เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 411 ค ำตอบ

“ศิษย์น้องซ่ง เจ้ำใช ้ยำหญ้ำหัวใจหนอนไปกว่ำครึ่งขวดแล้วจริง ๆ หรือ ? ”

เมื่อเห็นภำพที่ปรำกฏอยู่ในกระจก หลวนผิงก็มีสีหน้ำเปลี่ยนไป พร ้อมกับเอ่ยถำมขึ้นมำ

“ศิษย์พี่หลวน……ข้ำจะโกหกท่ำนไปทำไมกัน”

ซ่งจืออวี่หันมำเอ่ยด้วยสีหน้ำหงุดหงิด มุมปำกพลำงกระตุกน้อย ๆ

ขณะเดียวกันเขำก็นำหญ้ำหัวใจหนอนที่เหลืออยู่ส่งให้แก่หลวน ผิง

หลวนผิงลังเลเล็กน้อย ก่อนจะรับขวดหยกที่บรรจุยำหญ้ำหัวใจ หนอนมำ

วินำทีต่อมำ เขำก็ได้เพ่งสมำธิ จำกนั้นใบหน้ำอันหล่อเหลำพลัน เต็มไปด้วยควำมสับสน

หญ้ำหัวใจหนอนแท้จริงแล้วคือยำอะไร เขำย่อมรู ้ดีอยู่แก่ใจ

อีกทั้งเขำยังเคยสัมผัสควำมร ้ำยกำจของหญ้ำหัวใจหนอนด้วย ตนเองมำแล้ว

เพรำะแม้หญ้ำหัวใจหนอนจะเป็ นหนึ่งในยำวิญญำณที่ใช ้ในกำร กลั่นโอสถ ทว่ำยังเป็ นยำที่มีฤทธิ์หลอนประสำทประเภทหนึ่งอีกด้วย

ผู้บำเพ็ญเพียรที่มีระดับต่ำกว่ำแดนเทวำ หำกเผลอไปแตะต้อง หญ้ำหัวใจหนอนเข้ำ

มิว่ำระดับจิตใจจะถูกขัดเกลำจนแข็งแกร่งมำกเพียงใด ก็มิอำจ ต้ำนทำนฤทธิ์ของยำนี้ได้ จิตใจจะเกิดควำมผิดปกติและจมดิ่งลงไป ในภำพมำยำ โดยมิสำมำรถถอนตัวได้ ยิ่งไปกว่ำนั้นอำจทำให้จิตใจ สลำย จนกลำยเป็ นคนเสียสติก็เป็ นได้

ตอนนั้นเพรำะหลวนผิงเผลอกินหญ้ำหัวใจหนอนเข้ำไปหนึ่งใบ จึงทำให้เขำถูกขังอยู่ในภำพมำยำของตนเองเป็ นเวลำถึงครึ่งปี

เพียงเท่ำนี้ก็รู ้แล้วว่ำฤทธิ์ของหญ้ำหัวใจหนอนนั้นร ้ำยกำจมำก เพียงใดกัน !

แต่ภำยในขวดหยกใบนี้ของซ่งจืออวี่ อย่ำงน้อยต้องมียำจำก หญ้ำหัวใจหนอน บรรจุไว้หนึ่งต้นเต็ม ๆ

และตอนนี้เขำก็ใช ้มันไปเกือบครึ่งหนึ่งแล้ว ทว่ำกลับมิส่งผลใด ๆ ต่อเย่ฉำงชิงเลย

หลังจำกที่เงียบไปสักพัก หลวนผิงก็ลุกขึ้น พลำงพยำยำมเกลี้ย กล่อมอีกครั้ง “ศิษย์น้องซ่ง เจ้ำควรพอแค่นี้เถอะนะ”

ซ่งจืออวี่แค่นเสียงออกมำเบำ ๆ แต่หำได้สนใจหลวนผิงไม่

“คิดว่ำตอนนี้เจ้ำก็คงจะมองออกแล้วกระมัง ? ”

หลวนผิงถอนหำยใจหนัก ๆ ออกมำ พลำงเอ่ยด้วยควำมอดทน อดกลั้นว่ำ “เย่ฉำงชิงผู้นี้แม้จะเป็ นเพียงศิษย์ใหม่คนหนึ่ง แต่ตอนนี้ เกรงว่ำจิตใจของเขำน่ ำจะสูงถึงระดับจิตบริสุทธิ์ไปแล้ว สิ่งนี้ หมำยควำมว่ำเยี่ยงไรนั้น คงมิต้องให้ข้ำอธิบำยอะไรให้มำกควำมแล้ว กระมัง ! ”

