เกิดใหม่เป็นสามีภรรยาชาวสวนผู้มั่งคั่งยุค 70 [宠婚蜜恋在八零] - ตอนที่ 300 หึงแล้ว

ตอนที่ 300 หึงแล้ว
ตอนที่ 300 หึงแล้ว

“พี่จ้าว ผมเรียกพี่แบบนี้ได้ไหม? พี่พูดแบบนี้จะให้ผมทำอะไรผมจะทำทุกอย่างเลย!”

จ้าวเหวินเทายิ้ม “นายชื่อหม่ากว๋อเหว่ยสินะ? ฉันจะเรียกนายว่าเสี่ยวหม่าแล้วกัน ได้ใช่ไหม?”

“ได้เลย พี่จ้าวอยากเรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ!” เสี่ยวหม่าเป็นคนมีจิตใจบริสุทธิ์ แค่ให้ความห่วงใยนิดหน่อยก็ตื่นเต้นแทบแย่แล้ว

จ้าวเหวินเทาคุยกับเขาด้วยรอยยิ้ม เพื่อทำความรู้จักกันและกัน

เย่ฉูฉู่กำลังนั่งกล่อมลูกอยู่ข้าง ๆ เธอสำรวจมองเสี่ยวหม่าเป็นครั้งคราว จู่ ๆ ในหัวก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา หากออกแบบเสื้อผ้าผู้ชายโดยยึดตามแบบคนคนนี้ นั่นคงไม่เลวเลย!

ยิ่งเธอคิดก็ยิ่งคิดว่าสามารถทำได้ จึงหยิบกระดาษและดินสอขึ้นมาวาดรูป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตลอดหลายปีมานี้เสี่ยวหม่าไม่ได้คุยกับคนอื่นหรือเป็นเพราะอะไร เขาถึงพูดไม่หยุด กลายเป็นพูดจาไปเรื่อย พูดเสียจนจ้าวเหวินเทาแอบรับมือไม่ไหว หมอนี่ช่างคุยกว่าเขาเสียอีก!

พูดคุยกันจนถึงสี่ทุ่มกว่า แม่หม้ายหม่าก็มาหา การพูดคุยจึงสิ้นสุดลง โชคดีที่ตอนนี้มีไฟฟ้าแล้ว ไม่เช่นนั้นคงมืดตึดตื๋อ ทำอะไรก็ไม่สะดวก

“นี่พี่ พี่จ้าวนี่ดีจริง ๆ เลย ทำไมพี่ไม่แนะนำให้รู้จักตั้งแต่แรกเนี่ย!” ระหว่างทางที่เดินกลับเสี่ยวหม่าก็ระบายอารมณ์กับแม่หม้ายหม่า “นี่ถ้าผมได้เจอพี่จ้าวเร็วกว่านี้ ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก!”

แม่หม้ายหม่าเห็นท่าทางตื่นเต้นของน้องชาย ก็รู้สึกสงสัยมาก “เขาบอกหรือยังว่าจะให้นายไปทำอะไร?”

“ยัง!”

“ยังไม่บอกแล้วนายจะตื่นเต้นเพื่อ ฉันจะบอกอะไรให้นะ งานที่ฟาร์มกระต่ายไม่ใช่ง่าย ๆ นายก็อย่าทำตัวเหมือนอยู่บ้าน ตอนเช้าไม่ยอมตื่น ตอนค่ำไม่ยอมนอน…”

แม่หม้ายหม่าเตรียมตัวร่ายยาว เสี่ยวหม่าก็พูดแทรกอย่างเหลืออด “พอแล้ว ผมรู้แล้ว บอกพี่ไปพี่ก็ไม่เข้าใจหรอก!” ระหว่างที่พูดก็สาวเท้ายาว ๆ เดินนำไปด้านหน้า

แม่หม้ายหม่าโกรธมาก “ไอ้เด็กฟุ่มเฟือย ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันต้องยอมแลกไข่ไก่ไปไม่น้อยกว่าเขาจะยอมตอบตกลง ถ้านายไม่ยอมตั้งใจทำงานให้ดี ๆ ฉันจัดการนายแน่!”

