เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 6 บทที่ 246.1

เล่ม 6 บทที่ 246.1

ตอนที่ 246

หญิงชรานางหนึ่งกับชายหญิงวัยหนุ่มสาว บุคคลสามคนซึ่งไม่ได้เข้ากับบรรยากาศรอบกายพวกเขาเลยแม้แต่น้อยกำลังเดินไปยังงานเลี้ยงซึ่งจัดอยู่บริเวณสวนหย่อมของคฤหาสน์ลอมบาร์เดีย

พวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าแตกต่างจากชนชั้นสูงของอาณาจักรที่มักจะแต่งกายอย่างหรูหราโดยสิ้นเชิง

แดง ฟ้า เหลือง เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดที่ไม่เข้ากันเลยแม้แต่น้อย แต่จุดพิเศษคือชายกระโปรงของหญิงสาวยาวเสียจนลากพื้น

และเครื่องประดับที่ใช้ก็ไม่ใช่อัญมณีแต่อย่างใด กลับเป็นเพียงเครื่องประดับที่ทำจากไม้แกะสลัก ทำให้พวกเขากลายเป็นที่สนใจของผู้คนในพริบตา

ทว่าตัวต้นเหตุทั้งหลายกลับทำท่าราวกับไม่รับรู้ถึงสายตาพวกนั้น เพียงแค่ก้าวเดินไปทีละก้าวอย่างเชื่องช้าคล้ายออกมาเดินเล่นเที่ยวชมงานเลี้ยงไปเรื่อย

“โหว สุดยอดไปเลย”

ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงเข้ม ผิวสีคล้ำเอ่ยขึ้น

“ก็รู้อยู่หรอกว่าอาณาจักรแห่งนี้ต่างจากพวกเรามาก แต่ได้เห็นของจริงนี่มันต่างจากที่เห็นในหนังสือจริงๆ นะ!”

ผ้าสีขาวเนียนละเอียดที่ใช้คลุมโต๊ะ ต้นไม้เขียวชอุ่มถูกตัดแต่งเป็นทรงงดงาม ชายหนุ่มหลุดเสียงอุทานออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความตื่นตาตื่นใจในทุกสิ่ง แม้กระทั่งหนวดเคราบนใบหน้าของบรรดาผู้ชายทั้งหลายที่เดินผ่านไปผ่านมา

จากนั้นเขาจึงเอ่ยพูดกับหญิงชราที่เดินนำอยู่หน้ากลุ่ม

“ท่านผู้เฒ่า ร่างกายเป็นเช่นไรบ้างครับ”

ถึงแม้จู่ๆ จะเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่นัยน์ตายามเอ่ยเรียกหญิงชราที่ถูกขนานนามเป็น ‘ท่านผู้เฒ่า’ นั้นกลับเปี่ยมไปด้วยความเทิดทูนอย่างล้นหลาม

“ข้ามิเป็นอันใด”

“เอาแต่บอกว่าไม่เป็นอะไรอยู่เรื่อยไม่ได้สิครับ อย่างไรข้าก็ได้ชื่อว่าเป็นหมอประจำตัวท่านผู้เฒ่า หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา จะมีหน้ากลับไปมองคนในเผ่าของพวกเราได้อย่างไรล่ะครับ”

หมอหนุ่มบ่นพึมพำ มือเอื้อมไปหยิบเอาน้ำผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะแถวนั้นขึ้นมาถือไว้แก้วหนึ่ง

ทันใดในแววตาก็ปรากฏประกายบางอย่างที่คนอื่นไม่อาจมองเห็นได้ หลังจากนั้นมันขยับคล้ายกับกวนน้ำผลไม้ในแก้วจนเป็นน้ำวน ก่อนจะจางหายไป

“อืม ปลอดภัยดี ดื่มนี่สิครับ ท่านผู้เฒ่า”

“ขอบใจนะ อนทาร์”

ระหว่างที่หญิงชราดื่มน้ำผลไม้ หญิงสาวที่คอยเฝ้าระวังอยู่ด้านหลังก็เอาแต่มองสำรวจไปรอบๆ

ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกนิ่งไม่ขยับหากไม่มีเรื่องจำเป็น ทำเอานึกถึงต้นไม้ใหญ่ที่เติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่ง

“เจ้าพูดถูกจริงๆ อนทาร์”

“เรื่องอะไรหรือครับ ท่านผู้เฒ่า”

“ที่บอกว่าอาณาจักรแห่งนี้แตกต่างจากเผ่าของพวกเรามาก”

“ใช่มั้ยล่ะครับ ข้าละไม่เข้าใจเอาเสียเลย”

อนทาร์เหลือบมองเหล่าขุนนางสวมเสื้อผ้าหรูหราที่เดินผ่านไปมาด้านข้าง คิ้วเข้มขมวดลงเล็กน้อยคล้ายกับไม่พอใจนัก

