เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 183.1

ตอนที่ 183

ณ ห้องทำงานของเจ้าตระกูล

“ไปเรียกเทียมาพบข้า”

คำสั่งของรูลลักทำให้เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นบนใบหน้าของคิลลาร์ด บราวน์

เพราะเขาไม่เข้าใจเหตุผลที่เจ้าตระกูลเรียกตัวหลานสาว ไม่ใช่ชานาเนสผู้เป็นบุตรสาว

รูลลักมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย และสื่ออย่างชัดเจนว่าต้องการจะถามสิ่งใด ในขณะที่เอ่ยถามคิลลาร์ด บราวน์

“แปลกหรือที่จู่ๆ ข้าก็เรียกหลานสาวมาพบ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น…”

“รอก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะได้รู้ว่าข้าเรียกเด็กคนนั้นมาทำไม”

รูลลักหัวเราะราวกับเป็นเรื่องน่าสนุก

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น พร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง

หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตากลมโตสีเขียวกระจ่างใส และผมสีน้ำตาลยาวเป็นลอน

และในวินาทีที่สบตา

คิลลาร์ด บราวน์ ก็สามารถรู้ความหมายที่เจ้าตระกูลลอมบาร์เดียต้องการสื่อเมื่อครู่นี้ได้ทันที

แววตาคู่นั้นทอประกายแรงกล้าเสียจนเขาถึงกับชะงัก ต้องหลบตาโดยไม่รู้ตัว

ความกดดันราวกับเผชิญหน้าอยู่กับตัวเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียเสียเอง

และเรื่องน่าตกใจไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า เทียมาแล้วหรือ”

รูลลักที่เมื่อครู่นี้ยังปล่อยจิตสังหารรุนแรงราวกับสัตว์ป่าดุร้าย กลับกลายเป็นแค่เจ้าโง่หลงหลานคนหนึ่งไปเสียแล้ว

คนคนนี้ใช่ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียตัวจริงหรือเปล่าเนี่ย

นัยน์ตาทั้งสองข้างเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่จนหวานเยิ้มปานน้ำผึ้ง ท่าทางที่ได้เห็นทำเอาคิลลาร์ด บราวน์ ได้แต่อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงจนหุบไม่ลง

“รีบเข้ามานั่งเร็ว”

กลัวว่าหลานสาวจะปวดขาหรือยังไง

รูลลักรีบร้อนพูดขึ้นพลางชี้นิ้วไปยังโซฟาตัวนุ่ม

และก่อนจะนั่งลงบนโซฟา หญิงสาวก็หันมายิ้มทักทายคิลลาร์ด บราวน์

“สวัสดีค่ะ ท่านเจ้าตระกูลบราวน์ ไม่คิดว่าจะได้พบกันเช่นนี้นะคะ”

“สะ…สวัสดีครับ คุณหนูลอมบาร์เดีย”

คิลลาร์ด บราวน์ กล่าวทักทายกลับไปอย่างสับสนด้วยความตื่นตระหนก ลืมสิ้นว่าสมควรที่จะแนะนำตัวอย่างเป็นทางการตอบกลับไป

ตัวเขาเองก็คิดว่านี่เป็นเรื่องแปลกจริงๆ

ก็แค่คุณหนูตัวน้อยที่ยังเยาว์วัยมากอย่างเห็นได้ชัดแท้ๆ

แต่กลับรับมือได้ยากยิ่ง

“เทีย ปู่คิดว่าเจ้าเองก็คงจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลบราวน์มาบ้าง แล้ววันนี้เจ้าตระกูลบราวน์ก็มาขอความช่วยเหลือลอมบาร์เดียพอดี”

“ท่านเจ้าตระกูลเลือกถูกแล้วละค่ะ”

เทียตอบเสียงเรียบรับคำรูลลัก

ไม่ได้มีสีหน้าตกใจอะไรทั้งสิ้น

รูลลักเองก็ลอบยิ้มอยู่เงียบๆ ให้กับท่าทีของหลานสาวคนโปรด

แล้วจู่ๆ ก็พูดขึ้นโดยที่เทียและคิลลาร์ดไม่ทันได้ตั้งตัว

“เรื่องของตระกูลบราวน์มอบให้เจ้าจัดการก็แล้วกันนะเทีย”

* * *

“ท่านผู้อาวุโส?”

