เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 1 บทที่ 12.2

หลังจากฝากเรื่องงานแกะสลักไว้กับอัลเพโอ้เธอก็ใช้เวลาผ่านมาสองวันโดยไม่มีงานอะไรให้ทำ เพราะไม่เหลืออะไรให้ทำนอกจากเฝ้ารอคอยอย่างเดียวดังนั้นเธอจึงมานั่งดูท่านพ่อเขียนหนังสืออยู่ข้างๆ แทน ถ้าอากาศดีถึงจะออกไปเล่นที่สวนเพื่อฆ่าเวลาบ้าง

วันนี้เมื่อตอนเช้าสองแฝดแวะมาชวนเธอไปเล่นด้วย แต่เธอตอบกลับไปว่าไม่อยากเล่น แล้วไล่พวกเขากลับไป คำปฏิเสธเฉียบขาดไร้เยื่อใยเหมือนใบมีดทำเอาสองคนนั้นจ๋อยไปเลยแต่เธอสังหรณ์ใจได้ว่าพรุ่งนี้เจ้าพวกนั้นก็คงจะแวะมาหาอีกรอบแน่

“เทีย! ในที่สุดพ่อก็ทำหนังสือเสร็จแล้ว!”

ทั้งๆ ที่ทำหนังสือเขียนมือแบบนี้มาได้หลายเล่มแล้ว แต่ก็ยังคงดีใจเหมือนเคย ท่านพ่อโห่ร้องตะโกนด้วยความดีใจ

“ว้าว!”

เพราะฉะนั้นเธอเองก็ชูแขนสั้นป้อมทั้งสองข้างขึ้น ช่วยร้องเชียร์ในฐานะลูกที่ดี

“ฮู่ว เทียที่น่ารักของเรา”

ท่านพ่อลูบหัวเธอพลางยิ้มอบอุ่น

“ให้ข้าดูหนังสือที่พ่อเขียนบ้างสิคะ!”

เธออยากรู้ว่าหนังสือที่เสร็จสมบูรณ์แบบเล่มนี้ ที่ท่านพ่อทุ่มเทใช้เวลาลงมือวาดทีละแผ่นๆ ถ่ายทอดเขียนตัวอักษรลงไปจนถึงเวลาเข้านอนทุกวี่ทุกวัน มันเป็นหนังสือแบบไหน

“ว่าแล้วเชียว เจ้าเองก็ชอบหนังสือเหมือนกับข้าเลยสินะ เอาสิ งั้นพวกเรามาดูด้วยกันทีละหน้าตั้งแต่หน้าแรกเลยก็แล้วกัน”

ท่านพ่ออุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก หยิบหนังสือที่เพิ่งเขียนเสร็จเมื่อครู่นี้วางใส่มือของเธอ

มันเป็นหนังสือที่ดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ด้วยขนาดที่ใหญ่และบางกว่าหนังสือทั่วไป

เธอค่อยๆ เปิดมันออกอย่างระมัดระวัง กลัวจะทำกระดาษเสียหาย

แต่ว่า

“เห?”

พอเปิดหน้าแรกหนังสือออก ก็เห็นชื่อของเธอที่เขียนด้วยลายมือของท่านพ่อบนหน้ากระดาษเปล่า

[ลูกสาวผู้แสนน่ารักของข้า เฝ้ารอวันที่จะได้สวมชุดเดรสเปิดตัวงานสังคมเป็นครั้งแรกของเทีย]

มันเป็นประโยคที่ถูกเขียนย้ำด้วยความเอาใจใส่ทีละตัวอักษร

“หนังสือเล่มนี้ เป็นหนังสือที่เขียนไว้เพื่อจะให้เทียของพ่อดู เมื่อถึงวัยที่เจ้าจะมีความสนใจในเรื่องเดรสน่ะ”

ท่านพ่อจุมพิตลงบนศีรษะของเธอพลางเอ่ยพูด

“มันไม่ได้มีเนื้อหาลึกล้ำอะไร แต่อ่านแล้วก็พอจะรู้ได้ว่าในแต่ละยุคสมัยของอาณาจักรแลมบลู เดรสแบบไหนที่เป็นที่นิยมน่ะ ยังไงเดิมทีของที่เป็นที่นิยมก็หมุนเวียนเปลี่ยนวนกลับมาอยู่แล้ว”

เธอไม่อาจพูดอะไรตอบกลับออกไปได้เลย เพราะทุกครั้งที่เปิดหน้ากระดาษหนังสือทีละหน้า ความรู้สึกตื้นตันใจก็พลุ่งพล่านขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ

อย่างที่ท่านพ่อกล่าว หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ทำขึ้นเพื่อเธอเพียงคนเดียว

แต่ละหน้าเต็มไปด้วยรูปวาดชุดเดรสฝีมือดีหลากหลายรูปแบบ รอบๆ รูปพวกนั้นยังมีตัวหนังสือขนาดเล็กเขียนกำกับเอาไว้ด้วย

