เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 49 ครอบครัวเดียวกัน

บทที่ 49 ครอบครัวเดียวกัน

ฉู่เหว่ยฮ่าวยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เมื่อคิดถึงสีหน้าของฉู่ลั่ว ในใจก็รู้สึกหดหู่ไม่สบายใจ

ตอนที่ลูกสาวเผชิญหน้ากับเขาที่เป็นพ่อ แล้วพูดคำว่าขอบคุณออกมา

ลูกสาวแท้ ๆ ซึ่งเดิมทีควรได้เติบโตอยู่ในอ้อมอกของเขา กลับต้องทนหิวจนกลายเป็นโรคกระเพาะ

ตั้งแต่ที่รู้ว่าฉู่หร่านไม่ใช่ลูกสาวที่แท้จริงของตนเอง เขาก็กังวลมาตลอดว่าเมื่อฉู่ลั่วกลับมาเธอจะรังแกฉู่หร่าน

แต่ในตอนนี้ เขากลับคิดขึ้นมาว่าถ้าหากฉู่ลั่วกับฉู่หร่านไม่ได้ถูกสลับตัวตั้งแต่แรกล่ะ ถ้าหาก…

น่าเสียดายที่คำว่าถ้าหากมันไม่มีจริง

ซ่งเชียนหย่าผลักประตูห้องนอนเดินเข้ามา เธอถอนหายใจพลางเอ่ยว่า “หร่านหร่านเสียใจมากเลยค่ะ”

“ตั้งแต่เล็กจนโตครอบครัวรักและเอ็นดูเธอคนเดียว ตอนนี้มีลั่วลั่วเพิ่มเข้ามา เธอคงไม่ค่อยชิน” ฉู่หร่านถูกพวกเขาเลี้ยงดูมายี่สิบกว่าปี ทั้งยังมีความรู้สึกผูกพันกับพวกเขา

ซ่งเชียนหย่าพยักหน้า “หร่านหร่านยังเชื่อฟังเหมือนเดิมค่ะ เธอ…”

ขณะที่กำลังพูด ด้านนอกก็มีเสียงรถยนต์ดังขึ้นมา

ฉุ่เหว่ยฮ่าวเปิดหน้าต่างออกไปดู ก็เห็นรถสปอร์ตสีแดงของฉู่หร่านแล่นฉิวออกไปในตอนพลบค่ำ

เขาขมวดคิ้ว “เธอไปไหน เราตกลงว่าจะทานข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวไม่ใช่เหรอ?”

ซ่งเชียนหย่าก็ไม่ทราบเช่นกัน หลังจากออกไปถามคนรับใช้ ก็กลับมาบอกว่า “หร่านหร่านให้คนรับใช้มาบอกพวกเราว่า อันเชี่ยนเรียกเธอไปหาเพราะมีธุระด่วนค่ะ”

ขณะที่กำลังพูด เสียงโทรศัพท์จากด้านล่างก็ดังขึ้นมา

สีหน้าของฉู่เหว่ยฮ่าวดูแย่ขึ้นเรื่อย ๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง พ่อบ้านหยางก็มาบอกว่า “คุณชายรองกับคุณชายสามแจ้งว่ามีธุระ กลับมาไม่ได้ครับ จึงให้พวกเรามาเรียนคุณท่านกับคุณนายให้ทราบ”

ฉู่เหว่ยฮ่าวยิ้มเย็น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก!

ไม่มีคนรับสาย…

ลูกชายไม่รับสายทั้งคู่…

เขากัดฟัน พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ใจกล้าไม่เบานี่ เก่งนักก็อย่ากลับมาอีกตลอดชีวิตเลยสิ!”

เขาขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะมองออกไปข้างนอก

ซ่งเชียนหย่าที่อยู่ข้าง ๆ ออกความเห็น “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหร่านหร่านแน่นอนค่ะ”

เธอก็ไม่สามารถพูดต่อได้อีก รู้ดีว่ามันเป็นได้แค่คำแก้ต่าง

ลูกชายของตน ตนย่อมรู้จักดี หากไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับน้องสาวสุดที่รักอย่างฉู่หร่าน พวกเขาคงไม่ทำอะไรไร้ความรับผิดชอบแบบนี้

“เพราะเมื่อวานหร่านหร่านถูกอาเหิงด่า ตั้งแต่เด็กจนโตเธอเคยโดนด่าที่ไหนกัน คงรู้สึกน้อยใจนั่นแหละค่ะ”

