เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 130 ตระกูลเยี่ยนมิธรรมดาจริง ๆ

ตอนที่ 130 ตระกูลเยี่ยนมิธรรมดาจริง ๆ

แล้วราตรีก็ผ่านพ้น

วันต่อมา ด้วยความตื่นเต้นทำให้เมื่อคืนนี้กว่าเขาจะเข้านอนก็เกือบถึงยามโฉ่ว1 แล้ว

ขณะที่เขาตื่นขึ้นมานั้นก็พบว่ามีแสงแดดอุ่น ๆ สาดส่องบนใบหน้าของเขาแล้ว

“โอ๊ะ สายป่านนี้แล้วหรือ วันนี้ต้องไปเมืองหลวงกับพวกคุณหนูเยี่ยนด้วยสิ”

คิดได้เช่นนั้นเย่ฉางชิงจึงตื่นเต็มตา พร้อมกับลุกขึ้นแต่งเนื้อแต่งตัวทันที

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งก้านธูป

เย่ฉางชิงล้างหน้าล้างตา และสวมอาภรณ์สีขาวชุดใหม่เสร็จเรียบร้อย

ทำให้ดูหล่อเหลายิ่งนัก บวกกับบุคลิกท่าทางเช่นบัณฑิตของเขาแล้ว ยิ่งทำให้ชวนมองราวกับเทพบุตรก็มิปาน

เย่ฉางชิงมองตัวเองในกระจก พลางลูบคางไปมา ก่อนจะพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มว่า “เย่ฉางชิง วันนี้เจ้าจะได้ออกจากเมืองเสี่ยวฉือไปเมืองหลวงในตำนาน แม้จะมิสามารถบำเพ็ญเพียรได้ แต่อาศัยความสามารถด้านอื่น ๆ ของเจ้า เชื่อว่าจะสามารถลงหลักปักฐานที่เมืองหลวงได้อย่างแน่นอน”

“สุดยอด ! ”

เย่ฉางชิงชูกำปั้นขึ้นมาให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกนอกประตูไป

“ท่านเย่ เตรียมตัวพร้อมแล้วหรือเจ้าคะ ? ”

“ท่านเย่”

เยี่ยนเทียนซานและเยี่ยนปิงซินที่เฝ้าอยู่นอกประตูตั้งแต่เช้า เอ่ยทักทายทันทีที่เห็นเย่ฉางชิงเดินออกมาจากด้านในห้อง

เมื่อเยี่ยนปิงซินเห็นเย่ฉางชิงที่สวมใส่อาภรณ์สีขาวตัวใหม่ ดวงตาดำขลับคู่นั้นก็เปล่งประกายประหลาดขึ้นมา

‘ใบหน้างดงามราวกับหยก ! ’

‘บุคลิกท่วงท่าสุภาพอ่อนโยน ! ’

‘อย่าว่าแต่แคว้นต้าเยี่ยนเลย เกรงว่าทั่วทั้งใต้หล้าคงมีเพียงคนตรงหน้าคนเดียวเท่านั้น ! ’

“เมื่อคืนข้านอนดึกไปหน่อยเลยตื่นสาย ท่านทั้งสองคงรอนานแล้วใช่หรือไม่ ? ”

เย่ฉางชิงเอ่ยกับทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม

“มิเป็นไรขอรับ ขอเพียงไปให้ถึงเมืองชิงเหอ ใช้เวลามิถึงหนึ่งก้านธูป พวกเราก็สามารถใช้ค่ายกลห้วงเวลาไปถึงเมืองหลวงได้แล้ว”

เยี่ยนเทียนซานประสานมือให้แก่เย่ฉางชิง เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง

เย่ฉางชิงพยักหน้าให้และเอ่ยต่อด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเช่นนั้นท่านทั้งสองโปรดรอสักครู่ ข้าขอเก็บกวาดที่นี่เสียหน่อย แล้วพวกเราค่อยออกเดินทางกัน”

เยี่ยนเทียนซานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านเย่เชิญตามสบาย”

เยี่ยนปิงซินยิ้มหวานออกมา “ท่านเย่ ข้าช่วยท่านเองเจ้าค่ะ”

เวลาผ่านไปมิถึงหนึ่งก้านธูป

เพราะคุ้นเคยกับวิธีใช้แหวนเก็บสมบัติแล้ว เย่ฉางชิงจึงได้เก็บภาพทั้งหมดภายในร้านขายของชำเข้าไปในแหวนเก็บสมบัติ

จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปยังลานบ้าน ก่อนจะหยิบกระดานหมากล้อมและชุดชา รวมถึงพิณโบราณเข้าไปในแหวนเก็บสมบัติด้วย

สุดท้ายเย่ฉางชิงก็อุ้มจิ้งจอกน้อยเอาไว้แนบอก ก่อนจะเรียกราชันทมิฬที่หมอบอยู่บนพื้น

