เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 87 แก้คาถาค่ายกล

บทที่ 87 แก้คาถาค่ายกล

ซ่งจือหนานพยายามก้าวขาออกไปก้าวเล็ก ๆ ไปยืนอยู่ข้างฮั่วเซียวหมิง พลางกระซิบถามเสียงเบาที่สุด “คุณชายฮั่วจิ่ว ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”

ฮั่วเซียวหมิงเหลือบมองอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปหาฮั่วจิ้นที่กำลังส่งสายตามาทางพวกเขาอยู่

วิญญาณชายหนุ่มเอ่ยเตือน “พ่อของผมกำลังมองคุณอยู่”

ซ่งจือหนานหันหน้าไป ก็สบเข้ากับสายตาของฮั่วจิ้นพอดี

พริบตาเดียว เขาก็รีบหันหน้ากลับมา

ท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนี้ ทำให้ฮั่วจิ้นยิ่งมั่นใจ ว่าที่ว่างตรงนั้นต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน

สีหน้าของเขามืดครึ้มลง

หยางไต้เอ่ยถามว่า “มีอะไรแปลก ๆ หรือเปล่าคะ?”

ฮั่วจิ้นส่ายหน้า

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก็มีเสียงประหลาดดังออกมาจากเรือนหลังเล็ก ราวกับเสียงคน แต่ก็เหมือนเสียงของสัตว์บางชนิด เสียงแหลมฟังแล้วบาดหู

เสียงดังขึ้นมาแค่สั้น ๆ ไม่กี่วินาทีก็หายไปแล้ว

ทำให้คนที่ได้ยินเสียงนึกว่าตัวเองหูเพี้ยนไป

แต่ซ่งจือหนานกลับกระโดดออกมา “พี่ลั่วแก้ได้แล้วแน่เลย!”

ผ่านไปไม่กี่นาที ฉู่ลั่วก็ออกมาจากเรือนหลังเล็ก เธอบอกกับฮั่วจิ้นและภรรยาว่า “ค่ายกลรวบรวมพลังหยินถูกแก้แล้ว ภายในหนึ่งเดือนนี้ ห้ามให้คนเข้ามาพักในเรือนเล็กนะคะ”

ฮั่วจิ้นพยักหน้า

เขาเดินไปที่ประตูเรือนหลังเล็ก ความรู้สึกเยือกเย็นอึมครึมเหล่านั้นหายไปแล้ว

“ขอบคุณปรมาจารย์ฉู่”

พูดจบ ลุงไป๋ก็นำเช็กมายื่นให้หนึ่งใบ

ฮั่วจิ้นรับเอาไว้ แล้วส่งให้เด็กสาว

ฉู่ลั่วกวาดตามอง มันเป็นเงินจำนวนสิบล้าน!

เธอเก็บเช็กเอาไว้ เปิดกระเป๋าสะพายออก แล้วหยิบเหรียญห้าจักรพรรดิสองเส้นออกมา “เหรียญห้าจักรพรรดิค่ะ สิ่งนี้สามารถช่วยป้องกันความโชคร้ายให้พวกคุณได้”

ฮั่วจิ้นรับมาด้วยความยินดี เขาผูกเส้นหนึ่งไว้บนข้อมือของภรรยา

ก่อนหน้านี้เขาก็สังเกตเห็นว่าบนข้อมือของซ่งจือหนานสวมสิ่งนี้ไว้เช่นกัน

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ว่ามาจากไหน

หยางไต้ลูบเหรียญห้าจักรพรรดิ ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า เมื่อสวมเหรียญห้าจักรพรรดิไว้ที่ข้อมือ ความรู้สึกหงุดหงิดในใจก็สลายหายไปในทันที

เธอมองฉู่ลั่วด้วยความตกตะลึง

ซ่งจือหนานบอกว่า “ผมบอกแล้ว พี่ลั่วน่ะเก่งมาก”

ฮั่วจิ้นเองก็สวมเหรียญห้าจักรพรรดิไว้ที่ข้อมือเช่นกัน “ท่านปรมาจารย์ มีเรื่องหนึ่งไม่ทราบว่าท่านจะช่วยได้หรือเปล่า?”

