เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 4 บทที่ 155.1

ตอนที่ 155

แคลอฮันฟังคำบอกเล่าจากไวโอเล็ตพลางเหม่อมองเฟเรส ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง

ถึงแม้จะยังเดินโงนเงนไม่ตรงทางอยู่บ้าง แต่จังหวะก้าวเดินของเขาก็ยังรวดเร็วและมั่นคง

แต่ตรงมุมทางเดินนั้นกลับมีใครบางคนกำลังเฝ้ารอแคลอฮันอยู่

ภาพลักษณ์เย่อหยิ่งที่เคยมีจางหายไปหมดสิ้น ภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่วัน เจ้าตระกูลไอบันดูแก่ชราลงไปมาก

เจ้าตระกูลไอบันลังเลเล็กน้อยในขณะที่ก้าวเดินเข้าไปหาแคลอฮันด้วยใบหน้านิ่งขรึม แล้วเอ่ยกับอีกฝ่ายว่า

“ทะ ท่านชายลอมบาร์เดีย…”

ท่าทางลับๆ ล่อๆ ทั้งยังดูงุ่มง่ามนั่น เรียกความสนใจของทุกคนให้หันมามองทางนี้กันเป็นสายตาเดียว

“ดะ ได้โปรด ฟังข้าก่อน…”

แต่เจ้าตระกูลไอบันกลับไม่อาจพูดอะไรไปได้มากกว่านั้น

เพราะนัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความโกรธที่ไม่อาจประเมินได้ และแรงกดดันหนักหน่วงกำลังกดทับลงมาบนไหล่ของเจ้าตระกูลไอบัน

“…”

แคลอฮันไม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

เขาเหลือบมองเจ้าตระกูลไอบันที่ค่อยๆ ก้าวถอยห่างออกไปทีละน้อยด้วยหางตา แล้วเดินมุ่งหน้าไปหาเฟเรสต่ออีกครั้งเท่านั้น

แกรก แกรก

ยิ่งเข้าไปใกล้เฟเรสมากเท่าไหร่ แคลอฮันก็ยิ่งได้ยินเสียงเดิมดังซ้ำไปซ้ำมา

และในวินาทีที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเฟเรสในที่สุด แคลอฮันก็ได้แต่กัดฟันแน่น

แกรก แกรก ตุบ

แกรก ตุบ

เฟเรสกำลังใช้มือเปล่าโกยหินพวกนั้นออกไป

โดยที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่จะหยัดกายลุกขึ้น ได้แต่นั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้น

ปลายนิ้วที่ใช้กำก้อนหินถลอกจนถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสดทุกนิ้ว

แต่สายตาของเฟเรสกลับเอาแต่จับจ้องอยู่ที่ใต้ผืนดินนั่นไม่ยอมละสายตา

ราวกับมั่นใจว่าหากขุดลึกลงไปได้ถึงข้างใต้นั่น เด็กหนุ่มจะต้องได้พบหน้าเทียอีกครั้ง

“พอเถอะพ่ะย่ะค่ะเจ้าชาย” แคลอฮันขยับกายเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าวพลางเอ่ยขึ้น

เฟเรสหยุดชะงัก ก่อนจะหมุนตัวหันกลับไปมองข้างหลังอย่างเชื่องช้า

“…แคลอฮัน ลอมบาร์เดีย?”

ใบหน้าของเฟเรสดูย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิมบนใบหน้ามีบาดแผลเป็นรอยถลอกเล็กใหญ่อยู่ประปราย ริมฝีปากเองก็แห้งผากจนเลือดไหลซิบ

ทว่าสิ่งที่ทำให้ใจของแคลอฮันร่วงหล่นยิ่งกว่าสิ่งใดคือ นัยน์ตาของเฟเรส

นัยน์ตาสีแดงทับทิมไร้วิญญาณคู่นั้น

เมื่อก่อนบุตรสาวของเขาเคยกล่าวเอาไว้

เรื่องราวเมื่อสมัยที่นางได้บังเอิญพบกับเฟเรสเป็นครั้งแรกในพระราชวัง

“เหมือนกับใบไม้ร่วงสีแดง ที่เพียงแค่สัมผัสนิดเดียวก็พลันแตกสลายไปเลยค่ะ เฟเรสในตอนนั้นน่ะ”

