เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 236 วิถีสวรรค์

บทที่ 236 วิถีสวรรค์

เหิงหว่านไป๋มองฉู่ลั่วพร้อมเสียงสะอื้นที่หยุดลง น้ำตาเลือดก็ไม่ไหลแล้ว เธอถามด้วยความร้อนใจว่า “ที่คุณพูดมาจริงหรือเปล่าคะ เหลยเฉิงไม่ได้เจอจุดจบที่ดีใช่ไหม?”

“ไม่ได้เจอ จุดจบของเขาจะน่าสมเพชยิ่งกว่าการที่เธอไปฆ่าเขาตอนนี้เสียอีก”

แน่นอน เพราะตอนนี้ไม่มีคนคอยปิดบังสวรรค์ให้เหลยเฉิงแล้ว

อีกอย่างสวรรค์ก็เห็นร่องรอยหนี้เลือดบนตัวเหลยเฉิงแล้ว ต่อให้ปิดบังอีกครั้งก็ไม่มีประโยชน์

เหิงหว่านไป๋ยกมือขึ้นมาปิดหน้า ร้องไห้น่าสงสารกว่าเดิม

แต่กลิ่นอายผีร้ายบนตัวเธอค่อย ๆ หายไปแล้ว เหลือเพียงวิญญาณบริสุทธิ์ที่กำลังส่งเสียงร้องไห้เบา ๆ เท่านั้น

“สอนกันเสร็จแล้วใช่ไหม! หัวหว่าน เจ้ากับเมี่ยวเมี่ยวพานางไปส่งที่กองถ่าย”

หัวหว่านมองฉู่ลั่ว อีกฝ่ายลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

หัวหว่านพาพวกเธอออกไป แต่เฉิงยวนก็พุ่งมาอยู่ตรงหน้าฉู่ลั่ว รูม่านตาที่หรี่เล็กลงอย่างน่ากลัวเข้ามาชิดกับใบหน้าหญิงสาว

ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงมืดมน “ฮั่วเซียวหมิงพูดอะไรกับเจ้าใช่ไหม?”

ฉู่ลั่วปฏิเสธเสียงแข็ง “เปล่า!”

“เขาคงไม่โง่ถึงขนาดมาสารภาพรักกับเจ้าหรอกใช่ไหม?”

“เปล่า!”

“เขาสารภาพรักจริงเหรอ? เจ้าโง่นั่น! เจ้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์เลย เขาก็มาสารภาพรักแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะถูกปฏิเสธ” เฉิงยวนไม่ฟังที่ฉู่ลั่วพูด เอาแต่รำพึงกับตัวเอง

“มิน่าล่ะ เขาถึงลงไปสูบบุหรี่อยู่ข้างล่าง เหมือนผู้ชายประเภทนั้นเลย พวกที่เสียภาพลักษณ์ได้เพราะเรื่องเดียวคือผิดหวังในความรัก”

เมื่อนึกถึงภาพที่ตนเองเห็นริมหน้าต่าง เฉิงยวนก็พูดอย่างพอใจ “หนุ่มหล่อก็คือหนุ่มหล่อ เวลาผิดหวังก็ยังมีเสน่ห์มากอยู่ดี”

“…” ฉู่ลั่วถามลองเชิง “เธอรู้เหรอ?”

“รู้อะไร? ฮั่วเซียวหมิงชอบเจ้าน่ะเหรอ? พวกเรารู้กันหมดทุกคน! คนรอบตัวเจ้าก็รู้กันหมด” เฉิงยวนพูดไม่ยั้งเหมือนอัดอั้น “แต่เพราะเจ้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์ พวกเราเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้”

แอบดูหนุ่มหล่อที่ไม่มีใครเทียบได้แอบชอบคนอื่นข้างเดียว มันฟินมากเลยนี่นา!

ฉู่ลั่วเงียบงัน “…”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอเริ่มเห็นใจฮั่วเซียวหมิงขึ้นมาบ้างแล้ว

ขณะนึกถึงใจเขา เสียงประหลาดของเฉิงยวนก็ดังเข้ามาในหู “ฉู่ลั่ว เจ้ามีเรื่องบิดบังพวกเราใช่หรือไม่!”

ฉู่ลั่วหันมาเผชิญหน้ากับดวงตาของวิญญาณสาวชุดฮั่นฝู

เอาเถอะ… ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสงสารคนอื่น

เฉิงยวนลอยไปลอยมาอยู่ในห้องพักผู้ป่วย พลางยกนิ้วขึ้นมานับและพูดว่า “เจ้าอย่าเอาแต่บอกว่าไม่สิ! ข้าไม่ได้เป็นคนโง่เหมือนหัวหว่านกับเมี่ยวเมี่ยวนะ”

“หลายวันมานี้เจ้าทำตัวแปลกไปหลายอย่างเชียวละ เริ่มตั้งแต่วาดยันต์ไม่หยุด แล้วในกองถ่ายอีก เผชิญหน้ากับของเล็กน้อยแค่นั้น แต่เจ้ากลับไม่ใช้พลังวิญญาณ ใช้แต่ยันต์อย่างเดียว”

