เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - SPIN-OFF บทที่ 20

SPIN-OFF บทที่ 20

นิ้วมือของนางชี้ไปยังทุ่งข้าวสาลีสองแห่งที่ถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง

“เดิมทีทุ่งนาทั้งสองผืนนี้แห้งเหี่ยวจากโรคพืชไปแล้ว เมื่อไม่กี่เดือนก่อนน่ะ”
สายตาของเฟเรสย้ายไปทางฝั่งขวา
ต่างหากฝั่งซ้ายที่แห้งเหี่ยวอย่างสมบูรณ์ ทุ่งข้าวสาลีของฝั่งขวานั้นไม่ต่างจากทุ่งที่เขาเห็นก่อนขึ้นมาบนเนินเลย
ข้าวสาลีที่สูงจนถึงเอวและสุกงอมเป็นสีทองอร่าม บัดนี้กำลังรอคอยการเก็บเกี่ยวเท่านั้น
แต่ที่นั่นก็เคยได้รับความเสียหายจากโรคพืชเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ
“นักวิชาการของลอมบาร์เดียค้นพบยารักษาแล้วก็จริงแต่ข้ายังนึกกลัวว่ามันจะสายไปหรือไม่ โชคดีที่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น”
แม้นางจะกล่าวออกมาราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เฟเรสไม่อาจเอ่ยอะไรต่อได้เลย และลางสังหรณ์แปลกประหลาดก็สั่งให้เขาถามออกไปอย่างไม่มั่นใจ
“เทีย หรือว่าเจ้าคิดจะบอกวิธีแก้ให้ทุกคนอย่างนั้นเหรอ”
“อือ ต้องอย่างนั้นสิ”
“เพราะเหตุใด?”
สุดท้าย ความสงสัยที่ติดอยู่ในปากของเฟเรสมาตลอดก็หลุดออกไป
“เพราะเหตุใดจึงไม่ใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้?”
เขาไม่เข้าใจเลย
หากเป็นเขาที่ได้ยารักษามาอยู่ในมือละก็ เขาจะต้องใช้ประโยชน์จากมันแน่
โรคพืชอันร้ายกาจที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนหน้า รวมไปถึงฤดูหนาวที่กำลังใกล้เข้ามา
ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นกระดานที่ถูกประกอบขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ
เป็นกระดานที่สามารถทำให้ทุกคนมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย คือ ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดียผู้ครอบครองยารักษาเอาไว้ได้
แต่เมื่อได้ยินคำถามของเฟเรส ฟีเรนเทียกลับส่งเสียง ‘อืมม’ พลางจมจ่อมอยู่กับความคิด
คนที่มักจะยกเรื่องของเขตแดนทั่วทั้งอาณาจักรมาเป็นหัวข้อคุย และตอบคำถามได้อย่างง่ายดายมาโดยตลอด กลับกำลังเลือกคำพูดเพื่อมาตอบคำถามง่ายๆ นี้อย่างน่าขัน
ในที่สุด ริมฝากของนางก็เปิดออก
“เพราะสามารถทำได้น่ะสิ?”
“สามารถ…ทำได้?”
“อือ ข้าบอกแล้วไง ว่ามีคนจำนวนมากจะต้องตาย และข้าน่ะ สามารถขัดขวางเรื่องนั้นได้”
เพราะสามารถทำได้ ก็เลยทำ
เป็นคำตอบที่สมกับนางจริงๆ
“อืมม คำอธิบายมันน้อยไปไหมนะ?”
ฟิเรนเทียเอียงศีรษะเล็กน้อย ก่อนที่ในไม่ช้าจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ลอมบาร์เดียน่ะ จะไม่ทำลายหมากทั้งกระดานเพื่อที่จะเอาชนะเกมหนึ่งกระดานหรอกนะ”
มองอาณาจักรที่รวมสี่ทวีปเป็นหนึ่งเดียวเป็นเพียงหมากหนึ่งตัวในกระดาน
ย่อมเป็นคำพูดของพวกลอมบาร์เดีย
“ต่อจากกระดานนี้ไปจะไม่ต้องทำแบบนี้เพื่อเอาชนะอีกเหรอ? ถ้าเพื่อจะเอาชนะแล้วต้องล้มหมากทั้งกระดาน มันไม่เท่เอาเสียเลยน่ะ”

“แล้วภาคใต้ล่ะ?”
