เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 3 บทที่ 109.2

“อ๊ะ ท่านพ่อ!”

ในตอนนั้นเอง อาบีน็อกซ์ก็ตะโกนเรียกใครบางคนที่กำลังจะเดินผ่านไปอยู่แถวนั้น

“อ๊ะ! ท่านฟีเรนเทีย!”

แต่คนที่ตอบกลับมากลับเป็นทิลเลียน่าที่โผล่หน้าออกมาจากหลังของผู้ชายคนนั้นแทน

ทิลเลียน่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าดีใจ ก่อนจะแนะนำเธอให้คนกลุ่มหนึ่งที่พากันเดินตามหลังนางมาได้รู้จัก

“ท่านนี้คือคุณหนูฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดียค่ะ!”

ช่างเป็นกลุ่มคนที่แต่งตัวได้อย่างหรูหราเสียจริง

คนกลุ่มนี้มีสีผิวค่อนข้างคล้ำไปทางสีแทน พวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าสีสันสดใส

ชายวัยกลางคนอายุประมาณสามสิบกว่าที่ตัวสูงที่สุดในคนกลุ่มนั้นเดินเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะกล่าวทักทาย

“สวัสดี คุณหนูลอมบาร์เดีย ข้าเจ้าตระกูลรูมัน อินดีท รูมัน”

ถึงแม้บริเวณสันกรามจะมีรอยแผลเป็นลากยาว แต่ใบหน้าที่ส่งยิ้มราบเรียบมาให้นั่น เหมือนกับอาบีน็อกซ์ราวกับถอดแบบมาจากพิมพ์เดียวกัน

“ได้ยินว่าช่วยดูแลทิลเลียน่า หลานสาวของข้าให้เป็นอย่างดี เลยอยากมาทักทายเพื่อขอบคุณด้วยตัวเองน่ะ”

“อา ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ…”

พอเห็นเธอพยักหน้า อินดีท รูมันกลับกลายเป็นฝ่ายเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“หืม? ไม่ตกใจหรือที่นางใช้ชื่อตระกูลต่างจากข้า แต่ที่จริงแล้วเป็นหลานสาวของข้าน่ะ”

“เปล่าค่ะ ตกใจมากเลยค่ะ”

“ท่านฟีเรนเทียเป็นคนที่มีนิสัยใจเย็นมากน่ะค่ะ! ”

ทิลเลียน่าเอ่ยแทรกขึ้นจากด้านข้าง

อันที่จริงตั้งแต่ได้ยินชื่อทิลเลียน่าคิทอเวล เธอก็รู้อยู่แล้วตั้งแต่ต้นว่าที่จริงแล้วนางเป็นใคร

ทิวเคย์ รูมัน น้องชายของอินดีท รูมัน แต่งงานแล้วแยกตัวออกไป ในขณะเดียวกันก็ได้รับเขตแดนเล็กๆ เขตหนึ่งที่มีชื่อว่า ‘คิทอเวล’

และจัดการเปลี่ยนชื่อสกุลของตัวเอง ตั้งเป็นตระกูลคิทอเวลขึ้นมา

เท่าที่ได้ยินมา สำหรับทางตะวันออกแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนัก

แต่พวกคุณหนูตัวน้อยที่ไม่ได้รู้เรื่องราวทางตะวันออกดี ย่อมไม่มีทางรู้ความจริงที่ว่านี่กันอยู่แล้ว

“ได้ยินว่าทิลเลียน่าถูกเข้าใจผิดว่านางเป็นคนบ้านนอกจากตะวันออก และโดนคนกลั่นแกล้ง…”

“ทะ ท่านลุง! ”

ทิลเลียน่าสะดุ้งโหยง แต่เจ้าตระกูลรูมันเพียงแค่หัวเราะเสียงเจ้าเล่ห์เท่านั้น

“ทั้งๆ ที่ไม่ทราบว่าทิลเลียน่าเป็นคนของตระกูลรูมัน แต่คุณหนูลอมบาร์เดียก็ยังช่วยเหลือคนอ่อนแอกว่า ช่างเป็นคนที่มีจิตใจงดงามจริงๆ เลยนะ”

“ก็แค่ทำเรื่องที่สมควรทำเท่านั้นเองค่ะ ชมกันเกินไปแล้ว”

ที่จริงแล้วก็เป็นเพราะทิลเลียน่ามีนิสัยเหมือนเครนีย์ เลยทำให้เธอไม่รู้สึกเบื่อเท่าไหร่ด้วย

