เกิดใหม่เป็นสามีภรรยาชาวสวนผู้มั่งคั่งยุค 70 [宠婚蜜恋在八零] - ตอนที่ 283 เรื่องหมาๆ แมวๆ

ตอนที่ 283 เรื่องหมาๆ แมวๆ
ตอนที่ 283 เรื่องหมาๆ แมวๆ

แมวน้อยสองตัวคือลูกแมว ตัวหนึ่งเป็นตัวสีขาวดำ ส่วนอีกตัวเป็นลายเสือ พวกมันล้วนอ้วนกลมมีขนปุกปุย สามารถยกขึ้นมาได้สองตัวด้วยมือข้างหนึ่ง ตัวเล็กและน่ารักมากจริง ๆ!

เย่ฉูฉู่ยังคงประหลาดใจ ขณะที่ลูกลิงเอื้อมอุ้งมือเล็ก ๆ ของมันออกไปเพื่อยกลูกแมวขึ้นมาแล้ว เย่ฉูฉู่จึงรีบเข้าไปรับไว้

“ไฉไฉ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวลูกแมวจะเจ็บ” เย่ฉูฉู่รีบบอกลูกลิง ก่อนจะนำลูกแมวไปวางไว้บนเตียง

ลูกลิงเรียนรู้และทำตาม อุ้งมือทั้งสองข้างของมันประคองแมวอีกตัวขึ้นไปวางบนเตียง

“ไฉไฉฉลาดจริง ๆ เลย!” เย่ฉูฉู่กล่าวชื่นชม

เสี่ยวไป๋หยางที่นั่งอยู่บนเตียงเห็นลูกแมวทั้งสองตัวก็รู้สึกประหลาดใจมาก เขายกนิ้วมือชี้พร้อมกับส่งเสียงร้อง ‘แอ้ ๆๆ’

ลูกแมวทั้งสองตัวต่างรู้สึกหวาดกลัว จึงเดินเข้าไปซ่อนตัวข้างใต้กองผ้าห่มที่อยู่ข้าง ๆ

“ไม่ดูกล่องนี้หน่อยเหรอ?” จ้าวเหวินเทาพูดเตือน

เย่ฉูฉู่หันมายิ้ม “ไม่ต้องดูฉันก็รู้แล้วค่ะว่าคืออะไร! ต้องเป็นลูกหมาแน่นอน!”

“ภรรยาผมฉลาดจัง!” จ้าวเหวินเทาหัวเราะหึๆ เขาก้มตัวและเปิดกล่องกระดาษอีกใบ ด้านในนั้นมีลูกสุนัขสีดำร่างกายดูแข็งแรงสองตัว

เย่ฉูฉู่อุ้มลูกสุนัขออกมาและวางลงบนเตียงเช่นกัน เธอลูบหัวเล็ก ๆ ของพวกมัน ลูกหมาไม่ได้รู้สึกแปลกที่แม้แต่น้อย มันส่ายหางเล็ก ๆ ท่าทางดูมีความสุขมาก

“นี่ไม่ใช่ลูกผสมหมาป่าใช่ไหม?” เย่ฉูฉู่มองซ้ายมองขวาก็รู้สึกว่าไม่คล้ายกับสุนัขลูกผสมสุนัขป่า

จ้าวเหวินเทาเดินเข้ามาลูบหัวเล็ก ๆ ของลูกหมา “ไม่ใช่ มันคือหมาบ้านนี่แหละ เป็นพี่น้องกัน เจ้าของแม่พวกมันบอกผมว่าหมาบ้านนี่แหละดี ปกป้องเจ้านาย ดุ และที่สำคัญก็คือเลี้ยงง่ายด้วย แค่ให้อาหารมันกินนิดหน่อยก็ได้แล้ว หมาแพง ๆ พวกนั้นเลี้ยงดูยากเกินไป แถมยังต้องให้กินเนื้อและอาหารสุนัขโดยเฉพาะอีก ผมคิดดูแล้วก็ว่าจริง ในหมู่บ้านเราก็เลี้ยงหมาบ้านกันทั้งนั้น มันก็ดูแลบ้านได้เหมือนกัน! เขาเองก็มีลูกหมาสองตัวนี้พอดี ผมก็เลยพากลับมา เพิ่งจะหัดกินเลย ทำโจ๊กกับซุปผักนิดหน่อยก็พอแล้ว”