เฟเรสที่นั่งฟุบอยู่บนพื้น เงยหน้าขึ้นมองแคลอฮันอยู่ในตอนนี้ ราวกับย้อนกลับไปยังสมัยนั้นอีกครั้ง

กลับไปเป็นเด็กน้อยตัวเล็กผอมแห้งที่อาศัยอยู่ตามลำพังในป่าลึก ก่อนจะได้พบกับบุตรสาวของเขา

แคลอฮันย่อเข่าลง ปรับระดับสายตาให้ตรงกับเฟเรส

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเอง”

พอได้ยินเสียงอ่อนโยนของแคลอฮัน ใบหน้าของเฟเรสก็พลันบิดเบี้ยวไม่น่ามองขึ้นมา

“…ขอโทษครับ ข้าไม่อาจ…ปกป้องเทียเอาไว้ได้” เฟเรสเอ่ยเสียงสั่นเครือ

“ข้า…ควรที่จะอยู่กับนางแท้ๆ”

เฟเรสพึมพำเช่นนั้นแล้วหันกลับไปเริ่มขยับกายเคลื่อนไหวเหมือนเครื่องจักรอีกครั้ง

หินและดินถูกขุดขึ้นมาจนเกิดเสียงดังครืดคราด

“ข้าจะต้องหาเทียให้เจอให้ได้ครับ ต้องหาให้เจอ…”

หมับ

แคลอฮันคว้ามือของเฟเรสเอาไว้แล้วเอ่ยถามขึ้น

“หากเทียได้มาเห็นสภาพของเจ้าชายในตอนนี้ คิดว่านางจะพูดอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

“…”

เฟเรสก้มหน้ามองสภาพของตัวเองแทนคำตอบ เขาเม้มปากแน่น

“ดูเหมือนเจ้าชายเองก็พอจะทราบคำตอบนั่นดีอยู่แล้วสินะพ่ะย่ะค่ะ บางทีนางอาจจะดุพระองค์เสียงดังเลยก็ได้ และกระหม่อมเองก็คงจะโดนดุไปด้วย ว่ามัวแต่ทำอะไรอยู่ ทำไมถึงได้ไม่ห้ามปราม แล้วปล่อยให้พระองค์มีสภาพเช่นนี้”

แคลอฮันพูดเช่นนั้น ขณะเดียวกันก็ดึงก้อนหินออกไปจากมือของเฟเรส

“เจ้าชายต้องไปพักบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าไม่คิดที่จะพัก…”

“กระหม่อมไม่ได้พูดให้พระองค์พักเพื่อตัวพระองค์เองพ่ะย่ะค่ะ แต่เพื่อเทียต่างหาก”

แคลอฮันยืนกรานหนักแน่น

“หากจะทำลายหินก้อนใหญ่ที่อยู่ข้างใต้นั่น จำเป็นต้องใช้ดาบออร่าของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ ต้องทำเช่นนั้นถึงจะสามารถนำตัวบุตรสาวของกระหม่อมออกมาได้อย่างรวดเร็วและปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ”

“ตอนนี้ก็ยังใช้ออร่าได้นะครับ”

เฟเรสหยิบดาบที่กลิ้งอยู่ข้างๆ ขึ้นมาถือไว้ ก่อนจะเรียกออร่าขึ้นมา

ทว่าออร่ากลับเปล่งประกายเป็นแสงริบหรี่ราวกับไอระเหยเท่านั้น ไม่อาจคงรูปร่างเอาไว้ได้เหมือนแต่ก่อน

“อา…”

เฟเรสก้มลงมองดาบของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ไม่อาจพูดอะไรออกมาได้แม้แต่ครึ่งคำ

“ดูสิพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้เจ้าชายไม่อาจช่วยเหลืออะไรเทียได้เลย”

แคลอฮันพูดเน้นย้ำ ในขณะเดียวกันก็จับไหล่เฟเรสช่วยพยุงเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน

หากเป็นยามปกตินี่คงเป็นเรื่องน่าขันไร้เหตุผล แต่เฟเรสในตอนนี้ยอมลุกขึ้นตามแรงดึงของแคลอฮันอย่างง่ายดาย

หมายความว่า เด็กคนนี้เหนื่อยล้ามากถึงขนาดนั้น

แคลอฮันถอนหายใจเสียงแผ่ว ขมวดคิ้วแน่นจนหน้าผากย่น

“กระหม่อมจะช่วยเองพ่ะย่ะค่ะ”

เหล่าอัศวินตระกูลลอมบาร์เดียเดินเข้ามาด้านข้างก่อนจะเอ่ยขึ้น

สองแฝด เครย์ลีบัน และไวโอเล็ตเองก็เดินเข้ามาด้วยกัน

แคลอฮันส่งตัวเฟเรสให้อัศวิน แล้วเอ่ยเสียงเข้มงวด

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พระองค์พักเอาเรี่ยวเอาแรงเสียก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะเห็นว่าพรุ่งนี้ก็คงเก็บเอาหินด้านบนนี่ออกหมดแล้ว ไว้ถึงตอนนั้นพวกเราจำเป็นต้องให้พระองค์ช่วยพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่ก่อนนั้นก็ยังต้องใช้ออร่าของข้า ถ้าจะพังหินก้อนใหญ่ให้แตกนะครับ”

เฟเรสมองหินหลายก้อนที่ยังคงกองเป็นภูเขาขนาดย่อม ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ

ในตอนนั้นเองคิลลีวูกับเมโลนก็ถอดผ้าคลุมทิ้ง แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนั้นให้พวกข้าจัดการเอง”

ทั้งสองคนเดินออกมาข้างหน้า ขณะเดียวกันก็ชักดาบที่เอวออกมาถือไว้

“ฮู่ว…”

สูดลมหายใจเข้าลึก พร้อมกับเรียกออร่าออกมาคลุมดาบของทั้งคู่เอาไว้

มันอาจจะไม่ได้สว่างชัดเหมือนออร่าของเฟเรส แต่ก็ถือเป็นดาบออร่าชั้นยอดอยู่เหมือนกัน

“ระดับนี้พวกเราเองก็พอจะทำได้เหมือนกัน”

“เจ้าชายรีบๆ ไปพักเถอะ”

คิลลีวูกับเมโลนกล่าวเช่นนั้น แล้วแยกย้ายกันไปฟาดฟันดาบลงบนหินที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง

เคร้ง!

เสียงดาบกระทบผิวของเนื้อหินดังขึ้นพร้อมกับทิ้งรอยฟันลึกเหลือไว้บนหิน

“ประมาณนี้คงจะยกมันออกไปได้ใช่มั้ย”

คิลลีวูเอ่ยถามบรรดาแรงงานที่เฝ้ามองอยู่รอบด้าน

“ครับ! ไม่มีปัญหาครับ!”

ผู้คนต่างก็ตอบกันอย่างแข็งขัน คว้าเอาค้อนมาทุบๆ ตามแนวรอยฟันที่เกิดจากดาบออร่า

และผ่านไปไม่นาน หินก้อนใหญ่ก็ส่งเสียงเปรี๊ยะ พร้อมกับแตกออกเป็นเสี่ยง

“เป็นไง เห็นแล้วใช่มั้ย”

“หินน่ะ พวกเราจะเก็บกวาดเอง เจ้าชายไปพักฟื้นให้ดีเถอะ”

“ตรงนี้มีพวกเราอยู่ตั้งสองคน พวกเราแค่สลับกันพัก ก็ใช้ออร่าได้ต่อเนื่องแล้ว”

เฟเรสเหม่อมองสองแฝดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ายอมตกลงในที่สุด

และหันไปมองแคลอฮันพลางเอ่ยว่า

“ข้าจะไม่ทำอะไรอีก จะนั่งพักอยู่ตรงนี้เฉยๆ ครับ อยู่ตรงนี้มันสบายใจกว่า”

“…ได้พ่ะย่ะค่ะ”