และคนที่เป็นฝ่ายชวนเธอคุยก่อน ก็คือทิลเลียน่าด้วยเหมือนกัน

“อา ว่าแล้วเชียว…”

เจ้าตระกูลรูมันมองเธอในขณะที่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ในตอนนั้นเองกลุ่มคนที่ยืนอยู่รอบๆ ก็แหวกออก ก่อนที่คนอีกกลุ่มจะเดินเข้ามาใกล้

“โอ้ เจ้าตระกูลรูมัน”

“ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิโยบาเนส ท่านปู่ และด้านหลังพวกเขาก็ยังมีท่านพ่อกับเครย์ลีบันเดินตามหลังมาพร้อมกัน

พอกลุ่มคนที่ดูโดดเด่นสองกลุ่มมายืนรวมอยู่ที่เดียวกันแบบนี้ แน่นอนว่าสายตาของผู้คนที่อยู่ในงานเลี้ยง ต่างก็หันมามองทางนี้อย่างพร้อมเพรียง

“พวกเราอย่ามัวมาอยู่ตรงนี้เลย ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”

มันคือคำเชิญสู่ ‘ห้องด้านหลัง’ ที่มีเฉพาะคนจำนวนน้อยในงานเลี้ยงเท่านั้น ที่จะได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปได้

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

เจ้าตระกูลรูมันพยักหน้าด้วยความดีใจ ในขณะเดียวกันก็ส่งสายตาให้คนในครอบครัวที่ยืนอยู่รอบๆ

ทันใดนั้นผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้เขามากที่สุดก็รีบเดินมาอยู่ข้างกายเจ้าตระกูลรูมัน

“ในเมื่อตอนนี้ก็ได้เปิดตัวสู่สังคมชั้นสูงแล้ว ตัวเอกของงานเลี้ยงเปิดตัววันนี้อย่างฟีเรนเทีย ก็ตามมาด้วยกันเถอะ”

น่ารำคาญชะมัด

แต่เพราะยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้ เธอจึงย่อเข่าลงเล็กน้อยแทนความหมายขอบคุณ

และสายตาของจักรพรรดิโยบาเนสก็มองไปยังเฟเรสที่ยืนอยู่ข้างกายเธอ

“เจ้าชายลำดับที่สองก็ด้วย”

พูดเพียงแค่นั้น

แต่หมายความว่าเฟเรสเองก็ได้รับเชิญอย่างเป็นทางการเช่นกัน

พอพวกเขาเริ่มเดินมุ่งหน้าไปยังชั้นบนพร้อมกัน คนอื่นๆ ก็ถอยห่างไปข้างหลังกันคนละก้าวสองก้าว ช่วยหลีกทางให้

สายตาของผู้คนมากมายจับจ้องค้างอยู่ที่เฟเรสเป็นพิเศษ

เขาอาจจะเป็นเจ้าชายก็จริง แต่ที่ผ่านมาเฟเรสไม่เคยได้รับเกียรติเช่นนี้มาก่อนพอเห็นว่าเขาเองก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้องด้านหลังพร้อมกับบุคคลสำคัญท่านอื่นรวมถึงจักรพรรดิ ทุกคนจึงตกใจเป็นอย่างมาก

เฟเรสเองก็คงจะรู้สึกได้ถึงสายตาพวกนั้นถึงได้เกร็งไปเล็กน้อย

เธอถองสีข้างของเฟเรสแล้วพูดขึ้น

“ไปถึงน่าจะมีของอร่อยเนอะ ระหว่างที่พวกผู้ใหญ่คุยกัน พวกเราหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่า”

“…อื้อ เอาสิ”

เฟเรสพยักหน้าตกลง ในที่สุดเขาก็ยิ้มออกได้เสียที

และผ่อนฝีเท้าให้ช้าลงครู่หนึ่ง หันไปมองรอบๆ ราวกับตรวจเช็กอะไรบางอย่าง

“มองอะไร”

“อื้อ ไม่มีอะไรหรอก”

เฟเรสส่ายหน้า ก่อนจะเดินตามหลังเธอมาพลางตอบ

***

และในคืนนั้น จนกระทั่งฟ้ามืดสนิทเลยหัวค่ำไปค่อนดึก พวกเราถึงได้ขึ้นรถม้าเดินทางกลับสู่ลอมบาร์เดีย

ลอรีลกับเครย์ลีบันขึ้นรถม้าคันอื่น แยกย้ายกันเดินทางกลับไปยังบ้านของตัวเอง ส่วนคนอื่นๆ ในตระกูลลอมบาร์เดียก็พากันมานั่งรวมตัวอยู่ภายในรถม้าคันใหญ่ของลอมบาร์เดีย

คู่แฝดนั่งประกบอยู่สองฝั่งข้างเธอ ชานาเนสคอยช่วยดูแลท่านพ่อกับท่านปู่ที่ดื่มเหล้าร่วมกับจักรพรรดิโยบาเนสและเจ้าตระกูลรูมันไปค่อนข้างมาก

“เกลียดเทียแล้ว”

“ทำเกินไปแล้วนะ จริงๆ เลย”

คิลลีวูกับเมโลนเบ้ปากด้วยความแง่งอนในขณะที่พูดขึ้น

“ทำไมอีกเนี่ย”

พอเธอถามเสียงเอื่อย สองแฝดก็เริ่มส่งเสียงประท้วง

“ไม่เต้นรำกับพวกเราได้ยังไง”

“เอาแต่อยู่กับไอ้เจ้าชายลำดับที่สองนั่น… ไม่สิ เอาแต่อยู่กับเจ้าชายลำดับที่สอง”

คิลลีวูเหลือบมองชานาเนสเล็กน้อย ก่อนจะรีบเปลี่ยนคำพูด

“ไว้ค่อยเต้นคราวหน้าก็ได้ต่อไปก็แค่ไปร่วมงานเลี้ยงด้วยกันจนเบื่อไปเลยก็ได้นี่”

“คะ คราวหน้า?”

“ด้วยกัน…”

สองแฝดลอบแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างรวดเร็ว แล้วจู่ๆ ก็ยกมือขึ้นเป่ายิ้งฉุบแข่งกัน

“ข้าชนะ! ข้าก่อน!”

“อ๊าก! ”

เมโลนชนะ คิลลีวูแพ้

เรื่องแค่นั้นเอง แต่เมโลนกลับหัวเราะเสียงดังด้วยความชอบใจ ทำตัวราวกับได้ครอบครองทุกอย่างบนโลก ส่วนคิลลีวูก็ขยุ้มผมตัวเองจนยุ่งไปหมด

จริงๆ เลย เพราะยังเด็กกันอยู่หรือไงเนี่ย

งานเลี้ยงจบลง ตอนนี้ก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แต่เด็กพวกนี้กลับมีกำลังวังชากันเหลือเกิน

เธอกำลังคิดแบบนั้นอยู่ แค่จู่ๆ รถม้าก็โยกโคลงเคลงหนึ่งครั้ง

การเคลื่อนไหวนั่นทำให้ท่านพ่อที่กำลังเมามายพิงศีรษะเอนเข้ากับไหล่ของเธอ

“เทีย…”

ท่านพ่อพึมพำเสียงแผ่วอย่างไร้สติ

“เทียของพ่อ ค่อยๆ โตให้ช้าๆ หน่อยเถอะนะ…ช้าๆ …”

โธ่ท่านพ่อของข้า

เธอลูบผมของท่านพ่อเบาๆ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

พระราชวังที่อยู่นอกหน้าต่างค่อยๆ ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ

* * *

วันถัดจากงานเปิดตัว

เฟเรสออกมาฝึกซ้อมตั้งแต่รุ่งสางเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำอยู่ทุกวัน หลังซ้อมเสร็จเขาก็มานั่งรับประทานอาหารอย่างผ่อนคลาย

มันเป็นวันที่ไม่มีอะไรต่างไปจากปกติ

แต่แล้วจู่ๆ เฟเรสก็พูดกับแคทเธอรีนที่กำลังช่วยเติมน้ำผลไม้ให้

“เตรียมตัวให้พร้อมไปอะคาเดมีด้วย”

“…เพคะ”

“อีกไม่นานข้าจะเดินทางไปยังอะคาเดมี แต่อย่าเพิ่งบอกให้ใครรู้ล่ะ”

เฟเรสมองแคทเธอรีนที่เงยหน้าขึ้นทันทีที่เขาพูดแบบนั้น

คำที่บอกว่า ‘ใคร’ ที่ว่านั่น แน่นอนว่าย่อมหมายถึงเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย

“…เพคะ”

“ขอบใจ”

เฟเรสทราบดีว่า สำหรับแคทเธอรีนที่จงรักภักดีต่อลอมบาร์เดียเป็นอย่างมาก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใหญ่แค่ไหน

“และวันนี้จะมีแขกมาเยือน เตรียมพร้อมไว้หน่อยก็ดี”