เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 27 ฟันร่วง

บทที่ 27 ฟันร่วง

ด้ายแดงขาดแล้วจริง ๆ!

“เป็นไปไม่ได้! ท่านปรมาจารย์เคยบอกไว้ว่า ด้ายแดงพวกนี้ นอกจากเขาแล้ว ทั้งโลกไม่มีใครทำให้มันขาดได้” เหยาซุ่ยหยิบด้ายแดงที่สีค่อย ๆ จางลงเหล่านั้น พลางร้องคร่ำครวญราวกับจะเป็นจะตาย

ซ่งจือหนานเห็นแบบนั้น ก็โผล่หน้าออกมาจากข้างหลังบอดี้การ์ด “ปรมาจารย์อะไรกัน ต้องเป็นพวกของเก๊แน่นอน พี่ลั่วของฉันต่างหากที่เป็นปรมาจารย์ที่แท้จริง!”

“อ้ากกกก!”

เขาพูดจบ ก็มีเสียงน่าสะพรึงกลัวดังขึ้นมาอีกครั้ง

ตามมาด้วยเสียงหอบหายใจก็ดังก้องไปทั่วห้องรับแขก

ด้ายแดงที่เหยาซุ่ยถือไว้ในมือ พริบตาเดียวก็กลายเป็นสีแดงเข้มเหมือนเลือดสด เธอในตอนนี้ราวกับนั่งอยู่บนกองเลือดสดไม่มีผิด

ร่างกายของเหยาซุ่ยค่อย ๆ แก่ชราลงจนมองเห็นได้ชัดเจน

ผมขาวโพลน ผิวหนังเหี่ยวย่น

อายุของเธอดูเหมือนผ่านไปเป็นสิบกว่าปีในชั่วพริบตา

“กรี๊ด! เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” เหยาซุ่ยลูบใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นด้วยความตื่นตระหนก และมองดูตัวเองที่กำลังเน่าเปื่อย

พอจะอ้าปาก ฟันหลายซี่ก็หลุดร่วง และถูกพ่นออกมาขณะพูด

“ที่แท้นี่ก็คือยายแก่ฟันร่วงสินะ!” ซ่งจือหนานอดจะพูดแขวะไม่ได้ ทั้งยังรู้สึกขยะแขยงจนส่งเสียงเหมือนจะอาเจียน

ซ่งอวิ๋นชิงกอดฉิงจื่อฉิงเอาไว้แน่น ไม่อยากให้ภรรยาเห็นภาพนี้

ซ่งจือหนานหรี่ตา “…”

ใช่สิ พวกพ่อแม่คือรักแท้ ส่วนลูกชายอย่างผมคือความบังเอิญใช่ไหม!

บอดี้การ์ดกับคนรับใช้ที่อยู่ในห้องรับแขกต่างทนไม่ไหว ต้องอาเจียนออกมา

มีเพียงฉู่ลั่วที่สีหน้าเรียบเฉย

ไม่เพียงแต่ไม่แสดงอาการ แต่เด็กสาวยังเดินเข้าไปหาเหยาซุ่ยด้วยซ้ำ ตอนที่เดินไปถึงขอบรอยเลือด เธอก็หยุดนิ่ง

“คุณพยายามฝ่าฝืนลิขิตสวรรค์โดยไม่ยั้งคิด เปลี่ยนแปลงชะตาฟ้า นี่คือราคาที่คุณต้องจ่าย”

ดวงตาขุ่นมัวทั้งสองข้างของเหยาซุ่ย มองไปยังฉู่ลั่วที่อยู่ตรงหน้า

ร่างกายที่เสื่อมโทรม จมูกบิดเบี้ยว ดูเหมือนแม่มดในยุคกลาง

“แต่ว่า คุณยังมีโอกาสอยู่นะ”

แสงสว่างที่เคยหายไปในดวงตาของเหยาซุ่ยสว่างขึ้นมาอีกครั้ง มองไปที่เด็กสาวด้วยตาเป็นประกาย

ซ่งจือหนานได้ยินก็รีบกระโดดออกมา “พี่ลั่ว คนชั่วแบบนี้อย่าไปให้โอกาสอีกเลย! ให้เธอตายไปเถอะ!”

ซ่งอวิ๋นชิงห้ามซ่งจือหนานไว้ “ฟังที่ลั่วลั่วบอก แกอย่าเข้าไปยุ่ง”

ซ่งจือหนานเงียบงัน “…”

หรือว่าพ่อยังทำใจปล่อยนังแม่มดคนนั้นไปไม่ได้?

ฉู่ลั่วปริปาก “คนที่สอนคำสาปดอกท้อพิฆาตให้คุณ ต้องเอาวันตกฟากกับของบางอย่างในร่างกายคุณไปแล้วแน่นอน”

“ขอแค่คุณเอาของพวกนั้นกลับมาได้ ผลสะท้อนกลับของคำสาปดอกท้อพิฆาตบนตัวคุณก็จะหายไป”

เหยาซุ่ยน้ำเสียงหยาบกระด้าง “ทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วย?”

“คุณยังมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอ?” ฉู่ลั่วหัวเราะ “ร่างกายของคุณแก่ลงอย่างรวดเร็ว เวลาคุณเหลือไม่มากแล้วนะ ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าคุณยังหาอีกฝ่ายไม่พบ คุณก็จะแก่ตาย!”

เหยาซุ่ยรับสภาพตัวเองในตอนนี้ไม่ได้ เธอพยายามลุกขึ้นยืน แล้วพาร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเลือดออกไปข้างนอก

เมื่อออกจากคฤหาสน์ตระกูลซ่งก็ลากสังขารตัวเองขึ้นรถ และขับไปยังจุดหมายปลายทาง

แต่ด้านหลังรถสีเงินของเธอ มีรถสีดำคันหนึ่งขับตามมา

“ลั่วลั่ว เธออยากใช้เหยาซุ่ยตามหาคนที่อยู่เบื้องหลังใช่ไหม?”

ฉู่ลั่วพยักหน้า “อีกฝ่ายสามารถทำดอกท้อพิฆาตซึ่งเป็นคาถาต้องห้ามร้ายแรงได้ หลายปีมานี้เขาคงไม่ได้ทำเรื่องชั่วช้าไร้เหตุผลแค่เรื่องเดียวแน่”

เธอนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วมองซ่งอวิ๋นชิง “แต่ว่า พวกคุณยังต้องตามหาคนอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

สีหน้าของซ่งอวิ๋นชิงจริงจังขึ้นทันที ความเจ็บปวดในส่วนลึกของดวงตาอยากซ่อนก็ซ่อนไม่มิด “เธอหมายถึง… อยู่ที่นั่นเหรอ?”

“อืม”

ซ่งอวิ๋นชิงเคร่งขรึม “…”

โชคดีที่ไม่ให้อาฉิงมาด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงรับไม่ไหว

ซ่งจือหนานที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับถามด้วยความสงสัย “พ่อกำลังพูดถึงใครเหรอ?”

ซ่งอวิ๋นชิงยกมือขึ้นมาบังดวงตาที่เปียกชื้นของตน ก่อนจะพูดออกมาอย่างยากลำบาก “พี่สาวของแก ซ่งเมี่ยวเมี่ยว”