เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล - SPIN-OFF บทที่ 32

SPIN-OFF บทที่ 32

ข้าพูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง

น้ำตาเม็ดใหญ่กำลังไหลผ่านแก้มของเฟเรสและหยดแหมะอยู่จริงๆ
ถ้าให้พูดตามตรงละก็ ข้าประหลาดใจจริงๆ
ข้าเคยนึกว่าเฟเรสคงจะตกใจหากเปิดเผยเรื่องที่ตั้งครรภ์ให้รู้ แต่ไม่เคยนึกเลยว่าเขาจะร้องไห้ออกมาแบบนี้
“คือ…ร้องไห้ทำไมเล่า”
ระหว่างที่ข้าไม่รู้จะพูดอะไรและกำลังลนลาน เฟเรสก็ยังน้ำตาร่วงอยู่อย่างนั้น
สิ่งเดียวที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนใบหน้าที่เคยแข็งทื่อมีเพียงน้ำตา
‘คงจะสับสนมากเลยสินะ’
ข้าพอจะคาดเดาได้ประมาณหนึ่งแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกมา
ต่อหน้าเฟเรสที่เป็นเช่นนั้น สิ่งที่ข้าสามารถทำได้มีเพียงช่วยเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลริน
“เฟเรส”

เฟเรสกะพริบตาทีหนึ่งหลังจากข้าเรียก

“ข้าจะไม่ห้ามไม่ให้ร้องไห้หรอกนะ”
น้ำตาอีกหยดหนึ่งที่ไหลกลิ้งลงมาระหว่างนั้นทำให้นิ้วข้าเปียก
“เพราะว่ามันเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะว่าดีใจนี่ ใช่ไหม?”
ขนตายาวและดำขลับของเฟเรสพลันสั่นแรงขึ้นอีกระดับหนึ่ง
“เฮ้อ” ลมหายใจที่หยุดชะงักไปทะลักออกมา เฟเรสถอนหายใจสั้นๆ พร้อมกับยิ้ม

จากนั้นก็ค่อยๆ ฝังใบหน้าลงบนหัวเข่าของข้า
“เจ้าดีเกินไปสำหรับข้าจริงๆ เทีย”
เสียงทุ้มต่ำฝังอยู่ในชายชุดแต่งงานจนเกิดเป็นเสียงอู้อี้
“ข้า ข้าจะเป็นเด็กดีนะ”
จะพูดคำนั้นอีกกี่รอบกันแน่
ข้าหัวเราะคิกคัก ลูบเส้นผมสีดำสุขภาพดีพลางกล่าวอย่างแผ่วเบา
“รู้แล้ว เจ้าจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ”
“รู้แล้วเหรอ? ได้ยังไงกัน?”
“เพราะว่าเจ้าเป็นคนแบบนั้นไง”
เฟเรสเงยหน้าขึ้นแล้วแหงนมองข้า
ดวงตาแบบที่ไม่คุ้นเคยที่ยังมีรอยเปียกชื้นหลงเหลืออยู่ดูสวยดีเหมือนกัน
“ที่ผ่านมาข้าไม่รู้เลย เจ้าขี้แยจังนะ”
เฟเรสหัวเราะคิกเมื่อได้ยินคำพูดที่แฝงการหยอกเย้าของข้า
หัวไหล่ที่เต็มไปด้วยความแข็งเกร็งก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน
ข้าดึงมือของเฟเรสมาแนบบนหน้าท้องอีกครั้งแล้วเอ่ยถามอย่างเซ้าซี้
“แล้วเป็นไง? รู้สึกไหม?”
“…อืม”