“แค่นี้ก็น้อยใจแล้วเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉู่ลั่วที่ลำบากมาตั้งแต่เด็กล่ะ ความน้อยอกน้อยใจที่เธอได้รับล่ะ นั่นนับว่าเป็นอะไร!” พูดจบ ฉู่เหว่ยฮ่าวก็เงียบลงไป

ทั้งสองคนต่างก็เป็นลูกสาวทั้งคู่

คนหนึ่งเป็นลูกแท้ ๆ อีกคนหนึ่งก็เลี้ยงมาหลายสิบปี

ซ่งเชียนหย่าเบิกตากว้างกับสิ่งที่สามีพูด “โชคดีที่หร่านหร่านไม่อยู่นะคะ ถ้าหร่านหร่านได้ยินเข้า ไม่รู้จะเสียใจแค่ไหน ความผิดทั้งหมดเป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับหร่านหร่านเลย!”

ตกเย็น เมื่อฉู่เหิงกลับมาที่บ้านก็เห็นอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ แต่กลับมีแค่พ่อแม่ของเขานั่งอยู่เท่านั้น

ชายหนุ่มถอดสูทไปพลางเอ่ยถามไปพลาง “ลั่วลั่วล่ะครับ?”

“อยู่ข้างบนจ้ะ ยังไม่ได้เรียกเธอ”

ซ่งเชียนหย่าเดินเข้าไปกระซิบบอกฉู่เหิง เรื่องที่พวกฉู่หร่านไม่อยู่ที่บ้าน

สีหน้าของฉู่เหิงดูอึมครึมลงทันที เขาควักมือถือออกมา แล้วกดหมายเลข

ไม่ได้ปิดเครื่อง …แต่ไม่มีคนรับสาย

เขาส่งเสียงเย็นชาออกมา ก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือ “ไม่กลับมาก็ไม่กลับมา พวกเราทานเถอะครับ!”

ซ่งเชียนหย่าเห็นลูกชายโกรธขนาดนี้ เธอก็ไม่สามารถพูดแก้ตัวให้ฉู่หร่านได้อีก จึงพูดเพียงว่า “ถ้าอย่างนั้นลูกก็ไปตามลั่วลั่วลงมาเถอะ”

พ่อแม่ไม่มีหน้าไปตามเธอแล้ว

เมื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนตกลงกันไว้แล้วว่าจะทานข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว และปรับความเข้าใจกัน

ใครจะรู้ว่าฉู่หร่านจะออกไปกะทันหัน แถมฉู่จิงกับฉู่จ้านก็ไม่กลับบ้านอีก

เจ้าคนพวกนี้!

ฉู่เหิงไปเรียกฉู่ลั่ว “พวกหร่านหร่านยุ่งกันหมด เลยกลับมาไม่ได้น่ะ”

เมื่อมองดวงตาที่งดงามและเปล่งประกายคู่นั้นของฉู่ลั่ว เขาก็ไม่อาจปกปิดคำพูดได้เลย “เธอวางใจได้ พวกเขากลับมาเมื่อไหร่ พี่ใหญ่จะทวงความยุติธรรมให้เธอเอง”

จะเอาคืนเรียงตัวเลย คอยดู!

ถึงจะตีฉู่หร่านไม่ได้ แต่เขายังลงมือกับน้องชายทั้งสองคนได้

ฉู่ลั่วเห็นท่าทางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของฉู่เหิง ก็หลุดยิ้มออกมา “ถ้าอย่างนั้น หนูรอพี่ชายทวงความยุติธรรมให้นะคะ”

ฉู่เหิงถอนหายใจ

ฉู่ลั่วไม่เสียใจก็ดีแล้ว…

ซ่งเชียนหย่าใส่ใจกับมื้อเย็นอย่างมาก เธออ่านคำแนะนำของแพทย์อย่างละเอียดอีกครั้ง และคอยดูตอนพ่อครัวทำอาหาร เพื่อให้แน่ใจว่าอาหารทุกจานและเครื่องปรุงทุกอย่างที่ใส่ลงไปจะไม่ทำร้ายกระเพาะของลูกสาวแท้ ๆ

แม้อาหารมื้อนี้จะมีคนน้อย แต่เป็นมื้อที่ครึกครื้นที่สุดตั้งแต่ฉู่ลั่วกลับมายังบ้านตระกูลฉู่

ซ่งเชียนหย่าคีบอาหารให้เธอเป็นครั้งคราว ทั้งยังอธิบายให้ฟังว่าอาหารแต่ละจานทำขึ้นมาอย่างไร

ฉู่เหว่ยฮ่าวแม้จะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่มักจะหาอาหารที่ลูกสาวแท้ ๆ ชอบทานเจอเสมอ