เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 212.1

เล่ม 5 บทที่ 212.1

ตอนที่ 212

“หนังสือเล่มนี้พระองค์ไปได้มาจากที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”

ชานตั้น เซอเชาว์ เอ่ยถามเฟเรสเสียงทุ้ม

เจ้าชายน้อยผู้ซึ่งเพิ่งจะอายุได้แค่สิบเอ็ดปีเงยหน้าจ้องชานตั้นนิ่ง

นัยน์ตาคู่นั้นไม่อาจอ่านความรู้สึกใดได้เลย จนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

ยูเบส อาจารย์สอนวิชาฟันดาบของเจ้าชายได้รับบาดเจ็บในขณะที่กำลังฝึกซ้อม จึงไม่อาจรับหน้าที่สอนวิชาฟันดาบให้แก่เจ้าชายลำดับที่สองต่อได้

แต่ยังไงก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคลาสเรียนฟันดาบของเจ้าชายผู้หนึ่ง ย่อมไม่สามารถส่งใครมามั่วๆ ได้ ชานตั้น เซอเชาว์ ซึ่งเป็นหัวหน้ากองกำลังอัศวินจึงได้แวะมาเยือนวังโฟอิรัคในฐานะอาจารย์สอนฟันดาบชั่วคราว

แต่หนังสือที่ถูกวางไว้บนชั้นหนังสือของเจ้าชายลำดับที่สองเล่มนี้ กลับทำให้ชานตั้น เซอเชาว์ ที่ได้อ่านชื่อบนหน้าปกเลือดเย็นเฉียบไปทั่วร่าง

เขาหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาถือไว้

“หนังสือเล่มนี้ทำไมถึง…”

ทำไมเจ้าชายถึงได้มีมันได้ล่ะ

ราชวงศ์ไม่มีสิทธิ์ที่จะถือครองหนังสือเล่มนี้แท้ๆ

เฟเรสที่กำลังพยายามข่มโทสะเอาไว้เอ่ยขึ้นขณะที่มองชานตั้น เซอเชาว์

“ของข้า”

ภายใต้น้ำเสียงห้วนติดจะเย็นชานั่น มันแฝงไว้ด้วยความระแวงอย่างเต็มเปี่ยม

ชานตั้น เซอเชาว์ ละสายตาจากเฟเรส เขาเอาแต่ก้มหน้ามองหนังสือที่ถือไว้ในมือนิ่ง

<คู่มือดาบตระกูลบราวน์> และพอเปิดหน้ากระดาษไปหนึ่งหน้าก็เห็นนามของบุคคลหนึ่งทันที

เจอราร์ด บราวน์

นามของอดีตเจ้าตระกูลบราวน์ผู้จบชีวิตลงด้วยน้ำมือของอังเกนัส

ความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นเนิ่นนานมาแล้วในสมัยอดีต พลันย้อนกลับมามีชีวิตให้เห็นเด่นชัดอยู่ตรงหน้าในหัวสมองของชานตั้น เซอเชาว์ ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

“หนีเถอะครับ ท่านอาจารย์!”

บิดาของชานตั้น เซอเชาว์ ราล์ฟ เซอเชาว์ ร้องตะโกนใส่หน้าเจ้าตระกูลเจอราร์ด บราวน์

“หรือไม่ก็ขอความช่วยเหลือจากเหล่าอัศวินในอาณาจักรที่ติดตามตระกูลบราวน์ หรือพวกเจ้าเมืองรอบๆ เถอะนะครับ! ปล่อยไว้แบบนี้ทุกคนจะตายกันหมดนะครับ!”

