เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 234 ผมชอบคุณ

บทที่ 234 ผมชอบคุณ

ฉู่ลั่วที่เดิมทีผิดหวัง เมื่อเห็นแววตาของฮั่วเซียวหมิง เธอก็เงียบไปสักพักใหญ่

หญิงสาวตรวจสอบพลังของตนเองอีกครั้ง

…มันไม่เพิ่มขึ้นเลยสักนิด

แต่แววตาของฮั่วเซียวหมิงไม่ได้โกหก

ฉู่ลั่วพูดในใจ ‘ระบบ ทำไมความเชื่อของฮั่วเซียวหมิงถึงไม่ทำให้พลังวิญญาณของฉันเพิ่มขึ้น?’

[เป็นไปไม่ได้! ถ้าเขาเชื่อในตัวคุณจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นพลังวิญญาณของคุณต้องเพิ่มขึ้นแน่นอน]

เธอเลิกคิ้ว ‘ถ้าอย่างนั้น… ปัญหาอยู่ที่นายอีกแล้วหรือเปล่า?’

ระบบรีบแย้ง

[แน่นอนว่าไม่มีทาง! ผมไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ว่า ยังมีอีกสถานการณ์หนึ่ง…]

ฉู่ลั่วออกคำสั่ง ‘บอกมา’

ระบบลังเลก่อนจะอธิบายให้ฟัง

[คือแบบนี้ครับ ความศรัทธาจะทำให้พลังวิญญาณของคุณฟื้นฟู กลไกลนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ก็มีสถานการณ์ที่นอกเหนือไปจากนี้อยู่อีกหนึ่งสถานการณ์]

ฉู่ลั่ว “…”

ราวกับรับรู้ได้ถึงความจริงจังของเธอ ระบบจึงไม่เล่นลิ้นอีกแล้ว และพูดออกมาตามตรงว่า

[แรงศรัทธาจากครอบครัวและคนรัก จะไม่ทำให้พลังวิญญาณของคุณฟื้นฟู]

ฉู่ลั่วเอ่ยในใจ ‘ฮั่วเซียวหมิงไม่ใช่ครอบครัวของฉัน’

[ถ้ามีอีกสถานการณ์หนึ่งล่ะ?]

เธอเงียบงัน “…”

[ความรู้สึกที่เขามีต่อคุณ ความรู้สึกที่มากกว่าความเชื่อมั่นในความสามารถของคุณ]

ฉู่ลั่วถาม ‘ความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง?’

[…]

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาค่อย ๆ จับจ้องไปที่ใบหน้าของฮั่วเซียวหมิง จากคิ้วและตาของเขาไล่ลงมาจนถึงริมฝีปาก

ดวงตาของเธอเลื่อนมองไปทีละน้อย

จนกระทั่งตอนที่สายตาตกอยู่ที่ริมฝีปากของฮั่วเซียวหมิง เธอเห็นเขากลืนน้ำลาย ริมฝีปากบางก็เม้มเป็นเส้นตรง

หัวใจของฉู่ลั่วหยุดชะงักไปชั่วขณะ เธอเงยหน้าขึ้น มองดวงตาสีดำของฮั่วเซียวหมิง

ก่อนจะมองใบหูขาวซีดของเขาที่กำลังแดงขึ้น

ฮั่วเซียวหมิงผิวขาวมาก เมื่อเขาหูแดงขนาดนี้จึงเห็นได้ชัดเจน

เธอเผลอเอนตัวพิงไปข้างหลัง พยายามออกห่างอีกสักหน่อย

แต่ฮั่วเซียวหมิงกลับขยับเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว เขาถามอย่างประหม่า “เป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

เขายื่นมือออกไปจะแตะลงบนใบหน้าของฉู่ลั่ว

เพียะ!

มือของฉู่ลั่วตบหลังมือฮั่วเซียวหมิงอย่างแรงจนมันกลายเป็นสีแดงทันที

มือของชายหนุ่มค้างอยู่กลางอากาศ

สายตาของเขาเลื่อนลงมาช้า ๆ ก็เห็นความขัดแย้งและความไม่อยากเชื่อในแววตาของฉู่ลั่ว

“…” ฮั่วเซียวหมิงเงียบงัน ความร้อนที่หูของเขาหายไปในทันที เหลือไว้เพียงอาการทำตัวไม่ถูก “น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่น่าเชื่อขนาดนั้นเลยสินะ”

ฉู่ลั่วขมวดคิ้ว เอามือปิดหน้ารูปไข่ไว้ นิ้วมือชิดติดกันจนไม่มีช่องว่าง “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร!”

ฮั่วเซียวหมิงที่ตอนแรกรู้สึกปวดใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางของเธอ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าอยากขำอยู่นิดหน่อย

เขาหัวเราะเสียงทุ้ม ความอึดอัดในอกหายวับไปแล้ว

มือทั้งสองข้างวางลงบนเอวของฉู่ลั่ว ไม่ได้เข้าใกล้เธอไปมากกว่านี้ มีเพียงรอยยิ้มในดวงตาและมุมปากยกขึ้น

น้ำเสียงนั้นยังคงน่าฟังเหมือนเคย แต่ในหูของฉู่ลั่วกลับเหมือนเสียงฟ้าร้องที่น่าตกใจ

“ฉู่ลั่ว คุณดูไม่ผิดหรอก”

“ผมชอบคุณ”

“ชอบแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งชอบผู้หญิงสักคน”

“ไม่ใช่ความเทิดทูนบูชาหรือหลงใหลเหมือนสาวกผู้ศรัทธาในตัวคุณ”

ห้องพักผู้ป่วยตกอยู่ในความเงียบอย่างประหลาด

ดวงตาสีดำของฮั่วเซียวหมิงจ้องฉู่ลั่วตาไม่กะพริบ มองจนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยอาการต่อต้าน

มุมปากของเขาสยายยิ้มมากขึ้นจนเห็นได้ชัดเจน เพียงแค่ยืดตัวตรงขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ “คุณมีอะไรอยากพูดหรือเปล่า?”

ฉู่ลั่วขมวดคิ้วมองชายหนุ่มอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา “ฉันไม่ได้ชอบคุณ… และไม่มีทางชอบด้วย”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฮั่วเซียวหมิงไม่ได้จางลงเลย “คุณไม่ชอบแค่ผมคนเดียว หรือว่าไม่ชอบใครเลย?”

“ตอนนี้ฉันไม่คิดเรื่องพวกนี้!”

ฮั่วเซียวหมิงกดคางลง ทำหน้าเหมือนรู้อะไร “โอเค ผมเข้าใจแล้ว ตอนนี้เรามาคุยเรื่องร่วมมือทางธุรกิจกับตระกูลฉู่กันดีกว่า”

ชายหนุ่มดูเป็นการเป็นงาน ราวกับว่าคนที่สารภาพรักและถูกปฏิเสธไปเมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่เขา

ฉู่ลั่วเก็บสีหน้าต่อต้าน และแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เรื่องความร่วมมือทางธุรกิจกับตระกูลฉู่ ฉันไม่เข้าใจหรอก คุณควรติดต่อไปหาทางตระกูลฉู่”

“ได้”

ฮั่วเซียวหมิงยืนขึ้น แผ่นหลังตั้งตรง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า เขาพูดกับเธอด้วยแววตาเย็นชา “ถ้าอย่างนั้นคุณก็พักผ่อนให้มาก ๆ ผมไปก่อนนะ”

“อืม”

ระหว่างปิดประตู ชายหนุ่มลอบมองจนลับสายตา ชวนให้เธอรู้สึกแปลก ๆ ในใจ