ฉู่ลั่วไม่พูดอะไร แต่มองไปยังฮั่วเซียวหมิงที่ยืนอยู่ข้างพวกเขาสองสามีภรรยา

ดวงตาบวมแดงของวิญญาณชายหนุ่มสบเข้ากับสายตาของเธอ เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้

ฮั่วจิ้นมองตามสายตาของฉู่ลั่วไป

ข้างกายเขามีอะไรอยู่อย่างนั้นหรือ?

วินาทีนั้น ฮั่วจิ้นเบิกตากว้าง เขาถามว่า “ท่านปรมาจารย์ คือ… คือ…”

ฉู่ลั่วพยักหน้า “ตรงนี้คนเยอะเกินไป หาที่เงียบ ๆ แล้วค่อยคุยกันดีกว่านะคะ”

“ครับ ครับ ครับ!”

ฮั่วจิ้นพาฉู่ลั่วมายังห้องหนังสือ

หยางไต้ยังไม่เข้าใจอะไร ก็ถามสามีว่า “คุณคะ ไหนเมื่อกี้บอกว่าจะให้ท่านปรมาจารย์ไปดูอาจิ่วไม่ใช่เหรอคะ?”

ฮั่วจิ้นน้ำเสียงแหบพร่า “อาจิ่วอยู่ที่นี่แล้ว!”

ภรรยาเบิกตาโต เธอรีบมองไปรอบห้องหนังสือ

ฉู่ลั่วบอกพวกเขาว่า “การเปิดดวงตาที่สามสำหรับคนธรรมดาแล้ว ไม่ใช่เรื่องดีค่ะ เพราะฉะนั้นฉันให้เวลาพวกคุณได้แค่ครึ่งชั่วโมงนะคะ”

ฮั่วจิ้นรีบพยักหน้า “ทำตามที่ท่านปรมาจารย์บอกเลยครับ”

ฉู่ลั่วสะบัดยันต์แผ่นหนึ่ง ปากก็ท่องคาถาไปด้วย

เงาร่างหนึ่งค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในห้องหนังสือ

หยางไต้มองไปยังจุดที่เดิมทีว่างเปล่า แต่กลับมีร่างโปร่งใสปรากฏขึ้นมา ดวงตาเธอก็แดงก่ำ “อาจิ่ว!”

หญิงสาววิ่งเข้าไปสวมกอดลูกชาย

ฮั่วจิ้นเองก็ตาแดงเช่นกัน พลางเดินเข้าไปมองสำรวจวิญญาณฮั่วจิ่ว

ฉู่ลั่วออกมาจากห้องหนังสือ และปิดประตู

ครั้นมาที่ห้องรับแขกก็เห็นซ่งจือหนานกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟา พอเห็นเธอเดินเข้ามา ก็รีบเก็บทันที “พี่ลั่ว พอถึงเวลาฮั่วจิ่วก็ต้องกลับไปที่เมืองเจียงกับพวกเราใช่ไหมครับ?”

“อืม”

ซ่งจือหนานมองดูคฤหาสน์ตระกูลฮั่วรอบหนึ่ง แล้วพูดอย่างเศร้าใจว่า “ฮั่วจิ่วเป็นทายาทของตระกูลฮั่ว ตอนนี้เขานอนเป็นผักอยู่บนเตียง คิดว่าตระกูลฮั่วคงจะหาทายาทคนอื่นมาแทน พี่ลั่วครับ ฮั่วจิ่วจะฟื้นขึ้นมาได้ไหม?”

ฉู่ลั่วส่ายหน้า “พลังวิญญาณของฉันในตอนนี้ ทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้ชั่วคราวเท่านั้น”

เด็กหนุ่มไม่ถามอะไรอีก

ถ้าพี่ลั่วบอกว่าไม่ได้ คาดว่าคงจะไม่ได้จริง ๆ