เฟเรสทนไม่ไหวและถามออกไปอย่างใจร้อน
“เจ้าคิดจะให้ยารักษาแก่ภาคใต้ด้วยเหรอ?”
ภาคที่จะได้รับผลกระทบมากที่สุดหากโรคพืชนี้ยังมีต่อไปก็คือภาคใต้
เพราะปริมาณผลผลิตข้าวสาลีที่มาจากทุ่งราบอันกว้างใหญ่ไพศาลคืออาวุธที่แหลมคมที่สุดของตระกูลเซอเชาว์
ทว่าเทียกลับพยักหน้าและตอบกลับทันที
“แน่นอน”
“…ทำไม ทำไมถึงต้องมอบยารักษาให้พวกเขาด้วย?”
ได้ยินคำถามของเฟเรส นางก็กลอกดวงตากลมโตครั้งหนึ่งแล้วกล่าวว่า
“แน่นอนว่าการที่ชานตั้น เซอเชาว์กล้ามาแตะต้องลอมบาร์เดียคือความผิด อีกทั้งการที่จ้องการค้าทางตะวันออกของเชซายูตาเป็นมันยังไม่พอ ยังพยายามจะควบคุมตามอำเภอใจอีก เป็นความผิดพลาดที่ใหญ่จริงๆ เลยละ”
แต่ว่า
นางกล่าวต่อไป
“ไม่มีเหตุผลที่พลเมืองในภาคใต้ต้องได้รับความเจ็บปวดเพราะความโง่เขลาของชานตั้น เซอเชาว์”
เฉียบขาด
ความรู้สึกที่ราวกับตัวเองกลายเป็นเด็กน้อยที่กำลังถูกดุ ส่งผลให้เฟเรสจ้องฟิเรนเทียอย่างตั้งใจ
อาจเพราะสัมผัสได้ถึงสายตานั้น นางจึงหัวเราะคิกคักออกมา
“อีกอย่าง ข้าก็ไม่เคยบอกว่าจะให้ฟรีๆ เสียหน่อย สิ่งที่ข้าสมควรได้ย่อมต้องได้สิ”
โดยเฉพาะจากเจ้าหมีดำนั่น
ฟิเรนเทียกำสองหมัดแน่นพลางกล่าว
“ฮ่า” สุดท้าย เฟเรสก็แตะหน้าผากแล้วส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมา
หลังจากหายใจเข้าออกลึกๆ อีกหลายครั้งด้วยท่าทางนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
ฟิเรนเทียยังคงมองมาที่เขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจากที่ตรงนั้น
“เทีย เจ้า…”
แม้แต่ระลอกคลื่นสีทองอร่ามของทุ่งข้าวสาลีก็ยังสูญเสียความสดใสเมื่ออยู่ต่อหน้านาง
คนที่เปล่งประกายยิ่งกว่าใคร
‘นี่ข้าไปหลงรักผู้หญิงแบบไหนเข้ากัน’
เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรงราวกับคนที่ถูกแทงบริเวณเอว
“เอาละ ไปกันเถอะเฟเรส”
ฟิเรนเทียยื่นมือมา
“ตอนนี้ถึงเวลาไปรูมันจริงๆ แล้วละ ต้องไปดูริคอีก ข้าเหนื่อยจะตายแล้ว”
