เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 181.1

ตอนที่ 181

ดึกดื่นค่ำคืนยามพระจันทร์กลมโตส่องสว่างอยู่เหนือฟากฟ้า

แปลกที่ค่ำคืนนี้เธอไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด

เธอเปิดโคมไฟดวงเล็กนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนอน

แต่เนื้อหาในหนังสือไม่ได้เข้าหัวเลยสักประโยค

กางหนังสือหน้าเดิมค้างไว้ไม่ได้พลิกเปลี่ยนหน้ามานานแล้ว

“อารมณ์แบบนี้จะให้มานั่งอ่านหนังสือได้ไงล่ะ”

เธอปิดหนังสือแล้ววางมันทิ้งไว้

เอาจริงตัวเธอเองก็รู้ดีว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้

“ทำไมเอาแต่ทำสีหน้าแบบนั้นอยู่เรื่อย”

อันที่จริงเวลาแบบนี้เธอก็ได้แต่โทษตัวเองที่สามารถอ่านความรู้สึกของเด็กหนุ่มจากใบหน้าไร้อารมณ์นั่นออก

ตอนที่พวกเราใกล้ชิดกันมากจนเกือบจะจูบกัน ก่อนที่แคทเธอรีนจะเดินเข้ามา

บนใบหน้าของเฟเรสมีอารมณ์อื่นนอกเหนือจากความตื่นเต้นกับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น

ความกังวล

ขนาดเธอนอนอยู่ตรงหน้าแค่ปลายจมูกเขาแท้ๆ แต่เด็กนั่นก็ยังกังวลเหมือนกับกลัวว่าเธอจะหลุดมือไป

“ข้าไปส่งนะ”

“แขกรออยู่ไม่ใช่เหรอ เฟเรส เอาไว้ค่อยเจอกันทีหลังนะ”

และตอนที่เธอปฏิเสธเขาแล้วหมุนตัวเดินจากไป

เฟเรสกำลังหวาดกลัว

มากเสียจนต่อให้พยายามแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก็ไม่อาจตัดใจทำเป็นไม่รู้ได้จริงๆ

“เฮ้อ”

ถอนหายใจหนักอึ้ง

รู้สึกหงุดหงิดชะมัด

“ทำไมต้องใจเต้นแบบนี้ด้วย”

โมโหหัวใจตัวเองที่แค่นึกถึงเฟเรสขึ้นมาก็ดันมีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้จริงๆ

ในตอนนั้นเอง

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังก้องไปทั่วบ้านอันเงียบสงัด

ไม่มีคำพูดบอกกล่าวว่าเจ้าของเสียงเคาะเป็นใคร

แต่เธอสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าคนที่ยืนอยู่นอกประตูบานนั้นเป็นใคร

ตึ้กตั้ก ตึ้กตั้ก

หัวใจที่เริ่มสงบลงบ้างพลันเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงอีกครั้ง

เธอเปิดประตูออก

“สวัสดี เฟเรส”

เฟเรสยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แสงไฟจากทางเดินตกกระทบลงมาบนเรือนร่างก่อให้เกิดเป็นเงาทอดยาว

“…เป็นอะไรหรือเปล่า”

เฟเรสมองสำรวจใบหน้าเธอ ก่อนจะถามขึ้นทันทีโดยไม่ยอมเดินเข้ามาด้านใน

สายตาที่มองมาเพียงแวบเดียวของเขาทำให้หัวใจของเธอมันเต้นเป็นจังหวะแปลกไปอีกแล้ว

“กลางคืนมันหนาวนะ เข้ามาคุยกันข้างในเถอะ”

พอเธอพูดออกไปแบบนั้น เฟเรสก็รีบก้าวเข้ามาด้านในพร้อมกับปิดประตูลง

เธอก็แค่พูดออกไปเพราะเห็นว่าเขาขี่ม้าวิ่งมากลางดึกกลางดื่นแบบนี้เท่านั้นเอง แต่ดูเหมือนว่าเฟเรสดันเข้าใจไปว่าเธอหนาวเสียได้

