เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 182.1 - novel-lucky

ตอนที่ 182

ลานจัดงานเลี้ยงด้านนอกที่มีผู้คนมากมายรวมตัวกันอยู่กำลังเกิดเสียงดังฮือฮาไปทั่วด้วยหัวข้อเดียวกัน

“งามเกินไปแล้วไม่ใช่หรือครับนั่น”

“ราวกับมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ เลยนะคะ!”

ผู้คนมากมายที่กำลังส่งเสียงชื่นชมกันไม่ขาดสาย ต่างก็กำลังมองตรงไปยังใจกลางสนามหญ้าสีเขียวเป็นสายตาเดียวกัน

ตรงบริเวณนั้นมีตอไม้ขนาดใหญ่ซึ่งถูกแกะสลักเป็นรูปหญิงสาวที่กำลังทำท่าก้มหน้ามองต้นไม้ขนาดเล็กเติบโตแผ่กิ่งก้านสาขา

“ได้ยินชื่อเสียงเล่าลือของอัลเพโอ้ จอห์น มาหนาหูทีเดียว แต่ไม่นึกเลยว่าจะมีฝีมือถึงระดับนี้!”

“ไม่รู้ว่าหญิงสาวนางนั้นเป็นใคร แต่ดูเหมือนจะมีความรักในต้นไม้มากเลยนะคะว่ามั้ย”

“ว่าแต่ทำไมถึงไม่ใช้ต้นไม้ที่เติบใหญ่เต็มที่แล้ว แต่เป็นต้นไม้เล็กๆ แบบนั้นล่ะคะ”

ในขณะที่ผู้คนกำลังสนทนาเกี่ยวกับไม้แกะสลักกันอย่างกระตือรือร้น

สารถีผู้คอยขับรถม้ารับส่งตั้งแต่เจ้าหน้าที่ประจำสำนักราชวัง ไปจนถึงเจ้าหน้าที่ระดับล่างที่มาจากสมาคมนักเรียนทุนลอมบาร์เดียคนหนึ่ง ก็ก้าวเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์

ใบหน้าหยาบกร้านเต็มไปด้วยหนวดเครา เสื้อผ้าตัวเก่าดูซอมซ่อ

สิ่งที่ทำให้สารถีขับรถม้าที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไปทุกหนแห่งในอาณาจักรคนนี้ดูพิเศษกว่าคนอื่น ก็คงจะมีเพียงแค่แขนเสื้อข้างขวาที่ห้อยต่องแต่งด้วยความว่างเปล่าเท่านั้น

เหลือบ

เขาเหลือบสายตามองผู้คนสวมเสื้อผ้าหรูหราที่กำลังสนทนากันอยู่ด้านนอกด้วยนัยน์ตาเฉยเมย ก่อนจะก้าวเดินขึ้นไปบนบันไดอย่างไร้ซึ่งความลังเล

และเดินตรงไปหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่งด้วยท่าทางคุ้นชินอย่างเป็นธรรมชาติ

ห้องทำงานของเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย

หน้าประตูห้องที่มักจะมีเหล่าอัศวินลอมบาร์เดียยืนอารักขาอยู่เสมอไม่มีเว้นว่างแม้แต่ชั่วโมงเดียว กลับว่างเปล่าด้วยเหตุผลบางอย่าง

“ฮู่ว”

สารถีขับรถม้าพ่นลมหายใจ ก่อนจะเคาะประตูอย่างระมัดระวัง

“เข้ามาได้”

เสียงรูลลัก ลอมบาร์เดีย ผู้เป็นเจ้าของห้องทำงานดังตอบกลับมา

สารถีรีบถอดหมวกที่สวมอยู่ออกมาถือแนบอก ทันทีที่เดินเข้าไปข้างในห้องทำงานก็โค้งศีรษะ ค้อมกายลงอย่างสุภาพอ่อนน้อม

“ฮ่าฮ่า”

รูลลักมองภาพตรงหน้า แล้วก็ต้องระเบิดหัวเราะเสียงดัง

“ใช้ชีวิตในฐานะสามัญชนจนกลายเป็นสามัญชนไปแล้วจริงๆ หรือไง”

“ขะ…ขออภัยครับ”

สารถีรถม้าหัวเราะด้วยความกระดากอาย

รูลลัก ลอมบาร์เดีย ลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินเข้ามาตบไหล่สารถีรถม้าเบาๆ พลางเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะ คิลลาร์ด บราวน์ ไม่สิ สืบทอดตระกูลแล้วเช่นนั้นตอนนี้ก็ต้องเรียกให้ถูกต้องว่าเจ้าตระกูลบราวน์ใช่มั้ย”

นามที่ไม่มีใครเอ่ยขานเรียกเขาอีกต่อไปแล้ว ทำให้คิลลาร์ด บราวน์ ได้แต่ยิ้มขมขื่น

“ขอบคุณที่สละเวลานะครับ ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

“นั่งเถอะ”

รูลลักส่งแก้วชาที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าให้อีกฝ่าย

และเอ่ยพูดในขณะที่เงยหน้ามองสำรวจคิลลาร์ด บราวน์ อย่างเชื่องช้า

“เจ้าคงจะลำบากมาก”

“…แค่ยังมีชีวิตรอดอยู่ถึงตอนนี้ได้ ก็ถือว่าเป็นโชคดีของข้าแล้วครับ”

สายตาของคิลลาร์ด บราวน์ จับจ้องไปยังตำแหน่งของมือข้างขวาที่ถูกตัดทิ้งไปจนไม่เหลือให้เห็นอีกแล้ว

