เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 182.2

เฮือก

คิลลาร์ด บราวน์ สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความตกตะลึง

“เรื่องนั้น…”

“เจ้าหมาล่าเนื้อนั่นสั่งมาหรือไง ในเมื่อเจ้าตัวไม่มีอำนาจในที่ประชุมสภาขุนนาง เลยให้พวกเจ้ามาลองเดิมพันกับลอมบาร์เดียดู”

“…ขออภัยครับ”

คิลลาร์ด บราวน์ พูดอะไรไม่ออก

เพราะมันเป็นอย่างที่รูลลักพูด

การส่งสารมาหาเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียเป็นความคิดของเจ้าชายลำดับที่สอง และพวกเขาก็คิดที่จะใช้ความสนิทสนมของตระกูลบราวน์กับลอมบาร์เดียในอดีตให้เป็นประโยชน์จริงๆ

“อืมมมม”

มุมปากของรูลลักกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ยามมองเจ้าตระกูลบราวน์ที่นั่งนิ่งด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความรู้สึกผิด

“รู้เสียเถอะว่าเจ้าโชคดีแล้ว”

“ครับ…?”

นัยน์ตาของคิลลาร์ด บราวน์ เบิกกว้าง

“โชคดีที่ช่วงนี้ข้าไม่ถูกใจพวกอังเกนัสเอาเสียเลยน่ะสิ”

“ท่านผู้อาวุโส ถ้าอย่างนั้น…”

รูลลักนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

และกดกริ่งข้างกาย

พ่อบ้านโยฮันจึงเดินเข้ามาในห้องทำงาน

รูลลักหันไปมองหน้าอีกฝ่ายพลางเอ่ยพูด

“พาเทียมาพบข้า”

* * *

“ทราบ…อยู่แล้วหรือคะ”

เสียงของราโมนา บราวน์ สั่นเทา

“ค่ะ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่สิ ได้ยังไงกัน….”

เธอเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ แทนคำตอบ

“ราโมนา”

แคทเธอรีนเดินเข้ามาจับไหล่ของราโมนาเอาไว้

พฤติกรรมอาจจะดูเหมือนแค่กำลังปลอบโยนราโมนาที่ดูจะตื่นตระหนก แต่ที่จริงมันไม่ใช่

ตอนนี้แคทเธอรีนกำลังห้ามปรามไม่ให้ราโมนาถามอะไรข้ามเส้นไปมากกว่านี้

“ขออภัยค่ะ ท่านฟีเรนเทีย”

ดูจากที่นางขอโทษแทนราโมนาก็รู้ได้แล้วไม่ใช่เหรอนั่น

“ไม่หรอกค่ะ แคทเธอรีน แล้วก็…”

เธอเอ่ยพูดพลางมองราโมนากับแคทเธอรีนที่ยืนอยู่ข้างกัน

“ทั้งสองคนเองก็ดูคล้ายกันมากด้วย”

แคทเธอรีนมีรูปร่างหน้าตาเรียบง่าย ดูอ่อนโยน ส่วนราโมนามีผมสีแดง นัยน์ตาสีฟ้า และยังมีรูปร่างหน้าตางดงามสูงเพรียว อันที่จริงทั้งสองคนดูแตกต่างกันมาก

แต่นัยน์ตาคม และบรรยากาศรอบตัวกลับให้ความรู้สึกคล้ายกันเป็นอย่างยิ่ง

ในชีวิตก่อนแคทเธอรีนได้เดินทางมาขอร้องให้ท่านปู่ช่วยเหลือตระกูลบราวน์

แต่ท่านปู่กลับตอบปฏิเสธ ทำให้สุดท้ายแคทเธอรีนจึงเลือกที่จะกลายเป็นคนของเฟเรสโดยสมบูรณ์

สำหรับแคทเธอรีนผู้มีความรักและความจงรักภักดีต่อลอมบาร์เดียสูงมากแล้ว มันเป็นการตัดสินใจที่ยากและเจ็บปวดต่อนางมาก

แต่สุดท้ายแคทเธอรีนก็ตัดสินใจเลือกตระกูลของตัวเอง

ราโมนาได้กลายเป็นคนรักอย่างเป็นทางการของเฟเรส ตระกูลบราวน์เองก็ฟื้นตัวกลับสู่สังคมชั้นสูงได้อย่างประสบความสำเร็จ และได้ขึ้นเป็นตัวแทนเขตแดนตะวันตกแทนอังเกนัส

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ท่านเจ้าตระกูลบราวน์ก็คงจะพบท่านปู่อยู่สินะคะ”

คำพูดของเธอทำให้ราโมนาตกใจอีกครั้ง

“ต่อให้ถามว่ารู้ได้ยังไงอีก ข้าก็คงไม่บอกให้ทราบหรอกนะคะ”

“อา…”

ใบหน้าของราโมนาขึ้นสีแดงก่ำ

ราโมนาสมควรจะโกรธเธอที่เอาแต่พูดเย้าหยอก ทั้งๆ ที่ปากก็บอกว่ารู้ความลับเกี่ยวกับตระกูลนางทุกเรื่อง แต่กลับไม่ยอมบอกว่ารู้เรื่องราวพวกนั้นได้ยังไงแท้ๆ