พร้อมเอ่ยกับเยี่ยนเทียนซานด้วยรอยยิ้มเป็นนิจว่า “ท่านเยี่ยน พวกเราออกเดินทางกันเถิด”

เยี่ยนเทียนซานชะงักเล็กน้อย แล้วจึงพยักหน้ารับยิ้ม ๆ

‘ในอ้อมแขนมีปีศาจที่มีโอกาสสูงที่จะได้เป็นจอมปีศาจ ส่วนข้างกายก็มีจักรพรรดิปีศาจอีกหนึ่งตน’

‘นี่คงเป็นวิถีชีวิตของผู้อาวุโสเย่สินะ’

หลังจากทั้งสามคนออกมาจากร้านขายของชำของเย่ฉางชิงแล้ว ก็ได้พบกับชาวเมืองเสี่ยวฉือ

“ท่านเย่ ท่านจะเดินทางไกลเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ขอรับ ท่านลุงซ่ง”

“ท่านเย่ สวมชุดหรูหราเช่นนี้ จะไปนัดดูตัวหรือเจ้าคะ ? ”

“ซ้อเปาล้อข้าเล่นแล้ว ข้าไร้บ้านไร้ที่ดินแล้วจะไปดูตัวได้เยี่ยงไรกัน”

“จริงสิ ซ้อเปาข้าจะไปเมืองหลวงสักพัก ช่วงที่ข้ามิอยู่หากท่านพอมีเวลา รบกวนช่วยไปดูแลสวนให้ข้าหน่อยนะขอรับ”

“ท่านเย่ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง หากท่านกลับมาแล้วมีอะไรเสียหาย ท่านมาหาข้าได้เลย”

“เช่นนั้นต้องรบกวนซ้อเปาแล้ว”

“ใช่แล้ว ท่านเย่ ท่านจะไปเมืองหลวงสินะ ขากลับอย่าลืมซื้อพวกแป้งชาดของเมืองหลวงมาให้ข้าด้วยล่ะ”

“ได้เลยขอรับ”

“……”

ระหว่างทางที่เย่ฉางชิงเดินมา ก็หัวเราะพูดคุยกับชาวบ้านมาตลอดทาง

เยี่ยนเทียนซานและเยี่ยนปิงซินที่เดินอยู่ข้างกายเย่ฉางชิง อดมิได้ที่จะส่ายศีรษะพร้อมยิ้มฝืดเฝื่อนออกมา

‘นี่คงเป็นวิถีชีวิตของผู้อาวุโสเย่สินะ ! ’

‘ทุกชีวิตล้วนเท่าเทียมกัน’

‘ในโลกนี้มิว่าเจ้าจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่มีตบะบารมีสูงส่ง หรือเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ทุกคนล้วนแต่เท่าเทียมกัน’

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม

ในที่สุดพวกเย่ฉางชิงก็เดินทางมาถึงด้านนอกเมืองเสี่ยวฉือ

ในตอนนั้นเอง ชายฉกรรจ์สี่คนที่ตัวสูงใหญ่ราวกับหอคอยเหล็กก็ปรากฏตัวขึ้น

“ข้าน้อยคารวะท่านเย่”

ทั้งสี่คนโค้งคำนับพลางเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม โดยมิกล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับเย่ฉางชิงด้วยซ้ำ

เย่ฉางชิงผงะไปเล็กน้อย

‘บุรุษร่างกายบึกบึนเช่นนี้ ต่อให้เป็นปีศาจที่น่ากลัวก็คงถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ได้เลยกระมัง?’

‘หากได้รับการคุ้มครองจากบุรุษทั้งสี่ การจะไปถึงเมืองหลวงอย่างปลอดภัยคงมิมีปัญหาแล้วล่ะ’

เย่ฉางชิงคิดได้เช่นนั้นใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจขึ้น

“ท่านเยี่ยน พวกเขาคือผู้ติดตามของท่านเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เย่ฉางชิงกวาดตามองคนทั้งสี่ ก่อนหันไปเอ่ยถาม

เยี่ยนเทียนซานพยักหน้ารับ “ท่านเย่ พวกเขาเป็นคนที่ข้าพามาเองขอรับ”

“เช่นนั้นพวกเราไปกันต่อเถอะ”

เอ่ยจบ เย่ฉางชิงก็อุ้มจิ้งจอกน้อย และพาราชันทมิฬเดินนำไปทันที

เห็นเช่นนั้นพวกเยี่ยนเทียนซานก็ชะงักไปเล็กน้อย

เดิมทีพวกเขาคิดว่าหลังออกจากเมืองเสี่ยวฉือ เย่ฉางชิงจะเหาะขึ้นไปบนฟ้าเสียอีก

ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังได้เตรียมตัวที่จะตามไปให้ทันด้วย

แต่ใครจะไปคิดว่าผู้อาวุโสเย่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคงจะเดินไปจนถึงเมืองชิงเหอ

