เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 6 บทที่ 251.1
เล่ม 6 บทที่ 251.1
ตอนที่ 251
“เทีย!”
ลาลาเน่ยิ้มพลางดึงเธอเข้าไปกอด
ไม่ว่าจะเป็นเรี่ยวแรงที่คว้าตัวเธอ หรือน้ำเสียงใสกังวาน ทุกอย่างต่างก็ดูสดใสและแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมากจนเทียบกันไม่ติด
“สวัสดี ลาลาเน่”
เธอกอดตอบลาลาเน่ ก่อนจะหันไปมองอาบีน็อกซ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังนาง
“ยินดีต้อนรับค่ะ ท่านอาบีน็อกซ์”
“ขอบคุณที่ต้อนรับอย่างอบอุ่นนะครับ ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”
ใบหน้าของอาบีน็อกซ์ยังคงสดใสเป็นประกายเหมือนเคย ทั้งยังมีรอยยิ้มกว้างแต่งแต้มไปทั่วใบหน้า
“ไม่ได้พบกันนานเลยนะ ทุกคน”
ลาลาเน่ที่กำลังกอดเธออยู่หันไปทักทายสองแฝดที่ออกมารอต้อนรับ
“ดูเหมือนจะแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมากเลยนะเนี่ย”
“ดีแล้วละ”
สองแฝดเองก็ต้อนรับลาลาเน่ด้วยความยินดี
คนที่ออกมารอต้อนรับลาลาเน่ถึงหน้าประตูไม่ได้มีแค่เธอกับสองแฝดเท่านั้น
“ยินดีต้อนรับครับ ท่านลาลาเน่”
“สวัสดีค่ะ”
เหล่าข้ารับใช้ที่ทำงานในคฤหาสน์มานานต่างก็วางไม้วางมือจากงานที่กำลังยุ่งวุ่นวาย แล้วออกมารอพบลาลาเน่กันทั้งนั้น
“คิดถึงทุกคนมากเลยค่ะ”
ลาลาเน่สะอื้นไห้ในขณะที่มองใบหน้าของผู้คนที่รักทีละคน
ทัศนียภาพต่างจากตอนที่นางหนีไปจากคฤหาสน์กลางดึกอย่างสิ้นเชิง
ทุกคนต่างก็มารวมตัวกันเพื่อให้กำลังใจลาลาเน่ และลาลาเน่ก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าท่านปู่เป็นคนสุดท้าย
“เดินทางไกลลำบากหน่อยนะ ลาลาเน่”
ท่านปู่เป็นฝ่ายกล่าวต้อนรับด้วยเสียงอบอุ่นก่อน
“ท่านอาบีน็อกซ์ ช่วยเอาของสิ่งนั้นจากรถม้าให้หน่อยได้มั้ยคะ”
“ของสิ่งนั้น…อ๊ะ!”
. อาบีน็อกซ์ปรบมือเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วรีบร้อนเดินกลับไปยังรถม้า
สิ่งที่เขาแทรกตัวเข้าไปอยู่ท่ามกลางข้ารับใช้ที่กำลังยุ่งอยู่กับการขนสัมภาระลงจากรถม้าเพื่อหยิบมันมาเป็นช่อดอกไม้ช่อหนึ่ง มันมีขนาดใหญ่มากเสียจนขนาดอาบีน็อกซ์ผู้มีร่างกายสูงใหญ่ยังต้องขมวดคิ้วแน่น
“ตายแล้ว! ดอกไม้ในฤดูหนาวเนี่ยนะ!”
“ตายจริง น่าจะมีเป็นร้อยดอกเลยมั้งนั่น!”
ทุกคนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก็สมควรอยู่ ช่อดอกไม้นั่นมันดูสดใหม่มากเสียจนทำเอาเผลอลืมไปเลยว่านี่ยังอยู่ในฤดูหนาวอยู่เลย
“ข้านำมาด้วยเพราะอยากมอบให้ท่านปู่กับทุกคนในลอมบาร์เดียเป็นของขวัญน่ะค่ะ”
ลาลาเน่ยิ้มเขินอาย
“ดอกลิลี่…งั้นหรือ”
ท่านปู่มองช่อดอกไม้ด้วยใบหน้างุนงงพลางเอ่ยถามขึ้น
“ค่ะ ใช่แล้วละค่ะ”
“แต่ในฤดูหนาวแบบนี้ ไปหาดอกลิลี่มากมายแบบนี้มาได้ยังไงกัน”
“ทางตะวันออกแม้แต่ในฤดูหนาวก็ไม่ได้หนาวอะไรขนาดนั้นนี่คะ พอข้าปลูกมันในเรือนกระจก ก็เติบโตงอกงามกันได้ดีเลยละค่ะ”
พอลาลาเน่พูดอย่างสบายใจราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อาบีน็อกซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รีบอธิบายเสริมต่อทันที
“เดิมทีดอกลิลี่เป็นดอกไม้ที่ไม่มีอยู่ในตะวันออกหรอกครับ แต่ลาลาเน่กำลังพัฒนาพวกดอกไม้ที่ไม่เคยปลูกขึ้นในตะวันออกให้เข้ากับดินของพวกเราเหมือนอย่างลิลี่พวกนี้ครับ ท่านปู่”
“โฮ่ว อย่างนั้นหรือ”
“ครับ เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะเริ่มวิจัยธัญพืชที่เติบโตไม่ค่อยได้ในดินแดนตะวันออก แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยอดเยี่ยมมากเลยละครับ”
“เจ้าทำงานได้ดีมากเลยนะเนี่ย ลาลาเน่”
คำชมจากท่านปู่ทำเอาใบหน้าของลาลาเน่ขึ้นสีแดงก่ำ
“ส่งช่อดอกไม้ให้พวกข้าเถอะครับ”
โยฮันเดินนำข้ารับใช้หุ่นกำยำสองนายเข้ามาหา
“อ๊ะ ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนด้วยนะครับ”
พออาบีน็อกซ์ยิ้มกว้างส่งช่อดอกลิลี่ให้ ข้ารับใช้สองคนก็ตัวเซไปชั่วขณะด้วยความหนัก
“มาตั้งไกลคงจะเหนื่อยกันมากแล้ว เข้าไปข้างในอุ่นๆ กันก่อนดีกว่า”
ท่านปู่ส่งลาลาเน่ให้เดินเข้าคฤหาสน์ไปก่อน แล้วหันมาเอ่ยพูด
“ส่วนเจ้า”
“ครับ ทะ…ท่านปู่”
อาบีน็อกซ์ซึ่งกำลังจะเดินตามหลังลาลาเน่เข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มถึงกับหยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงเรียกของท่านปู่
บางทีตอนนี้คงจะเพิ่งตระหนักได้ถึงฐานะของตัวเองขึ้นมานั่นแหละ
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม อาบีน็อกซ์ก็ยังถือเป็นคนที่พาลาลาเน่หนีตามกันไปยังตะวันออกในกลางดึกอยู่ดี
ต่อหน้าท่านปู่ เขาเลยไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะทำหน้ามั่นอกมั่นใจได้สักเท่าไหร่
ในสายตาของเธอที่ถอยห่างออกมาก้าวหนึ่ง เฝ้ามองฉากตรงหน้าเองก็ยังเห็นได้ชัดเลยว่า เหงื่อเย็นเฉียบไหลท่วมเต็มแผ่นหลังของอาบีน็อกซ์ไปหมดแล้ว
“…ฮึ่ม”
ท่านปู่จ้องหน้าอาบีน็อกซ์เงียบๆ ไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง
อึก
อาบีน็อกซ์กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความตึงเครียด
“เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ”
ท่านปู่กล่าวพลางตบไหล่อาบีน็อกซ์สองสามครั้ง ก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินกลับเข้าไปด้านใน
แค่นั้นเอง แต่ใบหน้าของอาบีน็อกซ์กลับดูสดใสขึ้นในพริบตาราวกับเปลวไฟเจิดจ้า
“ขะ…ขอบคุณครับ!”
เสียงตอบรับของอาบีน็อกซ์ที่รีบวิ่งตามหลังท่านปู่เข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วดังก้องไปทั่ว
เธอมองภาพตรงหน้า แล้วหันไปดอกไม้ช่อใหญ่ที่คนงานกำลังช่วยกันแบกไป
“ดอกลิลี่งั้นเหรอ”
นี่มันเรื่องบังเอิญหรือไงกัน
“มันก็เป็นดอกไม้ที่เหมาะกับลาลาเน่มากที่สุดจริงๆ นี่นะ”
ยืนนิ่งเหม่อมองดอกลิลี่อยู่อย่างนั้น จู่ๆ ก็พลันนึกถึงความทรงจำในชีวิตก่อนขึ้นมา
ดอกลิลี่สีขาวทั่วงานศพของลาลาเน่…
“คงจะเข้ากับสภาพอากาศของตะวันออกได้ดีสินะ ถึงได้ดอกใหญ่และเบ่งบานอย่างสดชื่นแบบนั้น”
เธอหมุนตัวกลับไปพูดกับโยฮัน
“ถ้าตกแต่งทั่วคฤหาสน์ลอมบาร์เดียด้วยดอกไม้นี่ก็น่าจะดีนะ งานเลี้ยงคืนนี้ก็ด้วย”
“ครับ ท่านเจ้าตระกูล”
พ่อบ้านโยฮันตอบรับด้วยรอยยิ้มกว้าง
“งื้อ หนาวจัง เอาละ ทุกคนรีบแยกย้ายกันกลับไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวได้เป็นหวัดกันพอดี”
เธอหันบอกทุกคนที่ยังยืนออกันอยู่หน้าคฤหาสน์ แล้วเดินห่อไหล่สั่นเทาด้วยความหนาวเล็กน้อยกลับเข้าไปในคฤหาสน์อุ่น
ฤดูหนาวยังคงหนาวเหน็บเหมือนเคยไม่เปลี่ยนแปลง
* * *
YOU MAY ALSO LIKE
