เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 181.2

จมูกของเฟเรสสัมผัสเข้ากับปลายจมูกของเธอ

“ข้าไม่อาจห้ามใจตัวเองไม่ให้รักเจ้าได้เลย”

“รัก…ข้า?”

เสียงของเธอยามเอ่ยถามกลับไปมันสั่นเทาเจือเสียงเครือสะอื้นไห้

“ตั้งแต่วินาทีแรกที่พบกัน”

เสียงของเด็กหนุ่มเปี่ยมไปด้วยความสุข

“เจ้าเป็นโลกทั้งใบของข้า…”

เธอแตะริมฝีปากของตัวเองลงไปบนริมฝีปากของเฟเรส

น้ำตาไหลลงมาแทรกซึมผ่านริมฝีปากให้รสเค็มปะแล่ม แต่เธอไม่สนใจหรอก

จับเสื้อของเด็กหนุ่มกระชากดึงเข้ามาใกล้ แนบริมฝีปากให้ประกบชิดกัน

กลิ่นกายของเฟเรสลอยฟุ้งผสานเข้ามาในจมูก ริมฝีปากของเธออ้าออกเล็กน้อย ปลายนิ้วที่ดึงรั้งชายเสื้อเชิ้ตของเขาสั่นเทาจนน่าเป็นห่วง

แต่แล้วมือใหญ่ของเฟเรสก็กุมทับมือของเธอ

ช่วยจับมือที่สั่นเทาไม่หยุดของเธอเอาไว้

“ฮ่า”

เพราะหัวใจเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงราวกับเพิ่งแข่งวิ่งมา สุดท้ายลมหายใจหอบแฮกแผ่วเบาจึงหลุดออกมาจากปากเธอ

และนั่นราวกับเป็นเสียงสัญญาณ เฟเรสเริ่มขยับกายอีกครั้ง

มือข้างที่เคยถูกห่อเอาไว้ด้วยผ้าขนหนูเป็นอิสระไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มือข้างนั้นไล้ผ่านลำคอแทรกเข้ามาในกลุ่มผมของเธอ

นิ้วแกร่งไล้ผ่านแนวสันกรามขึ้นไปถึงใบหู

ทุกครั้งที่เขาทำแบบนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีดอกไม้ไฟระเบิดอยู่ในตัวเลย

ทุกครั้งที่ริมฝีปากของเฟเรสประกบเข้ากับริมฝีปากของเธออย่างหิวกระหาย

“อ๊ะ!”

ทุกครั้งที่ปลายลิ้นสัมผัสกัน

รู้สึกราวกับหินเหล็กไฟกระทบกันจนเกิดเสียงดังเปรี๊ยะ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่แขนของเธอยกขึ้นโอบคล้องรอบคอเฟเรส

ร่างกายของพวกเราสัมผัสแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่างแม้แต่นิ้วเดียว

“เทีย”

ลมหายใจระต้นคอยามเฟเรสเอ่ยเรียกชื่อเธอเสียงทุ้ม มันเอาแต่ปลุกเร้าดอกไม้ไฟในช่องท้องอยู่เรื่อย

มือแกร่งลูบไล้ไล่ลงไปถึงเอวคอดกิ่ว เข้าโอบรัดเธอแน่น แต่เพียงไม่นานก็ผ่อนแรงลง

ราวกับกลัวว่าหากออกแรงมากเกินไปจะทำให้เธอแตกสลาย

พอเธอเริ่มหายใจติดขัด เฟเรสถึงได้ยอมผละริมฝีปากออกไป แต่ก็ยังอดใจไม่ไหว ดึงดันกลับเข้ามาประกบเข้ากับริมฝีปากของเธออีกครั้งอย่างหิวกระหาย

ทุกอารมณ์ความรู้สึกของเขามันถูกถ่ายทอดมาถึงเธอ

“แฮก แฮก…”

พอเห็นว่าเธอเริ่มหายใจได้ลำบาก เฟเรสก็ยอมผละริมฝีปากออกในที่สุด

แต่ถึงอย่างนั้นปลายนิ้วหยาบก็ยังคงเอาแต่ลูบไล้ริมฝีปากของเธออย่างอ้อยอิง

แอบปรือตาช้อนขึ้นมอง ก็พลันสบสายตาเข้ากับนัยน์ตาสีแดงที่ยังคงเอาแต่มองหน้าเธอราวกับตกอยู่ในมนตร์สะกด

ข้างในนั้นยังคงมีแค่เธอคนเดียว

สายตาร้อนแรงจับจ้องกันราวกับจะแผดเผากันให้มอดไหม้เป็นจุล

แต่แล้วจู่ๆ ในชั่วเสี้ยววินาที นัยน์ตาของเด็กหนุ่มกลับสั่นไหวขึ้นมา

“เฟเรส?”

“…ทำไม?”

เฟเรสเอ่ยถามเธอเสียงแหบพร่า

“ทำไมถึงได้เศร้าล่ะ”

และเหม่อมองหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นไหลรินอีกครั้งจากนัยน์ตาของเธอ

คนที่ร้องไห้คือเธอแท้ๆ

แต่เฟเรสกลับดูเจ็บปวดยิ่งกว่า

เธอยกมือขึ้นลูบแก้มของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน เหมือนอย่างที่เฟเรสปลอบเธอเมื่อครู่นี้ ก่อนจะเอ่ยพูด

“ข้าจะเป็นเจ้าตระกูล เฟเรส”

“ข้ารู้”

“และเจ้าก็จะต้องขึ้นครองบัลลังก์”

“…คงเป็นแบบนั้น”

“จุดจบของพวกเรามันก็เห็นชัดกันอยู่แล้ว ข้าจะไม่เศร้าได้ยังไง”