จู่ ๆ เยี่ยนเทียนซานก็เหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเอง ‘แม้จะมีตบะบารมีล้ำลึกสุดจะหยั่งได้ แต่กลับยังคงรักษาจิตใจให้เป็นปกติเอาไว้ได้ จิตใจที่บริสุทธิ์เช่นนี้ทำให้ข้ารู้สึกละอายแก่ใจยิ่งนัก ! ’

คิดได้เช่นนั้น เยี่ยนเทียนซานจึงก้าวเดินต่อไป

เยี่ยนปิงซินและองครักษ์ที่ทรงพลังทั้งสี่คนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ

เมืองชิงเหออยู่ห่างจากเมืองเสี่ยวฉือไปหลายสิบลี้

อาจเป็นเพราะอารมณ์ดี ทำให้ตลอดทางที่เดินมาทำให้เย่ฉางชิงแทบมิรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าเลยแม้แต่น้อย

ใช้เวลาเกือบสองชั่วยาม ในที่สุดทุกคนก็มาถึงเมืองชิงเหอแล้ว

แต่สิ่งที่ทำให้เยี่ยนปิงซินรู้สึกแปลกใจก็คือ

เดิมระหว่างทางไปเมืองชิงเหอ มีหลายที่ที่มักจะมีปีศาจที่มีพลังแข็งแกร่งปรากฏตัว

แต่วันนี้ปีศาจเหล่านั้นราวกับอันตรธานหายไปในอากาศ แม้กระทั่งเสียงคำรามก็ยังมิได้ยินเสียด้วยซ้ำ

แต่บางครานางรู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างอยู่ห่างจากพวกเขามิไกลนัก ราวกับมีคนกำลังตามพวกเขาอยู่

นางจึงอดมิได้ที่จะเอ่ยถามเยี่ยนเทียนซาน

เยี่ยนเทียนซานจึงบอกนางว่า มีผู้แข็งแกร่งตามพวกเขามาห่าง ๆ จริง ๆ ทั้งยังมาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนอีกด้วย

เยี่ยนปิงซินได้ยินคำตอบเช่นนี้ จิตใจก็ค่อย ๆ สงบลง

‘มีผู้แข็งแกร่งจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนคอยเปิดทาง การดูแลเช่นนี้คงมีเพียงท่านเย่เท่านั้นที่คู่ควร’

เมื่อมาถึงหน้าประตูเมืองชิงเหอ

เย่ฉางชิงก็กวาดตามองคร่าว ๆ

เมืองนี้มิได้ต่างจากในความคิดของเขาเท่าไรนัก เช่นนั้นภายในใจจึงยังสงบนิ่งอยู่

หลังจากเข้าไปด้านในเมืองชิงเหอจริง ๆ ก็พบว่ามิได้ต่างจากความคิดเขาแต่อย่างใด

ทว่าเมืองนี้กลับเงียบเหงากว่า

เย่ฉางชิงจึงมิได้มีกะจิตกะใจจะเดินเล่นแต่อย่างใด จากนั้นเยี่ยนเทียนซานก็ได้เดินนำทุกคนตรงไปยังค่ายกลห้วงเวลาที่อยู่ใจกลางเมือง

ค่ายกลห้วงเวลานี้มีลักษณะมิต่างจากที่เย่ฉางชิงจินตนาการไว้เท่าใดนัก

ลักษณะของมันเหมือนแท่นบูชาโบราณแท่นหนึ่ง ด้านบนมีแผ่นศิลาสีเขียวเข้มที่แกะสลักด้วยลวดลายโบราณวางอยู่เก้าชิ้น ตรงกลางมีลักษณะราบเรียบ แผ่ไอพลังของความเก่าแก่มหาศาลออกมา

รอบ ๆ มีองครักษ์เกราะเหล็กท่าทางดุดันมากมายคอยเฝ้าอยู่

แต่สิ่งที่เย่ฉางชิงรู้สึกฉงนก็คือ

เมื่อพวกเขามาถึง บรรดาองครักษ์เกราะเหล็กที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้นราวกับรูปปั้น

มิได้ถามสิ่งใดกับพวกเขา รวมทั้งมิได้รีดไถเงินแต่อย่างใด

เย่ฉางชิงจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในโลกเซียนต่าง ๆ ค่ายกลห้วงเวลาล้วนถูกกำหนดมาว่าเป็นสิ่งที่มีความสำคัญ

แต่องครักษ์เหล่านี้กลับมิได้ถามไถ่แต่อย่างใด

แสดงว่าตระกูลเยี่ยนต้องเป็นตระกูลที่มีความพิเศษอย่างแน่นอน

‘ตระกูลเยี่ยนมิธรรมดาจริง ๆ ! ’

เย่ฉางชิงคิดอยู่ภายในใจ

เยี่ยนเทียนซานยืนอยู่ทางด้านหนึ่งของแท่นโบราณ ก่อนจะหันมาเอ่ยเชิญเย่ฉางชิงว่า “ท่านเย่ เชิญขอรับ ! ”

1 ยามโฉ่ว หมายถึงช่วงเวลาประมาณ ตีหนึ่ง-ตีสาม