นางบ่นอู้อี้ราวกับเด็กน้อย จนทำให้นึกสงสัยขึ้นมาว่านี่คือคนที่เปรียบอาณาจักรเป็นกระดานหมากเมื่อครู่ก่อนจริงหรือไม่
เฟเรสมองมือที่ยื่นมาตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้ามันมากอบกุม
มือเรียวยาวข้างนั้นสอดเข้ามาในมือข้างหนึ่งราวกับว่าถูกสร้างมาเพื่อเขา
ราวกับวันหนึ่งในวัยเด็ก เฟเรสมองภาพด้านหลังของฟิเรนเทียที่เดินนำไปอย่างผ่าเผยแล้วยิ้มออกมาเงียบๆ

หลายวันต่อมา
วันแต่งงานของลาลาเน่ ลอมบาร์เดียและอาบีน็อกซ์ รูมันมาถึงแล้ว
เหตุผลที่ทำให้ตระกูลรูมันที่วุ่นกับการเตรียมตัวจนถึงวินาทีสุดท้ายยิ่งโหวกเหวกกันมากขึ้น เป็นเพราะคนจากลอมบาร์เดีย แขกฝ่ายเจ้าสาวได้มาถึงคฤหาสน์รูมันในที่สุด
“ไอ้หมีดำเฮงซวย”
หลังจากวันแรกที่มาถึงรูมัน ข้าก็ได้รับรายงานเกี่ยวกับการเดินทางของครอบครัวผ่านร้านค้าเพลเลสอย่างสม่ำเสมอ
หัวโจกก็คือชานตั้น เซอเชาว์เหมือนเคย
อาจเพราะตัดสินใจมาอย่างแน่วแน่ นับตั้งแต่วินาทีที่ผู้คนจากลอมบาร์เดียก้าวเข้าสู่เขตแดนเซอเชาว์ก็ถูกขัดขวางไปทีละอย่าง
พวกเขาไม่ได้สร้างความยุ่งยากมากไปนักโดยอ้างเรื่องการพกอาวุธของทหารและอัศวินคุ้มกัน ไปจนถึงกฎหมายของชนชั้นสูงที่เกี่ยวกับการเดินทางผ่าน
สุดท้ายครอบครัวที่พลาดเรือสำราญตามกำหนดการเดิม จึงต้องรอต่อไปถึงสองวันเต็มๆ จนกว่าเรือลำต่อไปจะรีบเตรียมพร้อมเสร็จสิ้น
ข้าเกือบจะต้องกลายเป็นครอบครัวฝ่ายเจ้าสาวเพียงคนเดียวในงานแต่งงานของลาลาเน่
“ข้าคงต้องไปขโมยโถน้ำผึ้งเอาไปทิ้งจริงๆ เสียแล้ว”
ไอ้เจ้าหมีดำที่ตั้งแต่หนึ่งถึงสิบไม่มีส่วนไหนถูกใจสักอย่าง

“โถน้ำผึ้ง?”
เอ๊ะ จริงสิ
ตอนนี้ข้าไม่ได้อยู่คนเดียวนี่นา
เพราะได้ยินว่ารถม้าที่คนในครอบครัวโดยสารมาถึงแล้ว ข้ากับเฟเรสจึงออกมารอรับอยู่ที่ปากทางเข้าคฤหาสน์
“อ๊ะ คืออย่างนี้ เรียกว่าเป็นนิสัยไม่ดีที่อยากเห็นเจ้าหมีงุ่นง่านไหมนะ โอ๊ะ พ่อล่ะ!”
“เทีย!”
