เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน - ตอนที่ 412 ศิลายันต์แตกร ้าว

“เกิดอันใดขึ้นกันแน่ ? ”

 

“เหตุใดจู่ ๆ ภาพมายาถึงหายไป ? ”

 

“จริงด้วย เมื่อครู่ข้ากาลังจะลงมือสังหารศัตรูขณะอยู่ในแดน มายา เหยียบย่าเหล่าศัตรูในอดีตให้จมอยู่ใต้ฝ่ าเท้าของข้าทีละคน แต่จู่ ๆ ภาพมายานั่นก็หายไป”

 

“ศิษย์พี่ เยี่ยงไรซะนั่นก็เป็ นเพียงภาพมายา แต่หากท่านออกไล่ ล่าสังหารศัตรูมิหยุดหย่อน แสดงว่าจิตใจของท่านมีปัญหาแล้ว”

 

“เจ้าพูดถูก แต่เยี่ยงไรซะคนพวกนั้นก็เป็ นปมในใจของข้า หาก ชีวิตนี้มิสามารถล้างแค้นได้ ต่อให้ข้าบาเพ็ญเพียรจนสาเร็จ แล้วจะมี ประโยชน์อันใดกัน”

 

“นั่นสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าการทดสอบจบลงแล้วเยี่ยงนั้น หรือ ? ”

 

“เรื่องนี้ข้าเองก็มิรู ้ ตามหลักแล้วหากจะผ่านการทดสอบแดน มายา ต่อให้เป็ นอัจฉริยะอย่างน้อยที่สุดก็ต้องใช ้เวลาหนึ่งเดือน แต่ เหตุใดข้ารู ้สึกเหมือนว่าเพิ่งผ่านไปมิกี่ชั่วยามเท่านั้นเอง”

 

“ศิษย์น้องเล็ก เจ้าก็รู ้สึกเช่นนั้นหรือ ? ”

 

“อืม ๆ ”

 

“……”

 

“……”

 

ทุกคนทยอยลืมตาและตื่นขึ้นจากแดนมายา ก่อนจะ วิพากษ์วิจารณ์กันไปต่าง ๆ นานา

 

ตอนนั้นเอง ชวี่เหวินเซี่ยที่มีขอบตาแดงก่า สีหน้าซีดเซียวก็เดิน เข้ามาอย่างเงียบ ๆ

 

“ศิษย์พี่ชวี่ ท่านมิเป็ นอันใดใช่หรือไม่ ? ”

 

เย่ฉางชิงลอบสารวจชวี่เหวินเซี่ยเล็กน้อย ก่อนจะถามออกมา อย่างเป็ นกังวล

 

ชวี่เหวินเซี่ยเผยยิ้มบาง ๆ ออกมา พลางส่ายหน้าเล็กน้อย “ข้ามิ เป็ นอันใด”

 

เย่ฉางชิงพยักหน้ารับรู ้ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “ศิษย์ พี่ชวี่ การทดสอบแดนมายา สิ้นสุดลงหรือยังขอรับ ? ”

 

“ตอนนี้ข้าเองก็ยังมิแน่ใจ”

 

ชวี่เหวินเซี่ยกวาดตามองคนอื่น ๆ รอบกาย ที่กาลังงุนงงสงสัย กันอยู่ พลางเอ่ยอย่างครุ่นคิดว่า “ตอนนี้ดูเหมือนว่าศิษย์ที่เข้าร่วม

 

การทดสอบครั้งนี้ยังอยู่กันครบ นี่ก็หมายความว่ายังมิมีผู้ใดสามารถ ผ่านไปได้ ดังนั้นจึงยังมินับว่าการทดสอบนี้สิ้นสุดลง”

 

ทันทีที่ชวี่เหวินเซี่ยเอ่ยจบ

 

จู่ ๆ ห้วงอากาศด้านบนหุบเขาก็เกิดการสั่นสะเทือนขึ้น ราวกับ ก้อนหินที่ตกกระทบผิวน้า จนเกิดระลอกคลื่นเป็ นชั้น ๆ มากมาย

 

เพียงแค่เวลามิกี่อึดใจ

 

ประตูที่ปกคลุมด้วยหมอกบานหนึ่งก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น ท่ามกลางสายตาของทุกคน

 