ข้าสัมผัสได้ถึงปลายนิ้วที่แข็งกระด้างด้วยผิวหนังด้านที่กำลังเคลื่อนไหวผ่านผืนผ้า
สัมผัสนั้นระมัดระวังมาก
“ถึงจะยังเล็กมากแต่ข้าสัมผัสได้”
ขณะกล่าวเช่นนั้นดวงตาคมกริบค่อยๆ พับติดกันและยกเป็นเส้นโค้ง
“องอาจผ่าเผยมากเลยนะ อยู่ตรงนี้”
พอได้ยินเฟเรสกล่าวอย่างอ่อนโยน หัวใจของข้าก็เริ่มเต้นตึกตักเหมือนครั้งแรกอีกครั้ง
เพราะแม้ว่าจะได้รับการยืนยันว่าตั้งครรภ์ และผ่านประสบการณ์แพ้ท้องมาแล้วก็ตาม แต่ข้าก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ความจริง
แต่พอเฟเรสบอกว่าสัมผัสได้ถึงพลังของลูกแบบนี้ ข้าก็รู้สึกวางใจราวกับได้รับการยืนยันอีกครั้ง
“นั่นสินะ เรื่องอื่นข้าไม่รู้หรอก แต่ถ้าเขาเหมือนเจ้ากับข้าละก็ จะต้ององอาจผ่าเผยแน่นอน”
เฟเรสไม่ได้ตอบอะไร
ยังเอาแต่มองท้องน้อยของข้าอย่างใจจดใจจ่ออยู่เหมือนเดิม
เขาคงตกใจมากจริงๆ สินะ
ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเห็นเขาเป็นเหมือนเด็กน้อยที่ได้เห็นของน่าสนใจแบบนี้ หลังจากที่ได้เห็นแต่ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอยู่เสมอ
“รู้สึกแปลกมากเลยใช่ไหมล่ะ?”
ไม่รู้ทำไมถึงได้มีเสียงหัวเราะคิกคักออกมาด้วย
“ที่จริงข้าเองก็ยังรู้สึกเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องลองดูสักตั้ง พวกเรามาเป็นพ่อกับแม่ที่ดีให้เด็กคนนี้กันเถอะนะ เฟเรส”
“พ่อ…” เฟเรสพึมพำออกมาอย่างเหม่อลอย

ดูท่าจะยังทำตัวไม่ถูกอย่างสิ้นเชิง
เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาเฟเรสไม่เคยพูดคำว่า ‘พ่อ’ ออกจากปากเลยนี่นะ
เฟเรสที่เป็นเช่นนั้นทั้งน่าสงสารและและยังน่ารักไปในเวลาเดียวกัน
ข้าจับแขนของเฟเรสที่ยังคุกเข่าอยู่แล้วดึงให้ลุกขึ้น
“จะอยู่แบบนั้นไปจนถึงเมื่อไร มานั่งตรงนี้”
เขาขยับลุกตามที่ข้าดึงอย่างว่าง่าย
หลังจากเฟเรสนั่งลงด้านข้าง ข้าก็ตั้งใจว่าจะให้เขาพักผ่อนอย่างสบายใจเสียหน่อย
แต่รู้สึกตัวอีกทีร่างกายของข้าก็ลอยหวือขึ้นแล้ว
“เฟเรส!”

