เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 5 บทที่ 213.1

เล่ม 5 บทที่ 213.1

ตอนที่ 213

“ข้าจะหยุด”

นั่นคือประโยคแรกที่จักรพรรดินีกล่าวออกมา

“ข้าจะหยุดแค่นี้ เพราะฉะนั้นปล่อยมือจากอังเกนัสเสีย”

หลังจากที่โยนน้ำเสียงอ่อนโยน หรือรอยยิ้มเติมแต่งบ้าบอที่เคยใช้เป็นประจำพวกนั้นทิ้งไว้นอกรถม้าไปนานแล้ว

ใบหน้าของจักรพรรดินีเองก็หลงเหลือเพียงแค่สีหน้าเหนื่อยล้ายิ่ง

“สูญเสียเขตแดนไปแล้วกว่าครึ่ง ปล่อยเอาไว้เช่นนี้อย่างไรอังเกนัสก็ไม่มีทางกลายเป็นอุปสรรคใหญ่ขวางหน้าเจ้าได้อยู่ดี”

เฟเรสไม่ได้ตอบอะไร

เด็กหนุ่มขยับกายอย่างเชื่องช้า ยกเรียวขายาวขึ้นเปลี่ยนท่าเป็นนั่งไขว่ห้าง สายตาเย็นชาเหลือบมองจักรพรรดินีราวีนี

จักรพรรดินีเองก็สบสายตานั่นนิ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ข้าสัญญา”

ในที่สุดปากที่เคยปิดแน่นของเฟเรสก็เปิดออก

“…สัญญางั้นหรือ สัญญาเรื่องใดกันแน่ล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

คำถามของเฟเรสทำให้เปลือกตาของจักรพรรดินีราวีนีสั่นระริก ราวกับเป็นเรื่องยากลำบากยิ่งที่จะเผชิญหน้ากับความอับอายที่เกิดขึ้นในตอนนี้

“อังเกนัส…”

เสียงของจักรพรรดินีราวีนีเองก็สั่นเทาจนทำให้ผู้คนที่ได้พบเห็นต้องรู้สึกสงสาร

“ต่อไปอังเกนัสจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องในเขตภาคกลางอีก และจะใช้ชีวิตอยู่เงียบๆ”

“แล้ว?”

“อังเกนัสจะเป็นตระกูลแรกที่ประทับตรายินยอมเห็นด้วยกับการแต่งตั้งเจ้าขึ้นเป็นรัชทายาท”

“แล้ว?”

เฟเรสเอ่ยถามเป็นครั้งที่สอง

“เจ้ายังต้องการอะไรอีก”

จักรพรรดินีตวาดถามเสียงแหลม

แต่เฟเรสกลับส่ายหน้าไม่คิดสนใจ

“พวกสิ่งที่พระองค์เสนอมาพวกนั้นมันไม่น้อยเกินไปหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดินี ตอนนี้กระหม่อมกำลังกุมลมหายใจของพระองค์เอาไว้ในมือแท้ๆ”

ในน้ำเสียงแฝงเอาไว้ด้วยรอยยิ้มขบขันจางๆ

จักรพรรดินีถลึงตาจ้องเฟเรสเขม็งราวกับต้องการจะฆ่าให้ตาย แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เพียงไม่นานราวีนีก็ถอนหายใจคล้ายคนยอมแพ้

“ข้าจะลงจากตำแหน่งจักรพรรดินี”

คราวนี้ผิดคาดจริงๆ

จักรพรรดินียอมหงายไพ่ดีกว่าที่คิด

นัยน์ตาสีแดงนิ่งสงบมองจ้องจักรพรรดินี ก่อนที่จู่ๆ จะเปิดปากพูดขึ้น

“การจะขออภัยคนอื่นน่ะ เขาไม่ได้ทำกันแบบนั้นเสียหน่อย ต้องคุกเข่าด้วยสิพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีถลึงตาเมื่อได้ยินคำกล่าวของเฟเรส

แต่ก็เท่านั้น

ไม่ได้ด่าทอสาปแช่งว่า ‘ไอ้เด็กชั้นต่ำ’ หรือ ‘เจ้ากล้าดียังไง’ ต่อจากนั้นเหมือนอย่างที่มักจะเคยทำ

“เฮ้อ…”

จักรพรรดินีถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามที่จะกดข่มโทสะเอาไว้

กระทั่งนัยน์ตาที่เคยมองจ้องเฟเรสเขม็งคู่นั้นก็ยังปิดแน่น

และ

ตุบ

จักรพรรดินีลุกขึ้นจากเบาะนั่ง แล้วทิ้งตัวคุกเข่าลงบนพื้นรถม้า

“ข้าขอโทษ เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะ…”