ในชนบทเลี้ยงสุนัขแบบง่าย ๆ ใส่ผักและข้าวที่เหลือลงไปก็ให้กินได้แล้ว

เย่ฉูฉู่มองดูดวงตาแวววาวด้วยหยาดน้ำของลูกสุนัขทั้งสองตัวแล้วก็รู้สึกชอบมาก “เรื่องนี้คุณไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ จะสร้างบ้านให้มันหรือเปล่า หรือว่าจะให้นอนในบ้าน?”

จ้าวเหวินเทายิ้ม “ปล่อยไว้ในบ้าน? ถ้าคุณไม่กลัวพวกมันจะขี้เยี่ยวใส่พื้นก็ให้อยู่ได้”

“งั้นอย่าเลย” เย่ฉูฉู่ครุ่นคิดดูแล้วก็ปล่อยสุนัขไว้ด้านนอกบ้าน และสร้างบ้านดี ๆ ให้พวกมันดีกว่า

เสี่ยวไป๋หยางเห็นแม่ของเขารักลูกสุนัข เขาก็พยายามอย่างหนักเพื่อมาทางนี้ แต่น่าเสียดายที่ต่อให้ใช้พลังจากการดื่มนมก็ยังมีไม่มากพอ จึงร้องไห้ออกมาด้วยความโมโห

“เจ้าลูกชาย ไม่ร้องนะไม่ร้อง!” จ้าวเหวินเทารีบเข้ามาอุ้มลูก “มา ๆ เดี๋ยวพ่ออุ้มไปดูลูกหมานะ” เขาอุ้มลูกมาหยุดตรงหน้าลูกสุนัข เสี่ยวไป๋หยางก็หยุดร้องทันที

“แอ้ ๆๆ!” เสี่ยวไป๋หยางใช้มือจับหางลูกสุนัขไม่ยอมปล่อย ปากก็เอาแต่ร้อง ‘แอ้ ๆๆ’

เย่ฉูฉู่รีบจับมือลูกออกไป “เสี่ยวไป๋หยาง ทำแบบนี้ไม่ได้นะลูก ทำแบบนี้บ๊อก ๆ จะเจ็บนะ จริงสิ พวกมันชื่ออะไรเหรอ?”

“หลายไฉ ฟาไฉ!” จ้าวเหวินเทาอ้าปากพูด

เย่ฉูฉู่หมดคำพูด “แล้วลูกแมวชื่ออะไร?”

“จินเป่า หยวนเป่า!”

“พรืด!”

เลี้ยงลิงตั้งชื่อไฉไฉ เลี้ยงสุนัขสองตัวตั้งชื่อว่าหลายไฉกับฟาไฉ เลี้ยงแมวก็ตั้งชื่อจินเป่ากับหยวนเป่าอีก คนที่ไม่รู้คงคิดว่าบ้านนี้ตกลงไปอยู่ในถังเงินแล้ว!

“ไร้รสนิยมเกินไปแล้ว! พวกมันเป็นหมาสีดำ แถมยังเป็นพี่น้องกันด้วย ชื่อต้าเฮยกับเสี่ยวเฮยก็แล้วกัน ส่วนลูกแมวสองตัวนั้น ตัวที่สีขาวดำชื่อเสี่ยวไป๋ ส่วนตัวที่เป็นลายเสือชื่อว่าเสี่ยวหลีแล้วกันนะ” เย่ฉูฉู่ครุ่นคิดพลางกล่าว

“ได้ ชื่อที่ภรรยาตั้งเพราะกว่าที่ฉันตั้งอีก!” จ้าวเหวินเทาหัวเราะคิกคัก

“แหงสิ ดีกว่าฟาไฉหลายไฉของคุณอีก!” เย่ฉูฉู่รับลูกมาอุ้ม “คุณไปทำบ้านให้พวกมันเถอะ เดี๋ยวก็มืดแล้ว”

“ได้เลย!”