เฟเรสที่ไม่รู้ว่าได้สติกลับมาเมื่อไรยกตัวข้าขึ้นไปนั่งบนตักตนเองอย่างง่ายดาย

โดยไม่ทันตั้งตัว ข้าก็นั่งหันหน้าเข้าหาเฟเรสโดยที่มีระยะห่างกันไม่ถึงหนึ่งคืบแล้ว
แสงอาทิตย์ยามอัสดงส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่
ดวงตาอันล้ำลึกที่มีเงาสะท้อนกำลังจ้องมาที่ข้า
ข้ามองเขาอย่างลุ่มหลง ก่อนจะพูดขึ้น
“ข้าพูดจากใจเลยนะ ข้าอยากให้ลูกหน้าเหมือนเจ้า”
“เหมือนข้า?”
“อืม ก็เจ้าสวยมากนี่นา”
ได้ยินคำพูดของข้า เฟเรสที่กะพริบตาอย่างแรงก็ยิ้มออกมาน้อยๆ พลางส่ายหน้า
“แต่ข้าอยากให้หน้าเหมือนเทียนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะว่าถ้าเหมือนกับเจ้า” เฟเรสเสยผมตรงหน้าที่ตกลงมาของข้าขึ้นไปแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน “ก็จะงดงามที่สุดในโลกยังไงล่ะ”
“อะ อะไรเนี่ย จู่ๆ ก็”
ข้าปรายตามองเฟเรสที่พูดคำหวานหูออกมาอย่างกะทันหัน แต่กลับไม่พบความซุกซนบนใบหน้าที่ยิ้มอย่างสงบเลยแม้แต่นิดเดียว
เขาคิดอย่างนั้นจากใจจริง
หัวใจรู้สึกคันยุบยิบ และค่อยๆ พองโตขึ้น
ข้าค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ บิดหูของเฟเรสเบาๆ ไม่ให้ถึงเจ็บ จากนั้นจุมพิตลงบนริมฝีปากแล้วกล่าวขึ้น
“ไม่ต้องหว่านเสน่ห์ขนาดนั้นก็ได้ เพราะข้าหลงเจ้าไปเรียบร้อยแล้ว”
ริมฝีปากที่แตะกันฉีกยิ้มออกมาแทนคำตอบ
เฟเรสสอดลิ้นเข้ามาราวกับรออยู่แล้ว
การจูบค่อยๆ ลึกซึ้งขึ้น
คล้ายว่าลมหายใจและไออุ่นจากร่างกายที่สอดประสานกัน กำลังผูกพวกเราให้แนบแน่นเป็นหนึ่งเดียวกันยิ่งขึ้น
“แฮ่ก”
หลังจากการจูบกันอย่างต่อเนื่องจนไม่มีเวลาพักหายใจจบลง พวกเราก็เอาหน้าผากชนกันและปรับลมหายใจ
“อุ๊บ”

แล้วจู่ๆ ก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“…ทำไมเหรอ?”

“อะแฮ่ม รู้สึกตลกขึ้นมาอีกน่ะสิ แมรี่บลูงั้นเหรอ”
“ช่วยลืมมันไปเถอะนะ” ใบหน้าของเฟเรสพลันแดงก่ำ
แล้วข้าก็รู้สึกอยากแกล้งเฟเรสที่เขินอายให้มากกว่านี้
“ถ้าเกิดว่าข้าบอกว่าจะไม่แต่งงานขึ้นมาจริงๆ เจ้าจะทำยังไง? ถ้าข้าบอกว่าความรักที่มีให้เจ้ามันจืดจางแล้วขึ้นมา?”
“ถ้าอย่างนั้น…” ใบหน้าของเฟเรสตึงเครียดขึ้น
ความคิดหลายอย่างแวบผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เขาอ้าปากราวกับอยากพูดอะไรแต่ไม่นานก็หุบกลับไปทันที ดูเหมือนจะรู้สึกว้าวุ่นมากเลยทีเดียว
อืมมม แกล้งอีกสักนิดดีไหมนะ
ข้าซ่อนรอยยิ้มเย้าหยอกพลางกล่าวขึ้นมาราวกับพูดกับตนเอง
“อ่า แบบนี้ก็แย่แล้วสิ ถ้าหากมีผู้ชายคนอื่นมาบอกว่าชอบข้าขึ้นมา จะทำยังไงดีล่ะ”
นึกว่าเฟเรสจะแสดงท่าทีว้าวุ่นใจสุดๆ อีกครั้งเสียอีก
แต่คราวนี้การตอบสนองกลับไม่เหมือนเดิม
หว่างคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยคลี่ออกทันควัน
“ถ้ามีคนแบบนั้นโผล่ออกมาละก็ ไม่ว่ายังไง…”
ไม่รู้ว่าคนที่ว้าวุ่นใจคนนั้นไปไหนแล้ว เหลือแต่เฟเรสที่ยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม
เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้ขนหัวลุก ราวกับจู่ๆ อุณหภูมิรอบตัวก็ลดลงหลายองศา
“มันไม่ดีต่อสตรีมีครรภ์ เพราะงั้นข้าไม่พูดดีกว่า”
“งะ งั้นเหรอ อย่างนี้นี่เอง”
ข้าแค่จะล้อเล่นเท่านั้นเองนะ
รู้สึกเหมือนมีรังผึ้งติดอยู่ตรงปลายของท่อนไม้ที่ข้าใช้แหย่เล่นฆ่าเวลา
เฟเรสที่ยิ้มด้วยใบหน้าแปลกพิกลฝังหน้าลงมาในอ้อมกอดของข้า
“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกเทีย เพราะจะไม่มีวันมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด”
เขากอดข้าแน่นขึ้นพลางกล่าว
จะไม่มี หรือจะทำให้หายไปกันแน่?
แม้จะอยากถามเพิ่มอีก แต่สุดท้ายข้าก็ตัดสินใจปล่อยผ่านไป
เพราะว่าไม่มีใครสามารถเข้ามาแทรกแซงความสัมพันธ์ของข้ากับเฟเรสได้นี่นะ
หากเป็นโลกใบอื่นข้าเองก็ไม่รู้หรอก
แต่อย่างน้อยในชีวิตนี้ก็จะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น
“ใช่แล้วละ ใช่แล้ว”

