เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 371 อาจารย์ ท่านเป็ นอะไรไปหรือขอรับ ?

มินานหลังจากจูหวยเหรินที่มีใบหน้าเกรี้ยวกราด เดินเข้าไปใน หอสุราจุ้ยเซียนแล้ว

 

มิกี่อึดใจต่อมา

 

“ตึ้ง ! ”

 

ร่างกลม ๆ ร่างหนึ่งพลันลอยออกมาจากหอสุราจุ้ยเซียน ก่อนจะ กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

 

หลังจากนั้นก็มีชายชราสวมเสื้อแพรผู้หนึ่ง เดินตามออกมาด้วย สีหน้าเย็นเยียบ

 

“เจ้าคนชั้นต่า หอสุราจุ้ยเซียนของข้านับตั้งแต่เปิดมา เจ้าถือ เป็ นคนแรกที่กล้ามาสามหาวเช่นนี้”

 

ชายชราสวมเสื้อแพรเอ่ยขึ้นด้วยน้าเสียงเย็นชา “เจ้าจงฟังเอาไว้ ให้ดี นับจากนี้ไปหากเจ้ากล้าก้าวเข้ามาในหอสุราจุ้ยเซียนแม้เพียง ครึ่งก้าว ข้าจะทาลายตบะบารมีของเจ้าซะ ก่อนจะตัดแขนและขาของ เจ้า”

 

เอ่ยจบชายชราที่สวมเสื้อแพรก็ปรายตามองจูหวยเหรินที่มี สภาพเปรอะเปื้อน ก่อนจะหมุนตัวก้าวเข้าไปยังหอสุราจุ้ยเซียนอีก ครั้ง

 

จูหวยเหรินชาเลืองมองชายชราเสื้อแพร ทว่ากลับมิกล้าเอ่ยสิ่ง ใดอีก ทาได้เพียงฝืนพยักหน้ารับคาเท่านั้น

 

เพราะรู ้ดีว่าอีกฝ่ายมิได้ขู่เล่น ๆ อย่างแน่นอน

 

ดูจากการลงมือเมื่อครู่ของชายชราที่สวมเสื้อแพรแล้ว ตบะบารมี ของคนผู้นั้นน่าจะสูงกว่าเขาหนึ่งระดับเป็ นแน่

 

อีกทั้งหอสุราจุ้ยเซียนยังอยู่ภายใต้การดูแลของจวนเจ้าเมืองอีก ด้วย

 

เช่นนั้นต่อให้จะทาให้เจ้าสานักระดับเจ็ดอย่างเขาพิการไปสักคน หนึ่ง นิกายกระบี่สวรรค์ก็คงมิถือสาอะไรอยู่ดี

 

คิดถึงตรงนี้ความแค้นเคืองภายในใจของจูหวยเหรินพลันมลาย หายไปทันที ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อย่างอดมิได้

 

ตอนนั้นเองเจี่ยเจิ้นเคอก็รีบเดินเข้ามาประคองจูหวยเหรินขึ้นมา

 

“พี่จู ท่านมิเป็ นอะไรใช่หรือไม่ ? ”

 

เจี่ยเจิ้นเคอเอ่ยถามออกไป พร ้อมกับดวงตามีประกายบางอย่าง พาดผ่าน

 

ขณะเดียวกันนักพรตชิงอวิ๋นเห็นเช่นนั้นจึงยิ้มออกมาจนตาหยี ก่อนจะเดินเอามือไพล่หลังมาตรงหน้าของคนทั้งคู่

 

“ทั้งสองท่านตอนนี้ยังมีข้อโต้แย้งอะไรอีกหรือไม่ ? ”

 

นักพรตชิงอวิ๋นยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบหนวด พลางเอ่ยถามด้วย รอยยิ้ม

 

ได้ยินเช่นนั้น จูหวยเหรินพลันหันไปจ้องนักพรตชิงอวิ๋น และเอ่ย ด้วยดวงตาที่เป็ นประกายลุกโชน “เจ้าเฒ่า แค้นครานี้ข้าจะมิมีวันลืม”

 

นักพรตชิงอวิ๋นหัวเราะออกมา ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือข้างหนึ่ง ออกมา

 

“เจ้าสานักทั้งสอง พวกท่านคงมิคิดจะเบี้ยวข้าหรอกใช่หรือไม่ ? ”

 

ต้องบอกว่าศิลาวิญญาณจานวนสองพันก้อนนั้น เท่ากับเป็ นการ เฉือนเนื้อของตัวเองสาหรับสานักระดับเจ็ดเลยก็ว่าได้ หรือแม้แต่ สานักระดับสองที่พึ่งพิงนิกายกระบี่สวรรค์ ก็ยังถือว่าเป็ นจ านวนเงินมิ น้อยเช่นเดียวกัน

