เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 6 บทที่ 243.2

เล่ม 6 บทที่ 243.2

ณ เวลาเดียวกัน

ทางคฤหาสน์ลอมบาร์เดียกำลังเปิดประชุมเจ้าตระกูลกันอยู่

เพราะเป็นการประชุมที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกเดือนอยู่แล้ว จึงไม่มีเรื่องอะไรแปลกเป็นพิเศษ

ลอมบาร์เดียในวันนี้ก็ยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

“ดียิ่ง”

รูลลักฟังรายงานจากเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาแต่ละคนแล้วก็ต้องพูดขึ้นด้วยความพึงพอใจ

ใบหน้าของเจ้าตระกูลจากตระกูลใต้บังคับบัญชาแต่ละคนเองก็มองรูลลักด้วยความภาคภูมิใจเช่นกัน

“วันนี้สีหน้าดูดีเป็นพิเศษเลยนะครับ ท่านเจ้าตระกูล”

เลอมาเบาว์ วิลเคย์ เอ่ยพูดกับรูลลักที่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“หืม อย่างนั้นหรือ”

พอรูลลักถามแบบนั้น ผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่นๆ ต่างก็พยักหน้าลงอย่างเห็นด้วย

“สงสัยคงเป็นเพราะที่ผ่านมาเทียช่วยทำงานแทนข้า ถึงได้มีโอกาสพักผ่อนอย่างคนอื่นบ้างกระมัง ฮ่าฮ่า”

รูลลักหัวเราะด้วยความพอใจอีกครั้ง

“โล่งอกไปทีนะครับ ท่านเจ้าตระกูล”

“ใช่ ใช่ โล่งอกมากทีเดียว โล่งอกจริงๆ”

รูลลักเงยหน้ามองเหล่าเจ้าตระกูลที่นั่งล้อมโต๊ะตัวยาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้น

“วันนี้จะเป็นการประชุมเจ้าตระกูลครั้งสุดท้ายของข้า”

ความละอายใจ ความโศกเศร้า ความเสียดาย อารมณ์หลาหลายพาดพ่านขึ้นบนใบหน้าของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา

“สามารถทำงานได้จนจบด้วยร่างกายและสติที่เป็นปกติดี ช่างเป็นเรื่องที่น่าโล่งอกจริงๆ”

รูลลักพูดจากใจจริง

“ฮ่าฮ่า ทุกคนอย่างทำหน้าแบบนั้นกันสิ”

“แต่ท่านเจ้าตระกูล…”

“ข้าไม่อาจมีความสุขไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว แต่นี่พวกเจ้ากลับทำหน้าตาอะไรกันเนี่ย!”

รูลลักเอ่ยพูดต่อเสียงแผ่ว

“มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ข้ารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง กลัวว่าหากข้าล้มไปแล้วลอมบาร์เดียจะล้มตามไปด้วยหรือเปล่า เพราะคิดเช่นนั้น จึงไม่มีวันใดที่ใจสามารถผ่อนคลายลงได้เลยสักวัน”

นึกถึงวันในอดีตขึ้นมาแล้ว รูลลักก็ได้แต่ยิ้มจาง

“แต่ตอนนี้ข้าไม่ต้องแบกรับภาระอันน่าหนักใจพวกนั้นอีกต่อไปแล้ว”

ใจของรูลลักเบาโหวงจนแทบจะโบยบิน

ภาพของเทียที่ปฏิบัติหน้าที่ในฐานะรักษาการเจ้าตระกูลได้อย่างสมบูรณ์แบบตลอดระยะเวลาหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา มันทำให้ใจของเขาผ่อนคลายลงไปได้มากหลายเท่า

ตอนนี้ไม่ต้องหวาดกลัว ไม่ต้องกังวลที่จะลงจากตำแหน่งเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียอีกต่อไป

‘ข้าช่างโชคดีมากจริงๆ’

รูลลักคิดว่าตัวเองเป็นคนเช่นนั้น

คนที่โชคดียิ่ง

‘ในบรรดาเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียทุกยุคสมัย จะมีใครสามารถลงจากตำแหน่งได้อย่างสบายใจเท่าข้าอีกล่ะ’

รูลลักครุ่นคิดเช่นนั้น มือจัดการเสื้อผ้าที่สวมใส่ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

“ข้าอยากจะบอกความรู้สึกของข้าให้พวกเจ้าได้รับรู้ในวันนี้ และอยากจะรบกวนให้ทุกคนช่วยดูแลหลานสาวของข้าในอนาคตด้วย”

