เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 63 ไม่ผิดคำพูด

บทที่ 63 ไม่ผิดคำพูด

ชื่อหยางเก็บมือ กลับมาไว้ท่าสูงส่งเหมือนเดิม “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ!”

มองดูกองขี้เถ้า เขาก็ไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

บำเพ็ญมาตั้งหลายปี เขาไม่เคยรู้สึกเหมือนมีมีดมาแทงใจแบบนี้นานแล้ว

แต่ฉู่ลั่วกลับยื่นมือออกไปคว้าตัวฮั่วเซียวหมิง ก่อนจับเขาไปอยู่ด้านหลัง “จะสู้หรือไม่สู้ คุณไม่ใช่คนตัดสินใจ”

ในตอนนั้นเองฉู่หร่านก็พูดขึ้นมา “ลั่วลั่ว เธอจะทำร้ายพวกเราเพียงเพราะความชอบของตัวเองไม่ได้นะ ถึงจะเป็นแบบที่เธอพูดจริง ถึงไม่เคยทำร้ายคน แต่พวกเขาก็ไม่ใช่คนนะ!”

“แค่คิดว่าในบ้านมีของแบบนั้นอยู่ ฉันก็กลัวแล้ว”

ฉู่หร่านหวาดกลัวจริง ๆ

ยิ่งเห็นฉู่ลั่วดึงอะไรบางอย่าง ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกถึงเรื่องลี้ลับพวกนี้มากขึ้น ตอนนี้เธออยากรีบไล่อีกฝ่ายออกไปจากบ้านตระกูลฉู่!

ซ่งเชียนหย่าเองก็กลัว แต่ในความกลัวยังมีความอยากรู้อยากเห็นอยู่เล็กน้อย

ฉู่เหว่ยฮ่าวเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเห็นด้วยกับความคิดของฉู่หร่าน “ลั่วลั่ว ยังไงพวกเขาก็ไม่ใช่คน ผู้บำเพ็ญไม่ใช่ว่าอยู่กันคนละฝ่ายกับภูติผีเหรอ? ให้พวกเขาอยู่ในบ้านคงไม่ดีแน่”

ฉู่ลั่วเงียบงัน “…”

ฮั่วเซียวหมิงพูดเสียงจริงจัง “ในสถานการณ์ตอนนี้ คุณให้พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ให้นักพรตเฒ่าคนนี้พาพวกเราไปเถอะ หลังจากนี้ค่อยมาวางแผนระยะยาวกันว่าจะทำยังไง”

ฉู่ลั่วเองก็เข้าใจ ตอนนี้มีแค่ให้ชื่อหยางพาตัวพวกเขาไป ถึงจะปลอบใจคนตระกูลฉู่ได้

แต่ว่า…

เธอก้มหน้ามองซ่งเมี่ยวเมี่ยวที่กอดขาเธอเอาไว้

แม้จะเป็นวิญญาณ แต่ใบหน้ากลม ๆ ของเด็กตัวน้อยนั้นน่ารักมาก

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจ และหันไปจับมือของฮั่วเซียวหมิง “พี่ชายพูดถูกค่ะ”

พวกเขาจะทำร้ายพี่ลั่วลั่วไม่ได้!

ฉู่ลั่วยังคงเงียบ

ชื่อหยางสะบัดชายเสื้อ พูดโน้มน้าวว่า “สหายน้อย คนธรรมดาต่างก็เข้าใจว่าคนและผีมีเส้นทางที่ต่างกัน เธอเป็นผู้บำเพ็ญกลับมองไม่ออกหรือ สิ่งนี้ขัดกับการบำเพ็ญจริง ให้ฉันพาพวกเขาไป ยังดีกว่าปล่อยให้เธอหลงทางนะ”

ฉู่ลั่วยังคงยืนกราน เธอขวางอยู่ตรงหน้าฮั่วเซียวหมิง “คุณพูดผิดแล้ว ในสายตาของผู้บำเพ็ญ ทุกสิ่งเท่าเทียมกัน คนกับผีไม่ได้แตกต่างกัน คนมีเส้นทางของคน ผีมีเส้นทางของผี แต่ผู้บำเพ็ญเป็นผู้เชื่อมทั้งสองเส้นทางเข้าด้วยกัน”

“หากผู้บำเพ็ญยืนกรานที่จะกำจัดผีเพื่อมนุษย์ แบบนั้นต่างหากที่เรียกว่าเดินทางผิด”

น้ำเสียงของเธอหนักแน่น “ฉันรับปากแล้วว่าจะดูแลพวกเขา และจะไม่ผิดคำพูดเด็ดขาด”

“ดี!”

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงอันทรงพลังดังมาจากด้านนอก

ทุกคนต่างหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นว่าข้างนอกมีคนห้าคนปรากฏตัวขึ้น นำโดยชายสวมชุดคลุมลัทธิเต๋าสีน้ำเงิน เขาคือนักพรตผมหงอกขาว

“ชื่อหยาง แกดื้อดึงเกินไปแล้ว”

ชื่อหยางรีบเก็บชายเสื้อ มองไปทางนักพรตผู้นั้นด้วยความเคารพ “ศิษย์พี่”

หยางเสียนเดินเข้ามา ข้าง ๆ เขาคือซ่งอวิ๋นชิง

ซ่งอวิ๋นชิงรีบเดินมาหาฉู่เหว่ยฮ่าว เขากระซิบบอกสองสามประโยค

สีหน้าของฉู่เหว่ยฮ่าวเปลี่ยนไป ก่อนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “จริงเหรอ?”

ซ่งอวิ๋นชิงพยักหน้า “ตอนนี้พวกเขาอยู่ข้างนอก”

ฉู่เหว่ยฮ่าวได้ยินดังนั้น ก็รีบพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นก็รีบเชิญพวกเขาเข้ามา”

ก่อนจะตะโกนบอกคนรับใช้มาเก็บกวาดห้องรับแขก

หยางเสียนเดินเข้ามาหาชื่อหยาง เขาดุศิษย์น้องเบา ๆ ชื่อหยางที่วางท่าสูงส่งเมื่อครู่ ตอนนี้กลับก้มหน้าก้มตาปล่อยให้สั่งสอน โดยไม่อาจโต้กลับได้แม้แต่คำเดียว

จากตอนแรกที่สถานการณ์เต็มไปด้วยความตึงเครียด เมื่อหยางเสียนกับซ่งอวิ๋นชิงมาถึง กลับกลายเป็นความเร่งรีบในพริบตา

ฉู่หร่านมองห้องรับแขกที่ถูกเก็บกวาดจนสะอาด ก่อนจะมองชื่อหยางที่กำลังถูกอบรมชุดใหญ่

เธอรู้สึกเหมือนว่าตนเองเพิ่งจะกะพริบตา เวลาก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว

เธอจับแขนของซ่งเชียนหย่าไว้ตามสัญชาตญาณ “แม่คะ หนูกลัว”

ซ่งเชียนหย่าตบมือเธอเบา ๆ “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว ลั่วลั่วน่ะเก่งมาก”

ฉู่หร่านหมดคำพูด “…”

เพราะฉู่ลั่วเก่งเกินไป เธอถึงได้กลัวอย่างไรเล่า!