 

อีกทั้งนักพรตชิงอวิ๋นเองก็รู ้ดีอยู่แก่ใจว่า

 

ที่ผ่านมาสานักชิงหยางมิถูกกับสานักฉือเซี่ยะและสานักงู ศักดิ์สิทธิ์

 

มาบัดนี้เขายังบีบบังคับจูหวยเหรินและเจี่ยเจิ้นเคอ ต้องจ่ายสอง พันศิลาวิญญาณให้แก่เขาอีก

 

เท่ากับว่านับแต่นี้ต่อไป ทั้งสามสานักถือว่าได้แตกหักกันอย่าง แท้จริงแล้ว

 

แต่เขาก็หาได้สนใจไม่ ขอเพียงอีกสามเดือนให้หลัง เมื่อเย่ฉาง ชิงและชวี่เหวินเซี่ยเข้าไปเป็ นศิษย์สายในของนิกายกระบี่สวรรค์ได้ สาเร็จ เชื่อว่าด้วยคุณสมบัติของทั้งสองคนอาจจะได้รับความสาคัญ จากผู้อาวุโสบางท่านก็เป็ นได้

 

ถึงตอนนั้นสานักชิงหยางก็จะกลับมารุ่งเรืองดั่งเช่นแต่ก่อนอีก ครั้ง

 

เช่นนี้แล้วสานักระดับสามเช่นเขา จะไปใส่ใจอะไรกับสานักระดับ เจ็ดแค่สองส านักกัน ?

 

สิ้นเสียงใบหน้าของจูหวยเหรินก็เต็มไปด้วยความเดือดดาล อด มิได้ที่จะสบตากับเจี่ยเจิ้นเคอเล็กน้อย

 

หลังจากนิ่งเงียบอยู่สักพัก ทั้งสองคนจึงทาได้เพียงฝื นใจหยิบ ศิลาวิญญาณออกมาจากแหวนเก็บสมบัติคนละหนึ่งพันก้อน

 

นักพรตชิงอวิ๋นจึงมิพูดอะไรให้มากความอีก เขาเพียงเอ่ย ขอบคุณคนทั้งสอง จากนั้นก็เก็บศิลาวิญญาณสองพันก้อนเข้า แหวนเก็บสมบัติ อย่างมิมีความเกรงใจใด ๆ แม้แต่น้อย

 

หลังจากนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็เอามือไพล่หลัง ก่อนจะหมุนกาย เดินจากไป ทิ้งเพียงภาพแผ่นหลังอันสง่างาม ให้จูหวยเหรินและเจี่ย เจิ้นเคอดูต่างหน้าเท่านั้น

 

จูหวยเหรินและเจี่ยเจิ้นเคอจึงทาได้เพียงขบกรามแน่น พลางเดิน ไปที่จวนเจ้าเมืองเช่นกัน

 

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม

 

ในที่สุดนักพรตชิงอวิ๋นก็มาถึงหน้าประตูอันหรูหราของจวนเจ้า เมืองเพียงล าพัง

 

ทว่าเขากลับมิได้รู ้สึกยินดีอะไรนัก

 

เพราะทุกครั้งที่เขามาเข้าร่วมการประชุมของนิกายกระบี่สวรรค์ ที่จวนเจ้าเมืองแห่งนี้

 

เจ้าสานักระดับเก้าคนหนึ่งเช่นเขา มิเพียงแต่จะโดนเจ้าสานัก ระดับสูงดูถูกแล้ว แม้แต่คนของจวนเจ้าเมืองเอง ก็ยังมิให้ความเคารพ เขาเช่นกัน

 

มิเพียงเท่านั้น ตามกฎของนิกายกระบี่สวรรค์

 

ยามที่เข้าร่วมประชุม เจ้าสานักที่ต่ากว่าสานักระดับห้ามิมีแม้แต่ สิทธิ์ที่จะได้นั่ง ทุกคนจาต้องยืนอยู่ด้านหลังสุดเท่านั้น

 

อีกทั้งหัวหน้าผู้เฒ่าของนิกายกระบี่สวรรค์ยังชอบวางอานาจอีก ด้วย

 

เพราะทุกครั้งเขามักจะมาเข้าร่วมการประชุมล่าช ้า ในขณะที่ การประชุมเริ่มไปแล้วครึ่งชั่วยาม หรือนานกว่านั้น

 

และสิ่งที่ทาให้ทุกคนอดที่จะหยิบยกมานินทามิได้ก็คือ

 