จ้าวเหวินเทาถลกแขนเสื้อขึ้น เขายกพวกมันขึ้นมาข้างละตัว จากนั้นก็พาต้าเฮยและเสี่ยวเฮยออกไป

เสี่ยวไป๋หยางไม่ยอม เขายื่นแขนออกไปทำท่าจะออกไปด้วย เย่ฉูฉู่จึงกล่าวเคล้ารอยยิ้มว่า “เสี่ยวไป๋หยาง มานี่เร็ว พวกเรามาดูเมี๊ยว ๆ กันนะ! เสี่ยวไป๋ เสี่ยวหลี ออกมาเร็ว!”

สายตาของเสี่ยวไป๋หยางถูกดึงดูดไปทางนั้นแล้ว

เย่ฉูฉู่เปิดผ้าห่มที่กองอยู่ออกมา ก็เห็นก้นเล็ก ๆ ของลูกแมวทั้งสองตัวพอดี เสี่ยวไป๋หยางรู้สึกตื่นเต้น จึงยื่นมือออกไปเพื่อจะคว้าหางของลูกแมว เย่ฉูฉู่จึงห้ามไว้ “เสี่ยวไป๋หยาง พวกเราดูได้อย่างเดียวแต่ห้ามจับนะลูก มา เสี่ยวไป๋ มาดูเสี่ยวไป๋หยางของพวกเราสิ เสี่ยวหลี เสี่ยวไป๋หยางอยากเล่นกับเธอด้วยนะ มาเร็ว พวกเรามาเล่นกันเถอะ”

ผลลัพธ์ที่ได้ลูกแมวทั้งสองตัวก็ไม่ได้สนใจ ยังคงยกก้นเล็ก ๆ มุดเข้าไปด้านในต่อ เย่ฉูฉู่เห็นก็ขำมาก

ทางฝั่งจ้าวเหวินเทาเมื่อออกมาจากบ้านก็ปล่อยต้าเฮยและเสี่ยวเฮยลง ต้าเฮยและเสี่ยวเฮยสะบัดขน จากนั้นก็กางขาสั้น ๆ เล็ก ๆ ของพวกมันออกดมทางซ้ายทางขวาด้วยความสงสัย ทั้งยังเตี้ยวดอกไม้สองสามดอกด้วยท่าทางมีความสุขมาก

“พวกแกสองตัวก็เป็นพวกไม่คิดอะไรมากสินะ!” จ้าวเหวินเทาด่าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงไปหาอิฐเพื่อมาสร้างบ้านให้พวกมัน

จ้าวเหวินเทาเลือกสร้างบ้านตรงมุมตะวันตกเฉียงใต้ของลาน ตรงนี้อยู่ใกล้กับประตูใหญ่ ถ้ามีคนมาก็จะรู้ได้ในทันที

อิฐเป็นส่วนที่เหลือจากการสร้างบ้าน ทุกที่ในชนบทก็เป็นแบบนี้ เพียงไม่นานเขาก็ก่อกองโคลนขึ้นมา สร้างเป็นคอกสุนัข

ในเมื่อมีสุนัขสองตัว เขาจึงคิดไว้ว่าจะสร้างคอกขึ้นมาสองคอก ขนาดของมันยึดตามร่างกายของแม่พวกมัน ถึงอย่างไรลูกสุนัขก็ต้องเติบโต

“เหวินเทาอยู่บ้านไหม?” มีเสียงคนเรียกที่ด้านนอกประตูใหญ่

จ้าวเหวินเทายังไม่ได้ส่งเสียงอะไร ต้าเฮยกับเสี่ยวเฮยก็วิ่งออกไปแล้ว ทั้งยังส่งเสียงขู่เตือนด้วยเสียงไร้เดียงสา

“โห เจ้าตัวเล็กนี่ใช้ได้เลยแฮะ ตัวแค่นี้ก็รู้เรื่องแล้ว!” จ้าวเหวินเทาพอใจมาก เขายังคงทำงานต่อไปโดยไม่ได้ลุกขึ้น ปากก็พูดไปว่า “เข้ามาสิ พวกมันยังกัดไม่เป็น! ต้าเฮยเสี่ยวเฮย กลับมา อย่ากัดนะ!”

