เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 171.2

เล่ม 5 บทที่ 171.2

คราวก่อนเฟเรสอุ้มเธอขึ้นไป

เพราะครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว ท่วงท่าของพวกเราจึงดูปลอดภัยกว่าครั้งก่อนมาก

แขนแกร่งของเฟเรสรองรับบั้นท้ายของเธอเอาไว้ ส่วนเธอก็ใช้แขนโอบคล้องคอของเขา

พอทำแบบนั้นแล้ว ใบหน้าของเด็กนี่…ก็อยู่ตรงหน้าแค่ปลายจมูกของเธอนี่เอง

ตึ้กตั้ก

นัยน์ตาของเฟเรสที่พอจะมองเห็นได้ด้วยการพึ่งแสงสลัวในคืนเดือนมืดคู่นั้น กำลังมองเธออยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

แปลกจัง

รอบด้านมันมืดไปหมดจนแทบไม่เห็นแสงจากที่อื่นเลยแท้ๆ

แต่ทำไมนัยน์ตาสีแดงของเฟเรสถึงได้ส่องประกายแวววาวเห็นชัดเป็นสีแดงสดเหมือนทับทิมกันล่ะ

เธอมองข้ามสายตาของเฟเรส แล้วซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของเขาแทน ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“พาข้าขึ้นไปที”

“…อื้อ”

ฟิ้ว

สายลมพัดวูบใหญ่เพียงครั้ง เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของเฟเรสเกร็งไปครู่หนึ่ง และเพียงครู่เดียวพวกเราก็มายืนอยู่ริมระเบียงห้องของลาลาเน่กันแล้ว

“ขอบใจนะ เฟเรส”

เธอกระโดดออกจากอ้อมแขนของเฟเรส แล้วก็ต้องยอมรับเรื่องหนึ่งจริงๆ ว่า

การแยกห่างจากอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม มันทำให้เธอรู้สึกเสียดายสุดๆ

เธอเบือนหน้าหนี พยายามไม่หันไปมองหน้าเฟเรส ก่อนจะเดินตรงไปเคาะประตูหน้าต่าง

ก๊อก ก๊อก

ผ่านไปไม่นานหน้าต่างระเบียงก็เปิดออก เผยให้เห็นลาลาเน่ภายใน ก่อนที่นางจะเอ่ยพูดด้วยสีหน้าแปลกพิกล

“คืนนี้ไม่มีคนคอยเฝ้าข้าเลยสักคน ทุกคนเข้านอนกันเร็วน่ะ”

แล้วอธิบายต่ออีกประโยค

“การที่ข้าโกหกคนไม่เป็นเนี่ย ท่าทางจะมีประโยชน์เหมือนกัน”

คำพูดประโยคนั้นฟังดูเหมือนเยาะเย้ยตัวเองอยู่บ้าง

เธอลูบไหล่ลาลาเน่อย่างอ่อนโยน พลางเอ่ยถามขึ้น

“เตรียมตัวเรียบร้อยมั้ย”

“อื้อ นี่”

กระเป๋าที่ลาลาเน่ชี้ให้เห็นนั้นเล็กมากจนสามารถถือด้วยมือข้างเดียวได้อย่างสบาย

“แค่นั้นพอจริงๆ เหรอ ลาลาเน่”

“ตอนแรกก็มีเยอะอยู่หรอก แต่พอลองจัดขึ้นมาจริงๆ ก็เหลือแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง พวกของที่ข้าอยากจะเอาไปด้วยให้ได้น่ะ”

ใบหน้าของลาลาเน่ยามกล่าวเช่นนั้นดูขมขื่นเป็นอย่างยิ่ง

“ลองตรวจดูรอบๆ ห้องอีกครั้งให้แน่ใจก่อนดีมั้ย”

“ไม่หรอก ไม่เป็นไร เทีย”

ลาลาเน่ส่ายหน้า

“ข้าอยากเริ่มต้นใหม่”

“อา…”

เพิ่งเคยเห็นลาลาเน่มีสีหน้านิ่งสงบและดูหนักแน่นแบบนี้เป็นครั้งแรก

ไม่ใช่แค่หนีตามกันไปกับอาบีน็อกซ์อย่างเดียวเท่านั้น

เธอสามารถรับรู้ได้ว่า คืนนี้เป็นวันที่มีความหมายเป็นอย่างมากสำหรับลาลาเน่

“แต่ว่าข้า…จะลงไปได้เหรอ”

ลาลาเน่เอ่ยถาม ในขณะเดียวกันก็ชะโงกหน้าลงไปมองข้างล่างระเบียงด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจเล็กน้อย

ก็สมควรที่จะกลัวอยู่หรอก

ไม่ได้ฉีกผ้าคลุมเตียงมามัดเป็นเชือกแล้วไต่ลงไปสักหน่อย

เธอกระโจนเข้าหาอ้อมกอดของเฟเรส แล้วหันไปเอ่ยพูดให้ลาลาเน่มั่นใจ

“เดี๋ยวข้าแสดงให้ดูเป็นตัวอย่างก่อน เจ้าเชื่อใจในตัวเฟเรสได้ ลาลาเน่”