ในการประชุมทุกครั้ง หัวหน้าผู้เฒ่าเหล่านี้มักจะมิเคยพูดเกินสิบ ประโยคเลยด้วยซ้า

 

จากนั้นเหล่าสานักต่าง ๆ ที่พึ่งพิงนิกายกระบี่สวรรค์ ก็จะส่งมอบ เครื่องบรรณาการ พร ้อมลงชื่อและประทับตรา

 

หากสานักไหนมีความคิดเห็นที่ต้องการแจ้ง ก็ให้เขียนใส่ กระดาษแล้วส่งให้จวนเจ้าเมืองตรวจสอบและจัดการตามล าดับ

 

จากนั้นพวกเขาก็จะสามารถแยกย้ายออกจากจวนเจ้าเมือง หรือ ออกจากเมืองหลานซีเพื่อกลับสานักได้เลย

 

เช่นนั้นจึงทาให้การประชุมในทุก ๆ ครั้งช่างน่าเบื่ออย่างมาก

 

จนเวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม

 

นักพรตชิงอวิ๋นก็เดินออกมาจากจวนเจ้าเมือง

 

ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พร ้อมหันกลับไปมอง ป้ ายขนาดใหญ่ บนประตูที่อยู่ทางด้านหลังอีกครั้ง

 

“เชื่อว่าคราหน้าที่ข้ามา พวกเจ้าทุกคนจะต้องมองข้าด้วยสายตา ที่เปลี่ยนไปอย่างแน่นอน”

 

นักพรตชิงอวิ๋นเผยรอยยิ้มที่มีเลศนัยออกมา ขณะพึมพากับ ตัวเอง

 

ในเวลาเดียวกันจูหวยเหรินและเจี่ยเจิ้นเคอเอง ก็ได้เดินตาม ออกมาจากจวนเจ้าเมืองเช่นกัน

 

“เจ้าเฒ่าชิงอวิ๋น เจ้ารอก่อนเถอะแค้นในวันนี้ ข้าจะให้เจ้าชดใช ้ คืนเป็ นสองเท่า ! ”

 

จูหวยเหรินเอ่ยด้วยสีหน้าดุดัน สายตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ

 

นักพรตชิงอวิ๋นหัวเราะออกมาอย่างมิแยแสว่า “เช่นนั้นข้าจะรอดู ว่าเจ้าสานักจู จะมีความสามารถอย่างที่พูดจริงหรือไม่”

 

เจี่ยเจิ้นเคอดวงตาพลันมีไอสังหารแวบผ่าน พลางเอ่ยด้วย ใบหน้าบึ้งตึงว่า “พี่ชิงอวิ๋น ภายภาคหน้ายังอีกยาวไกลนัก”

 

นักพรตชิงอวิ๋นยังคงมีใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเดิม พลางส่ายหน้าไป มายิ้ม ๆ ก่อนจะหมุนตัวจากไป

 

ต่อจากนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็มิได้เดินในเมืองหลานซีต่อ แต่กลับ เดินออกจากเมืองหลานซีแล้วเหาะขึ้นฟ้ าไปทันที

 

จูหวยเหรินและเจี่ยเจิ้นเคอเป็ นคนเช่นไร

 

เขาเองย่อมรู ้ดีอยู่แก่ใจ

 

สองคนนั้นแม้จะแพ้พนัน แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงศิลาวิญญาณสอง พันก้อน รวมทั้งกระบี่จื่อชิงมูลค่าหมื่นศิลาวิญญาณบนตัวของเขา

 

หากพวกเขาสองคนมิพอใจขึ้นมา แล้วดักปล้นเขาระหว่างทาง

 

ถึงตอนนั้น คงมิใช่แค่ศิลาวิญญาณหนึ่งหมื่นหรือสองหมื่นอีก แล้ว แต่จะเป็ นศิลาวิญญาณจ านวนมากถึงล้านก้อน

 

เช่นนั้นเพื่อป้ องกันเรื่องมิคาดฝัน

 

เขาจึงมิอาจหยุดพักได้ จ าต้องรีบกลับส านักชิงหยางโดยเร็ว ที่สุด

 

ใช ้เวลาหลายชั่วยาม

 

จนเมื่อตะวันตกดิน หมู่เมฆายามพลบค่าทอแสงแดงฉาน

 

ในที่สุดนักพรตชิงอวิ๋นที่เหงื่อไหลโทรมกาย สีหน้าเริ่มซีดเผือด ก็มาถึงตีนเขาอวิ๋นชาง

 

