เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 30 วิญญาณปรากฏกาย

บทที่ 30 วิญญาณปรากฏกาย

ฉิงจื่อฉิงได้สติกลับมา เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดซ่งเมี่ยวเมี่ยว

จนกระทั่งคว้าลูกสาวมาไว้ในอ้อมกอด ฉิงจื่อฉิงจึงรู้สึกได้ถึงความเป็นจริง

“เมี่ยวเมี่ยว ลูกแม่!”

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวชะงักไปชั่วขณะ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง “แม่ขา แม่มาช่วยหนูแล้วเหรอ?”

เธอยังไม่รู้ว่าตัวเองตายไปแล้ว

ยังคิดว่าตัวเองแค่ถูกคนไม่ดีพาตัวไป

“แม่คะ พ่อคะ คุณป้าเลขาเป็นคนไม่ดี! เธอหลอกเมี่ยวเมี่ยว บอกว่าจะพาเมี่ยวเมี่ยวไปงานวันเกิด แต่เธอกลับพาเมี่ยวเมี่ยวไปส่งให้ลุงใจร้าย ลุงใจร้ายคนนั้น…”

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวกำลังพูด แต่อยู่ดี ๆ ความทรงจำก็ขาดหายไป

นั่นเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัวที่สุดสำหรับคนอายุน้อยอย่างเธอ

วิญญาณน้อยจึงลืมช่วงเวลาที่ตนเองถูกฆ่าไปตามสัญชาตญาณ

เธอพยายามนึก ดวงตาใสแจ๋วค่อย ๆ กลายเป็นสีแดง กลิ่นอายรอบตัวก็เย็นยะเยือกและมืดมนขึ้นเรื่อย ๆ

“หยุดคิด” นิ้วมือนิ้วหนึ่งของฉู่ลั่วจิ้มลงบนหน้าผากซ่งเมี่ยวเมี่ยว

กลิ่นอายมืดมนของผีร้ายสลายไปในทันที

“เธอตายอย่างไม่เป็นธรรม โชคดีที่อายุยังน้อยเลยไม่รู้เรื่องอะไร ความทรงจำไม่ได้ฝังลึก ไม่อย่างนั้น หลายปีมานี้เธอคงกลายเป็นวิญญาณพยาบาทไปนานแล้ว”

ฉิงจื่อฉิงได้ยินลูกสาวพูดเช่นนั้น กับคำอธิบายของฉู่ลั่ว ก็ยิ่งร้องไห้ดังขึ้น

ลูกสาวของเธอ!

ลูกสาวที่แม้แต่งานวันเกิดครบห้าขวบก็ยังไม่ได้ฉลอง!

ซ่งอวิ๋นชิงรู้สึกผิดจนแทบจะเป็นลม “เมี่ยวเมี่ยว นี่พ่อเองนะ!”

“พ่อคะ!” ซ่งเมี่ยวเมี่ยววิ่งเข้ามาหา แล้วกอดขาซ่งอวิ๋นชิงไว้ “พ่อคะ คุณป้าเลขาเป็นคนไม่ดี!”

“พ่อรู้” ซ่งอวิ๋นชิงคุกเข่าลงกอดเธอไว้ “พ่อไม่ดีเอง ความผิดพ่อเอง”

ตอนที่กอดลูกสาว ซ่งอวิ๋นชิงก็เกลียดจนอยากฆ่าเหยาซุ่ยให้ตาย แล้วฆ่าตัวตายตามเพื่อชดใช้

ซ่งจือหนานที่ปกติเป็นพวกลอยชายไม่คิดอะไร ตอนนี้เมื่อเห็นพ่อแม่กับพี่สาวกำลังกอดกันอยู่ ขอบตาของเขาก็ค่อย ๆ แดงขึ้นมา

คนตระกูลซ่งกอดกันร้องไห้เหมือนเขื่อนแตก ฉู่ลั่วเอ่ยเตือนว่า “พวกคุณมีอะไรอยากพูดก็รีบพูดเถอะค่ะ เธอตายอย่างไม่เป็นธรรม อยู่บนโลกมนุษย์นานมากไม่ดี ฉันต้องส่งเธอไปปรภพให้เร็วที่สุด”

ฉิงจื่อฉิงกอดลูกสาวแน่นตามสัญชาตญาณ “ลั่วลั่ว ไม่มีวิธีอื่นเลยเหรอ?”

ฉู่ลั่วพูดอย่างไร้เยื่อใย “หยินและหยางเป็นขั้วตรงข้ามกัน อยู่ในโลกแห่งหยางมากไปไม่ใช่เรื่องดี”

ฉิงจื่อฉิงเงียบงัน “…”

เธอกอดลูกสาวไว้แน่น

ไปปรภพ… สำหรับลูกสาวแล้ว นี่ย่อมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแน่นอน

แต่สำหรับเธอ…

ซ่งอวิ๋นชิงเองก็ทำใจไม่ได้ แต่เขาสงบกว่าภรรยามาก เพียงปาดน้ำตา “จือหนานมานี่สิ มาหาพี่สาวของแก”

ซ่งจือหนานเดินเข้าไป เขายืนมองเด็กผู้หญิงตรงหน้าท่าทางประหม่า “พี่ครับ ผม… จือหนาน”

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวเอียงคอ มอบยิ้มอย่างน่ารักมาให้ “เธอก็คือน้องชายของฉันสินะ! ตัวสูงมากเลย น้องชายตัวสูงมากจริง ๆ!”

เธอเดินมาตรงหน้าซ่งจือหนาน ยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาตบขาเขาเบา ๆ “น้องชาย เป็นเด็กดีนะ! อย่าทำให้พ่อกับแม่โมโหล่ะ”

คำพูดของเด็กน้อยที่ดูรู้ความนี้ ทำให้ขอบตาของคนตระกูลซ่งแดงก่ำ

อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด ซ่งจือหนานถึงได้รู้สึกปวดใจเช่นนี้

ฉู่ลั่วขัดจังหวะอบอุ่นของคนตระกูลซ่งอย่างไร้ความปรานี “ให้ฉันส่งเธอไปปรภพนะคะ”

ฉิงจื่อฉิงร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

ซ่งอวิ๋นชิงกอดเธอ แต่ไม่ได้รั้ง

ซ่งจือหนานก็ก้มหน้า ไม่พูดไม่จา

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวรู้ว่าตัวเองต้องไปแล้ว จึงโบกมือให้พ่อแม่และน้องชายอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินไปหยุดข้างกายฉู่ลั่ว

ฉู่ลั่วให้คนตระกูลซ่งจุดธูป ส่วนเธอก็วาดยันต์ขึ้นมาอีกแผ่น

หลังจากยันต์ถูกเผาไหม้จนหมด ก็มีลมสายหนึ่งพัดผ่าน

คนตระกูลซ่งทุกคนที่อยู่ในบ้านพลันรู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว