เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 4 บทที่ 152.1

ตอนที่ 152

ลางสังหรณ์อันเลวร้ายไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้กำลังครอบงำเฟเรส

เขาหันหลังให้เจ้าตระกูลไอบัน วิ่งออกมาจากห้องทำงาน และร้องเรียกชื่อของฟีเรนเทียอย่างบ้าคลั่ง

“เทีย! อยู่ที่ไหน เทีย!”

ผู้คนในคฤหาสน์และกระทั่งเจ้าหน้าที่ทางการ เมื่อได้เห็นภาพลักษณ์เช่นนั้นของเฟเรสก็พากันส่งเสียงฮือฮา เพราะรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ

หลายคนเริ่มช่วยกันออกตามหาฟีเรนเทีย

เฟเรสวิ่งตรงไปยังห้องนอนของฟีเรนเทีย

และเปิดประตูออกพรวด ในขณะที่ตะโกนเสียงดังลั่น

“เทีย!” แต่คนที่รอต้อนรับเฟเรสกลับกลายเป็นเบคกี้ ผู้ดูแลที่กำลังจัดเก็บเสื้อผ้าอยู่

“คะ คุณหนูลอมบาร์เดียไปที่ลานก่อสร้างสะพาน…”

เฟเรสกัดฟันกรอด พยายามที่จะไม่ส่งเสียงกรีดร้องออกมาแต่กลับใส่แรงลงไปยังมือข้างที่กำดาบเอาไว้แน่นจนทุกข้อนิ้วเป็นสีขาวซีด

เฟเรสวิ่งลงตามขั้นบันไดของคฤหาสน์อย่างเร่งรีบราวกับจะเหาะลงมา เขาวิ่งตรงไปกระโดดขึ้นหลังม้า แล้วมุ่งหน้าไปยังหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ยืนเฝ้าป้อมปราการอยู่ในทันที

ดูเหมือนกำลังประชุมด่วนกันอยู่ หัวหน้าทหารยามหันไปมองเฟเรสที่จู่ๆ ก็โผล่พรวดพราดเข้ามาด้วยความตกใจ

“บริเวณที่สะพานถล่มลงมา ถนนที่จะเชื่อมไปถึงที่นั่นได้คือฝั่งไหน”

หัวหน้าทหารยามชี้ไปยังภูเขาที่ถล่มลงมาโดยไม่พูดอะไร

ในตอนนั้นเอง เจ้าตระกูลไอบันก็มาถึงป้อมทหารยามด้วยความรีบร้อนเช่นกัน

“ไปตามตัวพวกที่ไปยังที่เกิดดินถล่มกลับมาให้หมด ต้องตรวจเช็กให้แน่ใจว่ามีผู้ได้รับบาดเจ็บหรือไม่”

แต่แล้วในตอนที่เจ้าตระกูลไอบันออกคำสั่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึมหัวหน้าทหารยามก็เอ่ยด้วยสีหน้าซีดเผือด

“รถม้าคันหนึ่งอยู่บนถนนพอดีก่อนจะเกิดเหตุดินถล่ม ถูกฝังอยู่ข้างใต้นั่นครับ”

“รถม้าอย่างนั้นหรือ ใครกัน”

“รถม้าติดสัญลักษณ์ตระกูล…ลอมบาร์เดียครับ”

“เฮือก!” ผู้คนต่างตกอยู่ในอาการช็อก

ในไอบัน คนที่จะนั่งรถม้าติดสัญลักษณ์ลอมบาร์เดียมีเพียงแค่คนคนเดียวเท่านั้น

ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย

ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย ถูกฝังอยู่ใต้กองหินและดินโคลนภูเขาอย่างนั้นหรือ

“ดะ ได้ยังไง” ใบหน้าของเจ้าตระกูลไอบันซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

เส้นความอดทนที่เหลืออยู่เส้นสุดท้ายของเฟเรสเองก็ขาดผึงเช่นกัน

“อ๊อก!”

มือหยาบของเฟเรสคว้าคอเสื้อของเจ้าตระกูลไอบันขึ้นมาราวกับต้องการจะบีบคอให้ตาย

“ทะ ท่านเจ้าตระกูล!”

บรรดาทหารยามต่างตกใจสะดุ้งโหยง พยายามจะเข้าไปใกล้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าบุ่มบ่ามเข้าไปแทรกทั้งคู่

เรื่องที่การก่อสร้างบูรณะเขตแดนเหนือล่าช้าไปมากเป็นเพราะเจ้าตระกูลไอบันปฏิเสธไม่รับเงินช่วยเหลือ เป็นเรื่องที่ไม่ว่าใครก็รู้กันทั้งนั้น

ในสถานการณ์เช่นนี้ คุณหนูลอมบาร์เดียยังมาเกิดอุบัติเหตุขึ้นในเขตแดนไอบันอีก

ไหนจะจิตสังหารอย่างรุนแรงของเฟเรสนั่นอีก มันกำลังส่งเสียงร้องเตือนว่า หากกล้าเข้ามาใกล้ก็เตรียมใจโดนเขาบั่นศีรษะได้เลย ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม

เจ้าตระกูลไอบันเองก็รู้ถึงความผิดที่ตัวเองก่อ ทำให้ถึงแม้จะไอเสียงดังค็อกแค็ก แต่ก็ยังไม่กล้าแกะมือของเฟเรสออก

เฟเรสกัดฟันกรอด เขาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำคล้ายเสียงคำราม

“ตอนนี้เข้าใจหรือยังล่ะว่าเจ้าทำเรื่องอะไรลงไป เจ้าตระกูลไอบัน”

“…”

เจ้าตระกูลไอบันได้แต่ปิดปากแน่น ไม่อาจตอบโต้อะไรออกไปได้

โครม-!

เฟเรสผลักเจ้าตระกูลไอบันจนกระเด็น แล้วเตะประตูป้อมอย่างแรงจนส่งเสียงดังสนั่นก้องไปทั่ว

ม้าที่ชายหนุ่มขึ้นควบวิ่งฝ่าสายลมสายฝนที่พัดรุนแรงขึ้นยิ่งกว่าเดิม เพียงไม่นานก็มาถึงจุดที่ดินถล่ม

เจ้าตระกูลไอบันกับทหารยามเองก็ตามหลังชายหนุ่มมา แต่เมื่อมาถึงแล้วกลับไม่มีใครพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คนเดียว

ถนนถูกตัดขาดด้วยดินและทรายที่ถล่มลงมา หินก้อนใหญ่ยักษ์กลิ้งตกลงมาจากไหล่เขา และสุมท่วมทับกันอยู่ตรงนั้น

“ทะ ทำไมหิน…”

ถ้าจะขุดดินพวกนี้ จำเป็นต้องเอาหินก้อนยักษ์นี่ออกไปก่อนแต่การจะทำแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว บางทีคงจะกินเวลาไปหลายวันและย่อมไม่มีใครที่ถูกฝังอยู่ใต้ดินโคลนเหล่านี้จะทนมีชีวิตรอดอยู่ได้นานขนาดนั้นแต่จะปล่อยเอาไว้เฉยๆ โดยไม่ลงมือทำอะไรก็ไม่ได้อย่างน้อยคนที่ถูกฝังอยู่ในนั้นก็เป็นถึงฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย

เจ้าตระกูลไอบันตะเบ็งเสียงออกคำสั่งทหารยามจนเส้นเลือดปูนขึ้นบนลำคอ

“เรียกแรงงานทุกคนมารวมกันที่นี่ ย้ายหินก้อนนั้นออกไปให้ได้! ส่วนเจ้ารีบกลับไปที่ป้อมปราการ ไปเอาเครื่องมือตัดหินมาเร็วเข้า!”

จะปล่อยให้ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดียเสียชีวิตที่นี่ไม่ได้เด็ดขาดหากปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนั้น เขาคงไม่อาจรับมือได้ และคงถูกขับไล่ลงจากตำแหน่งเจ้าตระกูลไอบันเป็นแน่

เจ้าตระกูลไอบันตะโกนออกคำสั่งเสียงดัง ไม่ได้รู้กระทั่งว่าผมสีขาวโพลนทั่วศีรษะเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำฝน

“รีบลงมือเร็วเข้า!”

“ครับ!” แต่แล้วในตอนที่พวกเขาพับแขนเสื้อขึ้น เดินตรงเข้าไปยังหินก้อนที่อยู่ด้านบนสุดนั่น

เฟเรสที่ยืนนิ่งมองหินกองใหญ่ด้วยสายตาว่างเปล่า ก็ผลักพวกทหารที่ยืนขวางทางเขาอยู่ออกไปด้านข้าง

“หลีก” เฟเรสเพียงแค่เอ่ยเสียงทุ้มคำเดียวเท่านั้น

และ

ชิ้ง-!

เสียงโลหะแหลมคมดังขึ้น พร้อมกับออร่าสีน้ำเงินส่องสว่างเป็นประกาย

ออร่าสีน้ำเงินกำลังห่อหุ้มไปทั่วดาบที่เฟเรสชักออกจากฝักอย่างรวดเร็ว

ปัง!

ในตอนที่เฟเรสกวัดแกว่งดาบเป็นครั้งที่สอง หินก้อนใหญ่ก็แตกออกเป็นสองซีก กลิ้งตกลงไปจากเนิน

แต่ถึงอย่างนั้นเฟเรสก็ยังไม่ยอมหยุดเขาแกว่งดาบออร่าอย่างบ้าคลั่ง เอาแต่ฟาดฟันลงบนหินก้อนใหญ่ไม่ยั้ง

หากฟันลงไปหนึ่งครั้งแล้วหินยังไม่ยอมแตก เขาก็จะฟาดฟันลงไปห้าครั้ง สิบครั้ง

เคร้ง! โครม!

“โอ้ว…”

เจ้าตระกูลไอบันออกคำสั่งเสียงดุดันไปยังเหล่าพลทหารที่ได้แต่ยืนมองภาพนั้นด้วยความตกตะลึงจนกลายเป็นรูปปั้นหิน

“มัวทำอะไรกันอยู่! รีบๆ เข้าไปย้ายหินที่ถูกตัดพวกนั้นสิ!”

“อ๊ะ ครับ! ขะ เข้าใจแล้วครับ!”