เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 4 บทที่ 164.1

เล่ม 4 บทที่ 164.1

ตอนที่ 164

“วันที่ขายอาคาร? มันเป็นวันที่จัดการขายอาคารหลังสุดท้ายเพื่อเดินทางกลับมาตั้งต้นใหม่ที่บ้านเกิดแห่งนี้ ก็เลยยังพอจำได้คร่าวๆ อยู่บ้าง แต่อยากรู้เรื่องอะไรหรือ”

กรีน แบโร่วฝังตัวอยู่ในเก้าอี้นวมตัวใหญ่ เขาลูบเคราพลางพึมพำเสียงแผ่วเมื่อได้ยินคำถามของริกนีเต้

“เรื่องที่ดูพิเศษงั้นหรือ…ใช่แล้ว มีอยู่เรื่องหนึ่ง ตอนจ่ายเงินงวดสุดท้าย ที่นั่นกลับมีเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งตามมาด้วย”

“เด็ก…หรือครับ”

“ใช่แล้วละ เป็นเด็กผู้หญิง แต่ตอนนี้น่าเป็นสาวแล้วละ…นางจัดการจ่ายเงินแทนผู้ชายที่มาซื้อตึก หอบหิ้วเอาเหรียญเงินใส่ถุงใบใหญ่มา ลองมาคิดๆ ดูแล้วก็เป็นเรื่องที่พิเศษจริงๆ”

กรีน แบโร่วหัวเราะคิกคัก

อึก ริกนีเต้กลืนน้ำลายแห้งผากลงคอ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ

“คือว่า มีจุดเด่นอะไรเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ยังพอจะจำได้บ้างมั้ยครับ รูปร่างหน้าตา หรือนามของนาง…”

“อืมม ไม่รู้สินะ ถามเรื่องพวกนั้นกับคนอย่างข้าไป…นอกจากเรื่องที่นางตัวเล็กมาก กับวิธีการพูดจาฉลาดเฉลียวแล้ว…”

กรีน แบโร่วลากเสียงท้ายประโยคด้วยกำลังครุ่นคิด แต่แล้วเขาก็ต้องตบเข่าเสียงดังฉาด

“อา ใช่แล้ว นัยน์ตาสีเขียวสว่าง ผูกโบสีแดงไว้ที่ผม! ฮ่าฮ่า ข้าเองก็ยังความจำดีเหมือนกันนะเนี่ย!”

เฟเรสนึกถึงบทสนทนาของกรีน แบโร่วที่ได้ยินมาจากริกนีเต้อีกที ก่อนจะหันไปมองเทียที่ยังนั่งอยู่ตรงข้ามเขา

“เอาเค้กอะไรดีล่ะ ข้าจะกินเค้กช็อกโกแลต แต่ถ้าเจ้าอยากกินข้าแบ่งให้ก็ได้นะ เฟเรส”

หญิงสาวสวมเดรสสีแดงซึ่งเป็นสีที่นางชอบมากที่สุด พูดเรื่องเค้กไปเรื่อยเปื่อยอย่างผ่อนคลาย

“เทีย”

“อื้อ”

“รู้ได้ยังไงกันว่าข้าจะมาพบเจ้า”

คำถามของเฟเรสทำให้การเคลื่อนไหวอย่างขยันขันแข็งของเทียหยุดชะงัก

“เรื่องที่เจ้าจะมาหาที่คฤหาสน์ตั้งแต่เช้าตรู่ ก็เหมือนกับวันที่เจ้าตั้งใจจะเดินทางไปอะคาเดมีตามลำพังนั่นแหละ ก็แค่คิดว่าถ้าเป็นเจ้าก็คงจะทำเช่นนี้ และก็”

เทียยิ้มกว้างพลางเอ่ยตอบ

“มีเหตุผลให้เจ้าต้องรีบร้อนมาพบข้าอยู่นี่นา”

“ก็นั่นน่ะสิ แล้วเจ้ารู้ได้ยังไง…”

“แล้วเจ้าล่ะ รู้ได้ยังไง ความลับของข้าน่ะ”

“…ขอโทษนะ ข้าขอโทษ”