ราวีนีโค้งศีรษะลงเล็กน้อย แต่ละคำที่พูดออกไปนั่นถูกเค้นออกจากปากนางอย่างยากลำบาก

เฟเรสก้มมองภาพตรงหน้าด้วยนัยน์ตาเย็นชา

ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่จักรพรรดินีไม่อาจเงยหน้าขึ้นมามองเห็นได้นั้น ไม่ได้มีสีหน้าของผู้ได้รับชัยชนะอันใดทั้งสิ้น

เฟเรสเพียงแค่ก้มมองจักรพรรดินีอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า

อัศวินนายหนึ่งเอาแต่มองรถม้าด้วยใบหน้ากระวนกระวายใจ เมื่อบังเอิญสบตาเข้ากับเฟเรส อัศวินนายนั้นก็รีบร้อนหันหน้ากลับไปด้วยความร้อนรน

“ต้องการอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

“ขัดขวางการประชุมใหญ่ แค่สิ่งเดียว”

“…เป็นราคาที่สมเหตุสมผลอยู่เหมือนกันนะพ่ะย่ะค่ะ”

ได้ยินเฟเรสกล่าวเช่นนั้นแล้ว สีหน้าของจักรพรรดินีก็ดูดีขึ้นทันตา

“เช่นนั้นแล้ว เจ้าจะจัดการ…”

“เพียงแต่แค่คำขออภัยจากองค์จักรพรรดินี มันไม่ได้ช่วยให้มารดาที่เสียไปแล้วของกระหม่อมฟื้นกลับมามีชีวิตได้พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้า เจ้า…”

จักรพรรดินีโมโหเดือด นางพยายามที่จะลุกขึ้นจากพื้น

แต่ในรถม้าไม่เหลือที่ว่างมากพอให้ราวีนีถอยหลังไปมากกว่านี้ อีกทั้งเบื้องหน้ายังมีเฟเรสที่โค้งกายลงมามองจ้องหน้านางอยู่

“ข้าจะบอกอนาคตขององค์จักรพรรดินีให้ฟัง”

นัยน์ตาสีแดงส่องประกายอำมหิต

“ใช่แล้ว เริ่มจากอังเกนัสก่อนก็ดี”

เฟเรสเอ่ยราวกับตัดสินใจแน่นอนแล้ว

และชูนิ้วชี้ข้างหนึ่งขึ้น

“หนึ่งปี ภายในหนึ่งปี นามของตระกูลอังเกนัสจะเลือนหายไปจากแผ่นดิน ไม่ใช่แค่นั้น กระทั่งในทำเนียบรายชื่อชนชั้นสูงก็จะมิอาจหาได้เจอ และเมื่อผ่านไปอีกหลายปี กระทั่งสามัญชนที่เจ้าเคยคิดว่าพวกเขาสกปรกนักหนา ก็จะต้องสงสัยว่า ‘เคยมีตระกูลแบบนั้นอยู่ด้วยหรือ’ ”

“เจ้าชายลำดับที่สอง…!”

“ยังไม่จบพ่ะย่ะค่ะ”

เฟเรสส่ายหน้าขัดประโยคของจักรพรรดินี

“และในยามที่อังเกนัสล่มสลายต้องแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง ข้าก็จะกวาดล้างพระราชวังให้ย่อยยับ ถอนรากถอนโคนผู้คนที่ภักดีต่อพระองค์เหมือนเลาะกระดูกออกจากเนื้อสัตว์เลยทีเดียว เลาะมันออกทีละชิ้น ทีละชิ้น จนครบทั้งหมด”

เฟเรสไม่ได้ยิ้ม

“ส่วนอาสทาน่า ข้าจะจัดการส่งเจ้านั่นไปสนามรบแนวหน้าพ่ะย่ะค่ะ หากโชคดีพอก็คงจะมีชีวิตรอดอยู่ได้ แต่ในสนามรบน่ะ ไม่มีใครทราบหรอกว่าจะมีใครลอบแทงข้างหลังกันหรือเปล่า”

ทว่าเขากำลังสนุก

เหมือนอย่างที่จักรพรรดินีมักจะทำต่อผู้อื่นอยู่เป็นประจำ ตอนนี้เขากำลังสนุกกับการมองสีหน้าของจักรพรรดินีที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

“และเจ้าที่เหลือตัวคนเดียว”

ชั่วขณะ ขนพลันลุกชันไปทั่วแผ่นหลังของจักรพรรดินีราวีนี

เพราะเฟเรสที่นั่งอยู่ตรงหน้านางกำลังแย้มรอยยิ้มอย่างช้าๆ

“พระองค์จะถูกขังเอาไว้ในที่ที่ไม่มีใครรู้พ่ะย่ะค่ะ ไม่มีใครสามารถช่วยพระองค์ได้ ไม่มีใครเข้าข้างพระองค์แม้แต่ผู้เดียว”

เหมือนอย่างที่เขาเคยถูกทิ้งให้อยู่ในวังเล็กผุพังนั่นตามลำพัง

“และพระองค์ก็จะสวรรคตอยู่ที่นั่นอย่างเดียวดายพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดินี นี่คืออนาคตของพระองค์ที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว”