่ลั่วลั่วทำไว้ ต้องขอตัวก่อนค่ะ”

เธอพาฉู่หร่านจากไป ไม่มีความคิดที่จะกลับไปถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากฉู่ลั่วแม้แต่น้อย

หยางไต้หมดคำพูด

เธอค่อนข้างตกใจ และมองซ่งเชียนหย่ากับลูกสาวที่เดินจากไปอย่างไม่อยากเชื่อ

“ลั่วลั่วเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอจริงไหมเนี่ย?”

สีหน้าของฮั่วเซียวหมิงก็ดำมืดลงเช่นกัน “ตระกูลฉู่คงไม่หาตัวลูกสาวแท้ ๆ มาผิดคนหรอกครับ”

หยางไต้ “…”