เทียยักไหล่ไม่ยี่หระกับคำขอโทษของเฟเรส ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว

“ไม่หรอก ไม่มีอะไรให้ต้องขอโทษ ทั้งเจ้าทั้งข้าก็เหมือนกันนั่นแหละ ไม่สิ ถ้าเจ้าไม่รู้สักที ข้าอาจจะผิดหวังในตัวเจ้าก็ได้” เทียหัวเราะเบาๆ ท้ายประโยค

“อีกอย่างถ้าเจ้าขอโทษแบบนั้นข้าก็ยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิมน่ะสิ เฟเรส”

แล้วก็เทน้ำชาลงในแก้วที่วางอยู่ตรงหน้าเฟเรส

“เอาละ ลองถามมาสิ ข้าจะตอบอย่างไม่ปิดบัง”

กระทั่งเทียกล่าวเช่นนั้น เฟเรสก็ยังไม่ขยับอยู่พักใหญ่เอาแต่มองหญิงสาวไม่ละสายตา

เพราะจู่ๆ วันนี้เทียก็ให้ความรู้สึกแปลกไม่คุ้นเคยขึ้นมาทั้งๆ ที่ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปเสียหน่อย แต่กลับดูราวกับเป็นคนอื่นเสียได้

เฟเรสเปิดปากอย่างเชื่องช้าและเอ่ยถามเสียงทุ้ม

“เทีย เจ้าเป็นเจ้าของร้านค้าเพลเลสตัวจริงงั้นหรือ”

บนใบหน้าของหญิงสาวยามรับฟังคำถามของเฟเรสนั้นแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม

และเทียก็เอ่ยตอบขึ้นว่า

“อื้อ ใช่แล้ว ข้าเป็นเจ้าของร้านค้าเพลเลสตัวจริง”

“ตั้งแต่ต้น?”

“ใช่ ตั้งแต่ต้น”

ร้านค้าเพลเลสก่อตั้งขึ้นเมื่อแปดปีก่อนตอนนั้นเทียอายุแค่สิบเอ็ดปีเท่านั้น

ในขณะเดียวกัน จิ๊กซอว์ที่เคยกระจัดกระจายเป็นชิ้นก็เริ่มประสานต่อเข้าเป็นรูปเป็นร่าง

ตั้งแต่เหมืองแร่เพชร ต้นทรีบ้า จนถึงกิจการเรือสำราญตะวันออกล่าสุด

ขนลุกไปทั่วร่าง!เฟเรสฝังใบหน้าตัวเองลงบนมือทั้งสองข้างตามสัญชาตญาณ

หัวใจเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงจนส่งเสียงดังตึกตักๆ กล้ามเนื้อทั่วร่างเกร็งแน่นไปด้วยความตื่นเต้น

และ

‘นึกแล้วเชียวว่าต้องเป็นเจ้า’

ท่ามกลางความมืดมิดที่ถูกบดบังด้วยอุ้งมือ มุมปากของเฟเรสคลายตัวคลี่ยิ้มอ่อนโยนขึ้นมาโดยไม่มีใครเห็น

* * *

ถ้าหากเบ๊ตไม่ถือกล่องเค้กสำหรับส่งถึงบ้านมาเคาะประตูตั้งแต่รุ่งสาง รีบมาแจ้งให้ทางนี้รู้ว่า ริกนีเต้ รูมันเดินทางไปพบเจ้าของอาคารร้านค้าเพลเลสคนเก่าแล้วละก็ เธอก็เกือบจะต้องต้อนรับเฟเรสอย่างกะทันหันโดยไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว

ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม เธอลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก พร้อมกับดื่มน้ำชาลงคอ

แต่มันยังไม่จบแค่นี้เพราะใบหน้าถูกบดบังด้วยมือใหญ่ ทำให้เธอไม่สามารถสำรวจปฏิกิริยาของเฟเรสได้

รู้สึกเหมือนโดนทรยศหรือว่ารู้สึกโกรธกันนะ

ถ้าเป็นเฟเรส เธอเองก็รู้ดีว่ายังไงเขาคงจะสังเกตเห็นได้สักวัน แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเช่นไรต่างหาก

ถ้าหากความสัมพันธ์ของพวกเราต้องพังลงเพราะเรื่องเช่นนี้ล่ะ

‘รีบสร้างความสนิทสนมกับองค์รัชทายาทในอนาคตเอาไว้ล่วงหน้า เพื่อที่จะได้รับความช่วยเหลือในการขึ้นเป็นเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย และเปลี่ยนแปลงอนาคตของตระกูลที่ล่มสลายจากการเลือกผิดข้าง’

ทันทีที่ย้อนเวลากลับมา นั่นเป็นเป้าหมายที่ใหญ่ที่สุดที่เธอเคยตั้งเอาไว้ เรื่องนี้อาจจะทำให้มันล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่าก็ได้ ถึงแม้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเด็กหนุ่มจะไม่มีทางเลวร้ายลงไปเพียงเพราะเรื่องแค่นี้ก็เถอะ

ในตอนนั้นเอง เฟเรสก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี

ใบหน้ายังคงไร้อารมณ์ความรู้สึกเหมือนเคย แต่โล่งอกที่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้โกรธเคืองอะไร

เฟเรสเอ่ยถามเธอ

“รู้ความลับของข้าด้วยหรือเปล่า”

ก็นะเธอเองก็ต้องบอกออกไปสักหน่อยเกี่ยวกับที่ตัวเองรู้ความลับของเขา ถึงจะเท่าเทียมกันสินะ

เธอพยักหน้าลงก่อนจะเอ่ยตอบ

“กลุ่มการค้าโมนัค”

“…รู้อยู่แล้วนี่เอง”

“ใช้ต้นทรีบ้ากดข่มอังเกนัสกับจักรพรรดินี เป็นวิธีการที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ นะ เฟเรส”

เธอล่วงรู้อนาคตอยู่แล้ว ถึงได้กว้านซื้อต้นทรีบ้าแบบนั้นแต่เฟเรสอ่านการเคลื่อนไหวของจักรพรรดินีอย่างชาญฉลาด แล้วคาดเดาอนาคตออกมา

เป็นเด็กหนุ่มที่น่าทึ่งจริงๆ

ทำเอาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมหัวสมองอันชาญฉลาดของเฟเรสอยู่หลายครั้ง

“ถ้างั้นร้านค้าเพลเลสละ เจ้ารู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเหตุดินถล่ม ถึงได้กว้านซื้อไม้ทรีบ้าเอาไว้เหรอ”

เธอยักไหล่ไม่ยี่หระอะไรนัก แล้วเอ่ยว่า

“ก็ทางนั้นมีเหมืองแร่ตั้งเยอะ ยังไงก็ต้องฟังความเห็นของผู้เชี่ยวชาญบ้างสิ”

ขอโทษนะ เฟเรสเธอบอกออกไปตรงๆ ไม่ได้หรอก ว่าเป็นเพราะย้อนเวลากลับมาถึงได้ล่วงรู้อนาคต

“พวกเราต่างก็ครอบครองต้นทรีบ้าเหมือนกัน แต่เฟเรส เจ้าเลือกที่จะขูดรีดเงินทองจากจักรพรรดินี ดื่มด่ำกับผลประโยชน์ทางการเงิน ส่วนข้าก็แค่ลงมือเคลื่อนไหวทางการเมืองเท่านั้น”

นัยน์ตาสีแดงของเฟเรสมองสบตาเธอนัยน์ตาคู่นั้นดูสงบนิ่งต่างจากที่เธอกังวล

เธอเองก็ไม่หลบเลี่ยงนัยน์ตาคู่นั้น แต่จ้องตอบกลับไปตรงๆ

“แต่ถ้าหากเจ้าเคลื่อนไหวเช่นเดียวกับข้าตั้งแต่แรก คงจะยิ่งประสบความสำเร็จมากกว่าเดิม”

“ประสบความสำเร็จมากกว่าเดิม…”

เฟเรสพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนจะเอ่ยถาม

“เป้าหมายของเจ้าคืออะไร เทีย”

“เป้าหมาย?”