ทว่าเมื่อทุกคนได้เห็นภาพประตูบานนั้น พลันมีสีหน้าเปลี่ยนไป อย่างมาก ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เพราะตามที่พวกเขารู ้ มา เมื่อการทดสอบแดนมายาสิ้นสุดแล้ว จะปรากฏประตูบานหนึ่ง ขึ้นมา

 

เพียงแค่ข้ามผ่านประตูไป ก็สามารถออกไปจากโลกของศิลา ยันต์ได้แล้ว

 

นี่ก็หมายความว่าพวกเขาผ่านการทดสอบแดนมายาแล้วเยี่ยง นั้นหรือ

 

ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้ พวกเขากลับมองว่ามันดูมิปกติเท่าไร นัก

 

เท่าที่พวกเขาจาได้ ราวกับเพิ่งเข้ามาในแดนมายาแห่งนี้มิกี่ชั่ว ยามเท่านั้น

 

อีกทั้งระดับจิตใจและคุณสมบัติของแต่ละคนก็มิเท่ากัน ดังนั้น เวลาที่ใช ้ในการผ่านการทดสอบก็ย่อมจะต้องแตกต่างกัน

 

ทว่าบัดนี้พวกเขากลับตื่นขึ้นมาพร ้อม ๆ กัน และดูเหมือนยังมิมี ผู้ใดได้ออกไปก่อนด้วย

 

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ?

 

หรือว่าการทดสอบในครั้งนี้จะเกิดปัญหาอะไรขึ้นเยี่ยงนั้นหรือ ?

 

อืม !

 

คงจะเป็ นเช่นนั้นแน่ !

 

มิใช่สิ !

 

ต้องเป็ นเช่นนั้นอย่างแน่นอน !

 

หลังจากนิ่งเงียบอยู่สักพัก ทุกคนก็สบตากันเล็กน้อย ก่อนจะ ทยอยเดินไปที่ประตู……

 

ขณะเดียวกัน เมื่อศิษย์ที่เข้าร่วมการทดสอบ ต่างทยอยเดิน ออกมาจากประตู

 

ซ่งจืออวี่ที่จับจ้องกระจกด้านหน้าอยู่ตลอดเวลา ก็มีสีหน้า เปลี่ยนไป ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เพราะเวลาเพิ่งจะผ่าน ไปมิกี่ชั่วยาม ทว่ากลับมีคนผ่านการทดสอบแดนมายาแล้วเยี่ยงนั้น หรือ ?

 

หรือในบรรดาศิษย์ที่เข้าร่วมการทดสอบในรอบนี้ มีคนที่มี ความสามารถอันสูงส่งอยู่ด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ?

 

ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป

 

สีหน้าของซ่งจืออวี่ก็ต้องเปลี่ยนไปอีกครั้ง ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะ แข็งค้างราวกับหิน ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

 

ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ เพียงมิกี่ชั่วยาม ศิษย์ที่เข้าร่วมการทดสอบ ในครั้งนี้ กลับออกมาจากแดนมายาจนครบทุกคนแล้ว หรือว่าศิษย์ที่ เข้าร่วมการทดสอบในครั้งนี้ แต่ละคนล้วนมีความสามารถอันสูงส่ง เยี่ยงนั้นหรือ ?

 

‘เป็ นไปมิได้ ! ’

 

‘หรือว่าตอนนี้การเป็ นอัจฉริยะวิถีเซียน สามารถเป็ นกันได้ง่าย ๆ ขนาดนี้แล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

 

และขณะที่ทุกคนกาลังมองมาที่ซ่งจืออวี่ตาปริบ ๆ นั้น

 

สีหน้าของเขาก็ยิ่งย่าแย่ลงไปอีก

 

แต่ทันใดนั้น ขณะที่เย่ฉางชิงและชวี่เหวินเซี่ย เดินออกมาจาก ประตูลึบลับบานนั้นเป็ นสองคนสุดท้าย

 

เปรี๊ยะ !

