เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 72 เจ้าของสุสานโบราณ

บทที่ 72 เจ้าของสุสานโบราณ

เมื่อกลับมาถึงบ้านพัก คุณอวี๋ก็บอกฉู่ลั่วว่า “ถ้าเจ้าของสุสานกลับมาแล้ว แต่ไม่ยอมให้พวกเราขุดค้น เธอช่วยบอกเจ้าของสุสานให้หน่อยนะ ว่าอย่าปล่อยให้โจรปล้นสุสานเข้าไปอีก”

ต่อให้เจ้าของสุสานไม่หวงโบราณวัตถุเหล่านั้น แต่เหล่านักโบราณคดีหวงแหนมาก

สู้ปล่อยให้โบราณวัตถุเหล่านั้นถูกฝังกลบไว้ใต้ดินดีกว่า!

ฉู่ลั่วพยักหน้า

พวกคุณอวี๋อาศัยอยู่ในบ้านพักของไร่ที่อยู่ข้าง ๆ กัน ระหว่างบ้านทั้งสองหลังมีต้นไม้ใหญ่อายุร้อยปีต้นหนึ่ง

ตอนนี้กิ่งใบยังคงเจริญงอกงาม แตกกิ่งก้านสาขาแผ่ขยายออกไปราวกับร่มคันใหญ่ ทำให้แมกไม้มีร่มเงาแผ่ออกไป

ตอนนี้ใบไม้ที่ไม่เข้ากับฤดูกาลก็กำลังร่วงหล่นลงมา

ใต้ต้นไม้ ซ่งจือหนานเงยหน้าขึ้น ยกสองแขนขึ้นสูง และหมุนตัวกลางอากาศ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ปากก็พูดพึมพำกับตัวเองราวกับคนบ้า

แน่นอนว่านั่นเป็นภาพในสายตาคนอื่น

แต่ในสายตาของฉู่ลั่ว

ซ่งจือหนานกำลังอุ้มซ่งเมี่ยวเมี่ยว ในขณะที่ใบไม้กำลังร่วงใส่ปลายนิ้วเธอทีละใบ ๆ

วิญญาณตัวน้อยหัวเราะร่า

แต่ท่ามกลางกิ่งก้านหนาทึบบนต้นไม้ มีกระโปรงผ้าแพรต่วน*[1] สีขาวโบกพลิ้วไปมาพร้อมขาแกว่งเบา ๆ ให้ลายดอกไม้บนเนื้อผ้าพริ้วไหว

ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้กิ่งก้านสาขานั้นเลือนราง แต่ยังสามารถได้ยินเสียงร่าเริงของเธอ

ฉู่ลั่วหรี่ตาลง “…”

จู้หยวนเจ๋อกำลังจะขอตัวลา แต่ถูกฉู่ลั่วจับแขนเอาไว้เสียก่อน

เขาถามอย่างสงสัย “ท่านปรมาจารย์ฉู่มีอะไรเหรอครับ?”

ฉู่ลั่วเอ่ย “มี ฉันหาตัวเจ้าของสุสานเจอแล้ว อีกสักพักฉันอาจจะต้องไปคุยกับเธอ แต่คำถามเฉพาะทางวิชาการบางอย่าง คงต้องให้พวกคุณอวี๋กับคุณซูมาให้คำตอบเองแล้วละ”

จู้หยวนเจ๋อกะพริบตา

เขามองตามสายตาของเธอไป ก็เห็นซ่งจือหนานที่กำลังทำตัวเหมือนคนบ้า กับใบไม้สีเขียวร่วงหล่น มันโปรยปรายจากก้านทั้งที่ไม่มีลม

เมื่อได้สติกลับมา เขาก็หายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาเบิกกว้าง

“ผม… ผมจะไปตามพวกอาจารย์เดี๋ยวนี้ครับ!”

ฉู่ลั่วมองจู้เหยียนเจ๋อวิ่งไปบ้านที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าแข้งขาไปทางเดียวกันหมดเหมือนนักวิ่ง

…

ห้องรับแขกภายในบ้านพักถูกเก็บกวาดจนสะอาดเรียบร้อยมาก

คุณอวี๋กับคุณซูนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ ส่วนจู้หยวนเจ๋อนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างหลังพวกเขา ผู้ชายสูงร้อยแปดสิบกว่านั่งขดตัวเป็นก้อนอย่างทำอะไรไม่ถูกจนดูน่าสงสาร