“อีกทั้งกำรที่ท่ำนบรรพจำรย์ขงให้ควำมสำคัญกับคนผู้นี้ เกรงว่ำ คงมีเหตุผลของเขำ และหำกข้ำเดำมิผิดแล้วล่ะก็ มีควำมเป็ นไปได้ที่ คนผู้นี้จะได้กลำยเป็ นศิษย์สำยสืบทอดของท่ำนบรรพจำรย์ขงอีก ด้วย”

ซ่งจืออวี่เม้มริมฝี ปำกเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยพร ้อมยกยิ้มอย่ำงมิ แยแสออกมำ “ศิษย์พี่หลวน ท่ำนอย่ำลืมสิว่ำนี่เพิ่งจะเป็ นกำรทดสอบ หัวข้อแรกเท่ำนั้น”

เมื่อได้ยินดังนั้น แววตำของหลวนผิวก็มีประกำยบำงอย่ำงพำด ผ่ำน ก่อนจะส่งขวดหยกคืนให้ซ่งจืออวี่อีกครั้ง

“ศิษย์น้องซ่ง เอำเช่นนี้ก็แล้วกัน”

หลวนผิงลุกขึ้นยืน “ข้ำมีเรื่องที่ต้องจัดกำร คงต้องขอกลับไปที่ สำนักก่อน ทำงนี้ฝำกเจ้ำช่วยดูแลด้วยก็แล้วกัน”

ซ่งจืออวี่ปรำยตำมองหลวนผิงด้วยสำยตำยียวน พลำงเอ่ยรำว กับจะหัวเรำะว่ำ “หำกศิษย์พี่หลวนมีธุระก็รีบไปเถอะ ที่นี่ปล่อยให้เป็ น หน้ำที่ของข้ำเอง”

ทันทีที่สิ้นเสียง หลวนผิงก็ส่ำยหน้ำเล็กน้อย ก่อนจะหำยตัวไป ทันที และปรำกฏกำยขึ้นอีกครั้งบนท้องฟ้ ำ ก่อนจะเหำะไปทำงส่วน ลึกของนิกำยกระบี่สวรรค์

ตอนนั้นเองเมื่อเห็นหลวนผิงจำกไปแล้ว

“มิน่ำเล่ำตอนนั้นอำจำรย์ถึงบอกว่ำ ภำยภำคหน้ำหลวนผิงยำก ที่จะทำกำรใหญ่ได้”

สีหน้ำของซ่งจืออวี่พลันเย็นชำลงทันที พลำงหัวเรำะเยำะออกมำ “หำกจะวิตกกังวลถึงเพียงนี้ เจ้ำจะมำบำเพ็ญเพียรด้วยเหตุใดกัน กลับบ้ำนไปท ำนำซะเถอะ”

ผ่ำนไปครู่หนึ่ง ซ่งจืออวี่ก็หันไปมองกระจกที่อยู่เบื้องหน้ำอีกครำ ก่อนจะท ำท่ำมุทรำพร ้อมกับเพ่งสมำธิ และสำดยำจำกหญ้ำหัวใจ หนอนลงไปอีกเป็ นจ ำนวนมำก

มิกี่อึดใจต่อมำ

รอยตรำโบรำณสีม่วงเข้มรอยหนึ่งก็ลอยอยู่กลำงอำกำศ

บัดนี้ยำหญ้ำหัวใจหนอนได้แปรเปลี่ยนเป็ นหมอกควันกลุ่มหนึ่ง และปกคลุมรอยตรำโบรำณนั้นเอำไว้เรียบร ้อยแล้ว

วินำทีต่อมำ รอยตรำโบรำณอันชั่วร ้ำยที่ถูกหมอกควันปกคลุม เอำไว้ ก็ค่อย ๆ ลอยออกไป จนในที่สุดก็หำยไปในควำมว่ำงเปล่ำ

ทว่ำเวลำผ่ำนไปมิกี่อึดใจ

สิ่งที่ซ่งจืออวี่คำดมิถึงก็คือ ภำพในกระจกที่ปรำกฏภำพของเย่ ฉำงชิงค่อย ๆ เลือนรำงลง ก่อนที่ภำพนั้นจะปั่นป่วนไปหมด