หลังจากได้ยินข่าวลือว่า ตระกูลอังเกนัสจะบุกเข้าโจมตีปราสาทหลังเก่าที่คนตระกูลบราวน์หลบหนีมาอยู่ในตอนนี้ ราล์ฟก็รีบร้อนเดินทางมาพบอาจารย์ในทันที

โชคดีที่เจอราร์ด บราวน์ กำลังช่วยอบรมสั่งสอนสกิลการฟันดาบของชานตั้น บุตรชายของราล์ฟ เซอเชาว์ อยู่พอดี

ทั้งๆ บุตรชายของเขายังเล็กมาก และเพิ่งจะอยู่ในวัยที่เริ่มจับดาบไม้กวัดแกว่งไปมาเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องใส่ใจขนาดนั้นเลยแท้ๆ แต่ต่อให้ราล์ฟจะพยายามห้ามปรามแค่ไหน เจอราร์ด บราวน์ ก็ยังอุตส่าห์ทุ่มเทแรงกายแรงใจ ช่วยอบรมสั่งสอนกระทั่งบุตรชายของลูกศิษย์อย่างเขา

“ได้โปรดเถอะครับ ท่านอาจารย์!”

ราล์ฟอึดอัดใจจนแทบคลั่ง เขาร้องตะโกนเสียงดังอีกครั้ง

“ราล์ฟ วันนี้เจ้าจงเดินทางกลับไปยังเซอเชาว์เสียเถอะ”

“ทะ…ท่านอาจารย์…ไม่ได้นะครับ ข้าเองก็จะอยู่ที่นี่ อยู่ร่วมต่อสู้ไปด้วยกันกับตระกูลบราวน์ครับ ข้าเป็นอัศวินตระกูลบราวน์!”

“ไม่ใช่ เจ้าเป็นเพียงแค่หนึ่งในบรรดาลูกศิษย์มากมายของตระกูลบราวน์ที่มาศึกษาเล่าเรียนวิชาดาบ เพราะทางตระกูลเซอเชาว์ไหว้วานมาเท่านั้น”

“แต่ว่า…!”

“อยากจะพาบุตรชายเจ้าไปตายด้วยหรือไง”

เจอราร์ด บราวน์ ผู้เป็นเจ้าตระกูลจงใจตอบลูกศิษย์ด้วยคำพูดที่โหดร้าย เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ปรับระดับสายตาให้ตรงกับเด็กน้อยชานตั้น

“ชานตั้น เจ้าอยากจะเป็นอัศวินใช่หรือไม่”

“ครับ!”

เจอราร์ด บราวน์ มองนัยน์ตากลมโตกระจ่างใสของเด็กชายตัวน้อย ก่อนจะยิ้มจางออกมา

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าจะต้องจำใส่ใจเอาไว้เรื่องหนึ่ง สัญญากับอาจารย์ได้หรือไม่ว่าเจ้าจะทำมันให้ได้”

“ครับ ท่านอาจารย์!”

ชานตั้นพยักหน้าตอบอย่างแรง

“สัญญากับอาจารย์ว่า เจ้าจะถือดาบเพื่อปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่า จะไม่ทำเรื่องเลวร้าย และเรื่องสุดท้าย”

เจอราร์ด บราวน์ จินตนาการครุ่นคิดไปถึงอนาคตของเด็กน้อยชานตั้นผู้มีความสามารถด้านการฟันดาบสูงส่งจนเหมือนอัจฉริยะ

“เรื่องสุดท้าย หากดาบของเจ้าแข็งแกร่งและคมยิ่งกว่าผู้ใด ก็จงเข้าไปเป็นอัศวินประจำกองกำลังอัศวินส่วนพระองค์เสีย และช่วยปกป้องราชวงศ์ดิวเรลลี่ ช่วยปกป้องอาณาจักรแลมบลูแห่งนี้แทนอาจารย์ได้หรือไม่”

คำกล่าวประโยคสุดท้ายของเจ้าตระกูลบราวน์ ทำให้ราล์ฟได้แต่กำหมัดแน่น

และชานตั้นก็ตอบเสียงใสอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

“ครับ ท่านอาจารย์! ข้าสัญญาครับ! ข้าจะต้องกลายเป็นอัศวินประจำกองกำลังส่วนพระองค์ให้ได้!”

“ดีมาก ยอดเยี่ยมมากจริงๆ!”