“แม่เจ้า บ่นจนผมจะตายอยู่แล้ว!”

จ้าวเหวินเทาในตอนนี้กำลังยืดแขนบิดขี้เกียจ ไม่เพียงแค่บ่นเขาจะตาย แต่ก็ทำให้เขานั่งจนปวดเอวเหมือนกัน

เสี่ยวไป๋หยางตื่นและนอนค่อนข้างเป็นเวลา เขากำลังนอนอ้าแขนอ้าขาหลับสบายอยู่บนเตียงเตา จ้าวเหวินเทาหันไปมองภรรยา ก็พบว่าเธอกำลังขีด ๆ เขียน ๆ อย่างรวดเร็วอยู่ด้านหน้าโต๊ะ เขากะพริบตาปริบ ๆ ภรรยากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?

เมื่อสักครู่ตอนที่แม่หม้ายหม่ามาเรียกเสี่ยวหม่า เย่ฉูฉู่ก็เอาผ้ามาปิดแบบร่างของตัวเองไว้ หลังจากทั้งสองคนกลับไปแล้ว เธอก็กลับมานั่งอยู่ที่นี่

“ภรรยาจ๋า คุณทำอะไรอยู่ครับ?” จ้าวเหวินเทาเดินเข้ามาดู ก็ถึงกับตกใจในทันที

ภรรยาของเขากำลังวาดภาพหนุ่มหล่อ!

บนโต๊ะมีกระดาษวางอยู่หลายสิบแผ่น บนนั้นมีหนุ่มหล่อหลากหลายรูปแบบ มีทั้งที่ใส่ด้วยเครื่องแต่งกายโบราณ และแบบที่ไม่ใช่เครื่องแต่งกายโบราณทั้งหมด มีทั้งนั่ง ยืน หันข้าง ก้มหน้า ยิ้ม เรียกว่ามีแบบ 360 องศาเลยทีเดียว ไม่ขาดแม้แต่มุมเดียว

แม้จะเป็นการร่างภาพอย่างรวดเร็ว แต่ก็มีบางจุดที่ลงสีแล้ว มีรายละเอียดจำนวนมากที่วาดไว้แบบเฉพาะเจาะจง ดังนั้นจึงเกิดผลกระทบอย่างมาก

เพียงแต่ หนุ่มหล่อคนนี้คล้ายเสี่ยวหม่าเลย!

จ้าวเหวินเทาเพิ่งสังเกตรูปร่างหน้าตาที่ภรรยาวาด เขาก็เริ่มไม่สบายใจขึ้นมา เขามองภรรยาที่กำลังลงสีคนในภาพอย่างจริงจังอีกครั้ง พูดให้ถูกก็คือลงสีบนเสื้อผ้า

ตอนที่จรดดินสอวาดส่วนสุดท้ายเสร็จ เย่ฉูฉู่ก็ถอนหายใจออกมาและวางดินสอลง “ในที่สุดก็เสร็จสักที!”

“ภรรยา นี่คุณทำอะไรเนี่ย?” จ้าวเหวินเทาดึงเก้าอี้ไม้ตัวเล็กมานั่งข้าง ๆ ภรรยาพร้อมกับเอ่ยถาม

เย่ฉูฉู่หน้าแดงเล็กน้อยเพราะเกิดแรงบันดาลใจ “เหวินเทา ดูสิ ชุดนี้เป็นยังไงบ้าง?”