“ยังมีตอนที่ไปหาเหลยเฉิง ค่ายอาคมในบ้านหลังนั้น พลังของเจ้าย่อมปกป้องข้ากับเมี่ยวเมี่ยวได้แน่นอน แต่ตอนที่ข้าบอกว่าจะไม่เข้าไป เจ้ากลับเห็นด้วยซะอย่างนั้น”

เฉิงยวนลอยกลับมาตรงหน้าฉู่ลั่วอีกครั้ง พร้อมกับจ้องเธอตาเขม็ง ไม่ยอมให้พลาดสีหน้าของเธอแม้แต่นิดเดียว

“ฉู่ลั่ว พลังวิญญาณของเจ้ามีปัญหา ซ้ำยังเป็นปัญหาใหญ่ด้วย”

“อีกอย่าง…”

“คนอื่นดูไม่ออก แต่ข้ากลับรู้ได้อย่างชัดเจน ที่เจ้านอนโรงพยาบาลไม่ใช่เพราะแผลที่หลัง แต่เป็นเพราะสูญเสียพลังวิญญาณมากเกินไป”

วิญญาณสาวกอดอก “บอกมาเถอะ มีปัญหาอะไรกันแน่? อย่าคิดจะหลอกข้า ถ้าเจ้าคิดจะหลอกข้า ข้าไม่ใช่แค่จะบอกเรื่องนี้กับพวกหัวหว่าน แต่ข้าจะให้หัวหว่านติดต่อไปหาพี่ใหญ่ของเจ้า แล้วบอกให้เขารู้ ต่อด้วยฮั่วเซียวหมิง…”

ตอนแรกฉู่ลั่วคิดจะปิดปากเงียบ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงยวนก็ขมวดคิ้ว “ห้ามบอกพวกเขา”

“ข้ารู้อยู่แล้วละว่าไม่ควรบอก เพราะแบบนี้ข้าถึงได้ให้พวกเขาไปที่อื่นยังไงล่ะ!”

ฉู่ลั่วหลุบสายตาลง ครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน

“ฉู่ลั่ว หัวหว่านกับเมี่ยวเมี่ยวไม่มีพลัง แต่ข้าไม่เหมือนพวกนาง ข้าเป็นผู้บำเพ็ญในวิถีเต๋ามาตั้งกี่พันปี อาศัยแค่พลังของข้า หากบำเพ็ญพลังวิญญาณอีกเล็กน้อยก็เก่งแล้ว ไม่แน่ว่าข้าอาจจะบรรลุเซียนเร็วกว่าเจ้าด้วยซ้ำไป”

ฉู่ลั่วพูดเบา ๆ ว่า “ต่อไปฉันจะมีเคราะห์ใหญ่ จำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณเพื่อผ่านพ้นไปให้ได้”

“เคราะห์ใหญ่? เคราะห์ใหญ่แบบไหน?”

“เคราะห์ใหญ่ถึงชีวิต ตัดสินความเป็นความตาย”

สีหน้าของเฉิงยวนเปลี่ยนไปแล้ว “เคราะห์ที่ตัดสินเป็นตาย! ในเมื่อเป็นเคราะห์กรรมขนาดนั้น เหตุใดเจ้าต้องผลาญพลังวิญญาณตัวเองแบบนี้ คิดจะรอความตายเหรอ?”

ฉู่ลั่วเอ่ย “ฉันไม่ได้รอความตาย แต่จะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องนี้ก็ไม่ได้”

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง “พลังอำนาจที่อยู่เบื้องหลังกำลังผลักฉันให้เดินไปถึงจุดจบทีละก้าว ๆ ”

“พลังอำนาจที่อยู่เบื้องหลัง!” เฉิงยวนหัวเราะเย้ย “พลังอำนาจอะไรกัน ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้? สามารถจัดการกับคนที่มีพรสวรรค์อย่างเจ้าได้!”

“วิถีสวรรค์”

รอยยิ้มที่มุมปากของเฉิงยวนแข็งค้าง เธอค่อย ๆ หันไปมองฉู่ลั่ว “เจ้าพูดว่า… อะไรนะ?”

“วิถีสวรรค์… อำนาจที่ผลักฉันไปสู่ความตายก็คือวิถีสวรรค์”

เฉิงยวนเงยหน้าขึ้นพร้อมกับพูดเตือนเสียงเบาว่า “เจ้าอย่าพูดไร้สาระ สวรรค์ยุติธรรมเสมอ จะผลักให้คนคนหนึ่งไปสู่เคราะห์กรรมถึงตายโดยไม่มีสาเหตุได้ยังไง?”

ฉู่ลั่วหรี่ตามองคู่สนทนา “เพราะฉู่หร่าน”

ผู้ฟังชะงักค้าง “อะไรนะ?”

หญิงสาวย้ำ “ฉู่หร่านเป็นลูกรักสวรรค์”