เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 240 คุณเป็นแม่แท้ ๆ ของหนูใช่ไหมคะ

บทที่ 240 คุณเป็นแม่แท้ ๆ ของหนูใช่ไหมคะ

“พวกคุณบอกว่า พวกคุณรักหร่านหร่านมากที่สุด เจ้าหญิงหร่านหร่านที่สวยและสูงส่งที่สุดในโลกใบนี้”

“พวกคุณบอกว่า… ขอแค่หร่านหร่านหายโกรธ ให้พวกคุณทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

ฉู่ลั่วหันไปมองใบหน้าขาวซีดของซ่งเชียนหย่า

“คุณเป็นแม่แท้ ๆ ของหนูใช่ไหมคะ?”

“แล้วทำไมทั้งที่หนูกับฉู่หร่านทำเหมือนกัน คุณกลับโทษว่าหนูไม่มีมารยาท แต่ไปกอดปลอบฉู่หร่าน เรียกเธอว่าเจ้าหญิงล่ะคะ?”

“คุณบอกว่าฉู่หร่านไม่ได้แย่งของของหนูไป… เธอไม่ได้แย่งไปจริงเหรอคะ?”

“ถ้าไม่มีเธอ อย่างนั้นลูกรักและการเป็นเจ้าหญิง รวมถึงความรักพวกนั้น ก็จะเป็นของหนูใช่ไหมคะ?”

ซ่งเชียนหย่าก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ใจอยากพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากเลย

เธอตอบโต้คำพูดของฉู่ลั่วไม่ได้สักคำ…

ฉู่ลั่วมองซ่งเชียนหย่าที่เกือบจะร้องไห้ออกมา ก็หัวเราะในลำคอออกมาเสียงเบา “หนูพูดเรื่องนี้กับคุณ ไม่ใช่เพราะอยากจะร้องทุกข์ หรือรู้สึกเสียใจอะไรหรอกค่ะ”

“หนูแค่รู้สึกว่าคุณไม่ได้ปฏิบัติต่อหนูกับฉู่หร่านอย่างเท่าเทียมกัน คุณก็อย่าร้องขอให้หนูต้องเป็นเด็กดีเข้าใจทุกอย่างเหมือนฉู่หร่านเลยค่ะ”

เธอยกชามข้าวต้มขึ้นมา “จะให้หนูกินข้าวไป แล้วพวกคุณพูดไป หรือจะรอให้หนูกินข้าวเสร็จก่อนค่อยพูด ก็ตัดสินใจเอาเองนะคะ”

พูดจบก็เริ่มทานข้าวต้มเข้าไปทีละคำ ๆ

หัวหว่านตาแดงก่ำ เธอคีบไข่เป็ดเค็มที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำไว้แล้วไปวางในถ้วยเล็ก ๆ ตรงหน้าฉู่ลั่ว “คุณหนูคะ ลองชิมไข่เป็ดเค็มนี่สิคะ ได้ยินมาว่าเป็นไข่เป็ดเค็มที่มีชื่อเสียงมากของตี้จิง ไข่แดงเนื้อเนียนและมันมาก ส่วนไข่ขาวเนื้อนุ่มและมีกลิ่นหอมค่ะ”

“ขอบใจ”

หัวหว่านตาแดงกว่าเดิม เธอก้มหน้าลง

คุณหนูดีขนาดนี้ พวกเขายังรังเกียจคุณหนูอีก!

หัวหว่านยังเอาซาลาเปาขาวนุ่มหลายลูกวางลงตรงหน้าฉู่ลั่ว พร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงไม่ดังแต่ก็ไม่เบา “คุณหนู เรื่องโรคกระเพาะของคุณ หมอบอกว่าคุณต้องทานอาหารให้ตรงเวลาทุกมื้อ ไม่อย่างนั้นจะปวดท้องได้ค่ะ”

“เรื่องสำคัญอะไร ก็ไม่สำคัญเท่าร่างกายของคุณหนูนะคะ”

“…” ซ่งเชียนหย่าเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยถามออกมาโดยไม่รู้ตัว “อาการโรคกระเพาะของลูกยังไม่หายดีเหรอ?”

ไม่รอให้ฉู่ลั่วพูด หัวหว่านก็พูดออกมาตรง ๆ ว่า “คุณไม่เคยเป็นโรคกระเพาะ ไม่รู้หรอกค่ะว่ามันหายยากขนาดไหน! ต้องใช้เวลารักษาหลายปี ไม่ใช่เทพเซียนที่บอกว่าหายก็หายได้เลยนะคะ”

ซ่งเชียนหย่าเงียบงันลงไป

ฉู่หร่านโกรธมาก “เธอเป็นแค่แม่บ้านที่ฉู่ลั่วจ้างมา มีสิทธิ์พูดแบบนี้เหรอ? ลั่วลั่ว เธอไม่หัดดูแลคนของตัวเองบ้าง!”

ฉู่ลั่วเอ่ย “หัวหว่านไม่ใช่แม่บ้าน เธอเป็นผู้ดูแลฉัน”

หัวหว่านเอ่ยเสียงเรียบ “ต่อให้เป็นแม่บ้าน แต่ฉันก็รับเงินเดือนจากคุณหนูค่ะ ส่วนคนอื่น… เหอะ หึ! ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่ฉันต้องดูแล!”

ฉู่หร่านโกรธจนสีหน้าย่ำแย่

แต่ซ่งเชียนหย่ากลับไม่พูดอะไร นอกจาก “ลูกทานไปก่อนเถอะ ทานเสร็จแล้วเราค่อยคุยกัน”

เธอดึงฉู่หร่านให้นั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง แต่ใบหน้าไม่มีอารมณ์โกรธเคืองแล้ว เพียงเงยหน้ามองฉู่ลั่วที่อยู่ในห้องทานอาหารอย่างเงียบ ๆ

ก่อนหน้านี้ที่โรงพยาบาล ตนไม่ได้สังเกตฉู่ลั่วเลย ตอนนี้เมื่อมองดูฉู่ลั่ว ก็พบว่าลูกสาวแท้ ๆ ผอมลงกว่าเมื่อก่อนมาก หน้าก็ไม่ได้แดงสุขภาพดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

คุณแม่พูดเสียงอ่อน “ถ้าลูกทำเรื่องพวกนั้นแล้วเหนื่อยมาก ไม่ต้องทำก็ได้นะ ตระกูลฉู่ไม่ใช่ว่าเลี้ยงดูลูกไม่ได้สักหน่อย”

ฉู่ลั่วตอบ “ไม่เหนื่อย”

ซ่งเชียนหย่าได้ยินคำพูดห้วน ๆ สองคำนี้ ก็ลอบถอนหายใจ

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากสนิทกับลูกสาวแท้ ๆ แต่ฉู่ลั่วกลับเหมือนก้อนหินแข็งกระด้างก้อนหนึ่ง ที่ทำยังไงก็ไม่นุ่มนวลขึ้นมา

ถ้าลั่วลั่วนิสัยเหมือนกับหร่านหร่าน ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราแม่ลูกแท้ ๆ ก็ต้องเป็นเหมือนเธอกับหร่านหร่านแน่นอน

ถ้าลั่วลั่วอารมณ์ดีกว่านี้สักหน่อย อ่อนโยนกว่านี้ รู้ความกว่านี้สักนิด…

ความสัมพันธ์ของพวกเรา คงไม่แย่ขนาดนี้หรอก!