เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 209.2

เล่ม 5 บทที่ 209.2

“ไม่เห็นเจ้าตระกูลอังเกนัสเลยนะคะ”

“ฮ่าฮ่า เจ้านั่นมาสายทุกวันนั่นแหละครับ”

ลองแอบเหลือบมองด้วยหางตา ก็พบว่าเฟเรสกำลังรับคำทักทายจากขุนนางหลายท่าน ในขณะเดียวกันก็เดินไปนั่งลงบนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับที่นั่งของผู้สังเกตการณ์ที่จักรพรรดินีนั่งอยู่

และยังมีอีกหนึ่งคนที่เดินตามหลังเฟเรสเข้ามาในห้อง

“เจ้าตระกูลบราวน์เองก็มาด้วยเหรอคะเนี่ย”

เสียงของเธอทำให้เหล่าขุนนางที่นั่งอยู่รอบๆ รีบหันหน้าไปมองทางด้านนั้นกันเป็นสายตาเดียว

เจ้าตระกูลบราวน์เดินเข้ามาในห้องประชุมด้วยสีหน้าที่มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่มากมายจนซับซ้อนไปหมด เขาหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเฟเรส

“คนคนนั้น ข่าวลือที่ว่า…”

“ช่างถอดแบบอดีตเจ้าตระกูลบราวน์ที่เคยได้พบเมื่อวัยหนุ่มมากเหลือเกิน”

การเลือกจับจองที่นั่งทางฝั่งผู้เข้าสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ แบบนี้ ถือว่าการตัดสินใจของเจ้าตระกูลบราวน์นั้นยอดเยี่ยมมาก

ปฏิกิริยาของพวกขุนนางที่ไม่ได้มาร่วมงานเทศกาลแข่งล่าสัตว์เองก็ไม่ได้แย่อะไรเท่าไหร่

ถ้าหากเจ้าตระกูลบราวน์เลือกที่จะนั่งลงตรงตำแหน่งที่นั่งที่มีแต่ขุนนางเท่านั้นที่สามารถนั่งได้ละก็ คงก่อให้เกิดความไม่พอใจจนคิดต่อต้านกันอย่างหนักเป็นแน่

ในเมื่อต้องการที่จะเรียกคืนสิทธิในฐานะชนชั้นสูงผ่านการประชุมสภาขุนนางในครั้งนี้ การไม่ทำตัวให้พวกคนที่มาเข้าร่วมการประชุมต้องขุ่นเคืองใจนั้นถือเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

“สีหน้าเจ้าตระกูลอังเกนัสกับคนรอบๆ ฝั่งนั่นดูไม่ดีเอาเสียเลยนะคะ”

“บางทีตอนนี้อาจจะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ก็ได้ครับ”

คราวนี้เป็นขุนนางวัยค่อนข้างหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังเธอเป็นคนเอ่ยพูดขึ้นมา

“สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหรอคะ”

“ก็เจ้าตระกูลอังเกนัสน่ะสิครับ จิตอ่อนมากเสียจนตั้งสติกับการประชุมสำคัญแบบนี้ไม่ได้เลยทีเดียว นี่ก็มีข่าวลือว่าดื่มเหล้าฤทธิ์แรงย้อมใจก่อนจะมาเข้าร่วมการประชุมเลยละครับ”

“อืมมมม”

จะว่าไปหน้าก็ดูจะแดงอยู่หน่อยๆ เหมือนกัน

แต่เจ้าตระกูลอังเกนัสไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว

ข้างกายเจ้าตระกูลอังเกนัสที่นั่งตรงกันข้ามกับเธอเป๊ะจนเผชิญหน้ากันตรงๆ นั่น ยังมีเจ้าตระกูลเซอเชาว์นั่งอยู่ด้วย

ช่างเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่มากเสียจนกลบเจ้าตระกูลอังเกนัสผู้อ่อนด้อยจนแทบจะเอาแต่หดหัวอยู่ในกระดองไปจนมิดแล้วนั่น

“อะแฮ่ม”

หลายคนรอบๆ ตัวเธอกระแอมไอเสียงค่อย

การมีตัวตนของเจ้าตระกูลเซอเชาว์คนนี้ ดูจะสร้างความอึดอัดให้แก่ผู้คนฝ่ายพันธมิตรของลอมบาร์เดียอยู่ไม่น้อย

และในวินาทีนั้นเธอก็พลันสังเกตเห็น

เจ้าตระกูลเซอเชาว์กับเฟเรสแอบลอบแลกเปลี่ยนสายตากันเงียบๆ

ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงแค่เสี้ยววินาที คล้ายกับแค่บังเอิญสบตากันในระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างก็หันศีรษะพอดีก็เถอะ

รู้สึกอยากหัวเราะชะมัด

“ชานตั้น เซอเชาว์ หากไม่ใช่เจ้านั่นละก็…”

