เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 6 บทที่ 244.1

เล่ม 6 บทที่ 244.1

ตอนที่ 244

ณ ห้องบรรทมประจำวังจักรพรรดิ

แฮก แฮก ภายในห้องบรรทมอันเงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน กับกลิ่นยาสมุนไพรคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วห้องเท่านั้น

“เหตุใดจึงยังไม่ดีขึ้นอีก”

โยบาเนสเอ่ยถามกดดันไปทางหมอหลวงด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่สัปดาห์ริมฝีปากกลับซีดเขียว นิ้วมือผอมแห้งติดกระดูกเองก็สั่นเทาไม่หยุดอย่างควบคุมไม่ได้

“กระ…กระหม่อมเองก็ไม่ทราบแน่ชัดพ่ะย่ะค่ะ ยาก็ใช้ถูกแขนงแล้วแท้ๆ …”

“เจ้าคิดที่จะฆ่าข้า…โขลก!”

โยบาเนสตวาดเสียงลั่น แต่สุดท้ายร่างกายก็ทนไม่ไหวจนเริ่มไอออกมาอย่างแรง

ทรมานทุกลมหายใจเข้าออก เพียงแค่อารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาเสียหน่อย ก็ไอออกมาอย่างหนักแบบนี้เสียแล้ว ทุกวัน ทุกวันจึงมีแต่ความเจ็บปวด

“ฝะ…ฝ่าบาท รีบเสวยยา…”

แพทย์หลวงหวาดกลัวจนแทบเสียสติ พอเห็นโยบาเนสเริ่มไออย่างรุนแรงอีกครั้งก็รีบยกขวดยาวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

“แค็ก…เจ้า”

รีบร้อนจนยาหกเกือบหมดขวด โยบาเนสดื่มยาลงไปได้แค่ไม่กี่จิบก็คว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของแพทย์หลวง

“ดะ…ได้โปรดไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!”

แพทย์หลวงหลับตาแน่น สั่นไปทั้งตัว

“ไปหลอมยาเดี๋ยวนี้…หากยังไม่อยากตาย…โขลก!”

โยบาเนสเริ่มไออีกครั้ง นัยน์ตาแดงก่ำไปด้วยเส้นเลือดฝอยมากมาย

สุดท้ายก็ต้องดื่มยาที่แพทย์หลวงยัดใส่มือให้เพิ่มอีกขวดลงไปจนหมดถึงจะพอหายใจหายคอได้คล่องขึ้นบ้าง

“ฮู่ว…”

โยบาเนสสูดลมหายใจเข้าลึก สายตามองตามหลังแพทย์หลวงที่รีบวิ่งหนีออกไปจากห้องบรรทม

ความเงียบเข้าครอบคลุมห้องบรรทมอีกครั้ง

“ไอ้พวกเวรตะไล…”

โยบาเนสอยู่อย่างโดดเดี่ยว ทว่าไม่ใช่เพราะมีใครบางคนขังเขาเอาไว้

ก็แค่ไม่มีใครมาเยี่ยมเยียนโยบาเนสเลยสักคน เขากำลังถูกลืมเลือน

“ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ”

โยบาเนสถลึงตามองรอบห้องบรรทมว่างเปล่าราวกับอยากจะฆ่าใครให้ตาย ก่อนจะกระตุกเชือกข้างเตียงนอนอย่างแรง

“เรียกหรือเพคะ ฝ่าบาท”

จู่ๆ วันหนึ่งหัวหน้านางกำนัลโอทัวร์ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย หัวหน้านางกำนัลสาวคนใหม่ที่ขึ้นมาแทนที่ว่างโค้งศีรษะลงอย่างนอบน้อมในขณะที่เอ่ยถาม

“เรียกตัวเจ้าชายลำดับที่สองมาพบข้า”

หัวหน้านางกำนัลคำนวณเวลาคร่าวๆ อยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำสั่งของโยบาเนส

เพราะช่วงเข้าสู่ยามบ่ายอย่างตอนนี้ เจ้าชายลำดับที่สองน่าจะกำลังทำงานอย่างยุ่งวุ่นวายอยู่เป็นแน่

“…เพคะ ฝ่าบาท”

ทว่าหัวหน้านางกำนัลก็เพียงแค่โค้งศีรษะลงอย่างนอบน้อมอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องบรรทม

ไม่นานหลังจากนั้น

“เรียกกระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

ทันทีที่เฟเรสเดินเข้ามาในห้องแล้วกล่าวทักทาย โยบาเนสก็แสยะยิ้มเย้ยหยัน

“ยุ่งมากเลยสินะ”

เฟเรสไม่ได้ตอบอะไร

เพราะเขาได้ยินผ่านหัวหน้านางกำนัลมาก่อนแล้วว่า ตอนนี้อารมณ์ของโยบาเนสกำลังฉุนเฉียวเป็นอย่างมาก

ในบรรดาคนที่คอยรับใช้อยู่รอบกายโยบาเนสในตอนนี้ ไม่มีใครคนใดที่ไม่ใช่คนของเฟเรส

“ผู้คนต่างก็ต้องก้มหัวให้ อำนาจพวกนั้น คิดว่ามันเป็นของเจ้าหรือไง”