จ้าวเหวินเทาคิดว่าดูดีมาก แน่นอนว่าใส่ในชนบทไม่ได้แน่ ๆ

“สีแดงนี้เหมาะกับใส่ช่วงแต่งงานมากเลยนะ สีฟ้าอันนี้ อืม…” เขาลากเสียงอืมอยู่นานแต่ไม่รู้ว่าเหมาะกับอะไร

ผู้ชายที่น่าสงสาร รู้จักแต่ค้าขาย แท้จริงแล้วเขาไม่ได้รู้ทุกอย่างหรอก เย่ฉูฉู่มองสามีด้วยความเห็นอกเห็นใจ “นี่เป็นชุดลำลอง ผู้ชายในยุคสมัยโบราณใส่ตอนอยู่บ้าน ยึดตามที่พี่สะใภ้สามบอก มันก็คือชุดอยู่บ้าน”

“ผมเข้าใจชุดอยู่บ้านนะ” จ้าวเหวินเทาบุ้ยปาก “คนในเมืองนี่ช่างแต่งตัวกันนะ อยู่ในบ้านก็ยังมีชุดหนึ่งชุด ออกนอกบ้านใส่อีกชุด ไม่กลัวยุ่งยากเลย ผมว่าคงกินอิ่มจนจุกแหละ นี่ถ้าหิว…ภรรยา คุณอย่ามองผมแบบนี้สิ ผมเข้าใจ ขอแค่คนในเมืองกินอิ่มจนจุก พวกเราถึงหาเงินได้ไง!”

“นั่นคือพระเจ้าของคุณเลยนะ คุณนี่ไม่เคารพพระเจ้าเลย!” เย่ฉูฉู่กลอกตาใส่เขา

“ชิ ยังจะเป็นพระเจ้าอีก พี่สะใภ้สามเป็นคนช่างปรับมากเลยนะ ทำไมพี่สะใภ้ไม่บอกว่าเป็นเทพเซียนไปเลยล่ะ? พระเจ้าเป็นของต่างประเทศไม่ใช่เหรอ ก็ได้ ๆ ผมไม่พูดแล้ว ภรรยาคุณวาดเถอะ แม้ว่าผมจะใส่ไม่ได้ แต่ก็ดูดีมาก นี่คือเรื่องจริงนะ แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมคุณถึงวาดภาพเสี่ยวหม่าเนี่ย”

ถ้าวาดก็ต้องวาดรูปเขาสิถึงจะถูก เขาเองก็หล่อมากเหมือนกัน! จ้าวเหวินเทาคิดอย่างไม่ถ่อมตนเลยสักนิด

เย่ฉูฉู่มองแบบร่างเหล่านี้ “นี่เป็นแรงบันดาลใจที่ฉันได้มาจากเขา ฉันก็ต้องวาดเขาสิ รอให้ฉันปรับแก้อีกหน่อย ฉันจะส่งไปให้พี่สะใภ้สามดู ฉันว่าพี่สะใภ้ต้องพอใจแน่นอน”

“พี่สะใภ้สามขายเสื้อผ้าผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? นี่คุณกำลังวาดเสื้อผ้าผู้ชายนะ”

“ผู้ชายก็ต้องใส่เสื้อผ้านะ อีกอย่างผู้ชายก็มีเงินมากกว่าด้วย!” เย่ฉูฉู่กล่าว

จ้าวเหวินเทาอยากบอกมากว่าผู้ชายไม่เสียเงินจำนวนมากขนาดนั้นเพื่อซื้อเสื้อผ้าหรอก ได้กินได้ดื่มสักหน่อย แม้กระทั่งเล่นพนันก็ยังทำใจจ่ายได้ ส่วนเสื้อผ้าก็แค่ใส่แบบขอไปที อย่างน้อย ๆ ผู้ชายที่เขาเจอก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น ไม่ได้พิถีพิถันเรื่องการแต่งกาย

ขายเสื้อผ้าผู้ชาย สิ่งนี้ทำให้เขาสงสัยมาก

เย่ฉูฉู่มองออก เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มตาหยีว่า “คุณไม่เชื่อว่าจะขายออกสินะ? งั้นพวกเรามาพนันกันสิ?”