“มีเหตุผลอะไรกันให้ต้องโลภมากถึงเพียงนั้น หากแบ่งปันด้วยกันกับทุกคนจะมีความสุขมากกว่าแท้ๆ”

“แต่ละคนก็คงจะมีวิธีใช้ชีวิตที่แตกต่างกันไปนั่นแหละ”

“แต่ดูสิครับ ท่านผู้เฒ่า ในบรรดาคนมากมายที่อยู่ที่นี่ จะมีสักกี่คนกันที่มีความสุขได้จากใจจริง”

พออนทาร์ชี้ไปยังฝูงชนด้วยความไม่พอใจ นัยน์ตาเต็มไปด้วยริ้วรอยของหญิงชราก็เหลือบขึ้นมองสำรวจคนพวกนั้นอย่างช้าๆ

มันเป็นเพียงแค่งานเลี้ยงนอกอาคารทั่วไป แต่หญิงชราทำท่าราวกับมองเห็นบางสิ่งที่คนอื่นไม่อาจมองเห็นได้

หญิงชราเหม่อมองคนเหล่านั้นอยู่ครู่ใหญ่

“คราวนี้เจ้าก็พูดถูกอีกแล้วนะ อนทาร์”

“ก็ดูสิครับ”

อนทาร์ตอบอย่างแง่งอน ก่อนจะพูดต่อ

“อาณาจักรน่ะ ถ้าแค่เที่ยวเล่นก็เป็นที่ที่ดีอยู่หรอก แต่ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมในการอาศัยอยู่เป็นเวลานานเลยสักนิด รีบๆ ทำธุระให้เสร็จแล้วกลับเผ่ากันดีกว่าครับ ท่านผู้เฒ่า”

“ที่พวกเราเดินทางมาครั้งนี้ก็เป็นการตัดสินใจจากสัญญาณที่เจ้าได้รับมิใช่หรือไร อนทาร์”

สุดท้ายอนทาร์ก็โดนหญิงสาวที่ยืนคุ้มครองอยู่ด้านหลังตำหนิจนได้ ชายหนุ่มเบ้ปากตอบกลับไป

“ข้าทราบครับ ไม่สิ แต่ถึงยังไงก็เถอะ การอยู่ในเขตหนาวเย็นแบบนี้นานๆ มันก็ไม่ดีต่อสุขภาพของท่านผู้เฒ่าอยู่ดีนี่ครับ”

“อืมมมม”

ถึงแม้อานาอีจะยังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้ได้ แต่นางก็ยังสั่นคลอนกับคำพูดเกี่ยวกับสุขภาพของท่านผู้เฒ่าอยู่ดี

“พ่อบ้านคนนั้นคงไปแจ้งการมาถึงของพวกเราแล้ว รอสักหน่อยก็คงได้รู้กัน”

“เฮ้อ งั้นข้าขอตัวไปเดินเล่นดูรอบๆ …”

“ไม่ได้”

ท่านผู้เฒ่ากล่าวพลางชี้นิ้วไปยังตึกขนาดใหญ่

“มาโน่นแล้ว”

อานาอีกับอนทาร์หันศีรษะไปทางด้านที่ว่าอย่างพร้อมเพรียง

หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล สวมเดรสสีแดงกำลังเดินตรงมาทางด้านนี้อย่างรีบร้อนจนผมพลิ้วสะบัด

“บุตรสาวของชาห์น”

ริมฝีปากเหี่ยวย่นเอ่ยพลางแย้มรอยยิ้มกว้าง

* * *

“จู่ๆ ก็มีคนโผล่มาเป็นท่านยายเฉยเลย”

เธอเดินตรงไปยังบริเวณที่พ่อบ้านบอกด้วยใจที่เต้นโครมครามอย่างรวดเร็ว

“ท่านพ่อทราบเรื่องนี้อยู่แล้วหรือเปล่านะ”

จู่ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ แต่เพียงไม่นานก็มั่นใจว่าต้องไม่รู้แน่

เพราะถ้ารู้ละก็ ยังไงท่านพ่อก็ต้องบอกให้เธอรู้ก่อนแล้ว

“สวนหย่อมใช่มั้ย”

เธอเดินออกมาจากคฤหาสน์หลัก แล้วมุ่งตรงไปยังสวนหย่อม มันเป็นทิศทางที่ต้องเดินตัดผ่านงานเลี้ยงขนาดใหญ่ที่จัดเตรียมไว้ด้านนอก

“ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย!”

“สวัสดีครับ!”

“ยินดีด้วยนะครับ!”

เหล่าชนชั้นสูงมากมายต่างก็หันมาทักทายเธอคนละประโยคสองประโยค เธอเลยไม่มีเวลาให้ตั้งสติได้ แต่ก็ยังเดินต่อไปโดยยิ้มแย้มพยักหน้าทักทายทุกคนไปด้วย