เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 58 คนขับรถส่วนตัว
บทที่ 58 คนขับรถส่วนตัว
ทันทีที่ฉู่ลั่วตื่นขึ้นมา ก็พบว่าท่าทีของพ่อแม่เปลี่ยนไปอย่างมาก
โดยเฉพาะซ่งเชียนหย่า ที่สายตามักจะคอยมองตามเธอเป็นครั้งคราว ทั้งยังหยิบของให้อยู่ตลอด
“ลั่วลั่ว หนูอยากดื่มนมหรือเปล่า? ป้าอัน ยกนมมาให้คุณหนูหน่อย” ซ่งเชียนหย่ายิ้มพลางเอ่ยกับกับฉู่ลั่วว่า “อาหารเช้าถูกปากหรือเปล่า? ถ้ามีอะไรที่ไม่ชอบทานก็บอกแม่ได้เลยนะ ต่อไปตอนเช้าแม่จะได้ตื่นมาคอยดูในครัวให้เอง”
ฉู่ลั่วเงียบงัน “…”
เธอไม่ค่อยชินกับท่าทางกระตือรือร้นของซ่งเชียนหย่า
เด็กสาวรับนมมาด้วยท่าทางอึดอัด ก่อนจะส่ายหน้าและบอกว่า “หนูไม่เลือกทานค่ะ”
ซ่งเชียนหย่าพูดด้วยความลำบากใจ แต่ก็หนักแน่นว่า “เมื่อก่อนหนูไม่เลือกทาน แต่ตอนนี้หนูเลือกได้นะ”
ฉู่เหว่ยฮ่าวก็คอยสนับสนุนอยู่ข้าง ๆ “แม่ของลูกพูดถูกแล้ว ต่อให้ไม่เลือกทาน ก็ต้องมีอาหารสักอย่างที่ลูกค่อนข้างจะชอบสิ”
ฉู่เหิงเห็นน้องสาวทำตัวไม่ถูก จึงเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้ยังคิดไม่ออกก็ไม่เป็นไร ต่อไปเธอนึกออกแล้วค่อยบอกก็ได้”
เขาส่งสายตาเตือนพ่อกับแม่ ให้พวกเขาสงบสติอารมณ์ลงหน่อย
ฉู่เหว่ยฮ่าว “…”
ซ่งเชียนหย่า “…”
ทานอาหารเช้าเสร็จ ฉู่เหว่ยฮ่าวกับฉู่เหิงก็ออกไปบริษัท
ซ่งเชียนหย่ากำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น แต่ความสนใจของเธอกลับไม่ได้อยู่ที่โทรทัศน์ เพราะเอาแต่มองขึ้นไปยังชั้นสองเป็นครั้งคราว
ทันใดนั้น หญิงสาวก็ได้ยินเสียงฝีเท้า
เธอรีบหันหน้ากลับไปแล้วแสร้งทำท่าทางผ่อนคลาย มือข้างหนึ่งรองศีรษะไว้ และดูโทรทัศน์อย่างเกียจคร้าน
“หนูจะออกไปข้างนอกสักพักนะคะ”
ฉู่ลั่วบอกกับแม่
ซ่งเชียนหย่าปิดโทรทัศน์ ก่อนจะลุกขึ้นมา “หนูไม่มีรถนี่ แม่ไปส่งดีไหม?”
“ป้าซ่งทำธุระของป้าไปก็ได้ครับ ผมไปส่งพี่ลั่วเอง”
“…” คุณแม่เพิ่งพูดจบ เสียงของซ่งจือหนานก็ดังมาจากหน้าประตู
เขาวิ่งเข้ามารับกระเป๋าสะพายบนไหล่ของฉู่ลั่วด้วยท่าทางประจบประแจง จะเอามาสะพายไว้บนหลังตัวเอง “พี่ลั่ว ไปกันเถอะ!”
เมื่อวานหลังจากดูไลฟ์สตรีมจบ ซ่งจือหนานไม่ได้นอนทั้งคืน อยากจะรู้เรื่องโชคชะตาของหญิงชราใจจะขาด!
