เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 4 บทที่ 158.2

เล่ม 4 บทที่ 158.2

พวกเราออกมาจากบ้านแล้วพากันเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทาง

บางครั้งก็พบพวกลูกจ้างในคฤหาสน์ที่บังเอิญเดินผ่านมา พวกเขามองเธอกับอาบีน็อกซ์ด้วยนัยน์ตาแฝงความอยากรู้อยากเห็น

เธอเดินไปรอบๆ คฤหาสน์โดยจงใจใช้เส้นทางที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมามากพอสมควร

อาบีน็อกซ์กอดซองเอกสารที่เธอมอบให้เขาเมื่อครู่นี้ไว้แนบอกขณะเดียวกันก็เริ่มเล่าเรื่องราวทางตะวันออกให้เธอฟัง

“ถึงแม้จะไม่ใช่เขตแดนของตระกูลรูมัน แต่หากมุ่งหน้าไปตามชายหาดเหนือขึ้นไปอีกหน่อย ก็จะพบกับเขตแดนคิทอเวลครับ ชายทะเลสีเขียวมรกตของที่นั่นน่ะมีชื่อเสียงโด่งดังแม้กระทั่งในเขตแดนตะวันออกด้วยกันเองครับ!”

“อ๊ะ เขตแดนของคุณหนูทิลเลียน่า คิทอเวลสินะคะ”

“ครับ ใช่แล้วละครับ ยังจำทิลเลียน่าได้ด้วยเหรอครับเนี่ย!”

“จำได้สิคะ เพราะนางข้าถึงเปิดตัวได้อย่างรอดปลอดภัยเชียวนะ จนถึงเมื่อหลายปีก่อนพวกเรายังส่งจดหมายหากันอยู่เลย…”

“ที่จริงแล้วทิลเลียน่าน่ะ เดิมทีร่างกายค่อนข้างอ่อนแอครับ เมื่อสามปีก่อนก็ป่วยหนัก แน่นอนว่าตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วละครับ!”

“เหรอคะ โล่งอกไปทีค่ะ”

ระหว่างที่เดินสนทนากันไป เธอก็มาถึงสถานที่เป้าหมายในที่สุด

เรือนกระจกของลาลาเน่ซึ่งตั้งอยู่ห่างออกมาทางด้านหลังของคฤหาสน์รอง

ลองแอบมองจากไกลๆ ดูเหมือนลาลาเน่กำลังตั้งอกตั้งใจดูแลดอกไม้ในกระถางอยู่

วันนี้ก็ยังคงงดงามเช่นเคย ไม่แพ้ดอกไม้ที่เจ้าตัวดูแลอยู่เลยสักนิด

“และที่เขตแดนรูมันของพวกเราก็ยังมีอาหารอร่อยๆ อีกมากมาย…”

อาบีน็อกซ์ยังคงเล่าเรื่องเขตแดนตะวันออกอย่างกระตือรือร้น โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าพวกเราเดินมาถึงไหนกันแล้ว

ดูเหมือนจะได้ยินเสียงของอาบีน็อกซ์ จู่ๆ ลาลาเน่ก็เงยหน้าขึ้นมามองพวกเรา

เพล้ง-!

ลาลาเน่ตกใจจนเผลอทำกระถางดอกไม้ตกลงพื้น

“โอ๊ะ”

อาบีน็อกซ์หยุดชะงักคำพูดทันที เขาหันไปมองลาลาเน่ด้วยนัยน์ตาเบิกกว้างเช่นกัน

อาบีน็อกซ์หยุดยืนขยี้ตาอยู่สองสามรอบ เมื่อตระหนักได้ว่านั่นคือลาลาเน่ตัวจริงเสียงจริง เขาก็รีบวิ่งตรงไปหานางทันที

และคว้ามือลาลาเน่มาจับไว้ ก่อนจะเริ่มสำรวจไปทั่วตัว พลางตะโกนถามเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก

“ท่านลาลาเน่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ บาดเจ็บตรงไหนมั้ยครับ”

“ค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรค่ะ…”

ใบหน้าของลาลาเน่ถูกย้อมเป็นสีแดงก่ำ ไม่อาจแม้แต่จะดึงมือที่ถูกกอบกุมเอาไว้ออก

“อ๊ะ! ขะ ขออภัยครับ!”

อาบีน็อกซ์เองก็ตระหนักได้ว่าเผลอทำอะไรลงไป จึงรีบปล่อยมือออก แล้วก้าวถอยห่างไปข้างหลังหนึ่งก้าว

แน่นอนว่าใบหน้าของเขาเองก็แดงก่ำไม่แพ้ลาลาเน่เลยละ

“ว่าแล้วเชียว เป็นแบบนี้จริงด้วย”

นับตั้งแต่ตอนที่ได้ยินอาบีน็อกซ์เล่าเรื่องผู้หญิงที่ชอบให้ฟังตอนอยู่ที่ไอบัน เธอก็คิดอยู่ว่าผู้หญิงที่เขาชอบช่างคล้ายคลึงกับลาลาเน่เสียจริง แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นลาลาเน่จริงๆ เสียด้วย

“พะ พวกนี้เดี๋ยวข้าเก็บให้เองครับ ไปรอทางด้านโน้นก่อนเถอะครับ!”