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้นั่งในที่ประชุมแห่งนี้

ตารางงานทั้งหลายที่สืบเนื่องมาหลายสิบปีเองก็สิ้นสุดลงในวันนี้ด้วยเช่นกัน

“ตลอดระยะเวลาอันแสนยาวนาน ข้าอยากจะบอกว่าข้าดีใจยิ่งที่ได้ร่วมงานกับพวกเจ้าทุกคน และขอบใจมาก”

รูลลักกล่าวเช่นนั้น ก่อนจะโค้งศีรษะลง

ด้วยความขอบคุณที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยแสดงออกไปให้เห็นได้หมด

และเมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง รูลลักก็ได้แต่นิ่งงัน พูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง

“…ลำบากมากแล้วนะครับ ท่านเจ้าตระกูล”

เพราะผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคนต่างก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและโค้งศีรษะเป็นการบอกลารูลลักโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

รูลลักมองใบหน้าของผู้ใต้บังคับบัญชาทีละคนด้วยใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มจากใจ

“ขอบใจนะ ทุกคน”

การประชุมเจ้าตระกูลครั้งสุดท้ายของรูลลักจบลงเช่นนั้น

และเมื่อลุกขึ้นจากที่นั่ง รูลลักก็ต้องตกใจ

ร่างกายมันเบาโหวง ราวกับได้ปลดปล่อยภาระที่แบกรับไว้แล้วอย่างแท้จริง

“ฮ่าฮ่า”

รูลลักพยักหน้า ยืดหลังตรงเอามือไขว้หลัง สองขาก้าวตรงไปในขณะที่เอ่ยพูดขึ้นว่า

“ใครงานไม่ยุ่งก็เชิญมาร่วมมื้ออาหารด้วยกันกับข้าเถอะ”

เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างตามทางเดิน ก็เห็นทัศนียภาพของแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาให้ความอบอุ่นแก่คฤหาสน์

“วันนี้อากาศดียิ่งนัก”

* * *

“เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยหรือยัง เทีย”

เสียงของท่านพ่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแฝงความระมัดระวังดังขึ้นจากห้องรับรอง

“ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ!”

เธอตอบกลับไปพลางมองตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้าย

สวมเสื้อผ้าธรรมดาทั่วไป ไม่เตะตา ดูแล้วไม่เหมือนชนชั้นสูง

นั่นเป็นสิ่งที่ท่านพ่อขอให้เธอทำ

เพราะอย่างนั้นวันนี้จึงไม่สวมเครื่องประดับอะไรสักชิ้น เพียงแค่เลือกเดรสสีน้ำตาลเรียบง่ายที่สุดจากเสื้อผ้าสำเร็จรูปของร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮันออกมาสวมใส่

“ไปกันเถอะค่ะ พ่อ!”

“อา…”

แต่พอเธอออกมาที่ห้องรับรอง สีหน้าของท่านพ่อกลับดูแปลกพิลึก

นัยน์ตาสีเขียวขมวดนิ่วลงเล็กน้อยมองเธอด้วยความอ่อนระโหย

“ทำไมเหรอคะ”

“เห็นแบบนี้แล้ว เจ้าช่างคล้ายกับแม่ของเจ้าเสียจริงๆ”

“ข้าเหรอคะ”

เธอเคยเห็นภาพเหมือนของท่านแม่

ท่านเป็นคนที่งดงามมาก แต่เธอว่าหน้าตาเธอออกแนวคล้ายท่านพ่อมากกว่า

“อื้อ มากเลยละ”

แต่ดูจากความห่วงหาอาลัยที่เผยออกมาให้เห็นทางสีหน้าแล้ว ท่าทางในสายตาท่านพ่อ เธอคงจะเหมือนกับท่านแม่มากเสียจนสะท้อนภาพท่านออกมาให้เห็นละมั้ง

“เอาละ งั้นไปกันเลยดีมั้ย”

ท่านพ่อกล่าวเช่นนั้น ก่อนจะหมุนตัวกลับมากางแขนออก เพื่อให้เธอเดินเข้าไปคล้องแขนท่าน

“งั้นสั่งให้คนเตรียมรถม้า…”

“ไม่ต้องหรอก เทีย”

ท่านพ่อยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เพราะวันนี้พวกเราจะเดินไปกันยังไงล่ะ”