แต่ราโมนากลับไม่มีสีหน้าเช่นนั้นเลย

นัยน์ตาสีฟ้าดั่งทะเลสาบคู่นั้นกลับยิ่งดูจะให้ความสนใจในตัวเธอมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“นั่งกันก่อนดีมั้ยคะ”

เธอเดินนำทั้งสองคนไปยังห้องรับรอง

“ว่าแต่แคทเธอรีน ข้าขอถามอะไรสักอย่างได้หรือเปล่าคะ”

“ค่ะ เชิญกล่าวมาได้เลยค่ะ”

“ทำไมถึงได้อยากแนะนำคุณหนูราโมนา บราวน์ ให้ข้ารู้จักล่ะคะ”

อันที่จริงมันเป็นเรื่องที่เธอไม่เข้าใจมากที่สุด

การพาราโมนาไปให้ท่านปู่ได้เห็นหน้าสักครั้งย่อมถือเป็นเรื่องที่ดีต่อราโมนามากกว่าจะพาตัวมาพบเธอแบบนี้

แคทเธอรีนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตอบคำถามเธอ

“เพราะท่านฟีเรนเทียเป็นคนสำคัญค่ะ”

“คนสำคัญ?”

แคทเธอรีนพยักหน้า

“เป็นอีกหนึ่งคนที่มีอำนาจมากที่สุดในอาณาจักรลอมบาร์เดียในปัจจุบัน นอกจากท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียค่ะ”

อา ใช่แล้ว

แคทเธอรีนเป็นนางกำนัลประจำตัวเฟเรสนี่นะ

แน่นอนว่าเฟเรสไม่มีทางเล่าเรื่องเกี่ยวกับเธอให้แคทเธอรีนฟังอย่างละเอียดทุกเรื่องอยู่แล้ว

แต่แคทเธอรีนเป็นคนที่คอยดูแลอยู่ข้างกายเฟเรสมาตั้งแต่สมัยก่อน

ดังนั้นนางจึงรับรู้เรื่องต่างๆ มากมายไปด้วยโดยธรรมชาติ

บางทีก็คงจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเธออยู่มาก จนพอที่จะคาดเดาปะติดปะต่ออะไรได้บ้าง

ดูจากปฏิกิริยาของราโมนาที่มองเธอสลับกับแคทเธอรีนด้วยนัยน์ตาตกใจ แสดงว่าบางทีแคทเธอรีนก็คงจะไม่ได้อธิบายรายละเอียดให้หลานสาวของตัวเองได้รู้แม้แต่เรื่องเดียว

นางปฏิบัติหน้าที่ในฐานะนางกำลังประจำพระราชวัง ซึ่งต้องคอยเก็บความลับทุกอย่างที่ได้ล่วงรู้ระหว่างทำงานได้อย่างสมบูรณ์แบบ

สมกับเป็นแคทเธอรีนจริงๆ

เธอพยักหน้าลงด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจแปลกๆ

“แล้วยังไงล่ะคะ”

“ข้าคิดว่าราโมนาจะได้เรียนรู้อะไรมากมายจากท่านฟีเรนเทียค่ะ”

เธอหันไปมองราโมนา

เรื่องที่ราโมนาหลงรักเฟเรสนั้นเธอรู้อยู่แล้ว

มองแค่ปราดเดียวก็เห็นได้ชัดขนาดนั้น จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ

แต่ราโมนาคนนั้นกลับจะมาเรียนรู้จากเธอเนี่ยนะ

“ขอดูมือหน่อยได้มั้ยคะ”

เธอพูดกับราโมนา

ราโมนาลังเลไปชั่วครู่ แต่ก็ยอมยื่นมือให้เธอ

“ไม่เคยวางดาบเลยสินะคะเนี่ย”

ราโมนาเป็นคนของตระกูลบราวน์

และได้เรียนวิชาฟันดาบจากอะคาเดมีพร้อมกันกับเฟเรส

แต่นั่นก็เป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อน

ถึงแม้จะใช้ชีวิตยุ่งวุ่นวายจากการเดินทางไปทั่วในฐานะสมาชิกกลุ่มการค้าโมนัค แต่มือของราโมนาก็ยังคงหยาบกระด้าง

แคทเธอรีนเองก็เคยฝึกฝนวิชาดาบก็จริง แต่หลังจากเข้าวังไปเป็นนางกำนัล นางก็ได้เลือกทางเดินอื่นที่ต้องวางดาบลง

“ฝึกฝนตลอดไม่เคยเว้นแม้แต่วันเดียวค่ะ”

ราโมนาเอ่ยตอบพลางส่ายหน้าไปมา

“ยังไงข้าก็เป็นคนตระกูลบราวน์นี่คะ”

เธอรับรู้ได้จากท่าทางของราโมนาที่ตอบกลับมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

รู้ได้ถึงความหมายที่แคทเธอรีนต้องการจะสื่อ

รู้สึกอยากหัวเราะชะมัด

ในตอนนั้นเอง

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับพ่อบ้านโยฮันที่เดินเข้ามาในห้อง

เขาเอ่ยพูดพลางโค้งศีรษะทักทายอย่างนอบน้อม

“ท่านเจ้าตระกูลเรียกพบคุณหนูฟีเรนเทียครับ”