ประตูของรถม้าที่วิ่งนำเข้ามาก่อนเปิดออกพรวด ก่อนที่พ่อจะวิ่งมาหาข้าด้วยท่าทางเหมือนจะร้องไห้
ดูจากผิวที่หยาบกร้านกว่าปกติ แสดงว่าพ่อคงกังวลใจอย่างหนักว่าจะมาไม่ทันพิธีแต่งงาน
“มาแล้วเหรอคะ พ่อ”
“เจ้าสบายดีนะ? ไม่บาดเจ็บที่ไหนใช่ไหม? ทหารของเซอเชาว์ไร้มารยาทถึงเพียงนั้น…”
“ข้าเขียนรายงานเกี่ยวกับการกระทำสบประมาทของเซอเชาว์มาอย่างละเอียดแล้วครับ ท่านเจ้าตระกูล”
“อ๊ะ เครย์ลีบัน”
โดยที่ไม่รู้ตัว เครย์ลีบันที่นั่งรถม้าคันเดียวกับพ่อก็เดินเข้ามาใกล้แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

ดูจากการที่เขาขยับแว่นขึ้นด้วยสีหน้าที่อ่อนไหวอย่างรุนแรง แสดงว่าน่าจะโกรธมากทีเดียว
สู้มายุ่งกับข้ายังดีเสียกว่านะ เจ้าหมีดำเอ๊ย
เจ้าเป็นเรื่องแล้วละ
ขณะที่กำลังเดาะลิ้นจิจ๊ะให้กับชานตั้น เซอเชาว์ในอนาคต รถม้าคันที่สองก็มาถึงพอดี
และข้าก็มองเห็นภาพที่ท่านปู่เปิดประตูออกด้วยตนเองและกำลังเดินลงมา
แม้จะมีสีหน้าที่ดูอ่อนล้าเล็กน้อยเหมือนกับพ่อ แต่สภาพร่างกายกลับดูดีมากเลยละ
ถึงกับมีเวลายืดหลังแล้วกวาดสายตามองไปรอบคฤหาสน์ของรูมันรอบหนึ่ง
แต่ข้ารับใช้ของตระกูลรูมันกลับประหม่าจนไม่สามารถขยับเข้าไปหาท่านปู่โดยง่าย
แต่ก่อนท่านปู่ของข้าก็เคยน่ากลัวนิดนึงแหละนะ
ข้าส่ายหน้าให้กับภาพเหล่านั้นพลางเดินเข้าไปหาเขา
“ท่านปู่คะ”
“โอ้ เทีย” ใบหน้าไร้อารมณ์ของท่านปู่เต็มไปด้วยรอยยิ้มยับย่นทันทีที่เห็นข้า
“มาแล้วเหรอครับ ท่านลอมบาร์เดีย”
“อะแฮ่ม ไม่จำเป็นต้องออกมารอเช่นนี้ก็ได้พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”
แน่นอนว่าไม่มีการเก็บซ่อนความไม่พอใจของปู่ที่ถูกแย่งหลานสาวไป ในทันทีที่เห็นเฟเรสที่ยืนอยู่ข้างข้า
“ท่านปู่มาทั้งที ข้าจะทำเช่นนั้นได้ยังไงกันล่ะครับ”
“ทะ ท่านปู่….เฮอะ”
เป็นคำพูดที่แสดงออกมาอย่างเปิดเผยว่าความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับตนเองที่หมั้นกันแล้วก็ไม่ต่างไปจากครอบครัวเดียวกัน
ท่านปู่เม้มปากแน่นราวกับไม่พอใจ ก่อนจะหันหน้าขวับออกจากเฟเรสทันที
และเอ่ยถามข้า “จริงสิ งานที่ตั้งใจมาทำราบรื่นดีไหม?”
“แน่นอนค่ะท่านปู่”
ข้ายิ้มอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง
“ข้าจะเอาคืนให้หมด แม้กระทั่งสิ่งที่ทำให้ท่านปู่ต้องทนทุกข์ในวันนี้ด้วยค่ะ”
“…อย่างนั้นเหรอ?”
ท่านปู่มองข้าด้วยด้วยสายตาแปลกพิกลครู่หนึ่ง จากนั้นไม่นานก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
“อุ๊บฮ่าฮ่า! หน้าตาของเจ้าคนดื้อด้านที่โตแต่ตัวคงจะน่าชมไม่เบา! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“โอ๊ะ”
คนดื้อด้านอย่างนั้นเหรอ
มีฉายาที่เหมาะเหม็งแบบนั้นด้วยแฮะ
คงต้องลองพิจารณาเปลี่ยนชื่อเรียกชานตั้น เซอเชาว์จากเจ้าหมีดำมาเป็นคนดื้อด้านแล้วละ
ขณะที่ข้ากำลังมองภาพท่านปู่ที่หัวเราะเสียงดังลั่นเดินเข้าไปในคฤหาสน์รูมันนั่นเอง
“เทีย!”
เสียงสองเสียงที่ฟังดูคล้ายกันเอ่ยเรียกข้าขึ้นโดยพร้อมเพรียง
เวลาเดียวกับที่มือใหญ่จับร่างข้าหมุนควับ
“บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ปกติดีนะ ระหว่างมาเกิดอะไรขึ้นไหม”
“เพิ่งจะมาถึงเนี่ย ไม่เหนื่อยกันบ้างเหรอ พลังยังเยอะเหมือนเดิมนะ คิลลีวู เมโลน”
“เห็นแบบนี้ข้าก็เป็นรองหัวหน้า…ไม่สิ นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ”
“ไม่มีเรื่องอะไรจริงๆ เหรอ ระหว่างนั้นน่าจะส่งจดหมายมาบ้างสิ…”
สองแฝดหมุนรอบตัวข้าอย่างกระวนกระวายใจราวกับต้องการตรวจสอบสภาพของข้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไม่ว่างเลยน่ะสิ เดินทางลำบากหน่อยนะคะ ท่านป้า”
ข้าเอ่ยทักทายชานาเนสที่รับการประคองจากเฟเรสและเพิ่งลงมาจากรถม้า
“ถึงยังไงการเดินทางไกลก็ใช้พลังเยอะจริงๆ นะ แล้วก็…”
แต่ว่าสายตาของชานาเนสที่มีสีหน้าซีดเผือดกลับเปลี่ยนเป็นคมกริบในพริบตา
“ถ้าว่างแล้วเรามาคุยเรื่องของชานตั้น เซอเชาว์ผู้นั้นกันหน่อยเถอะ”
ไปทำอะไรไว้กันแน่เนี่ย เจ้าหมีดำ
ต่อจากเครย์ลีบันที่หากแตะต้องเป็นต้องเห็นเลือด ก็ยังสะสมความเกลียดชังจากชานาเนสผู้ที่ไม่ค่อยโกรธใครด้วยเหรอเนี่ย
จนข้าแอบคิดว่าบางทีตอนกลับไปถึงลอมบาร์เดีย ข้าอาจจะไม่จำเป็นต้องออกโรงเองแล้วก็ได้
คนจากลอมบาร์เดียทุกคนก็มาถึงรูมันโดยสวัสดิภาพเช่นนั้น
และมีอีกหนึ่งคนที่ปรารถนาในเรื่องนั้นอย่างแรงกล้ายิ่งกว่าข้า
“ท่านปู่ ท่านป้า ท่านอา!”
นั่นคือลาลาเน่
ลาลาเน่ที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินจ้ำอ้าวลงมาจากบันไดหยุดยืนอยู่ตรงหน้าครอบครัวลอมบาร์เดียทุกคน
และพูดอะไรต่อไปไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง
แม้แต่ตรงจุดที่ข้ายืนอยู่ก็ยังมองเห็นว่าริมฝีปากที่อ้ำอึ้งนั้นกำลังสั่นเทาน้อยๆ
ขณะที่ลาลาเน่กำลังพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมานั่นเอง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ลาลาเน่”
ท่านปู่ที่กล่าวเช่นนั้นสวมกอดลาลาเน่อย่างแนบแน่น
“อ่า…”
แม้แต่ดอกไม้ที่หยั่งรากลึกลงในสถานที่แห่งใหม่อย่างองอาจ ก็ยังคะนึงหาอ้อมกอดอันคุ้นเคยของครอบครัวอยู่ดี
ในคราวนี้เป็นพ่อกับชานาเนสที่เข้าไปสวมกอดลาลาเน่ที่สุดท้ายก็หลั่งน้ำตาเม็ดใหญ่ออกมา
เช้าของทางตะวันออกที่สดใสและมีลมพัดอย่างสดชื่น
เป็นวันแต่งงานของลาลาเน่