เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - เล่ม 6 บทที่ 254.1

เล่ม 6 บทที่ 254.1

ตอนที่ 254

“…เฮ้อ”

เธอทิ้งกายนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม ถอนหายใจเสียงดังออกมาด้วยความเครียดที่สั่งสมมาโดยตลอด

พิธีลงนามแต่งตั้งองค์รัชทายาทเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว เธอกับเฟเรสก็เลยเดินทางกลับมาที่วังโฟอิรัค

เฟเรสที่นั่งอยู่ตรงข้ามเองก็ถอดมงกุฎที่สวมอยู่บนหัวทิ้งไปตั้งนานแล้ว เขากำลังปลดกระดุมเสื้อที่ติดแน่นจนถึงต้นคอออก

อย่างน้อยในสถานที่แห่งนี้ที่มีแค่พวกเราสองคน เธอกับเฟเรสก็ยังสามารถหายใจหายคอได้อย่างผ่อนคลายบ้าง ทว่าใจกลับไม่ได้ผ่อนคลายตามไปด้วยเลย

“บ้าชะมัด พลาด พลาดสุดๆ”

เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้า พึมพำเสียงแผ่ว

การประกาศความสัมพันธ์ของพวกเราในพิธีลงนามแต่งตั้งองค์รัชทายาทเป็นเรื่องที่พวกเราตัดสินใจกันไว้แล้ว แต่หลังจากก่อเรื่องลงไปจริงๆ ร่างกายกลับหนักอึ้งอย่างไร้เรี่ยวแรงราวกับนุ่นที่ถูกจุ่มน้ำจนชุ่ม

“เฮ้อ”

ระหว่างที่ถอนหายใจออกมาอีกรอบ ก็เห็นใบหน้าของเฟเรสผ่านง่ามนิ้วมือ

ต่างจากเธอที่เหนื่อยจนหมดเรี่ยวหมดแรง ใบหน้าของเขายามยกแก้วขึ้นแนบริมฝีปากดูนิ่งสงบมาก

“เฟเรส”

เสียงของเธอสั่นเทาเล็กน้อย

“ทำไมเจ้ายังเป็นปกติได้แบบนั้นล่ะ”

น้ำเสียงให้อารมณ์เหน็บแนมกันว่า ‘ทำไมเจ้ายังมัวแต่นิ่งเฉยอยู่ได้เนี่ย’

เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่การกระทำที่เหมาะสมนักที่จู่ๆ ก็พูดจาเหมือนหาเรื่องเขาแบบนั้น แต่ไอ้ท่าทางเป็นปกติเกินไปเนี่ยมันดูน่าหมั่นไส้มากจริงๆ

เฟเรสที่กำลังจะดื่มน้ำหยุดชะงัก แล้วหันมามองเธอ

“ปกติเหรอ”

เฟเรสเอียงคอไปด้านข้างเล็กน้อย ก่อนจะถามเธอกลับ แล้วเอ่ยพูดเสียงเอื่อยๆ

“ข้ากำลังเสียใจมากเลยนะ”

“สะ…เสียใจ”

ราวกับหัวใจร่วงตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เมื่อครู่นี้ยังงัดเอาทุกอย่างขึ้นมาข่มขู่ขุนนางนับร้อย แล้วประกาศว่าจะแต่งงานกับเธออยู่เลย แต่นี่จู่ๆ มาบอกว่าเสียใจเนี่ยนะ

“จะ…เจ้า เฟเรส เจ้า…”

อารมณ์มันตีตื้นขึ้นมาจนพูดออกมาได้ไม่เป็นประโยค

“พูดแบบนั้นได้ยังไง”

ที่บอกว่าเสียใจ มันหมายความว่าเพิ่งจะรู้สึกเสียใจขึ้นมาทีหลังไม่ใช่เหรอไง

เธอเคยได้ยินอยู่หรอกว่า มันมีอาการแบบจู่ๆ ก็รู้สึกกลัวการแต่งงานขึ้นมาจนไม่อยากแต่ง ในจังหวะที่กำลังจะก้าวเข้างานพิธีน่ะ แต่นี่เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาเร็วแบบนี้เลยเหรอ