เจอราร์ด บราวน์ หัวเราะด้วยความโล่งอก ราวกับปลดเปลื้องทุกอย่างแล้วจากใจจริง

ช่วงบ่ายวันนั้น ราล์ฟ เซอเชาว์ ก็พาตัวชานตั้นบุตรชายเดินทางกลับสู่ตระกูลเซอเชาว์

และในคืนเดียวกันนั้นเอง

อังเกนัสก็บุกเข้าโจมตีตระกูลบราวน์

ชานตั้นตัดสินใจที่จะเป็นอัศวินประจำกองกำลังอัศวินส่วนพระองค์ เพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับอดีตเจ้าตระกูลบราวน์ และได้รับสืบทอดตำแหน่งหัวหน้ากองกำลังอัศวินส่วนพระองค์ในที่สุด

แต่ในใจของชานตั้น เซอเชาว์ นั้น ไม่เคยมีความจงรักภักดีต่อราชวงศ์เลยแม้แต่เศษเสี้ยว

ราชวงศ์ดิวเรลลี่ที่เขาคอยรับใช้อยู่ข้างกาย ช่างแสนสกปรกและน่ารังเกียจยิ่งกว่าตระกูลใดเสียอีก

ไม่ใช่บุคคลที่สมควรได้รับความจงรักภักดีเลยสักนิด

ชานตั้น เซอเชาว์ ไม่เคยมีความสุขที่ต้องคอยรับใช้คนเหล่านั้น

ในที่สุดวันพรุ่งนี้แล้วเขาก็จะได้ปลดปล่อยหน้าที่หัวหน้ากองกำลังอัศวินส่วนพระองค์นี่เสียที

“หนังสือเล่มนี้ มอบให้กระหม่อมเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

ชานตั้น เซอเชาว์ กล่าวกับเจ้าชายน้อย

ให้หนังสือเล่มนี้ได้กลับสู่เซอเชาว์ไปพร้อมกับเขา อย่างไรก็ดีต่อหนังสือมากกว่าจะให้มันอยู่กับเจ้าชายที่ไม่รู้ว่าจะตายด้วยน้ำมือของจักรพรรดินีเมื่อไหร่อยู่แล้ว

เขาคิดเช่นนั้น

“หนังสือเล่มนั้นเป็นของที่สำคัญมากสำหรับข้า”

เจ้าชายลำดับที่สองเอ่ยตอบ คิ้วขมวดแน่นเป็นปมไม่สมกับเป็นเด็ก

ตอนนั้นเองชานตั้นถึงได้มองสำรวจคู่มือวิชาดาบอย่างละเอียดอีกครั้ง

ดูเหมือนจะเคยเปิดอ่านหลายรอบทีเดียว ทั่วหน้ากระดาษหนังสือถึงได้มีรอยนิ้วมือเปรอะอยู่เต็มไปหมด

กระทั่งเชือกหนังที่ร้อยสันหนังสือเอาไว้ให้เป็นเล่ม ก็ยังเริ่มคลายตัวหลวมไปมาก

“เฮ้อ”

แล้วเจ้าชายลำดับที่สองก็ถอนหายใจเสียงแผ่ว

“เอาไปเถอะ”

“…ไหนว่าเป็นของสำคัญไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ก็สัญญาเอาไว้แล้วว่าจะมอบให้ ถ้าหากวันหนึ่งมีใครมาขอมันคืนไป ข้าสัญญาไว้แล้วว่าจะมอบให้คนคนนั้น”

ชานตั้น เซอเชาว์ ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจในคำพูดพึมพำของเจ้าชายลำดับที่สอง

“ถ้าไม่ให้ เทียคงจะผิดหวังในตัวข้า”

แต่เจ้าชายลำดับที่สองที่พูดออกมาแบบนั้นก็ยังคงไหล่ลู่ตกลง ท่าทางจะเสียใจอยู่มากทีเดียวเชียว

ชานตั้น เซอเชาว์ เริ่มรู้สึกผิด นี่มันเหมือนว่าเขาไปแย่งเอาของสำคัญมากจากเด็กตัวเล็กๆ เลยไม่ใช่หรือไงกัน