“มะ ไม่ค่ะ! ข้า…”

“ไม่ครับ!มือจะบาดเจ็บเอาได้นะครับ! เดี๋ยวข้าทำเองครับ!”

ตอนนี้ทั้งคู่ต่างก็ออกตัวขอเป็นฝ่ายเก็บเศษกระถางที่แตกแทนกันและกัน วุ่นวายกันใหญ่

ลาลาเน่กับอาบีน็อกซ์ที่หน้าแดงก่ำพอกันทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมากจริงๆ

เธอเฝ้ามองทั้งสองคนจากไกลๆ

“เหมาะสมกันดีนะเนี่ย”

ลาลาเน่เป็นบุคคลที่เหมือนกับดอกไม้ที่ถูกเลี้ยงดูอย่างดีด้วยความทุ่มเทในเรือนกระจกของเจ้าตัว

สำหรับลาลาเน่แล้ว อาบีน็อกซ์ก็เป็นเหมือนแสงอาทิตย์ที่ช่วยสาดส่องลงมา

เธอไม่อยากเห็นลาลาเน่ต้องถูกทิ้งขว้างอยู่ลำพังในสถานที่อันไกลโพ้น เหมือนอย่างในชีวิตก่อนอีกต่อไปแล้ว

ใช่

สำหรับลาลาเน่แล้ว ตะวันออกย่อมดีกว่ามากๆ

สายลมอันแสนอบอุ่น เสียงเพลงหวานหู หากเป็นที่นั่นแล้วละก็ ลาลาเน่ก็คงจะสามารถเบ่งบานได้อย่างงดงามโดยไม่ต้องกังวลเรื่องใดไม่ใช่หรือ

“หนังสือที่ให้ยืมมาครั้งก่อน ข้าอ่านจบแล้วละค่ะ ท่านอาบีน็อกซ์”

“ดีใจจริงๆ ครับที่ถูกใจ!”

เธอเฝ้ามองทั้งสองคนอยู่อีกพักหนึ่ง ก่อนจะปลีกตัวออกมาเงียบๆ

ถึงแม้จะเพียงครู่เดียว แต่ก็อยากจะให้ทั้งสองคนได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามสบายเสียหน่อย

เพราะเมื่อครู่นี้เธอจงใจพาอาบีน็อกซ์เดินไปรอบๆ คฤหาสน์แล้ว ดังนั้นคนอื่นๆ ในคฤหาสน์ก็จะคิดว่า อาบีน็อกซ์มายังคฤหาสน์ลอมบาร์เดียเพื่อพบเธอไม่ใช่ลาลาเน่

การที่เธอทำแบบนั้นแล้วพาตัวอาบีน็อกซ์มาที่เรือนกระจกของลาลาเน่แห่งนี้

มันเป็นเรื่องที่เธอสามารถทำเพื่อลาลาเน่ได้ในตอนนี้

เดินเรื่อยเปื่อยตามสวนอยู่ตามลำพัง ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกแปลกๆ

ลาลาเน่กับอาบีน็อกซ์อย่างนั้นหรือ

ขนาดคิดอีกครั้ง เรื่องนี้ก็ยังอยู่เหนือความคาดหมายสุดๆ แต่ทั้งสองคนก็เป็นคู่รักที่เหมาะสมกันมากจริงๆ

เอาไว้เดี๋ยวเธอคงต้องลองถามลาลาเน่สักหน่อยแล้วละสิเนี่ย

“ที่บอกว่ามีพูดคุยเรื่องคู่หมายนั่น มันเป็นไอ้หนุ่มหน้าไหนกัน”

ผู้ชายคนเดียวกับในอดีตตอนนั้นหรือเปล่า หรือว่าคนอื่น

แค่คิดก็รู้สึกโมโหขึ้นมาแล้ว

เบเจอร์ ไอ้สารเลว

ในชีวิตใหม่นี่ ก็ยังคงพยายามจับคู่ลาลาเน่ให้แต่งงานกับคนแปลกๆ อีกสิ

ปลายเท้าบดขยี้หินก้อนเล็กที่กลิ้งอยู่ด้วยความหงุดหงิด

พอได้ทำแบบนั้นแล้ว ถึงจะเป็นแค่เรื่องไร้สาระก็เถอะ แต่ก็ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมาได้หน่อย

เธอค่อยๆ เดินตรงกลับบ้านของตัวเองอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ครุ่นคิดไปว่า ต่อไปคงจะต้องเรียกอาบีน็อกซ์มาที่คฤหาสน์บ่อยๆ เสียแล้ว

และพบว่ามีใครคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้านของเธอ

“สวัสดี เทีย”

เฟเรสยืนถือกล่องเค้กจากร้านคาราเมล อเวนิวไว้ในมือข้างหนึ่ง เขาแวะมาหาเธอเป็นการส่วนตัว