เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 372 ซานหยาง อาจารย์รู ้สึกว่าเจ้าฉลาดขึ้นมาก จริง ๆ
‘อาจารย์เป็ นอะไรไปกันแน่ ? ’
‘ผมเผ้าปลิวสยาย ราวกับจะสู้ตายเยี่ยงนั้น’
‘ทว่าตอนนี้กลับมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับสานักชิงหยาง ! ’
‘หรือว่าตอนที่อาจารย์กาลังบาเพ็ญเพียรจะเกิดปัญหาขึ้น ทาให้ ธาตุไฟเข้าแทรกเยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘อืม ! ’
‘มีความเป็ นไปได้ ! ’
‘มิใช่สิ ! ’
‘ดูจากท่าทางในตอนนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าธาตุไฟคงเข้าแทรกไป แล้วแน่ ๆ ! ’
‘มิใช่หรอกกระมัง ! ’
‘อาจารย์คงมิโชคร ้ายขนาดนั้นกระมัง ! ’
‘ในที่สุดสานักชิงหยางก็มีศิษย์ที่เก่งกาจอย่างศิษย์น้องเย่เพิ่ม ขึ้นมา โอกาสที่จะกลับมารุ่งเรืองอยู่อีกมิไกล’
‘แต่ช่วงเวลาสาคัญเช่นนี้’
‘อาจารย์กลับเป็ นเสียสติไปซะแล้ว’
คิดถึงตรงนี้
“เรื่องดีมิมาคู่ เรื่องร ้ายมิมาเดี่ยวจริง ๆ สินะ !”
ลู่ซานหยางอดมิได้ที่จะมองนักพรตชิงอวิ๋นอีกครั้ง พลางทอด ถอนใจออกมาอย่างอดมิได้ “แต่โชคดีที่สานักชิงหยาง ยังมีผู้ที่ เก่งกาจอย่างศิษย์น้องเย่อยู่”
“มิเพียงแต่ศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์น้องห้าจะได้รับวาสนาอันยิ่งใหญ่ แม้แต่ข้าลู่ซานหยางเองก็พลอยได้รับวาสนาอันยิ่งใหญ่ไปด้วย เช่นกัน”
เอ่ยถึงตรงนี้ ลู่ซานหยางจึงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกับ นักพรตชิงอวิ๋นอย่างจริงใจว่า “อาจารย์ท่านวางใจได้ สานักชิงหยาง ยังมีข้าและศิษย์พี่ใหญ่อยู่ เชื่อว่าภายภาคหน้าจะต้องกลับมารุ่งเรือง ดังเช่นเมื่อก่อนได้อย่างแน่นอน…”
“เพี๊ยะ ! ”
ลู่ซานหยางเอ่ยยังมิทันจบประโยค
นักพรตชิงอวิ๋นก็ตบลงที่ศีรษะของลู่ซานหยางในทันที
“ศิษย์ชั่ว เจ้าพูดเหลวไหลอะไรของเจ้า ! ”
นักพรตชิงอวิ๋นอดมิได้ที่จะตะคอกออกมาเสียงดัง
สิ้นเสียงลู่ซานหยางก็มิได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ถอนหายใจ ออกมาน้อย ๆ ก่อนจะลูบที่หัวของตัวเอง
“อาจารย์ข้ารู ้ดี ว่าตอนนี้จิตใจของท่านมิปกติ เช่นนั้นข้าจะมิ โทษท่าน…”
เอ่ยได้เพียงเท่านั้น
“เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!”