ในขณะที่เย่ฉำงชิงที่อยู่ในดินแดนโกลำหลแห่งนั้น ก็ได้กลิ่น หอมบำงอย่ำงลอยเข้ำจมูก อีกทั้งกลิ่นหอมนี้ยังให้ควำมรู ้สึกที่คุ้นเคย อย่ำงมำกอีกด้วย เพรำะก่อนหน้ำนี้มินำน ตอนที่เขำอยู่หน้ำเรือน หลังนั้นก็ได้กลิ่นหอมนี้เช่นกัน

“กลิ่นหอมนี่มันสิ่งใดกัน ? ”

เย่ฉำงชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย อดมิได้ที่จะพึมพำขึ้นมำ

ทว่ำระหว่ำงที่สิ้นเสียงของเขำ ดอกบัวที่ลอยอยู่ฝั่งตรงข้ำมดอก นั้น ที่เย่ฉำงชิงมีควำมรู ้สึกผูกพันบำงอย่ำง ก็สั่นขึ้นมำเล็กน้อย ก่อน จะพ่นหมอกแสงอันนวลตำออกมำ

มินำนดอกบัวดอกนั้นก็เริ่มเปลี่ยนไป จำกที่พ่นหมอกแสงอัน นวลตำออกมำ แสงนั้นก็ค่อย ๆ ลอยวน พร ้อมกับสัญลักษณ์มหำ มรรคำต่ำง ๆ ปรำกฏขึ้นในอำกำศ รำวกับฝนดำวตกปกคลุมอยู่ก็มิ ปำน

ขณะเดียวกัน ไอพลังที่สงบเยือกเย็นและลึกลับกลุ่มหนึ่งพลันแผ่ ออกมำ

เมื่อเห็นเช่นนั้น สีหน้ำของเย่ฉำงชิงก็เปลี่ยนไปทันที ท่ำทำงของ เขำเต็มไปด้วยควำมตื่นตระหนก

เพรำะสิ่งแรกที่ทำให้เขำประหลำดใจก็คือ เดิมทีเขำเห็นดอกบัว ดอกนี้ ก็เกิดควำมรู ้สึกคุ้นเคยอย่ำงประหลำด แต่เมื่อดอกบัวเกิดกำร เปลี่ยนแปลง ควำมรู ้สึกคุ้นเคยที่ว่ำก็ทวีควำมรุนแรงขึ้น รำวกับว่ำเขำ และดอกบัวเป็ นส่วนหนึ่งของกันและกันก็มิปำน

ควำมรู ้สึกนี้จะบรรยำยเช่นไรดี !

เหมือนกับว่ำเขำคือดอกบัวดอกนี้ และดอกบัวดอกนี้ก็คือเขำ

‘นี่มันเรื่องอะไรกันอีกล่ะนี่ ? ’

‘จู่ ๆ ข้ำก็มำปรำกฏตัวยังดินแดนแห่งควำมโกลำหลอย่ำงคำดมิ ถึง และตัวตนที่แท้จริงข้ำ ก็คือ ดอกบัวเยี่ยงนั้นหรือ’

‘หรือว่ำ ! ’

‘หรือว่ำตัวตนของข้ำก็คือดอกบัวดอกนี้จริง ๆ ? ’

‘นี่มัน ! ’

‘นี่มัน ! ’

‘นี่มันจะเป็ นไปได้เยี่ยงไร ! ’

‘ไร ้สำระเกินไปแล้วกระมัง ! ’

มิกี่อึดใจต่อมำ ภำพที่คำดมิถึงก็ปรำกฏขึ้นอีกครั้ง

เมื่อดอกบัวดอกนี้ค่อย ๆ เบ่งบำน พร ้อมกับพ่นไอหมอกหลำก สีสันอันเจิดจ้ำออกมำ

ขณะเดียวกัน ก็มีไอพลังมหำมรรคำจ ำนวนมหำศำลแผ่ออกมำ ด้วยเช่นกัน

บนฐำนดอกบัวมีแสงระยิบระยับเปล่งประกำยขึ้น ฝนดำวตก โปรยปรำย สัญลักษณ์มหำมรรคำโบรำณปรำกฏ

เพียงพริบตำลำแสงสีทองสำยหนึ่งก็ปรำกฏขึ้น

ถูกต้อง !

เป็ นแสงสีทองสำยหนึ่ง !