โยบาเนสกล่าวเสียดสี

“แค่ข้าสั่งคำเดียว เจ้าก็ไม่เหลืออะไร”

อำนาจนั่นยังอยู่ในกำมือข้า

โยบาเนสกำลังบอกเช่นนั้น

“…กระหม่อมทราบดีพ่ะย่ะค่ะ”

เฟเรสตอบสั้นๆ

ท่าทีนอบน้อมทำมุมปากข้างหนึ่งของโยบาเนสกระตุกขึ้น ก่อนจะออกคำสั่ง

“ไปยกชามา”

“…กระหม่อมจะเรียกหัวหน้านางกำนัลเข้ามาเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้อง เจ้าไปยกมา”

หากปกติเฟเรสกับโยบาเนสสนิทสนมกันดี ก็คงเป็นคำสั่งที่ไม่ต้องรู้สึกหนักใจอะไรมากนัก

ทั้งความแตกต่างของชนชั้น ทั้งเรื่องการชงชาให้คนที่สนิทสนมกันดี อย่างไรมันก็เป็นแค่การแสดงความรักและความเคารพนับถืออยู่แล้ว

แต่การที่โยบาเนสสั่งให้เฟเรสไปชงชาแทนนางกำนัลอยู่ในตอนนี้ มันเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามกันอย่างชัดเจน

“ทำไม ทำไม่ได้งั้นหรือ”

โยบาเนสถามเฟเรสที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา

เฟเรสเอ่ยตอบกลับไปด้วยใบหน้าไม่อาจล่วงรู้สึกในใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“…หามิได้พ่ะย่ะค่ะ โปรดรอกระหม่อมสักครู่”

เฟเรสเปิดประตูออกไปรับน้ำร้อนกรุ่นจากหัวหน้านางกำนัล หลังจากนั้นก็เริ่มชงชาให้ด้วยตัวเองอยู่ข้างเตียงโยบาเนส

โยบาเนสวางแผนเอาไว้ในใจ หากเฟเรสทำพลาดแม้แต่จุดเดียว พระองค์จะตำหนิเสียให้ยับ จึงเอาแต่จ้องทุกการเคลื่อนไหวไม่ละสายตา แต่สุดท้ายก็หาจุดบกพร่องไม่ได้แม้แต่จุดเดียวอยู่ดี

จนกระทั่งชาสีเขียวอ่อนถูกรินลงแก้วชาส่งเสียงดังจรู๊กจนเต็มแก้ว โยบาเนสจึงยอมละสายตา แล้วหันมาดื่มชาแทน

กลิ่นหอมของดอกไม้ให้ความสดชื่นอ่อนๆ ติดปลายจมูก

“ชาที่ดื่มก่อนเริ่มประชุมใหญ่เมื่อตอนนั้นสินะ”

“ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

โยบาเนสรู้สึกทึ่งในใจ

เพราะดื่มชาลงไปแล้ว มันช่วยให้เขาหายใจหายคอได้คล่องขึ้น ถึงแม้จะเพียงแค่เล็กน้อยก็ตาม

โยบาเนสเอ่ยพูดกับเฟเรสที่ยังคงยืนเอามือไขว้หลังนิ่ง ไม่ร่วมดื่มชากับพระองค์

“เจ้าชายลำดับที่สองช่วยมาชงชาให้ข้าวันละสักสองครั้งก็แล้วกัน”

มันเป็นข้อเรียกร้องที่ไม่สมควรเกิดขึ้น

เฟเรสกำลังจัดการงานทั้งหมดแทนองค์จักรพรรดิ

แต่กลับสั่งให้เจ้าชายที่งานยุ่งจนล้นมือแวะมาหาวันละถึงสองครั้งเนี่ยนะ

โยบาเนสนี่ช่างหน้าด้านเหลือเกิน

หากเฟเรสกล้าปฏิเสธ ก็คงคิดที่จะใช้มันเป็นข้ออ้าง แล้วกลั่นแกล้งเขาด้วยการสั่งเลื่อนกำหนดการแต่งตั้งองค์รัชทายาทเป็นแน่

“น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

ทว่าเฟเรสก็เพียงแค่ตอบเสียงเรียบ โค้งศีรษะลงเท่านั้น

“พรุ่งนี้เช้ากระหม่อมจะแวะมาพบพ่ะย่ะค่ะ ทรงพักผ่อนต่อเถอะ”

พอเฟเรสกล่าวลาแล้วออกไปจากห้องบรรทม โยบาเนสก็เหลือตัวคนเดียวอีกครั้ง

แต่โยบาเนสกำลังยิ้ม ต่างจากเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง

และกระตุกเชือกอีกครั้ง หลังจากนั้นจึงออกคำสั่งแก่หัวหน้านางกำนัล

“บอกประธานคิลเลียนให้มาพบข้าพรุ่งนี้เช้า”

พระองค์จะไม่ยอมถูกลืมเลือนไปแบบนี้แน่

โยบาเนสครุ่นคิด ขณะเดียวกันก็หอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนอีกครั้ง