เธอนั่งลงข้างกายเฟเรส แล้วลงมือจัดเตรียมชาให้เขา

เหมือนอย่างที่เคยทำทุกครั้งที่เด็กหนุ่มมาหา

เฟเรสเอ่ยพูดขึ้นท่ามกลางเสียงแกรกๆ จากการเตรียมแก้วชาและกาน้ำชา

“ขอโทษนะที่จู่ๆ ก็มาหา เทีย”

“ไม่ถึงกับต้องขอโทษหรอก”

เธอจงใจยิ้มสดใสให้เขา

แต่รอยยิ้มก็ค้างอยู่บนใบหน้าต่อไปไม่ได้นาน

“แคทเธอรีนบอกว่าสีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลย”

แคทเธอรีนนี่มีนัยน์ตาเฉียบแหลมจริงๆ เลยนะ

หลังจากพบกันเมื่อตอนกลางวัน แล้วเดินทางกลับพระราชวัง ก็คงจะตรงดิ่งไปแจ้งข่าวให้เฟเรสรู้ทันที

“เหรอ ข้าไม่เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมแคทเธอรีนถึงได้พูดแบบนั้นล่ะเนี่ย”

แต่ในจังหวะที่พูดออกไปแบบนั้น แก้วน้ำชาในมือก็ดันลื่นหลุดมือเสียได้

“อ๊ะ!”

มันไม่ได้อันตรายอะไรขนาดนั้น

ก็แค่แก้วชาควรจะร่วงหล่นลง จนทำให้น้ำร้อนในแก้วหกเลอะเดรสของเธอเท่านั้นเอง

แต่เรื่องแบบนั้นดันไม่เกิดขึ้น

เพราะมือของเด็กหนุ่มคว้าเอาแก้วชาที่ร่วงตกลงไปจับเอาไว้ทั้งแบบนั้นเสียก่อน

แน่นอนว่าน้ำชาร้อนกรุ่นในแก้วทั้งหมดจึงหกรดมือของเฟเรสแทน

“เฟเรส!”

เพราะอากาศยามค่ำคืนมันเย็นเฉียบจนทำให้ตัวสั่น น้ำที่ใช้ชงชานั่นเธอเลยตั้งใจต้มมันจนร้อนยิ่งกว่าที่เคย

“เจ้านี่นะ จริงๆ เลย!”

ปล่อยมันให้ร่วงตกลงไปแบบนั้น ก็ใช่ว่าเธอจะบาดเจ็บอะไรสักหน่อย

ในเมื่อเธอเองก็คลุมผ้าคลุมผืนหนาทับชุดนอนอยู่แล้ว อย่างมากก็แค่ชุดเปียกนิดหน่อยเท่านั้นเอง

แล้วทำไมกัน

เธอดึงแก้วชาออกจากมือของเฟเรสอย่างรวดเร็ว แล้วรีบไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำที่เปียกเลอะมือเขา ก่อนจะตวาดเสียงดังใส่เฟเรส

“บุ่มบ่ามทำแบบนี้ทำไม! ถ้าเจ็บหนักจะทำยังไงฮะ!”

“ก็ยังดีกว่าให้เจ้าต้องเจ็บตัว”

“เฟเรส เจ้า…”

ลำคอตีบตันจนพูดอะไรไม่ออก

ต่อให้เป็นมือที่หยาบกร้านและมีรอยแผลมากมายจากการใช้ดาบก็เถอะ แต่ยังไงก็ต้องเจ็บมากแท้ๆ

ใบหน้าของเฟเรสกลับไม่มีสีหน้าเจ็บปวดให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว

นัยน์ตาของเด็กหนุ่มยังคงมองแต่เธอ

กระทั่งตอนนี้ก็เหมือนกัน นัยน์ตาของเขากำลังมองสำรวจเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใย มัวแต่เป็นกังวลว่าเธอจะโกรธเขามากหรือเปล่า

เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่ยอมให้เฟเรสมองเห็นว่าตอนนี้เธอมีสีหน้าแบบไหน หลังจากนั้นจึงค่อยใช้ผ้าช่วยเช็ดมือข้างนั้นให้สะอาด

