เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 242 ลูกสาวอกตัญญู

บทที่ 242 ลูกสาวอกตัญญู

เฉิงยวนส่ายหน้า “ช่างเถอะ ข้าไม่สนใจเจ้าแล้ว ไปดูเรื่องสนุกดีกว่า!”

จากมาหลายวัน ไม่รู้ว่าสถานการณ์ทางฝั่งของซุนหย่าจิ้งเป็นอย่างไรบ้าง?

หล่อนคว้าซ่งเมี่ยวเมี่ยวไว้ และพาไปหาสตรีมเมอร์สาวอีกคน

…

เมื่อทั้งสองมาถึงใต้คอนโดของเฝิงข่าย ก็เห็นว่าด้านล่างกำลังมีเรื่องวุ่นวาย คนมุงดูอยู่ไม่น้อย แถมแต่ละคนมีสีหน้าโกรธแค้นมาก

“เฝิงข่ายคนนี้หน้าไม่อายจริง ๆ!”

“ถ้าไม่ถูกคนเปิดโปงตัวตนที่แท้จริงออกมา ฉันคงไม่รู้ว่าเขาเป็นลูกหลานคนร่ำคนรวย!”

“เหอะ ๆ! ไม่น่าถึงทำเรื่องหลอกลวงผู้หญิงได้แบบนี้ สัตว์เดรัจฉาน!”

เฉิงยวนได้ยินเสียงพูดคุยของคนที่อยู่รอบ ๆ ดวงตาก็เบิกกว้าง “เกิดอะไรขึ้น? ข้าจากไปไม่กี่วันเองนะทำไมเรื่องราวดำเนินมาถึงตอนที่เฝิงข่ายถูกคนรุมประนามแล้วล่ะ!”

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวไม่สนใจเรื่องผู้ชายนิสัยไม่ดี เพียงมองไปรอบ ๆ ด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย

ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นซุนหย่าจิ้งที่ถือร่มสีดำ พร้อมกับถังเจียวที่ยืนอยู่ใต้ร่มคันเดียวกัน

ด้านข้างของพวกเธอมีหญิงชราผมหงอกขาวคนหนึ่ง อีกฝ่ายสวมหมวกและผ้าปิดปาก เผยให้เห็นเพียงดวงตาที่จ้องเขม่งไปที่ประตูบานใหญ่

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวดึงแขนเสื้อของวิญญาณสาว ครั้นเฉิงยวนมองไปตามทิศทางนั้นก็เห็นคนใต้ร่มสีดำ

เธอรีบลากซ่งเมี่ยวเมี่ยวผ่านกลุ่มคนไป และมาหยุดอยู่ข้างซุนหย่าจิ้ง

แม่ถังถามเสียงสะอื้น “ไอ้เดรัจฉานนั่นจะติดคุกใช่ไหม?”

“ค่ะ”

ซุนหย่าจิ้งตอบออกมาเบา ๆ ขณะที่สายตามองไปที่ชุมชนขนาดเล็ก “สิ่งที่เขาโพสต์ลงไปในเวยปั๋ว รวมถึงบันทึกการสนทนาและรูปภาพทั้งหมด เป็นหลักฐานว่าเขายุยงจนทำให้คนถึงแก่ความตายค่ะ”

“ฉันถามทนายแล้วค่ะ ในกรณีแบบนี้ส่งผลกระทบร้ายแรงต่อสังคม โทษไม่เบาแน่นอนค่ะ”

แม่ถังเจียวน้ำตาไหลออกมา

ถังเจียวที่มองดูแม่ของตนร้องไห้จนตาบวมแดงอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ่งเสียใจมากกว่าเดิม

ทำไมตอนนั้นเธอถึงได้ฆ่าตัวตายเพื่อไอ้สัตว์เดรัจฉานนั่น!

ทำไมไม่คิดถึงแม่ผู้หาเงินส่งเสียให้เธอเรียนมหาวิทยาลัยอย่างยากลำบากบ้าง!

ตอนนั้นสมองของเธอเป็นอะไรไป?

ทันใดนั้นข้างหน้าก็เกิดความวุ่นวายขึ้น

“ออกมาแล้ว ออกมาแล้ว!”