“ไม่พนันหรอก!” จ้าวเหวินเทารีบส่ายหน้าทันที

เย่ฉูฉู่กล่าวเคล้ารอยยิ้ม “ทำไมไม่พนันล่ะ คุณไม่กล้าเหรอ?”

จ้าวเหวินเทาหัวเราะหึๆ “ภรรยา แล้วทำไมคุณไม่พนันกับผมล่ะ คุณเองก็ไม่กล้าสินะ?”

เย่ฉูฉู่ยื่นมือออกไปผลักหน้าเขา “เกลียดจริง ๆ เลย! ก็เห็น ๆ อยู่ว่าคุณนั่นแหละที่ไม่กล้า!”

“ฮ่า ๆ ภรรยา คุณเองก็ไม่กล้าเหมือนกัน…ก็ได้ ๆ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่กล้าเอง ผมไม่กล้า! ภรรยาสุดยอดขนาดนี้ ถ้าผมพนันก็ต้องแพ้อยู่แล้ว!”

ทั้งสองคนพูดคุยด้วยรอยยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง เย่ฉูฉู่ก็ถามว่า “คุณจะให้เสี่ยวหม่าไปทำอะไรเหรอ? ฉันว่าท่าทางของเขาไม่เหมือนกับคนทำงานเลยนะ”

“ก็นั่นน่ะสิ ผมก็พอจะฟังออกจากการพูดคุย เจ้าเด็กคนนี้ให้ไปดูแลกระต่ายคงได้วุ่นวายแน่!” จ้าวเหวินเทาเอนตัวนอนบนเตียงพลางถอนหายใจ “ผมยังไม่ได้ตัดสินใจเลย”

“ฉันว่าเขาเหมาะกับการเป็นนายแบบนะ” เย่ฉูฉู่เอนตัวนอนขณะกล่าว

“อะไรนะ นายแบบ?” จ้าวเหวินเทากล่าว “พอเหอะ เขาเป็นนายแบบได้ผมก็เป็นได้!”

เย่ฉูฉู่ยิ้ม “คุณเป็นไม่ได้หรอก นายแบบไม่ใช่แค่หน้าตาดีก็เป็นได้ คุณดูนายแบบนิตยสารสิมีใครบ้างที่ไม่มีออร่าเป็นของตัวเอง?”

“เสี่ยวหม่ามีออร่า? ทำไมผมถึงมองไม่ออกเลย? ผมไม่มีออร่าเหรอ? มีแต่คนบอกว่าผมมีออร่าความเป็นเถ้าแก่ใหญ่นะ!” จ้าวเหวินเทาพูดยกยอตัวเอง

“ใช่สิ ดังนั้นฉันถึงบอกไงว่าคุณไม่มีออร่านายแบบ” เย่ฉูฉู่พูดอย่างไม่เกรงใจ

จ้าวเหวินเทาน้อยใจมาก “ภรรยา นี่ผมแอบหึงแล้วนะ คุณมองเขาในแง่ดีขนาดนี้!”

เย่ฉูฉู่หมดคำพูด “คุณคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย!”

“ไม่ได้ คุณห้ามชมเขามากไปกว่านี้แล้วนะ ถ้าคุณชมมากกว่านี้ผมคงรับไม่ไหว” จ้าวเหวินเทากอดภรรยาและถูไปมาราวกับเด็กน้อย “พรุ่งนี้ผมจะบอกให้เขาไปดูแลกระต่าย ดูแลให้กลายเป็นน้องดำเลย ดูสิว่าคุณยังจะชมเขาอีกไหม!”

เผชิญหน้ากับความแง่งอนของสามี ทำให้เย่ฉูฉู่ถึงกับร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ติดต่อพี่สะใภ้สามให้ส่งตัวเสี่ยวหม่าไปแคสเป็นนายแบบเลยค่ะ ไม่งั้นจะมีเด็กขี้งอนคอยกวนใจไม่หยุด

ไหหม่า(海馬)