เจ้าตระกูลบราวน์เรียกท่านปู่ด้วยความตกใจ

แต่เธอไม่คิดที่จะหันไปมองทางด้านนั้น

ขอโทษด้วย แต่ตอนนี้อารมณ์ของเจ้าตระกูลบราวน์ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเธอ

ท่านปู่กำลังมองหน้าเธออยู่

โชคชะตาของตระกูลหนึ่ง

ท่านกำลังเฝ้ารอดูว่า เธอจะมีปฏิกิริยายังไงกับแบบทดสอบอันยิ่งใหญ่ที่จู่ๆ ก็ถูกโยนมาตกใส่หัว

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ”

เธอตอบกลับไปเสียงเรียบ

คิ้วของท่านปู่กระตุกเล็กน้อย

ในเมื่อเธอไม่แสดงท่าทีตื่นตระหนก คนที่ต้องเป็นฝ่ายตกใจจึงกลายเป็นท่านปู่แทน

ท่านปู่นี่ก็นะ เห็นเธอเป็นคนยังไงเนี่ย

“อะแฮ่ม”

เธอยกมือที่กำขึ้นบังปาก และกระแอมไอเบาๆ

เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้คงได้เผลอหลุดหัวเราะออกมาแน่

เหตุผลที่ท่านปู่โยนภารกิจเรื่องตระกูลบราวน์มาให้เธอ ไม่ต้องคิดทบทวนถึงสองครั้งก็สามารถรู้ถึงเหตุผลที่ว่านั่นได้ทันที

บททดสอบของเธอได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

บททดสอบที่เธอจะต้องพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนได้เห็นว่า มีความสามารถมากพอที่จะขึ้นเป็นเจ้าตระกูลคนถัดไปหรือไม่

เธอหันไปมองเจ้าตระกูลบราวน์ที่ยังคงนั่งสับสนอยู่

ช่วงหนึ่งเจ้าตระกูลคนนี้เคยเป็นถึงอัศวินนักดาบอนาคตไกล แต่หลังจากที่มือขวาโดนตัดขาด ก็ได้แต่ใช้ชีวิตเรื่อยมาในฐานะสามัญชน

เพราะอย่างนั้นไม่ว่าจะไหล่ที่งุ้มงอเล็กน้อย หรือสายตาสั่นไหวไร้ซึ่งความมั่นใจนั่น ไม่ว่าจะมองจากจุดใดก็ไม่อาจมองเห็นด้านที่ดูสมกับเป็นชนชั้นสูงจากเขาได้เลยแม้แต่จุดเดียว

ถ้าช่วยให้กลับคืนสู่สังคมชั้นสูงอีกครั้งในสภาพนี้ละก็ คงได้กลายเป็นเหยื่อให้พวกชนชั้นสูงที่เฝ้ารอชมเรื่องสนุกได้รุมทึ้งจิกกัดแน่

ตระกูลบราวน์จะต้องได้รับคืนฐานะชนชั้นสูงอย่างประสบความสำเร็จ และกลายเป็นตระกูลตัวแทนเขตแดนตะวันตกให้ได้

เพราะฉะนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ กระแสสังคม

โดยเฉพาะพวกชนชั้นสูงผู้แสนเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีของพวกนั้น การจะยอมรับตระกูลที่เคยตกต่ำจนกลายเป็นสามัญชนมาแล้วครั้งหนึ่งกลับเข้าเป็นสมาชิกของชนชั้นสูงอีกครั้ง มันเป็นเรื่องที่ยากกว่าที่คิดมาก

แต่ว่า

“ท่านเจ้าตระกูลบราวน์”

“…กล่าวมาได้เลยครับ คุณหนูลอมบาร์เดีย”

นัยน์ตาอ่อนโยนคู่นั้นเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

ท่าทางคงจะยังไม่เชื่อใจเธอเต็มร้อยเท่าไหร่

แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธออารมณ์เสียหรอก

เพราะมันเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วที่เขาจะคิดเช่นนั้น

“ในเมื่อท่านปู่ไว้วางใจให้ข้าเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องของตระกูลบราวน์ ข้าก็จะพยายามช่วยเหลือท่านเจ้าตระกูลอย่างเต็มที่ค่ะ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ท่านเจ้าตระกูลจะต้องจำใส่ใจเอาไว้”

เธอยิ้มให้เจ้าตระกูลบราวน์ ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น

“ต่อไปขอให้เชิดศีรษะขึ้นอย่างมั่นใจอยู่เสมอ ไหล่เองก็ต้องยืดตรงด้วยค่ะ ตอนนี้ถึงเวลาเป็นเจ้าตระกูลให้สมกับชื่อตระกูลบราวน์แล้วนะคะ”

นัยน์ตาสีฟ้าคล้ายกับนัยน์ตาของราโมนาสั่นไหวไปครู่หนึ่ง

ความเงียบกินเวลาไม่นานนัก

ไม่นานหลังจากนั้น คิลลาร์ด บราวน์ ก็เอ่ยตอบ

“ขอบใจที่ช่วยนะ คุณหนูลอมบาร์เดีย”

ถึงแม้จะยังดูขัดเขินอยู่บ้าง แต่แววตาคู่นั้นแตกต่างไปจากเมื่อครู่นี้อยู่เล็กน้อย น้ำเสียงเองก็นิ่งสงบลงไปมาก

ถูกใจเธอมากจริงๆ

เธอยิ้มตอบกลับไป

“เรื่องเล็กน้อยค่ะ ท่านเจ้าตระกูลบราวน์”