หัวสมองมึนงงคิดอะไรไม่ออก มันยุ่งเหยิงไปหมดเหมือนก้อนไหมพรมที่ถูกแมวเขี่ยเล่นจนเละตุ้มเป๊ะ

แกรก

เสียงเฟเรสวางแก้วลงบนโต๊ะฟังดูดังเล็กน้อย

เด็กหนุ่มก็เดินตรงมาหาเธอ กระทั่งเสียงฝีเท้ายังฟังดูดังชัดกว่าที่เคย

เฟเรสหยุดยืนตรงหน้าเธอที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว เขาโน้มกายลงมาจับที่เท้าแขนเก้าอี้ทั้งสองข้างเอาไว้

และค่อยๆ เอนกายลงมาหาเธออย่างช้าๆ

“เทีย”

รู้สึกได้ว่าเสียงทุ้มต่ำมันแฝงไว้ด้วยเสียงถอนหายใจยังไงชอบกล

หรือเธอเข้าใจผิดไปเอง

“อะ…อะไร”

ใครกันล่ะที่เพิ่งจะบอกว่าเสียใจน่ะ!

เธอพยายามเมินหัวใจที่เต้นโครมครามเพราะเฟเรสขยับเข้ามาใกล้ แสร้งตีสีหน้าโมโหออกไป

เฟเรสมองหน้าเธอนิ่ง ก่อนจะเอ่ยพูดสั้นๆ

“2 ปี”

2 ปี

คำที่จู่ๆ ก็ดังออกมานั่นทำเอาเธอได้แต่กะพริบตาปริบๆ ด้วยความไม่เข้าใจ

พอเห็นเธอทำท่าแบบนั้น นัยน์ตาสีแดงของเฟเรสก็มองลึกเข้ามาในตาของเธอ เขาเอ่ยพูดเสียงทุ้มแผ่วกว่าเดิม

“ต้องรออีกตั้ง 2 ปี”

“นี่พูดถึงระยะเวลาหมั้นหมายเหรอ”

เฟเรสไม่ได้ตอบอะไร แต่นัยน์ตาว่างเปล่าของเขาที่มองสบตาเธอนั่นกำลังบอกความในใจของเขา

“ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา”

เธอพูดปลอบโยนเด็กหนุ่ม

“ต้องรอให้เครนีย์จบการศึกษาจากอะคาเดมีกลับมาก่อน ข้าถึงจะวางใจฝากฝังงานของตระกูลให้เขาทำได้ แบบนั้นถึงจะทำได้ดีทั้งงานของลอมบาร์เดียทั้งงานของราชวงศ์ไง”

“ข้ารู้”

เฟเรสตอบทันที

“และระหว่างชนชั้นสูง ระยะเวลาหมั้นหมายเท่านี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว”

แต่เฟเรสไม่สนใจคำอธิบายของเธอเลยสักนิด เพราะสายตาของเขายังคงมัวแต่ยุ่งอยู่กับการมองสำรวจใบหน้าเธอ

“2 ปี…”

เฟเรสถอนหายใจอีกครั้ง นัยน์ตาสีแดงทอประกายเข้มราวกับมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ข้างในนั้น

ต้องหยุดแค่นี้

ระบบแจ้งเตือนภัยที่เกิดขึ้นจากประสบการณ์ที่ต้องพบเจอหลายครั้งมันกำลังส่งเสียงร้องเตือนอยู่ในหัว

“เฟเรส”

“อื้อ”

“แววตาเจ้านี่มันเกินไปหน่อยมั้ย”

นึกว่าพูดแบบนี้แล้วเฟเรสจะตอบกลับมาว่า ‘อย่างนั้นหรือ’ แล้วยอมถอยห่างออกไปด้วยความเขินอายเสียอีก

แต่เด็กหนุ่มกลับ

“…เห็นชัดเลยเหรอ”

แก้ต่างแบบนั้นพลางยิ้มทะเล้น