นักพรตชิงอวิ๋นที่กาลังกระวนกระวายใจ จึงทนฟังลู่ซานหยาง พูดจาเหลวไหลมิไหวอีกแล้ว จึงได้ตบตีไปที่ใบหน้าและศีรษะของเขา อย่างมิยั้ง
“หลี่ชิงอวิ๋น ! ”
ลู่ซานหยางคารามก้อง ก่อนจะถอยหลังไปไกลครึ่งจั้งภายใน พริบตา
“เจ้าจะหยุดได้หรือยัง ! ”
ลู่ซานหยางที่บัดนี้น้าตาคลอเบ้า ใบหน้าครึ่งซีกบวมแดง ร ้อง เอะอะโวยวายขึ้นมาทันใด “จิตใจเจ้ามิปกติ ข้าจึงมิอยากจะถือสา แต่ เจ้าจะมาตบตีข้าเช่นนี้มิได้เหมือนกัน ! ”
“เวลานี้ข้าเป็ นอัจฉริยะของวิถีค่ายกล หากเจ้าตีข้าจนสมองเกิด มีปัญหาขึ้นมา ก็เท่ากับเป็ นความสูญเสียของสานักชิงหยางด้วย เช่นกัน ! ”
เอ่ยเพียงเท่านั้น ลู่ซานหยางเองก็มิเกรงใจอีกต่อไป
เขาหยิบภาพค่ายกลแผ่นหนึ่งออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ ชาเลืองมองคร่าว ๆ ก่อนจะใช ้มือทั้งสองข้างทาท่ามุทรา เพื่อสร ้าง รอยประทับขึ้นในทันที
ขณะเดียวกัน เมื่อเขาสร ้างตราโบราณนี้ขึ้นมา ค่ายกลด้านหลัง ของเขาก็เกิดการขานรับกับตราโบราณนี้
ทันใดนั้น ห้วงอากาศก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเป็ น บริเวณกว้าง ราวกับหินก้อนเดียวสามารถก่อให้เกิดคลื่นนับพัน เป็ น ปรากฏการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก
ขณะเดียวกัน ไอสังหารจานวนมหาศาลกลุ่มหนึ่งก็ปะทะเข้าใส่ นักพรตชิงอวิ๋นในทันที
ใช่แล้ว !
ลู่ซานหยางต้องการใช ้ค่ายกลสังหาร สะกดนักพรตชิงอวิ๋น เอาไว้ !
“ซานหยาง เจ้าทาเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน ? ”
เมื่อนักพรตชิงอวิ๋นเห็นภาพตรงหน้า สีหน้าโมโหพลัน เปลี่ยนแปลงเป็ นยินดีขึ้นภายในพริบตา
เวลานี้การกระทาของลู่ซานหยางทาให้เขาตกตะลึงมากจริง ๆ
ยังมิต้องเอ่ยถึงว่าค่ายกลสังหารตรงหน้านั้นมีความน่ากลัวมาก เพียงใด
แต่สิ่งที่ทาให้เขาคาดมิถึงก็คือ
คนไร ้ค่าอย่างลู่ซานหยางผู้นี้ กลับสามารถใช ้พลังของค่ายกล สร ้างความกดดันให้เขาได้จริง ๆ
แค่คิดก็รู ้แล้วว่า เรื่องทั้งหมดนี้หมายความเช่นไรกัน !
หลังจากที่ได้สติ เมื่อเห็นว่าลู่ซานหยางมิมีทีท่าว่าจะยั้งมือ
เพียงชั่วประกายไฟแลบ
นักพรตชิงอวิ๋นจึงเหาะถอยหลังออกไปไกลหลายจั้งในทันที
“เปรี้ยง ! ”
พลังแห่งค่ายกลสังหารจ านวนมหาศาลพุ่งออกไป ก่อนจะระเบิด ขึ้นตรงบริเวณที่นักพรตชิงอวิ๋นยืนอยู่ก่อนหน้านี้
“ตาเฒ่า คิดมิถึงว่าขนาดจิตมิปกติไปแล้ว จะยังสามารถหลบ หลีกการโจมตีของค่ายกลสังหารของข้าได้อีก”
ลู่ซานหยางดวงตาหรี่ลง มุมปากโค้งขึ้นเป็ นรอยยิ้มเย็น ก่อนจะ หยิบภาพค่ายกลจากอกเสื้อออกมาดูอีกครั้ง
ในตอนนั้นเอง นักพรตชิงอวิ๋นพลันขยับกายอีกครั้ง และเหาะ ผ่านด้านหน้าของลู่ซานหยางไปราวกับสายลม
อีกทั้งยังช่วงชิงภาพค่ายกลในมือของลู่ซานหยางไปอีกด้วย
‘นี่มัน ! ’
หลังจากกวาดสายตามองภาพค่ายกลคร่าว ๆ
นักพรตชิงอวิ๋นก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีอย่างอดมิได้