“มีอยู่หลายเรื่องที่ข้าไม่เข้าใจ มันดูเกินกว่าจะมีเป้าหมายแค่สร้างร้านค้าเพลเลสให้กลายเป็นกลุ่มการค้าที่ยิ่งใหญ่”

“อา”

เธอพยักหน้าลง

หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกสั้นๆ จึงค่อยตอบออกไป

“ข้าจะเป็นเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย เฟเรส”

แค่ได้พูดออกไปจากปากก็ให้ความรู้สึกตื่นเต้นจนอดใจรอวันนั้นไม่ไหวแล้ว

“และเพื่อการนั้น ข้าคิดว่าต่อไปจะช่วยให้เจ้าสามารถขึ้นเป็นองค์รัชทายาทให้ได้”

แต่ปฏิกิริยาของเฟเรสกลับดูแปลกไปเล็กน้อย

เขามองเธอด้วยใบหน้านิ่งขรึม แต่นัยน์ตาสีแดงคู่นั้นกลับสั่นไหว

อา เพราะประโยคที่เธอพูดไปเมื่อครู่นี้งั้นเหรอ

มันก็ฟังดูน่าเข้าใจผิดอยู่บ้างหรอก

“แน่นอนว่าข้าไม่ได้หมายถึงจะใช้เจ้าเพื่อประโยชน์ของตัวเองหรอกนะ เหตุผลที่ข้าช่วยเหลือเจ้าน่ะ เฟเรส เพราะเจ้าเป็นเพื่อนข้า…”

“ใช้เถอะ”

“…หา?”

พอเห็นเธอถามกลับไป เฟเรสก็ลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างช้าๆ

และเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างกายเธอ

“ใช้ข้าเถอะ เทีย”

เฟเรสกล่าวเช่นนั้น ขณะเดียวกันก็ดึงมือขวาของเธอไปกอบกุมเอาไว้

มือหยาบกระด้างเล็กน้อยของเฟเรสลูบไล้ไปบนผิวเนื้ออ่อนนุ่มของฝ่ามือเธอ

ฟึบ

เสียงเนื้ออ่อนเสียดสีกันดังไปทั่วห้องที่ตกอยู่ในความเงียบไร้เสียงพูดคุย

“ฟะ เฟเรส”

“ถ้าเป็นเจ้าละก็ จะหลอกใช้ข้าก็ได้”

คราวนี้นิ้วหัวแม่มือของเฟเรสลากไล้นวดเป็นวงกลมเบาๆ บนหลังมือของเธอที่บอบบางจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวอมฟ้า

“ไม่ว่าจะกี่สิบครั้ง กี่ร้อยครั้ง จะมากแค่ไหนก็ได้”

นัยน์ตาสีแดงคู่นั้นมองเธอด้วยความร้อนแรงราวกับจะเผาเธอให้ไหม้เป็นจุณก่อนจะดึงมือของเธอเข้าหาตัวอย่างอ่อนโยน

“ไม่สิ ได้โปรดใช้ข้าเถอะ”

“…อ๊ะ!”

หลังมือรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่านจากริมฝีปากของเฟเรสอย่างชัดเจนไปทุกอณูผิว

และในที่สุดริมฝีปากอุ่นร้อนก็จุมพิตลงบนหลังมือของเธอ

มืออีกข้างของเขาสอดประสานเข้ากับมือข้างซ้ายของเธอ กอบกุมมันนิ่งค้างเอาไว้เนิ่นนานไม่ยอมปล่อย

เฟเรสไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้น

ริมฝีปากของเขาไล้ผ่านไปตามนิ้วแต่ละนิ้วของเธอ

ราวกับต้องการตีตราเป็นเจ้าของ

และตลอดเวลาที่ทำเช่นนั้น นัยน์ตาของเด็กหนุ่มก็ยังคงจับจ้องใบหน้าของเธอโดยไม่ละสายตาห่างออกไปแม้แต่ครั้งเดียว

ราวกับเป็นการให้คำมั่นสาบาน เฟเรสจุมพิตค้างเอาไว้บนหลังมือของเธออีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้ม

“ให้ข้าได้ช่วยเจ้านะ เทีย”

* * *