ต้าเฮยกับเสี่ยวเฮยจึงเดินต้อย ๆ กลับมา จากนั้นก็ยืนล้อมจ้าวเหวินเทาด้วยท่าทางราวกับรอรับความดีความชอบ

“เยี่ยมมาก คืนนี้จะให้พวกแกได้กินของอร่อย ๆ นะ!” จ้าวเหวินเทาพูดกับต้าเฮยและเสี่ยวเฮย

หางของต้าเฮยและเสี่ยวเฮยแกว่งไปมาราวกับกงล้อไฟ

“เหวินเทา…อ้าว นายอยู่บ้านเหรอ!”

จ้าวเหวินเทาหันไปมองก็พบว่าเป็นจ้าวเหวินอู่

“อ้าว ลมอะไรหอบนายมาเนี่ย!” จ้าวเหวินเทากล่าวเคล้ารอยยิ้ม “นี่ก็สักพักแล้วนะที่ไม่เห็นนายเลย!”

จ้าวเหวินอู่เดินเข้ามา เขาหยิบอิฐก้อนหนึ่งมาวางไว้แล้วนั่งลงบนนั้น “นี่นายกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

“สร้างคอกให้พวกมัน ช่วงนี้นายทำอะไรอยู่ล่ะ?”

จ้าวเหวินอู่หยิบกล่องบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็หยิบออกมาให้จ้าวเหวินเทาหนึ่งมวน จ้าวเหวินเทาส่ายหน้า “ฉันไม่สูบ นายสูบเถอะ”

จ้าวเหวินอู่ก็ไม่ได้บังคับเขา จึงจุดบุหรี่ให้ตัวเองหนึ่งมวน หลังจากสูบเข้าไปหนึ่งคำก็พูดว่า”เฮ้อ อย่าพูดถึงเลย ปีที่แล้วฉันขุดสุสานไปเยอะมาก ทำให้ฉันได้เงินมานิดหน่อย ฤดูใบไม้ผลิปีนี้ก็ออกไปต่างที่กับคนอื่น ๆ เพราะอยากรวย”

“แล้วตอนนี้นายรวยหรือยังล่ะ?” จ้าวเหวินเทากวาดตามองเขา

จ้าวเหวินอู่สวมใส่เสื้อผ้าดีใช้ได้ แต่ใบหน้าของเขากลับไม่ได้เหมือนกับคนร่ำรวยเลย

จ้าวเหวินอู่ยิ้มอย่างขมขื่น “จะรวยง่ายขนาดนั้นได้ไง ครั้งนี้ลงทุนมากเกินไปแล้ว ไปมาสิบครั้งแต่กลับมามือเปล่าถึงเก้าครั้งเลย ถ้าไม่ใช่เพราะมองข้ามไปก็มีคนมานำร่องไปก่อนแล้ว เฮ้อ ท้ายที่สุดก็เหนื่อยเปล่า”

“ไม่เป็นไรหรอก คนหนุ่ม ๆ ออกไปเปิดหูเปิดตาหน่อยก็ดีนะ ถึงยังไงที่ดินในบ้านลุงกับป้าก็ช่วยนายปลูกอยู่ ภรรยาของนายก็ช่วยเก็บกวาดให้ ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย”

“ก็เป็นเพราะแบบนี้แหละถึงได้กล้าออกไป แต่พอออกไปทั้งปีแต่กลับไม่ได้เงินกลับมาก็พูดไม่ออกเหมือนกัน”

“นี่ยังไม่ถึงปีเลยไม่ใช่เหรอ?” จ้าวเหวินเทายิ้ม “นายจะรีบร้อนเพื่อ?”

จ้าวเหวินอู่ถอนหายใจอีกครั้งและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เมื่อไม่กี่วันก่อนมีจับพวกเล่นพนัน พวกมันวิ่งไปที่ฟาร์มกระต่ายนายเหรอ?”

“มีฆาตกรวิ่งมาที่บ้านพวกฉันด้วย!” จ้าวเหวินเทาพูดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เขาจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังหนึ่งรอบ “ไม่งั้นฉันจะเลี้ยงหมาไว้สองตัวทำไมล่ะ!”

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ต่อไปในบ้านต้องครึกครื้นแน่ค่ะ มีสมาชิกใหม่มาตั้ง 4 ตัว

ไหหม่า(海馬)