ข้าลูบท้ายทอยของเฟเรสด้วยความรู้สึกที่เหมือนกำลังปลอบโยนสุนัขตัวใหญ่ที่ทำตัวเหมือนเด็ก
“เทีย”

“หืม?”

“ขอบใจนะ”

ตอนนี้เฟเรสกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่กันนะ
จู่ๆ ข้าก็คิดแบบนั้นขึ้นมาพร้อมกับที่กอดตอบเขา
“ข้าก็เหมือนกัน”

แม้จะต่างจากที่ข้าตั้งใจว่าจะแจ้งข่าวในสถานที่ที่อบอุ่นและโรแมนติกไปบ้าง แต่บางทีแบบนี้อาจจะเหมาะกับพวกเรามากกว่าก็ได้
ความรู้สึกเต็มอิ่มราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างช่างสมบูรณ์แบบทำให้รอยยิ้มไม่อาจจางหายไป
“…อุ๊ก!”

จนกระทั่งเฟเรสพะอืดพะอมอีกครั้ง

***

ในที่สุดเฟเรสก็ได้รับการวินิจฉัยว่ามีอาการ ‘แพ้ท้องแทน’
ตัวข้าที่ไม่รู้ว่ามีอาการแบบนั้นอยู่ด้วยรู้สึกมึนงงเป็นอย่างยิ่ง แต่เฟเรสแตกต่างออกไป
เขาเบิกตาทั้งสองข้างเป็นวงกลมราวกับงงเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นมาในทันที
‘อย่างน้อยก็มีเรื่องที่ข้าสามารถทำแทนได้ด้วย ค่อยยังชั่วนะ’
บางทีข้าคงคว้าผู้ชายที่ไม่มีคนที่สองในโลกมาได้จริงๆ
ค่อยยังชั่วเพราะยาที่ข้ากินบรรเทาอาการแพ้ท้องออกฤทธิ์กับเฟเรสเป็นอย่างดีเช่นกัน
หลังจากกินยาไปได้ไม่นานนัก ไม่ว่าจะใบหน้าที่ซีดเผือด และอาการพะอืดพะอมเมื่อได้กลิ่นอาหารก็หายไป
ด้วยรู้ดีกว่าการแพ้ท้องมันเป็นเรื่องที่ทรมานมากเพียงใด ข้าก็เลยคิดว่าโล่งอกไปทีจริงๆ
แต่ว่า
‘มันจะโล่งอกได้จริงๆ น่ะเหรอ’
ข้าละสายตาที่จ้องถ้วยชาอย่างเหม่อลอย แล้วกวาดตามองรอบข้าง
“วันนี้อาหารอร่อยมากเป็นพิเศษเลยนะ”
“ฝ่าบาท ทำไมถึงกินแต่ขนมปังล่ะพ่ะย่ะค่ะ กินเนื้อสักหน่อยสิ”
“อ่า ข้าไม่เป็นไร พอดีท้องไม่ค่อยดีน่ะครับ ท่านชายแคลอฮันกินเยอะๆ นะครับ”
รู้งี้กินข้าวแค่พวกเราสองคนตามที่วางแผนไว้ก็ดี
ความรู้สึกเสียใจภายหลังพลันโถมเข้ามา
ตอนนั้นเอง ข้าก็ได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคยจากที่นั่งด้านข้างชวนคุยขึ้น
“เทีย คิดอะไรอยู่ถึงได้จดจ่อถึงขนาดนั้น”
“อ๊ะ ท่านปู่”