หัวใจของเธอกำลังสั่นไหวขนาดนี้แท้ๆ

กำลังบอกว่าอยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา

ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าไม่อาจทำได้ แต่ก็ยังอยากให้เขายอมทิ้งทุกสิ่งเพื่อเธอ

อยากจะเห็นแก่ตัวเรียกร้องขอให้เขายอมแพ้

เธอแนบปากลงบนริมฝีปากของเฟเรสอีกครั้ง

ครั้งนี้แตกต่างกับครั้งก่อนเล็กน้อย

มันเป็นจุมพิตที่ระมัดระวังเป็นอย่างมาก

“เทีย”

เด็กหนุ่มเองก็คงจะรู้สึกได้เหมือนกัน ถึงได้เอาแต่มองสบนัยน์ตาของเธอ

“กฎมนเทียรบาลของอาณาจักรไม่ได้ห้ามไม่ให้โอรสองค์รองขึ้นเป็นจักรพรรดิ ก็แค่ไม่เคยมีใครทำมาก่อนเท่านั้น และก็ไม่ได้ขวางห้ามไม่ให้ผู้หญิงขึ้นเป็นเจ้าตระกูลด้วย”

เธอเอ่ยพูด พยายามบังคับเสียงสั่นของตัวเองให้นิ่งสงบมากที่สุด

“แต่เจ้าตระกูลน่ะ ไม่มีวันเป็นจักรพรรดินีได้”

พูดให้ชัดก็คือ วินาทีที่ขึ้นเป็นจักรพรรดินี ผู้หญิงคนนั้นจะสูญเสียสิทธิทุกอย่างในการสืบทอดตระกูล

จะต้องใช้ชีวิตต่อไปในฐานะสมาชิกราชวงศ์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ชื่อสกุลของตระกูลผู้ให้กำเนิดจะถูกลบทิ้งไป เหลือทิ้งไว้มากสุดก็เพียงแค่ชื่อต้นกับชื่อกลางเท่านั้น

เธอแตะหน้าผากของตัวเองเข้ากับหน้าผากของเฟเรสพลางเอ่ยต่อ

“ไม่ว่าจะกี่ครั้งข้าก็จะเลือกตระกูลของข้า เฟเรส ข้าจะเลือกลอมบาร์เดีย”

เธอไม่อยากโกหกเขา

แพขนตายาวงอนของเฟเรสสั่นระริก

“ขอโทษนะ”

เธอพูดออกไปจากใจจริง

“แต่ว่า…”

“พอเถอะ”

เฟเรสเองก็จุมพิตตอบกลับลงบนริมฝีปากของเธอเช่นเดียวกัน

“อย่าเศร้าอีกเลยนะ เทีย”

มืออุ่นโอบกอดเธอเอาไว้ด้วยความหวงแหน

“ไม่ต้องเศร้าเพราะเรื่องแบบนั้นก็ได้”

“นั่น…หมายความว่ายังไง”

เฟเรสมองเธอนิ่งๆ

“โลกที่ไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับเจ้าได้ มันช่างไร้ความหมาย”

เสียงของเฟเรสแห้งผาก

“เพราะฉะนั้นข้าจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้เอง เจ้าไม่ต้องกังวลก็ได้ เทีย”

เด็กหนุ่มกล่าวเช่นนั้น ในขณะเดียวกันก็ถูไถใบหน้าลงบนซอกคอกับปอยผมของเธอที่ปรกลงมา

“อย่าเศร้าไปเลย”

กลิ่นกายหอมหวานดั่งดอกกุหลาบสีแดงโอบล้อมรอบกายราวกับจะกลืนกินเธอทั้งร่าง

“หากเจ้าเศร้า ข้าก็จะรู้สึกเหมือนมีคนกำลังใช้มีดแทงหัวใจข้าเลย”

เฟเรสพูดพลางสวมกอดเธอไว้แน่น

“เพราะฉะนั้นอย่าเศร้าไปเลยนะ เทีย”

เพราะอย่างนั้นเธอเลยไม่ทันได้เห็นว่า นัยน์ตาสีแดงของเด็กหนุ่มส่องประกายโหดเหี้ยมขึ้นมาแวบหนึ่ง

* * *

วันพบปะนักเรียนทุนลอมบาร์เดีย

ถึงวันพบปะนักเรียนทุนทีไร คฤหาสน์ก็มักจะเต็มไปด้วยเสียงดังโหวกเหวกเป็นประจำ

ขนาดจัดงานเร็วกว่าที่กำหนด แต่พอมองออกไปนอกหน้าต่างก็ยังเห็นผู้คนมากมายเดินทางมาถึงกันแล้ว

เธอเอนกายพิงหน้าต่างเหม่อมองภาพด้านนอกอยู่อย่างนั้น แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เข้ามาได้ค่ะ”

ประตูเปิดออกเงียบๆ พร้อมกับคำอนุญาตของเธอ

“ท่านฟีเรนเทีย”

“เชิญค่ะ แคทเธอรีน”

แคทเธอรีนเป็นฝ่ายเดินเข้ามาในห้องก่อน แล้วจึงค่อยเบี่ยงกายหลบให้เห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังนาง

เธอมองหญิงสาวคนนั้นพลางกล่าวทักทายต้อนรับ

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์ลอมบาร์เดียนะคะ คุณราโมนา”

ราโมนาผู้แสนงดงาม เจ้าของเรือนผมสีแดงและนัยน์ตาสีฟ้าดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่สิ ตอนนี้คงต้องเรียกให้ถูกแล้วสินะคะ”

เธอเดินเข้าไปใกล้ ยิ้มหวานยื่นมือข้างหนึ่งออกไปเพื่อจับมืออีกฝ่าย

“ยินดีต้อนรับค่ะ คุณหนูราโมนา บราวน์”