ระหว่างนั้นผิวเนื้อของเขาก็แดงไปมากกว่าเดิมแล้ว

“คงเจ็บน่าดู”

“ไม่เท่าไหร่”

เฟเรสมองชายผ้าคลุมของเธอในขณะที่เอ่ยตอบ เพื่อที่จะตรวจเช็กดูให้แน่ใจว่าน้ำร้อนไม่ได้กระเด็นเลอะมาถึงเธอด้วย

รู้สึกผิดชะมัด

“เจ้าจะแสบร้อนไปสักพักเลย”

“ไม่เป็นไร”

“อาจจะเป็นแผลพองด้วยก็ได้”

“ไม่เป็นไร”

“อาจจะมีแผลเป็นเหลือทิ้งไว้ก็ได้นะ”

“…ไม่เป็นไร เทีย”

“จะไม่เป็นไรได้ยังไง!”

สุดท้ายก็เผลอตวาดขึ้นเสียงดังใส่เขาจนได้

นัยน์ตาสีแดงของเฟเรสเอาแต่มองหน้าเธอไม่ยอมละสายตา

“เฟเรส เจ้านี่นะ ทำไม…ทำไมถึงได้…!”

พูดอะไรต่อไม่ออก

รู้สึกเหมือนความรู้สึกทั้งมวลกับความคิดต่างๆ นานามันกดทับลงมาบนหน้าอกจนแน่น

กลัวว่าถ้าเผลอพูดอะไรออกไป แล้วจะได้รับคำตอบแปลกๆ กลับคืนมา เลยได้แต่ปิดปากแน่นนั่งอยู่อย่างนั้น

โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามือของตัวเองกำลังจับมือของเฟเรสเอาไว้แน่น

ในตอนนั้นเอง เฟเรสก็ใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเสยผมของเธอที่ปรกลงมาทัดไปหลังหูให้

มือคู่นั้นมันทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยนมากเสียจนเธอได้แต่นั่งเหม่อมองเขา

“ชอบเทีย”

เฟเรสเอ่ยพูด

“สำหรับข้าแล้วเจ้าสำคัญที่สุด เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้ไปเลย”

ในตอนนั้นเองเธอถึงได้ตระหนักขึ้นมาได้

ว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่

ติ๋ง

รู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาหยดหนึ่งที่ไหลอาบลงมาบนแก้มด้านขวา

เฟเรสมองเธอด้วยนัยน์ตาแฝงความเจ็บปวด ก่อนจะใช้ปลายนิ้วช่วยเช็ดหยาดน้ำตาให้

“อย่าร้องไห้”

แต่คำพูดของเฟเรสกลับไร้ประโยชน์

เพราะหยาดน้ำตามันกลับเอาแต่ไหลรินลงมาจากนัยน์ตาอยู่เรื่อย

“เฟเรส”

“อื้อ?”

“ทำไม…ทำไมถึงชอบข้า”

รอยย่นปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเฟเรส

ชายหนุ่มเอ่ยตอบ

“เจ้ามอบโลกทั้งใบให้กับข้า”

มือใหญ่ข้างนั้นโอบประคองแก้มด้านขวาของเธอเอาไว้อย่างนุ่มนวล

“เจ้าบอกข้าว่าจะต้องมีชีวิตรอดต่อไปให้ได้ไม่ใช่เหรอ”

นัยน์ตาของเฟเรสโค้งหยีเป็นรอยยิ้ม

ไม่รู้ทำไมภาพของเด็กน้อยในวัยเยาว์ถึงได้ปรากฏขึ้นมาซ้อนทับอยู่บนหน้าชายหนุ่มเสียได้

เด็กตัวน้อยที่เงยหน้ามองเธอทั้งๆ ที่ยังมีหญ้าคาอยู่เต็มปาก

“เพราะอย่างนั้นตั้งแต่วันนั้น ข้าถึงได้”

เฟเรสจุมพิตลงบนหน้าผากของเธอ

และแนบหน้าผากของตัวเองลงมาอย่างระมัดระวัง

“ข้าถึงได้มีชีวิตอยู่เพื่อเจ้า เทีย”