ทว่าเมื่อเขามาถึงตีนเขาอวิ๋นชาง ก็ได้พบว่าเขาอวิ๋นชางเวลานี้ เกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

 

เมื่อเห็นปราณวิญญาณฟ้ าดินโดยรอบเขาอวิ๋นชางนั้นเข้มข้น ขึ้น เมฆหมอกที่ปกคลุมเขาอวิ๋นชางเอาไว้ก็ดูหนาแน่นกว่าเดิม อีก

 

ทั้งต้นไม้และพรรณพืชมากมายยังดูเขียวชอุ่มมีชีวิตชีวาอย่างมาก อีกด้วย

 

เมื่อทอดมองออกไปราวกับยอดเขาเซียน ที่ตั้งตระหง่านอยู่ใน ส่วนลึกของเมฆหมอก

 

แต่สิ่งที่น่าเหลือเชื่อมากที่สุดก็คือ

 

ส่วนลึกของเขาอวิ๋นชาง บัดนี้กลับมีแสงเปล่งประกายแวววาว ออกมาตลอดเวลาอีกด้วย

 

ส่วนรอบ ๆ ก็มีไอสังหารอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมา ราวกับมี ค่ายกลสังหารโบราณปกคลุมไปทั่วทั้งเขาอวิ๋นชาง

 

ทาให้นักพรตชิงอวิ๋นมิกล้าก้าวเดินต่อแม้แต่ครึ่งก้าว

 

‘นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น ? ’

 

‘หรือว่าสานักชิงหยางเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นงั้นหรือ ? ’

 

‘หรือว่าจะถูกผู้แข็งแกร่งบางคนยึดครองไปแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

 

คิดถึงตรงนี้นักพรตชิงอวิ๋นพลันมีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะสูดลม หายใจเข้าอย่างหวาดหวั่น

 

“ฉางชิงและเหวินเซี่ยยังอยู่บนเขา พวกเขาสองคนคงมิเป็ นอะไร ไปหรอกกระมัง ? ”

 

นักพรตชิงอวิ๋นขมวดคิ้วแน่น พลางพึมพาออกมาอย่างอดมิได้ “หากพวกเขาสองคนเกิดเป็ นอะไรไป ส านักชิงหยางของข้าคงมิอาจ กลับมารุ่งเรืองได้อีกแล้ว ! ”

 

“มิได้ ต่อให้ข้าต้องสู้จนตัวตาย ก็จะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น มิได้เด็ดขาด ! ”

 

เอ่ยเพียงเท่านั้น นักพรตชิงอวิ๋นก็ได้ทาการกระตุ้นพลังวิญญาณ ภายในร่างออกมาอย่างรุนแรง

 

ทันใดนั้นผมอันขาวโพลนของเขาก็เริ่มปลิวไสว รอบกายมีแสง เปล่งประกายลาง ๆ ไอพลังระดับแดนก่อก าเนิดระเบิดออกมาภายใน พริบตา

 

ต่อให้ต้องสู้จนตัวตาย เขาก็ต้องบุกเข้าไปในค่ายกลสังหารนี้ให้ ได้

 

“ย๊าก ! ”

 

นักพรตชิงอวิ๋นคารามออกมา มือทั้งสองข้างทาท่ามุทราอย่าง รวดเร็ว จนพลังฟ้ าดินรอบกายปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง

 

ทว่าในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นมา

 

“อาจารย์ ? ”

 

ทันทีที่สิ้นเสียง ก็เห็นร่างสูงเพรียวร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากป่าอัน เขียวชอุ่ม ด้านหนึ่งของค่ายกลสังหาร

 

คนผู้นั้นก็คือศิษย์คนที่สามของสานักชิงหยาง

 

ลู่ซานหยาง

 

เมื่อลู่ซานหยางเห็นนักพรตชิงอวิ๋นทาท่าต่อสู้กับความว่างเปล่า ถึงขนาดยอมเอาชีวิตเข้าแลกก็ว่าได้ ใบหน้าอันหล่อเหลาพลันเต็ม ไปด้วยสีหน้าฉงน

 

“อาจารย์ ท่านเป็ นอะไรไปหรือขอรับ ? ”

 

ลู่ซานหยางกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

นักพรตชิงอวิ๋นมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะตะคอกออกมา เสียงดัง “ซานหยาง เจ้าบอกความจริงกับข้ามา ส านักชิงหยางเกิด อะไรขึ้นกันแน่ ! ”

 

ทันทีที่สิ้นเสียง ลู่ซานหยางก็อดมิได้ที่จะเกาท้ายทอย พลาง พิจารณานักพรตชิงอวิ๋นอีกครั้งด้วยสายตางุนงง