[เทียที่ปัจจุบันตัวเล็กกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน ในอนาคตถ้าตัวสูงใหญ่ก็จะเหมาะกับสิ่งนี้]

[ชุดนี้ถ้าใช้พื้นสีเขียวจะทำให้สีนัยน์ตาของเทียดูโดดเด่น]

“ปกติแล้วเดรสเปิดตัวพวกนี้แม่จะเป็นคนทำให้ แต่เทียของพวกเราพ่อจะช่วยจัดการให้ดีเองนะ! เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวล เข้าใจมั้ย”

ตัวเธอในอดีตไม่เคยได้เปิดตัวในแวดวงสังคม

ไม่มีงานเลี้ยงงานไหนที่จะเรียกเธอซึ่งครึ่งหนึ่งเป็นสามัญชน ทั้งยังเหมือนไร้ตัวตนในตระกูลแห่งนี้ไปเข้าร่วม ตัวเธอเองก็ยุ่งอยู่กับการพัฒนาห้องสมุดมากกว่าการเดบิวต์เปิดตัวในสังคมอีกด้วย

เธอเปิดหนังสือจนถึงหน้าสุดท้าย ก่อนจะปิดมันลง แล้วกอดมันไว้ในอ้อมกอด

บางทีชีวิตก่อน ท่านพ่อก็คงจะเขียนหนังสือเพื่อเธอเหมือนกัน เพื่อที่จะได้เลือกชุดเดรสให้เธอด้วยมือของท่านเองในสักวัน

“หนังสือถูกใจมั้ย”

“ค่ะ ถูกใจข้ามากเลย”

ท่านพ่อดึงตัวเธอที่กำลังกอดหนังสืออยู่เข้ามากอดแน่น

“เทียของเรา อยากให้ถึงวันที่เจ้าเติบใหญ่เร็วๆ จัง แต่ถ้าวันนั้นมาถึงช้าหน่อยก็ดีเหมือนกันนะ”

“พ่อ”

“หืม?”

“ในอนาคตจะต้องช่วยเลือกชุดเดรสของข้าให้ได้นะคะ”

“แน่นอนสิ! พวกเราจะกางหนังสือ คิดอย่างรอบคอบ แล้วเลือกมันด้วยกันนะ เทีย”

หวังว่าครั้งนี้ท่านพ่อจะได้เห็นงานเปิดตัวของเธอ

หวังว่าท่านพ่อจะได้จับมือเธอไปร่วมงานเลี้ยงด้วยกัน

เธอสวมกอดตอบท่านพ่อ

กุบกับ กุบกับ

ได้ยินเสียงกีบเท้าม้าวิ่งเข้ามาจากไกลๆ ผ่านทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้

เธอเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของท่านพ่อ รีบวิ่งไปที่หน้าต่าง

รถม้าประดับธงสัญลักษณ์กลุ่มการค้าดิวรักกำลังวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์

แตกต่างจากครั้งก่อนที่ค่อนข้างเรียบง่าย ข้างหลังรถม้าที่หัวหน้ากลุ่มการค้านั่งมามีรถม้าขนสัมภาระขนาดใหญ่วิ่งตามมาด้วย

ในที่สุดก็มาแล้ว!

เธอเสียบหนังสือกลับเข้าชั้นอย่างรวดเร็ว รีบลากมือของท่านพ่อให้เดินตามมาในขณะที่เอ่ยพูดไปด้วย

“พ่อ! พวกเราออกไปเดินเล่นในสวนกันเถอะค่ะ! เร็วเข้า!”

“จู่ๆ รีบร้อนทำไมกัน อยากไปขนาดนั้นเชียวเหรอ”

“ค่ะ! เพราะฉะนั้นเร็วเข้าสิคะ!”

ทั้งๆ ที่โดนมือของเธอลากให้เดินตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ท่านพ่อก็ยังเอาแต่หัวเราะฮ่าๆ ท่าทางจะอารมณ์ดีมากทีเดียวแต่ถ้าเดินช้าขนาดนี้ คงจะพลาดจังหวะแน่ เธอเลยปล่อยมือพ่อออก ก่อนจะตะโกนเสียงดัง

“ข้าวิ่งไปก่อนนะคะ! ถ้าไม่รีบตามมา เดี๋ยวตามข้าไม่ทันไม่รู้ด้วยนะ!”

“เทีย เทีย! เดี๋ยวหกล้ม!”

เธอยิ้มด้วยความพอใจ เมื่อเห็นท่านพ่อสะดุ้งตกใจเริ่มวิ่งตามหลังเธอมา

ตอนนี้ก็ได้เวลาเตรียมฐานรองเท้าอันแข็งแกร่งให้ท่านพ่อแล้ว!