เช้าวันนี้ เขาจึงเป็นฝ่ายติดต่อมาหาฉู่ลั่วก่อน เธอจึงนัดกับเขาไว้แล้ว
ซ่งเชียนหย่าเดินวนรอบโซฟา ก่อนจะเดินเข้ามาหยิบกระเป๋าสะพายในมือซ่งจือหนาน “ลั่วลั่วเป็นคนของตระกูลฉู่ ทำไมต้องรบกวนเธอทุกครั้ง ฉันเป็นแม่ของลั่วลั่ว ฉันไปส่งเองก็ได้”
“รบกวนอะไรกันครับ พี่ลั่วเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลซ่งเรา อย่าว่าแต่ไปรับไปส่งเลยครับ ให้ผมไปบุกน้ำลุยไฟ ผมก็จะไป!” เขาคว้ากระเป๋าสะพายในมือหญิงสาวกลับมา
ซ่งเชียนหย่าไม่ยอมปล่อยมือ เธอพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ว่ายังไง ก็จะเอาแต่รบกวนเธอไม่ได้หรอก”
“ไม่รบกวนครับ! ไม่รบกวน ก่อนหน้านี้ผมก็เป็นคนไปส่ง ผมขับรถเอง ป้าซ่งวางใจได้ครับ” ซ่งจือหนานก็ไม่ยอมปล่อยมือเช่นกัน
กระเป๋าสะพายสีขาว ถูกพวกเขาดึงสายเอาไว้คนละข้าง ส่วนตัวกระเป๋าก็แกว่งไปมากลางอากาศ
ฉู่ลั่วเลิกคิ้วมองภาพตรงหน้า “…”
ก่อนยื่นมือไปคว้ากระเป๋าสะพายกลับมา “ไปด้วยกันหมดนี่แหละ”
เธอสะพายกระเป๋าไว้บนไหล่ข้างเดียว แล้วเดินออกไป
โดยมีซ่งจือหนานกับซ่งเชียนหย่าเดินตาม
ซ่งจือหนานสะกิดไหล่ซ่งเชียนหย่า แล้วกระซิบถามว่า “ป้าซ่งครับ ป้าเองก็อยากรู้เหมือนกันใช่ไหมว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ?”
หญิงสาวหน้าแดง เธอถลึงตามองอีกฝ่าย “เธอคิดว่าฉันเป็นเหมือนเธอหรือไง? ฉันอายุตั้งขนาดนี้แล้ว มีเรื่องไหนบ้างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน”
เธอไม่มีทางยอมรับว่าตัวเอง ‘อยากรู้อยากเห็น’
ซ่งจือหนานเงียบไป “…”
เขามองซ่งเชียนหย่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะเผยรอยยิ้มกวนประสาทออกมา แล้ววิ่งตามฉู่ลั่วไปขึ้นรถ “พี่ลั่ว พี่ลั่ว! รอผมด้วย ผมขับเอง ผมเป็นคนขับรถส่วนตัวของคุณนะพี่ลั่ว!”
…
พวกเขาขับรถมาถึงบ้านของหญิงชราผู้งดงาม
วันนี้เธอออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้พวกเขาทั้งครอบครัวกำลังรออยู่ในบ้าน
หญิงชรามีชื่อจริงว่าหลี่ว์ฉ่าย อาศัยอยู่ที่ชายเมืองของเมืองเจียง
เมื่อรถหยุดลง คนกลุ่มใหญ่ที่มีทั้งเด็กและผู้ใหญ่ก็เข้ามาหา
ซ่งจือหนานกับซ่งเชียนหย่าเห็นความเอิกเกริกนี้ก็พากันตกใจ
หยางฮุ่ยเดินออกมาต้อนรับก่อน “ท่านปรมาจารย์ เชิญทางนี้ค่ะ”
ฉู่ลั่วเดินตามลูกสาวของหญิงชราเข้าไป โดยมีซ่งจือหนานกับซ่งเชียนหย่าเดินตามหลัง พวกเขามองซ้ายมองขวาด้วยความสงสัยใคร่รู้
เมื่อเข้ามาในห้องรับแขก ก็เห็นหลี่ว์ฉ่ายนั่งอยู่บนเก้าอี้ ด้านข้างมีผู้ชายผู้หญิงวัยรุ่นอย่างละคนนั่งอยู่ด้วย
หยางฮุ่ยแนะนำ “ท่านปรมาจารย์ นี่คือญาติทั้งหมดในตระกูลของพวกเราค่ะ”
พูดอีกอย่างคือเป็นครอบครัวของหลี่ว์ฉ่ายทั้งหมด
“ท่านปรมาจารย์ เมื่อวานนี้ขอบคุณที่ช่วยผมเอาไว้ครับ” เซินข่ายยืนขึ้น และแนะนำตัว
เขาเป็นหลานชายของหลี่ว์ฉ่าย สายตามองฉู่ลั่วด้วยความประหลาดใจ
คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์ผู้นี้จะอายุน้อยขนาดนี้ ทั้งยังสวยมากอีกด้วย
ฉู่ลั่วแนะนำซ่งเชียนหย่าเล็กน้อย “นี่คือแม่ของฉันค่ะ ฉันออกจากบ้านมาคนเดียวท่านเป็นห่วง ก็เลยขอตามฉันมาด้วย”
ก่อนจะชี้ไปที่ซ่งจือหนาน “ส่วนคนนี้คือ… คนขับรถส่วนตัวของฉัน”
ซ่งจือหนานเบ้ปาก “…”
ตอนนี้เขาควรดีใจที่ได้รับตำแหน่ง หรือควรเสียใจที่พี่ลั่วให้เขาเป็นคนขับรถส่วนตัวจริง ๆ ดีล่ะเนี่ย!
YOU MAY ALSO LIKE