เฟเรสพยักหน้าพร้อมกับเธอ เขาอุ้มเธอขึ้นด้วยแขนข้างหนึ่ง แล้วเขย่งปลายเท้ากระโดดไม่กี่ครั้งเหมือนตอนที่ขึ้นมา พวกเราก็แลนดิ้งลงสู่พื้นดินได้อย่างปลอดภัย

เธอโบกไม้โบกมือให้ลาลาเน่ที่อยู่ด้านบน แทนความหมายว่าไม่เป็นอะไร หายห่วงได้

“เดี๋ยวข้ามา”

เฟเรสพูดสั้นๆ ก่อนจะกระโดดกลับขึ้นไปบนระเบียงอีกรอบ

“โอ้ เหยียบกำแพงกระโดดขึ้นไปแบบนั้นนี่เอง”

พอไม่ได้ถูกกอดเอาไว้ ก็เลยเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเฟเรสใช้การเคลื่อนไหวแบบไหน

“ช่างมีแรงเยอะอะไรขนาดนั้น”

เฟเรสเป็นคนที่มีพละกำลังแข็งแกร่งเหมือนยอดมนุษย์เลย

ผ่านไปไม่นาน ลาลาเน่เองก็ลงมาเหยียบพื้นได้อย่างปลอดภัยเช่นกัน

“ฮู่ว ฮู่ว…”

ลาลาเน่สูดลมหายใจเข้าลึกอยู่หลายครั้ง คงจะตื่นเต้นมากทีเดียว แต่ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป พวกเราต้องรีบลงมือเคลื่อนไหวกันอย่างรวดเร็วแล้ว ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะไม่ทันการเอาได้

“ไปกันเถอะ ลาลาเน่ ทางนั้น”

พวกเราสามคนเดินเข้าไปข้างในป่าของคฤหาสน์ ก่อนจะมาถึงชายป่าที่อยู่ใกล้กับประตูใหญ่มากที่สุด

และตรงนั้นก็มีคนกำลังรอพวกเราอยู่พร้อมกับม้าสองตัว

“…คิลลีวู เมโลน?”

ลาลาเน่พึมพำเสียงสั่นเทาด้วยความตกใจ

“ข้าพาม้าที่เชื่องและฝีเท้าดีจากคอกม้ามาให้”

“จะไปทั้งทีก็ต้องได้เห็นหน้าได้บอกลากันก่อนสิ ลาลาเน่”

คิลลีวูกับเมโลนส่งยิ้มให้ลาลาเน่พลางเอ่ยพูด

“ทั้งสองคน…ขะ…ขอบใจนะ ข้าจะไม่ลืมเลย”

สองแฝดเกาแก้มด้วยความเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดของลาลาเน่ ก่อนจะยักไหล่ทำเหมือนไม่ยี่หระอะไร

“ทำไมทำเหมือนจะไม่ได้พบกันอีกแบบนั้นล่ะ”

“ใช่แล้ว ถ้าพวกเราไปเยี่ยมถึงตะวันออก คงไม่ไล่กลับมาใช่มั้ยเนี่ย”

คำหยอกล้อของคิลลีวูกับเมโลนช่วยให้ลาลาเน่ยิ้มออกมาได้ในที่สุด

“ลาลาเน่ขี่ม้าเองคนเดียวได้ใช่มั้ย”

“อื้อ เรื่องขี่ม้าข้าเรียนมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ เทีย”

ลาลาเน่สวมเสื้อคลุมสีเข้ม นางดึงฮู้ดลงมาปิดใบหน้า แล้วเอ่ยตอบ

“ขอมือหน่อย เทีย”

เฟเรสขึ้นไปนั่งบนหลังม้าก่อน แล้วยื่นมือมาหาเธอ

และทันทีที่เธอจับมือข้างนั้น ร่างกายของเธอก็ถูกยกขึ้นสูง และกลายเป็นนั่งอยู่ข้างหน้าเฟเรสเรียบร้อยแล้ว

“พวกเราก็อยากไปด้วย แต่เรื่องแบบนี้ยิ่งคนน้อยเท่าไหร่ยิ่งดี”

คิลลีวูพูดพลางช่วยประคองลาลาเน่ขึ้นหลังม้า

“เดินทางปลอดภัยนะ ลาลาเน่”

เมโลนส่งสายบังเหียนใส่มือลาลาเน่

“…ขอบใจ”

สุดท้ายลาลาเน่ก็ร้องไห้ออกมาจนได้ แต่ใบหน้างามยังคงแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มไม่จางหาย

“ไปกันเถอะ”

เสียงพูดของเธอดังขึ้น พร้อมกับเฟเรสที่ควบม้าออกวิ่งในทันที