รูลลักเองก็มองตามสายตาของคิลลาร์ด ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“อังเกนัสสินะ เล่นสกปรกมากจริง”

เมื่อ 40 ปีก่อน อังเกนัสได้แย่งชิงเอาผืนดินของตระกูลบราวน์ไปจนหมด หลังจากนั้นก็กวาดล้างเชื้อสายตระกูลบราวน์ทิ้งจนไม่เหลือซาก

เจ้าตระกูลบราวน์ หรือบิดาของคิลลาร์ด บราวน์ ที่ถูกขับออกจากเขตแดนของตัวเอง จนต้องหนีไปพึ่งพาเขตแดนใกล้ๆ แทนก็ถูกสังหารเช่นกัน

ถึงแม้จะไม่เคยมีการเปิดเผยออกมาอย่างแน่ชัดว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง แต่ไม่มีใครไม่ทราบว่าเรื่องทั้งหมดนั่นเป็นฝีมือของตระกูลอังเกนัส

“ตายไปเสียยังดีกว่า”

รูลลักเดาะลิ้นเสียงดังจิ๊จ๊ะด้วยความไม่พอใจในลำคอ

ถึงแม้คำพูดนั้นจะฟังดูหยาบคายอยู่บ้าง แต่คิลลาร์ด บราวน์ ไม่ได้รู้สึกโกรธเลยแม้แต่น้อย

เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มีหลายค่ำคืนที่เขาได้แต่ครุ่นคิดว่า หากเขาตายตกไปพร้อมบิดาเสียในคืนนั้น คงจะรู้สึกอัปยศน้อยลงไปได้บ้างจริงๆ

“นักดาบกลับต้องมาสูญเสียมือข้างขวาไปแบบนี้”

มือสังหารที่ตระกูลอังเกนัสส่งมาในตอนนั้น ได้จัดการสังหารเจ้าตระกูลบราวน์ที่ยังหนุ่ม บุตรชายคนโต และผู้ชายทั้งหมดในตระกูลที่สามารถสืบทอดตระกูลได้จนสิ้น

น้องชายของเจ้าตระกูลบราวน์ในอดีตรอดชีวิตมาได้อย่างยากลำบาก แต่ก็ถูกตัดขาทั้งสองข้างทิ้ง ส่วนคนที่เหลือรอดรวมถึงคิลลาร์ดต่างก็ต้องสูญเสียมือข้างขวาไป

พวกเขาเป็นผู้รอดชีวิต แต่ก็เป็นพยานในเหตุการณ์ที่ได้แต่ปิดปากเงียบ

“ถึงยังไงก็ยังมีชีวิตรอดอยู่มิใช่หรือ”

รูลลักพูดกับคิลลาร์ด บราวน์

“มีแต่คนที่ยังมีชีวิตรอด ถึงจะยิ่งลับคมดาบแห่งการแก้แค้นให้คมกริบยิ่งกว่าผู้ใด”

คำพูดนั้นทำให้ไหล่ของเจ้าตระกูลบราวน์สะดุ้งเฮือก

เพราะตกใจที่ตนยังไม่ได้เปิดปากพูดธุระของตัวเองออกไปเลยสักคำ แต่รูลลักกลับทราบเรื่องทั้งหมดอยู่ก่อนแล้ว

นัยน์ตาสีน้ำตาลลึกซึ้งของรูลลักแฝงไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“เจ้าว่ามาตามตรงเถอะ เหตุผลใดกันที่เจ้าอยากพบข้าในวันนี้”

และพูดเสริมต่อในขณะที่มองใบหน้านิ่งขรึมเต็มไปด้วยความเครียดของคิลลาร์ด บราวน์

“ไม่ต้องกังวลเรื่องอังเกนัสหรอก ช่วงนี้พวกนั้นมัวแต่ไล่ดับไฟที่ลามติดหางของตัวเองจนไม่มีเวลามาสนพวกเราแน่ ข้าเองก็จัดงานพบปะนักเรียนทุนขนาดนี้แล้ว เจ้าไม่ต้องห่วงว่าเรื่องที่เจ้ามาพบข้าในวันนี้จะหลุดออกไป”

“ขอบคุณ…ครับ”

คิลลาร์ด บราวน์ โค้งศีรษะลงอย่างนอบน้อม

เขาเปิดปากพูดด้วยความสิ้นหวังทั้งๆ ที่ยังไม่เงยหน้าขึ้น

“ได้โปรดช่วยตระกูลบราวน์ด้วยเถอะครับ ท่านผู้อาวุโส”

“ยังไงล่ะ”

“…ข้าหาทางเอาผืนดินที่ถูกอังเกนัสแย่งชิงไปกลับคืนมาได้แล้ว แต่ก่อนหน้านั้นจำเป็นต้องได้ชื่อตระกูลกลับคืนมาครับ”

สุดท้ายเมื่อ 10 ปีก่อน อังเกนัสก็ประสบความสำเร็จในการจัดการลบชื่อตระกูลบราวน์ออกจากทำเนียบรายชื่อชนชั้นสูงได้สำเร็จ

พูดอีกแง่ก็คือ ในตอนนี้ตระกูลบราวน์ไม่ใช่ชนชั้นสูงอีกต่อไปแล้ว

“เพราะฉะนั้นจึงอยากขอให้ข้าช่วยทวงชื่อตระกูลให้ในการประชุมขุนนางรึ”

“…น่าละอาย แต่เป็นเช่นนั้นครับ”

รูลลักลูบเคราขาวอย่างช้าๆ

“เช่นนั้นแล้วลอมบาร์เดียจะได้สิ่งใด”