 

เสียงดังแสบแก้วหูเสียงหนึ่งจู่ ๆ ก็ดังขึ้น

 

ก่อนที่กระจกตรงหน้าของซ่งจืออวี่จะค่อย ๆ ปรากฏรอยแตกร ้าว ขึ้น จากนั้นก็ได้สลายหายไปในความว่างเปล่า

 

หลังจากนั้นก็มีคลื่นแสงกลุ่มหนึ่งแผ่ออกมา มินานศิลายันต์ที่ ลอยอยู่กลางอากาศ พลันก็เกิดรอยแตกร ้าวเป็ นทางยาวขึ้นมารอย หนึ่ง

 

ทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า ซ่งจืออวี่ถึงกับดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะ เย็นวาบไปทั่วทั้งร่าง

 

ศิลายันต์ก้อนนี้มีความสาคัญต่อนิกายกระบี่สวรรค์เช่นไร เขา ย่อมรู ้ดีอยู่แก่ใจ ยิ่งไปกว่านั้นหลวนผิงที่เป็ นผู้รับผิดชอบการทดสอบ ครั้งนี้ร่วมกันกับเขา ก็ได้กลับไปก่อนแล้ว

 

นี่ก็หมายความว่า การที่ศิลายันต์แตกร ้าวเช่นนี้ ถือเป็ นความ รับผิดชอบของเขาแต่เพียงผู้เดียว

 

‘นี่มัน……นี่มัน……นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ เหตุใดศิลายันต์ถึง เกิดแตกร ้าวขึ้นได้ ? ’

 

ภายในใจของซ่งจืออวี่รู ้สึกกระวนกระวายเป็ นอย่างมาก ราวกับ จะร ้องไห้ออกมาเสียให้ได้

 

หลังจากใคร่ครวญอยู่สักพัก เขาก็มิกล้าปิดบังเรื่องนี้อีก ต้องนา เรื่องนี้ไปเรียนให้กับผู้อาวุโสของนิกายกระบี่สวรรค์ทราบในทันที เพราะเขามิสามารถรับผิดชอบเรื่องนี้ได้

 

มิเช่นนั้นเกรงว่าทั่วทั้งหลิงโจว คงจะมิมีที่ให้เขายืนได้อีกแล้ว

 

“การทดสอบแดนมายาเกิดปัญหา พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะ นาเรื่องนี้ไปเรียนผู้อาวุโสในนิกาย”

 

ซ่งจืออวี่เอ่ยขึ้น ก่อนจะสะบัดพัดหนึ่งครั้ง พร ้อมเก็บศิลายันต์ที่ เกิดรอยร ้าวไปด้วย

 

ทว่าระหว่างที่เขาเตรียมจะหมุนกายจากไปนั้น สายตาก็ได้ บังเอิญเหลือบไปเห็นเย่ฉางชิงที่กาลังซุบซิบอันใดบางอย่างอยู่กับชวี่ เหวินเซี่ย

 

ตอนนั้นเอง จู่ ๆ สมองของเขาก็นึกถึงคาเตือนของหลวนผิงก่อน หน้านี้ขึ้นมาได้

 

“ศิษย์น้องซ่ง ฟังที่ข้าเตือนเจ้าบ้างเถอะ ทางที่ดีอย่าได้ไปเป็ น ศัตรูกับคนผู้นี้จะดีกว่า”

 

“อีกอย่างข้ามีลางสังหรณ์ว่า หากตั้งตัวเป็ นศัตรูกับคนผู้นี้ขึ้นมา เจ้าอาจจะต้องแปดเปื้อนกับผลกรรม ที่เจ้ามิสามารถรับไหวก็เป็ นได้”

 

‘หรือการที่ศิลายันต์แตกร ้าวเช่นนี้ จะเกี่ยวข้องกับเจ้าเด็กนี่จริง ๆ ? ’

 

‘เป็ นไปมิได้ ! ’

 

‘มดปลวกเช่นนี้จะมีฝีมือสูงส่งเพียงนี้ได้เยี่ยงไรกัน ! ’

 

‘จริงสิ ! ’

 

‘ก่อนหน้านี้หลวนผิงเป็ นผู้ดูแลศิลายันต์มาโดยตลอด หรือว่า เขาจะเล่นลูกไม้แล้วโยนความผิดให้กับข้า ? ’

 

‘เป็ นไปได้ ! ’

 