ซ่งเชียนหย่ายกชามาเสิร์ฟ ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างฉู่ลั่ว แม้ท่าทางจะดูเรียบเฉย แต่ในดวงตากลับเผยให้เห็นถึงความสงสัยใคร่รู้ระคนหวาดกลัว

ซ่งจือหนานนั่งลงบนเก้าอี้อย่างระมัดระวัง บนตักของเขามีซ่งเมี่ยวเมี่ยวนั่งอยู่ด้วย

ฉู่ลั่วมองพวกคุณอวี๋ ก่อนจะมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อีกตัว “คุณอวี๋ คุณซู ต้องการให้ฉันช่วยเปิดดวงตาที่สาม เพื่อให้คุณมองเห็นเธอโดยตรงไหมคะ?”

คุณอวี๋กับคุณซูได้ยินก็รีบส่ายหน้า

โดยเฉพาะจู้หยวนเจ๋อที่นั่งอยู่ด้านหลัง เขาส่ายหน้าจนลูกตาแทบหลุดออกมา

“ฮึ ขี้ขลาด”

ฉู่ลั่วเงียบงัน “…”

เธอทำเป็นไม่ได้ยินเสียงปริศนา ในขณะที่คนอื่นในห้องขนลุกซู่

ได้ยิน.. ได้ยินจริง ๆ ด้วย!?

ตอนนั้นเอง คุณติงกระแอมออกมาพร้อมเอ่ยคำถาม “ไม่ทราบว่าเจ้าของสุสาน…”

ฉู่ลั่วกล่าว “เป็นหญิงสาววัยรุ่นที่สวยมากคนหนึ่งค่ะ”

คุณอวี๋เปลี่ยนคำถาม “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงท่านนั้นมีชื่อแซ่ว่าอะไรหรือครับ?”

“เฉิงยวน”

คุณอวี๋ถามอีกว่า “คุณเฉิง ไม่ทราบว่าพวกเราสามารถขุดค้นสุสานของคุณได้ไหมครับ เพราะสุสานของคุณเคยถูกโจรปล้นสุสานบุกเข้าไปแล้ว ตามหลักการคุ้มครองวัตถุทางวัฒนธรรมของประเทศ พวกเราต้องขุดสุสาน เพื่อรักษาสมบัติทางวัฒนธรรมเอาไว้ครับ”

เฉิงยวนถาม “พวกเจ้าขุดแล้ว ข้าจะไปอยู่ที่ใดเล่า?”

คุณอวี๋ได้แต่เงียบงัน “…”

นักโบราณคดีหนุ่มมองฉู่ลั่ว นี่ไม่ใช่ปัญหาที่เขาสามารถแก้ไขได้จริง ๆ

ฉู่ลั่วถาม “คุณอยากไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ?”

แม่นางเฉิงยวนกรีดกรายเล็บของตนเล่นอย่างเบื่อหน่าย “ข้าคิดว่าที่ที่อยู่ตอนนี้ก็ดีมากแล้วนะ ไม่อยากเปลี่ยนที่หรอก”

คุณอวี๋เองก็ไม่อยากบังคับใคร โดยเฉพาะเมื่อสุสานนี้มีเจ้าของ “ถ้าอย่างนั้นแม่นางเฉิงช่วยอย่าให้โจรเข้าไปในสุสานอีกได้ไหมครับ”

เฉิงยวนส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ในสุสานน่าเบื่อเกินไป มีคนเข้ามาเป็นครั้งคราว ก็น่าสนุกดี”

คุณอวี๋ “…”

คุณซูกระแอม ก่อนจะรับช่วงพูดต่อ “ถ้าอย่างนั้นคุณเฉิงให้พวกเราเข้าไปสิครับ! พวกเราเข้าไปตั้งหลายคน ไม่ทำให้คุณเฉิงเบื่อแน่นอน”

เฉิงยวนส่ายหน้า “ถ้าเข้าไปในสุสานก็ต้องเจอคำสาปนะจะบอกให้ พวกเจ้าไม่ใช่คนเลว ถ้าเข้าไปแล้วถูกสาปขึ้นมา ก็จะเป็นความผิดของข้าไม่ใช่หรือ”

เธอเอ่ยย้ำ “เรื่องอะไรจะให้ล่ะ?”

คุณซู “…”

คุณอวี๋ “…”

ทั้งสองหมดคำพูด อีกฝ่ายช่างมีทิฐิสูงเสียจริง!

[1] ผ้าแพรต่วน หมายถึงผ้าเนื้อมันลื่นคล้ายผ้าซาติน แต่นุ่มกว่า