เจ้าตระกูลเบิร์นพึมพำ

“อำนาจครึ่งหนึ่งของอังเกนัสได้มาจากชานตั้น เซอเชาว์ เจ้าตระกูลคนนั้นใช่มั้ยคะ”

พอเธอพูดแบบนั้นออกไป เจ้าตระกูลเบิร์นกับคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ ต่างก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“คุณหนูลอมบาร์เดีย…ไม่สิ รักษาการเจ้าตระกูลทราบเรื่องนั้นด้วยหรือครับ”

เหอะ ปู่คนนี้นี่นะ จริงๆ เลย ดูถูกคนอื่นเขาเกินไปแล้วนะ

แต่นี่ยังเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากนี้เธอต้องพยายามสลัดภาพคุณหนูตัวน้อยในสายตาปู่ทุกคนให้จางหายไปเสียที

ต่อไปเธอจะต้องเผชิญหน้ากับสายตาแบบนี้อีกมากมายนับไม่ถ้วน

จะเบื่อหน่ายกับมันตั้งแต่ตอนนี้ก็คงไม่ได้ เธอเลยแค่ยักไหล่ไม่สนใจอะไรนัก ในขณะที่เอ่ยตอบกลับไป

“การที่ท่านปู่ไว้ใจให้ข้ารับตำแหน่งรักษาการเจ้าตระกูล ก็ย่อมต้องมีเหตุผลอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ ท่านเจ้าตระกูลเบิร์น”

“นั่นสิครับ ก็จริงอยู่ ข้าคิดน้อยไปเอง…”

โล่งอกที่เพียงไม่นานเจ้าตระกูลเบิร์นก็พยักหน้ายอมรับอย่างง่ายดาย

และเธอก็ตั้งใจจะพูดเสริมต่อไปว่า ‘ไม่ต้องกังวลมากไปหรอกค่ะ’

ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีสายตาของใครคนหนึ่งที่มองทิ่มแทงมายังใบหน้าด้านข้างของเธอจนแทบจะทะลุแล้วละก็

เธอหมุนหน้ากลับไปสบตากับคนที่กำลังนั่งจ้องหน้าเธออยู่

“ท่านเจ้าตระกูลเบิร์นคะ”

“ว่ามาได้เลยครับ”

“ทำไมเจ้าตระกูลเซอเชาว์ถึงได้จ้องหน้าข้าแบบนั้นล่ะคะ”

เสียงของเธอทำเอาคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่รอบๆ พากันหันไปมองทางชานตั้น เซอเชาว์ กันอย่างพร้อมเพรียง

แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตระกูลเซอเชาว์ก็ยังดึงดันไม่ยอมถอนสายตากลับไปอยู่ดี

“ด่ากลับไปให้ถอนสายตาไปทางอื่นดีมั้ยครับ”

เจ้าตระกูลเบิร์นเอนกายกระซิบถามเธอเสียงแผ่ว

“…จะดีหรือคะ”

การประชุมยังไม่เริ่มก็จริงอยู่หรอก

ไม่สิ แต่ยังไงอีกฝ่ายก็ได้ชื่อว่าเจ้าตระกูลเซอเชาว์นะ

คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่รอบๆ เป็นคนตอบคำถามของเธอแทน

“ไม่สิ ก็นะ มีอะไรไม่ได้ด้วยหรือครับ”

“ปกติก่อนเริ่มประชุมครั้งสำคัญอย่างวันนี้ ก็มักจะตะโกนเสียงดังใส่กัน คอยข่มขวัญอีกฝ่ายเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วละครับ”

“ใช่แล้วครับ แบบนั้นถึงจะได้บรรยากาศหน่อย”

…นี่ยุให้ตีกันหรือไง

“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอโบกมือหย็อยๆ ปฏิเสธทันที ด้วยไม่อยากเห็นคนสูงอายุเหล่านี้ต้องมานั่งตะโกนด่ากันเสียงดังปาวๆ จนคอปูดโปนต่อหน้าเธอ

แล้วนี่ทำไมแต่ละคนถึงทำท่าเสียดายกันนักล่ะเนี่ย

“เลยเวลาเริ่มประชุมแล้ว ดูเหมือนทุกท่านจะมาเข้าร่วมกันครบแล้วด้วย เช่นนั้นจะปิดประตูห้องประชุมแล้วนะครับ”

ประธานคิลเลียนลุกขึ้นจากที่นั่งพลางเอ่ยพูดขึ้น

“อะแฮ่ม”

และกระแอมไอสองครั้ง ก่อนจะประกาศแจ้งให้ทราบกันถ้วนหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอาละ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเริ่มประชุมได้”

ปึง ปึง ปึง

ค้อนคันเล็กทุบสามครั้ง ส่งเสียงดังก้องไปทั่วห้อง