‘ภาพค่ายกลนี้เป็ นภาพค่ายกลที่ลู่ซานหยางเคยเอาให้ดูก่อน หน้านี้มิใช่หรือ ? ’
‘หรือว่าเขาจะท าได้แล้วจริง ๆ ? ’
‘นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปกระมัง ! ’
“ซานหยาง เจ้าสร ้างค่ายกลในภาพนี้สาเร็จแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”
นักพรตชิงอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองลู่ซานหยางที่ทาหน้าดุดันอยู่ พร ้อมกับเอ่ยถามขึ้น
“หลี่ชิงอวิ๋น เจ้ารีบส่งภาพค่ายกลของข้าคืนมาเดี๋ยวนี้นะ ! ”
ลู่ซานหยางตะคอกออกมาอย่างมิเกรงใจ
ได้ยินเช่นนั้นมุมปากของนักพรตชิงอวิ๋นก็กระตุกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะสะบัดแขนเสื้อขึ้น ทันใดนั้นร่างของลู่ซานหยางก็ กระเด็นออกไปไกลนับจั้ง
วินาทีต่อมา ระหว่างที่ลู่ซานหยางเตรียมจะร ้องเอะอะโวยวายขึ้น อีกครั้งนั้น นักพรตชิงอวิ๋นพลันปรากฏกายขึ้นตรงหน้าของเขาเสีย แล้ว
“อาจารย์… ท่านมิได้เสียสติหรอกหรือขอรับ ? ”
ลู่ซานหยางมีสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่าง ระแวดระวัง
“ใครบอกว่าข้าเสียสติกัน ? ”
นักพรตชิงอวิ๋นแค่นเสียงเย็นออกมา จากนั้นจึงเอ่ยถามลู่ซานห ยางถึงเรื่องภาพค่ายกลว่า “ภาพค่ายกลนี้และค่ายกลสังหารที่ปก คลุมทั่วทั้งเขาอวิ๋นชางในเวลานี้มันเรื่องอะไรกัน”
ลู่ซานหยางอดมิได้ที่จะเหลือบมองนักพรตชิงอวิ๋นอยู่หลายครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “อาจารย์ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็ นฝีมือของศิษย์ น้องเย่ขอรับ”
“หมายความว่าเยี่ยงไร ? ”
“อาจารย์ เรื่องเป็ นเช่นนี้ขอรับ ความจริงแล้วทั้งหมดนี้เริ่มมา จากศิษย์น้องฉี…”
เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป
หลังจากลู่ซานหยางเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในสานักชิงหยาง นับตั้งแต่นักพรตชิงอวิ๋นออกไปจากสานักจนหมดสิ้นแล้ว
ในวันนั้นหลังจากที่เขาและศิษย์พี่ใหญ่หลี่ซิวหยวน ถูกชวี่เหวิน เซี่ยบังคับให้ดื่มสุราชิงอี่สองจอกนั่น
มินานทั้งคู่ก็หมดสติไป
จนเมื่อพวกเขาทั้งสองตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ก็พบว่าตบะบารมีของพวกเขาสองคนมิเพียงเกิดการบรรลุขึ้น แม้แต่การรู ้แจ้งก็เกิดการเปลี่ยนแปลงแบบพลิกฟ้ าคว่าดินด้วย เช่นกัน
จากนั้นเขาก็ได้แอบไปพบศิษย์น้องเย่ผู้เก่งกาจที่เขาด้านหลัง เพียงล าพัง
หลังจากที่เขาพูดจาที่แต่งขึ้นมามั่วซั่วจบลง
ศิษย์น้องเย่ผู้นี้กลับเกิดการรู ้แจ้งขึ้น
อีกทั้งยังได้สร ้างค่ายกลรวมวิญญาณขนาดใหญ่ขึ้นกลาง อากาศอีกด้วย
จากนั้นเขาก็กลายเป็ นเหมือนศิษย์พี่ใหญ่หลี่ซิวหยวน และศิษย์ น้องห้าฉีชางหยวน ที่แม้จนถึงบัดนี้จะยังคงสลบอยู่
เพราะจู่ ๆ รากวิญญาณก็เกิดการพัฒนาขึ้นอย่างสมบูรณ์โดยมิ รู ้ตัว
จากนั้นเมื่อเขาได้ไตร่ตรองซ้าไปซ้ามา ก็ได้นาภาพค่ายกลที่ ตัวเองศึกษาอยู่นานหลายปีให้ศิษย์น้องเย่ดู
