เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 6 บทที่ 217.2
เล่ม 6 บทที่ 217.2
“โทษของเบเลซัก ลอมบาร์เดีย…”
เฟเรสพึมพำเสียงทุ้มต่ำในขณะที่มองสบตาเธอ
“ก่อนอื่นเราย้ายที่สนทนากันก่อนดีมั้ยครับ รักษาการเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”
“ได้เพคะ”
เธอพยักหน้าตอบรับข้อเสนอของเฟเรส
“เชิญด้านนี้”
เฟเรสพาเธอเข้าไปข้างในตึกกองกำลังอัศวิน
สถานที่ที่พวกเราเดินมาถึงเป็นห้องทำงานห้องเล็กที่ดูแล้วน่าจะเป็นห้องที่จัดเตรียมไว้ให้เฟเรสใช้ทำงานชั่วคราว
“ที่นี่ครับ”
เธอเป็นฝ่ายเดินเข้าไปก่อน ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงเฟเรสพูดอะไรบางอย่าง
“ห้ามเข้ามา”
“แต่เจ้าชาย…”
“ถอยไปให้ห่างจากประตูด้วย”
“แต่ว่า…”
“นี่เป็นคำสั่ง”
“…พ่ะย่ะค่ะ เจ้าชาย”
สุดท้ายเหล่าอัศวินก็พ่ายแพ้ต่อเฟเรส พวกเขายอมล่าถอย ประตูถูกปิดลง
ภายในห้องจึงเหลือแค่พวกเราสองคน
เฟเรสเดินเข้ามาใกล้ เขาคลี่ยิ้มมองเธอ
เด็กนี่ทำไมทำตัวแบบนี้เนี่ย
จู่ๆ บรรยากาศก็ดูน่ากระอักกระอ่วนใจแปลกๆ เธอเลยเป็นฝ่ายเปิดปากชวนคุยก่อน
“เจ้าชายลำดับที่สอง หม่อมฉันมาด้วยเรื่องธุระทางการนะเพคะ เหตุใดจึงไม่ให้พวกอัศวินอยู่ด้วย…”
“เมื่อคืนหลับสบายมั้ย”
พอเหลือกันแค่สองคน เฟเรสก็เปลี่ยนมาพูดจาตามสบายกับเธอเหมือนเดิม
“อะไรกัน จู่ๆ ก็ถามอะไรเนี่ย”
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ
“แน่นอนว่าต้องหลับ…”
เดี๋ยวนะ
“เมื่อวาน…เจ้ามาที่ห้อง…ข้า”
“อื้อ”
“ถ้าอย่างนั้น…นั่นก็…”
ไม่ใช่ฝันหรอกเหรอ!
เธอผงะ ก้าวถอยหลังไปอย่างทุลักทุเล แต่เฟเรสก็เขยิบตามเข้ามาใกล้เท่ากับจำนวนก้าวที่เธอถอยหลังไป
“เจ้าหลับสบายเสียจนไม่ทันได้ร่ำลากันเลย ข้าเองก็กลัวจะเผลอปลุกเจ้าตื่น”
“นะ…นึกว่าฝันไปเสียอีก!”
“สำหรับข้ามันเป็นช่วงเวลาดั่งฝันเลยละ เทีย เจ้าบอกรักข้า…”
“เฟเรส!”
เธอเหลือบมองทางด้านประตูพร้อมกับตะโกนเสียงดังด้วยความร้อนรน แต่เฟเรสกลับทำแค่หัวเราะเบาๆ ราวกับกำลังสนุก
เจ้าหมาน้อยนี่! แท้จริงแล้วทั้งหมดนั่นไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอเนี่ย!
หน้าร้อนผ่าวจนแดงก่ำไปหมดแล้ว
ไม่ได้นะ สงบสติเข้าไว้ สงบสติ!
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดออกไป
“วันนี้หม่อมฉันไม่ได้มาคุยเรื่องส่วนตัวเพคะ โปรดมอบตัวเบเลซัก ลอมบาร์เดีย ให้หม่อมฉันด้วย”
ก็แค่อยากจะรีบๆ ทำธุระให้เสร็จ แล้วออกไปจากที่นี่เร็วๆ
ถ้าเฟเรสปฏิเสธ เธอเองก็เตรียมหาข้ออ้างต่างๆ นานาไว้แน่นเอี้ยดเลยละ
“พาตัวไปเถอะครับ รักษาการเจ้าตระกูล”
แต่เฟเรสกลับตอบกลับมาด้วยใบหน้านิ่งสงบ
“ข้าสั่งให้เขาเตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว เมื่อครู่นี้ก็กำลังเก็บข้าวของอยู่ เดี๋ยวคงตามออกมาครับ”
“…ดูเหมือนพระองค์จะทรงทราบอยู่แล้วว่าวันนี้หม่อมฉันจะมา”
“เพียงแค่คิดว่าในเมื่อขึ้นเป็นรักษาการเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียแล้ว ย่อมต้องรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับตระกูลลอมบาร์เดียเท่านั้นเองครับ”
“รู้จักหม่อมฉันดีเหลือเกินนะเพคะ”
เฟเรสยิ้มจางกับคำพูดของเธอ
“ขอบคุณที่ชมครับ”
คิดว่าแค่หล่อก็จบเหรอไง
เธอเหลือบมองเฟเรสด้วยหางตา ก่อนจะเอ่ยพูด
“ถ้าอย่างนั้นขอพาตัวไปเลย ไม่ต้องให้เสียเวลานะเพคะ เบเลซัก ลอมบาร์เดีย อยู่ที่ไหนหรือเพคะ”
“ด้านบนครับ”
คงจะเป็นห้องที่เฟเรสเพิ่งออกมาเมื่อครู่นี้
“เชิญนำทางไปเลยเพคะ”
เธอพูดแบบนั้นแล้วเอื้อมมือไปช่วยเปิดประตูให้
“ก่อนหน้านั้น”
แต่มืออ่อนโยนของเฟเรสกลับเอื้อมไปปิดประตูบานนั้น
“เชือกคลายหมดแล้วครับ รักษาการเจ้าตระกูล”
เฟเรสพูดสั้นๆ ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือมาหาเธอ
“อา…”
อย่างที่เด็กหนุ่มบอก เชือกผูกผ้าคลุมมันคลายตัวออกเล็กน้อย และเผยให้เห็นสร้อยคอทับทิมสีแดงผ่านชายผ้าคลุมที่แหวกออกจากกันนั่นพอดี
“นี่มัน…”
ชั่วขณะ นัยน์ตาของเธอพลันสบเข้ากับนัยน์ตาของเฟเรส
ตึ้กตั้ก ตึ้กตั้ก
หัวใจพลันเต้นผิดจังหวะ
เป็นเพราะเฟเรสกำลังยิ้มกว้าง
เด็กหนุ่มลูบไล้ทับทิมเม็ดนั้น ส่งผลให้บริเวณใต้กระดูกไหปลาร้ามันจั๊กจี้ชอบกล
“ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ก็เอาแต่มอบของขวัญพิเศษให้ข้าอยู่เรื่อย แล้วจะให้ข้าทำเช่นไรล่ะครับเนี่ย”
นัยน์ตาสีแดงจ้องเธออย่างร้อนแรงราวกับจะเผากันให้วอดเป็นจุล
“รักษาการเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”
YOU MAY ALSO LIKE