ข้าขยับมือที่หยุดชะงักแล้วหั่นสเต็กต่อจนเสร็จ
“ไม่มีอะไรค่ะ มัวแต่คิดเรื่องเตรียมงานแต่งน่ะค่ะ”
“ไม่ใช่ว่าวันนี้ลองสวมชุดแต่งงานเป็นรอบสุดท้ายหรอกเหรอ?”
ชานาเนสที่นั่งเยื้องๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยถามขึ้น
“ค่ะ ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้เสร็จทั้งหมดจริงๆ แล้ว”
“ลูกสาวพ่อจะแต่งงานแล้วเหรอเนี่ย”
ท่านพ่อที่สนทนากับเฟเรสที่นั่งอยู่ด้านข้างกล่าวด้วยน้ำเสียงหมองหม่น
“ตอนที่เทียเกิดแล้วเข้าสู่อ้อมกอดของพ่อเป็นครั้งแรกยังเหมือนเมื่อวานอยู่เลยนะ”
ชั่วขณะนั้น ข้ากับเฟเรสก็แลกเปลี่ยนสายตากันโดยไม่พูดอะไร
การที่วันนี้พวกเรามากินข้าวเย็นกับทุกคนในครอบครัวแทนการเดทกันสองต่อสองเป็นความคิดของเฟเรส
หรือพูดให้ชัดเจนก็คือ เป็นเพราะคำพูดที่ว่า ‘เราไม่ควรบอกทุกคนด้วยตนเองก่อนจะถึงงานแต่งงานเหรอ?’
ข้าเองก็เห็นด้วย
รวมถึงวันนี้ยังเป็นเวลาที่เหมาะสม เพราะแม้แต่เฟเรสก็ยังมารวมตัวอยู่ที่เดียวกัน
“อืมม”

แต่ถึงอย่างนั้น พอจะพูดออกไปจริงๆ ข้าก็ยังตื่นเต้น
เฟเรสจับมือข้าเงียบๆ
เอาละ เราทำได้
“คือว่า ข้ามีเรื่องอยากจะบอกทุกคนค่ะ”
สายตาของทุกคนพุ่งตรงมาที่ข้า
ท่านปู่ที่มีใบหน้าเมตตาอารี ท่านพ่อที่กำลังรำลึกถึงช่วงเวลาที่ข้ายังเด็กแล้วขอบตาเปียกชื้นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ชานาเนสที่มองแวบเดียวอาจจะดูเหมือนสีหน้าไร้อารมณ์แต่ที่จริงแล้วอ่อนโยน ไปจนถึงฝาแฝดที่กำลังทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
ข้ากลืนน้ำลายทีหนึ่ง ก่อนจะเปิดปากพูด
“ข้าท้องค่ะ”

เอี๊ยด

มีดที่ท่านพ่อถืออยู่ขูดจานเป็นทางยาว ส่งเสียงหวีดร้องบาดหูออกมา