‘คุณสมบัติของข้าเหนือกว่าเขา ในการประลองศิษย์ก่อนหน้านี้ เขาเองก็พ่ายแพ้ให้แก่ข้า อีกทั้งอาจารย์ยังบอกอีกว่า มีเพียงศิษย์ที่ แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้น จึงจะสามารถสืบทอดเคล็ดวิชาของเขาได้ ซึ่ง ในบรรดาศิษย์มากมาย ก็มีเพียงข้าเท่านั้นที่แข็งแกร่งกว่าเขา’

 

‘ดีจริง ๆ ! ’

 

‘คิดมิถึงว่าหลวนผิงที่ปกติจะทาตัวเย่อหยิ่งผู้นี้ แท้จริงแล้วจะมี แผนการที่แยบยลถึงเพียงนี้ ต่อให้ข้ากับเขาจะมาจากสานักเดียวกัน ก็หาได้คิดถึงมิตรภาพร่วมส านักไม่’

 

เมื่อคิดได้ดังนั้น แววตาของซ่งจืออวี่ก็มีประกายชั่วร ้ายพาดผ่าน ก่อนแสยะยิ้มออกมา จากนั้นก็เหาะขึ้นฟ้ ามุ่งหน้าไปทางส่วนลึกของ นิกายกระบี่สวรรค์ในทันที

 

… ท ว่าในเวลานี้บนเขากระบี่สวรรค์ที่อยู่ในส่วนลึกของนิกายกระบี่ สวรรค์

 

ตาหนักพันกระบี่ที่ปกติไร ้ซึ่งผู้คน บัดนี้กลับเต็มไปด้วยเหล่าผู้ อาวุโสของนิกายกระบี่สวรรค์ที่มารวมตัวกัน

 

พวกเขาแต่ละคนมีไอพลังที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขามเป็ นอย่าง มาก โดยเฉพาะดวงตาลุ่มลึกและสงบนิ่งเหล่านั้น มองแค่แวบเดียว ก็ อดมิได้ที่จะรู ้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

 

“ทุกท่าน ก่อนหน้านี้คงสัมผัสกันได้ใช่หรือไม่ ? ”

 

เหยาห้าวหยานที่มีรูปร่างค่อนข้างท้วม สวมอาภรณ์เป็ นชุดผ้า แพรลายกระบี่ และนั่งอยู่ด้านบนได้กวาดตามองทุกคนก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

ใช่แล้ว คนผู้นี้ก็คือประมุขของนิกายกระบี่สวรรค์ 1 ใน 4 ส านัก เซียนใหญ่แห่งหลิงโจวนั้นเอง

 

ทันทีที่สิ้นเสียงของเหยาห้าวหยาน

 

ชายชรารูปร่างผอมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ได้ลูบหนวดของตน พลาง เอ่ยว่า “โชคชะตาในครั้งนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของนิกายกระบี่ สวรรค์ของเรา ขณะเดียวกันก็เกี่ยวข้องกับความสาเร็จในภายภาค หน้าอีกด้วย พวกเราย่อมสัมผัสได้อยู่แล้ว”

 

“แต่ปัญหาก็คือ ! ”

 

ชายชราอีกท่านหนึ่ง ได้หลับตาลงพร ้อมเอ่ยขึ้นว่า “นิกายกระบี่ สวรรค์ของเราเป็ น 1 ใน 4 ส านักเซียนใหญ่แห่งหลิงโจว มีบรรพ จารย์หลายรุ่นได้ก้าวสู่แดนเทพบรรพกาลไปแล้วมากมาย และเกือบ ร ้อยปี มานี้นิกายกระบี่สวรรค์ของเรายังมีอัจฉริยะมากมาย จน เจริญรุ่งเรือง”

 

“ทว่าหลายปีมานี้ นอกจากโชคของเราจะมิได้รับการส่งเสริมแล้ว ยังหายไปเกินครึ่งอีกด้วย ช่างน่าแปลกใจจริง ๆ ! ”

 

เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็สบตากัน ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

 

มินานก็มีคนเอ่ยแนะนาว่า “ท่านประมุข เรื่องของโชคนี้สาคัญ ใหญ่หลวง จ าเป็ นจะต้องไปขอค าแนะน า จากเหล่าท่านบรรพจารย์ ได้แล้ว”

 

เหยาห้าวหยานขมวดคิ้วเล็กน้อย และอดมิได้ที่จะเผยสีหน้าลังเล ออกมา