ทุกคนต่างก็กรูเข้าไปรวมตัวกันข้างหน้า

แม่ถังก็ยื่นคอออกไปมอง คนหน้าตาเคร่งขรึมที่สวมชุดเจ้าหน้าที่หลายคนพาตัวเฝิงข่ายออกมา

กล้องทั้งหมดจับภาพไปที่เขา แสงแฟลชทำให้เฝิงข่ายต้องยกมือขึ้นมาบังสายตาเอาไว้

“ไอ้เดรัจฉาน!”

“ชาติชั่ว!”

“สารเลว!”

“เฝิงข่าย ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้!”

พวกเธอเป็นแฟนเก่าของเฝิงข่ายที่ล้วนเคยถูกเขาใช้วาจาหลอกล่อไม่มากก็น้อย

ก่อนหน้านี้ สาว ๆ ไม่คิดเลยว่านี่เป็นการทำร้ายอย่างหนึ่ง ได้แต่ขัดแย้งอยู่ในใจของตัวเองเงียบ ๆ คนเดียว

แต่หลังจากเรื่องของถังเจียวแดงออกมา พวกเธอถึงรู้ตัวว่าถูกล่อลวง และรู้ความจริงในใจเฝิงข่ายว่ามองพวกเธอเป็นยังไง!

พวกเธอต่างก็คิดว่าเฝิงข่ายรักตนเองจริง แต่พวกเธอต่างหากที่ไม่ดีพอ ถึงได้รั้งเขาไว้ไม่ได้

คิดไม่ถึงเลยว่า เฝิงข่ายดูถูกพวกเธอมาตั้งแต่ต้นจนจบ และคิดจะเล่นสนุกเท่านั้น เขามีความสุขที่ได้เห็นสาว ๆ เชื่อฟังอย่างถ่อมตัวและน่าสมเพช

สายตาของเฝิงข่ายไม่ได้มองที่กลุ่มผู้หญิงเหล่านี้ แต่มองผ่านกลุ่มคนไปหาใบหน้าของซุนหย่าจิ้งที่ยืนอยู่ข้างหลังสุด

แววตาของเขาเปลี่ยนไปเฉียบคมขึ้นทันที “ซุนหย่าจิ้ง! นังสารเลว! ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ รอให้ฉันออกมาก่อน ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่!”

สีหน้าของซุนหย่าจิ้งยังคงอ่อนโยน ไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย เธอโบกมือเบา ๆ ภายใต้สายตาเคียดแค้นของเฝิงข่าย

เขาพูดไม่ออก โกรธจนอยากจะพุ่งตัวไปหา แต่กลับถูกกดศีรษะ พยายามยัดตัวเข้าไปในรถ

แม่ถังเห็นเฝิงข่ายที่ถูกพาตัวไปก็วิ่งตามอยู่หลายก้าว ก่อนจะหยุดลง เธอสะอื้นและนั่งยอง ๆ ลงบนพื้น ร้องไห้อย่างใจสลาย

เพื่อไม่ให้นักข่าวสังเกตเห็น พวกเธอจึงมาอยู่ด้านหลังฝูงคน

ซุนหย่าจิ้งเดินไปข้างหน้า แล้วใช้ร่มบังแม่ถังเอาไว้ เพื่อกันไม่ให้นักข่าวมองมาทางนี้

ถังเจียวก็นั่งยอง ๆ ข้างแม่ของเธอ ร้องไห้พลางเอ่ยว่า “แม่ หนูขอโทษ! หนูผิดไปแล้ว! หนูผิดไปแล้วจริง ๆ”

“แม่ อย่าร้องไห้เลยนะ”

“แม่ แม่อย่าร้องไห้อีกเลย ต่อไปแม่… ต้องใช้ชีวิตให้ดีนะ”

“หนูอกตัญญูแล้ว!”

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวมองอยู่พักหนึ่ง ก็หันไปมองเฉิงยวนที่อยู่ข้างกัน

เธอเขย่าแขนเฉิงยวนด้วยความสงสัย “พี่ยวนยวน พี่เป็นอะไรไปคะ?”

เฉิงยวนลูบหน้าอกที่รู้สึกอัดอั้นของเธอ แม้ว่าหัวใจจะไม่เต้นแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนที่มีชีวิตอยู่แล้ว แต่ความเจ็บปวดกลับชัดเจนเหลือเกิน

“ตอนที่ท่านแม่ของข้าให้ข้าแต่งงานออกไป นางก็ร้องไห้เจ็บปวดเช่นนี้”

ผ่านมาหลายพันปีแล้ว เธอคิดว่าตัวเองลืมเรื่องในอดีตไปนานแล้ว คิดไม่ถึงว่า…