มินำนหลังจำกแสงระยิบระยับ และสัญลักษณ์มหำมรรคำจำง หำยไป แสงสีทองนี้ก็ค่อย ๆ แจ่มชัดขึ้น กลำยเป็ นร่ำงของบุรุษหนุ่ม ท่ำทำงสุภำพอ่อนโยน มีใบหน้ำแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มบำง ๆ

แต่สิ่งที่ทำให้เย่ฉำงชิงตกใจเป็ นอย่ำงมำก ก็คือ บุรุษผู้นี้กลับมี หน้ำตำเหมือนเขำทุกกระเบียดนิ้ว

‘เทพฉำงชิง ? ’

‘หรือจะได้พบเทพฉำงชิงที่นี่งั้นหรือ ? ’

‘มิใช่หรอกกระมัง ! ’

‘ดอกบัวก็คือเทพฉำงชิงที่แปลงกำยมำงั้นหรือ ? ’

“มิเจอกันนำนเลยนะ ! ”

เทพฉำงชิงมองมำทำงเย่ฉำงชิง พลำงเอ่ยทักทำยด้วยน้ำเสียง อ่อนโยนเป็ นนิจ

“เจ้ำ……ท่ำนคือ ท่ำนเทพฉำงชิงจริง ๆ งั้นหรือ ? ”

เวลำนี้เย่ฉำงชิงนั้นเต็มไปด้วยควำมตื่นตระหนก อดมิได้ที่จะเอ่ย ถำมขึ้นด้วยควำมสงสัย

“ใช่……และมิใช่ ! ”

ใบหน้ำของเทพฉำงชิงมิได้เผยสีหน้ำใด ๆ ออกมำ ขณะตอบ กลับไป

“หมำยควำมว่ำเยี่ยงไร?” เย่ฉำงชิงเอ่ยถำมย้ำอีกครำ

เทพฉำงชิงส่ำยหน้ำไปมำ “เพรำะมีหลำยเรื่องเพียงแค่เข้ำใจ แต่ มิสำมำรถอธิบำยได้”

เย่ฉำงชิงพยักหน้ำรับรู ้และถำมต่ออีกว่ำ “จริงสิ ข้ำอยำกรู ้ว่ำที่นี่ แม้จะเป็ นภำพมำยำ แต่เหตุใดข้ำถึงมำปรำกฏตัวอยู่ที่นี่ได้ ? ”

“อีกอย่ำง หลังจำกมำถึงแดนสวรรค์บูรพำ เหตุใดข้ำจึงสูญเสีย พลังในกำรควบคุมทุกอย่ำงไป ? ”

ทันทีที่ได้ยินคำถำมเหล่ำนั้น ครั้งนี้เทพฉำงชิงกลับมีท่ำทำงลังเล ขึ้นมำ ซึ่งนี่นับว่ำเป็ นครั้งแรกที่เย่ฉำงชิง เห็นเทพฉำงชิงเผยท่ำทำง ล ำบำกใจออกมำ

หลังจำกนิ่งเงียบไปสักพัก

“คำถำมสองข้อนี้ของเจ้ำ ตอนนี้ข้ำยังมิสำมำรถให้คำตอบกับ เจ้ำได้”

ในที่สุดเทพฉำงชิงก็ได้เอ่ยขึ้น “แต่ว่ำหำกเจ้ำต้องกำรที่จะรู ้ คำตอบ ก็ให้ตั้งใจบำเพ็ญเพียร วันหนึ่งหำกเจ้ำก้ำวเข้ำสู่แดนเทพ บรรพกำลแล้ว ย่อมจะได้รับคำตอบทั้งหมดเอง”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เทพฉำงชิงก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมำ พลำง โบกมือไปมำ “แล้วพบกันใหม่ ที่แดนเทพบรรพกำล”

สิ้นเสียงร่ำงของเทพฉำงชิงก็ค่อย ๆ เลือนรำงลง

ขณะเดียวกัน ก็มีไอพลังกลุ่มหนึ่งแผ่ออกมำ ทำให้รอบกำย ของเย่ฉำงชิงก็เกิดกำรหมุนวนขึ้นอีกครั้ง

ผ่ำนไปมิกี่อึดใจ เขำก็ได้ปรำกฏตัวขึ้นอีกครั้งยังหุบเขำแห่งนั้น และศิษย์จำกสำนักต่ำง ๆ ที่ก่อนหน้ำนี้ได้หำยตัวไป ก็ปรำกฏกำยขึ้น อีกครำ

ทว่ำสีหน้ำของแต่ละคนในเวลำนี้ กลับเคร่งเครียดเป็ นอย่ำงมำก พร ้อมกับแผ่รังสีที่มิเป็ นมิตรออกมำ จนสำมำรถสัมผัสได้อย่ำง ชัดเจน แต่มินำนก็ทุกคนก็เหมือนจะผ่อนคลำยลง จำกนั้นก็ทยอยลืม ตำขึ้น