พร ้อมทั้งบอกว่าจะใช ้ภาพค่ายกลนี้ เป็ นการทดสอบพรสวรรค์ ในด้านค่ายกลของศิษย์น้องเย่
ผลสุดท้ายศิษย์น้องเย่ผู้นี้ช่างเก่งกาจยิ่งนัก เพียงแค่ทาตามวิธีที่ เขาพูด ก็สามารถสร ้างค่ายกลนี้ได้สาเร็จจริง ๆ
นั่นจึงทาให้เกิดค่ายกลสังหารขนาดใหญ่นี้ขึ้นมา และปกคลุม เขาอวิ๋นชางเอาไว้
จนเมื่อครู่นี้เขาที่เพิ่งซ่อมค่ายกลที่บริเวณใกล้เคียงหอเก็บตารา ได้สาเร็จ ก็ได้ตัดสินใจเดินสารวจรอบ ๆ เขาอวิ๋นชาง เพื่อพิจารณา ค่ายกลที่เขาศึกษามาหลายปี
แล้วก็บังเอิญพบกับนักพรตชิงอวิ๋นที่มีอาการเหมือนคนธาตุไฟ เข้าแทรก
“อาจารย์ ท่านเข้าใจศิษย์ผิดแล้ว”
ลู่ซานหยางเอ่ยด้วยใบหน้าโศกเศร ้าว่า “ท่าทางของท่าน ในตอนนี้ เหมือนคนที่ถูกธาตุไฟเข้าแทรกจริง ๆ นะขอรับ”
“เรื่องนี้เอาไว้ก่อน รอกลับไปที่สานักชิงหยางแล้ว ข้าจะสั่งสอน เจ้าเอง”
นักพรตชิงอวิ๋นปรายตามองลู่ซานหยาง ก่อนจะทอดถอนใจ ออกมาว่า “คิดมิถึงว่าฉางชิงจะสามารถท าให้รากวิญญาณของคนผู้ หนึ่งพัฒนาขึ้นได้จริง ๆ อิทธิฤทธิ์เช่นนี้ดูจะเกินจินตนาการไปหน่อย กระมัง”
ทันทีที่สิ้นเสียง
“อาจารย์ ท่านคงจะยังมิรู ้”
ลู่ซานหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางเอ่ยอย่างครุ่นคิดว่า “ข้าได้ ยินมาจากจื่อเหยาว่าตามการคาดเดาของศิษย์พี่ชวี่แล้ว ศิษย์น้องเย่ ผู้นี้คงจะเป็ นยอดฝีมือที่ไร ้เทียมทานผู้หนึ่ง ที่ได้ผนึกความทรงจาและ ตบะบารมีของตัวเองเอาไว้ขอรับ”
“อีกทั้งยอดฝี มือที่ไร ้เทียมทาน เพียงแค่ต้องการที่จะราลึกถึง ความรู ้สึกในการเริ่มต้นบาเพ็ญเพียร เช่นนั้นจึงได้มาปรากฏตัวเป็ น คนธรรมดา และยอมเข้าร่วมกับส านักระดับเก้าอย่างส านักชิงหยาง ของเราขอรับ”
นักพรตชิงอวิ๋นนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีท่าทีอ่อนลง พร ้อมกับ ถอนหายใจออกมา “หากเป็ นเช่นนั้นจริง ข้าเองก็อยากจะรู ้จริง ๆ ว่า สิ่งนี้จะมีส่งผลกระทบเช่นไรต่ออนาคตของสานักชิงหยางของเรากัน แน่”
“อาจารย์ สายตาท่านคับแคบเกินไปแล้ว”
มุมปากของลู่ซานหยางยกขึ้นเป็ นรอยยิ้มมีเลศนัย พลางส่าย หน้าไปมา “ขอเพียงพวกเราท าดีต่อศิษย์น้องเย่ให้มาก ๆ ต่อให้วัน หนึ่งความทรงจาของเขาถูกเปิ ดออก เชื่อว่าเขาคงมิมีทางทาให้ ส านักชิงหยางล าบากอย่างแน่นอน”
“ในทางกลับกันศิษย์มองว่า ขอเพียงส านักชิงหยางของเราคอย สร ้างความทรงจ าอันงดงามให้แก่เขา มิแน่เขาอาจจะมอบวาสนาอัน ยิ่งใหญ่ให้กับพวกเราก็เป็ นได้”
ได้ยินเช่นนั้นนักพรตชิงอวิ๋นก็ยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปมองลู่ ซานหยาง พลางเอ่ยอย่างชื่นชมว่า “ซานหยาง อาจารย์รู ้สึกว่าเจ้า ฉลาดขึ้นมากจริง ๆ”
ลู่ซานหยางจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มประจบประแจงว่า “อาจารย์ เพิ่งจะ รู ้สึกหรือขอรับ”
“ลุกขึ้นมา แล้วตามอาจารย์ขึ้นเขาเถอะ”
YOU MAY ALSO LIKE
