เกิดใหม่เป็นสาวน้อยชนบท [特工狂妃：农妇山权有点田 - ตอนที่ 167 พบกับปัญหาอีกแล้ว

ท่าทางของซูหวานหว่านนั้นค่อนข้างนิ่งสงบ หญิงสาวหยิบหน้ากากขึ้นมาใส่และหัวเราะออกมาเบา ๆ “ข้าไม่คิดเลยว่าพวกเจ้าทั้งสองจะเป็นพี่น้องกัน ในเมื่อพวกเจ้ากระทำอะไรที่ไม่ดีต่อร้านอาหารเจวียเซ่อนี้ล่ะก็ ข้าจะจัดการกับพวกเจ้าทั้งสองคนเอง!”

เหล่าอันธพาลสองคนหัวเราะออกมาทันที “จะคิดบัญชีกับพวกเราอย่างงั้นหรือ? เจ้าไม่โม้เกินไปหน่อยรึ!”

ซูหวานหวานกระโดดขึ้น จากนั้นก็แตะไปที่คนน้องก่อนด้วยแรงทั้งหมดที่นางมี ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ส่วนชายอีกคนที่เห็นแบบนั้นก็พูดออกมาอย่างโหดร้าย “ช่างไร้ประโยชน์จริง ๆ!”

พูดจบเขาก็พุ่งตัวเข้ามา ซูหวานหว่านขยับมือเล็กน้อย จากนั้นเข็มสีเงินก็พุ่งออกไปจากข้อมือของนาง ฝังเข้าบริเวณจุดที่ทำให้ร่างกายของเขาเป็นอัมพาตชั่วขณะ ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้ ชายคนนั้นจ้องไปที่ซูหวานหว่านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “เจ้า…เจ้าทำอะไรกับร่างกายของข้า!”

ซูหวานหว่านไม่ได้สนใจอะไรเขาทำเพียงเดินเข้าไปด้านใน ฉีเฉิงเฟิงดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก เขาเดินไปใกล้ ๆ ซูหวานหว่าน กระซิบที่ข้างหูของนางแผ่วเบา จากนั้นก็แยกตัวไป หญิงสาวจึงพาเฉียนฟู่เข้าไปหาผู้ดูแลหลิวที่ห้อง

ถึงแม้ว่าซูหวานหว่านจะสวมหน้ากากเอาไว้และมีท่าทางเย็นชา แต่เขาจำดวงตาคู่นั้นได้ จึงรีบพูดออกมาทันทีว่า “แม่นางซู ข้าได้ข่าวมาว่า…”

ซูหวานหว่านขมวดคิ้วและส่งสัญญาณให้เขาหยุดพูด ผู้ดูแลหลิวปิดปากเงียบสนิทโดยทันที หญิงสาวชี้ไปที่เฉียนฟู่แล้วพูดบอกว่า “เฉียนฟู่ นี่คือผู้ดูแลหลิว เขาเป็นเหมือนพี่ชายคนสนิทของข้า เขาปฏิบัติต่อข้าอย่างดี เขาถือได้ว่าเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของข้าเลยก็ว่าได้ หากต่อไปเจ้าจะขายปลาหรือหอยลายก็ให้มาขายที่ร้านนี้ได้เลย”

“ได้อย่างงั้นหรือ?” เฉียนฟู่รู้สึกตื่นเต้นและถามออกมาด้วยความสงสัย ..การที่ความสุขมาถึงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ทำเอาเขาไม่อยากเชื่อเลยว่ามันคือเรื่องจริง!

“แน่นอนอยู่แล้ว” พูดจบผู้ดูแลหลิวก็สั่งให้เฉียนฟู่ออกไปรอข้างนอกก่อน หลังจากปิดประตูเขาก็แทบจะพุ่งเข้าไปกอดซูหวานหว่านด้วยความดีใจ “แม่นางซู…ข้า…”

พูดจบน้ำตาก็ซึมออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเพิ่งไปเฉลิมฉลองงานแต่งของนางเมื่อไม่กี่วันก่อน ใครจะไปรู้ว่าหลังจากกลับมา เขาจะได้ยินมาว่าซูหวานหว่านถูกถ่วงน้ำอยู่ในกรงหมู แล้วก็เรื่องที่ซูเสี่ยวเหยียนที่หายตัวไปได้กลับมาแล้ว! และนักบวชก็ใช้เหตุผลนี้มาแอบอ้างทำให้พวกชาวบ้านเชื่อกัน!

“ไม่ต้องเศร้าใจไป มันคือชีวิต” ซูหวานหว่านยิ้มออกมาหากแต่สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความเศร้าเล็กน้อย จากนั้นนางก็ตำหนิผู้ดูแลหลิวทันทีที่ไม่ได้ดูแลร้านให้ดีในสองสามวันที่ผ่านมา ทำให้คนพวกหอการค้ามีโอกาสใช้ประโยชน์นี้ได้

ผู้ดูแลหลิวรีบเอ่ยขอโทษทันทีเมื่อได้ยินแบบนี้ จากนั้นก็ขอตัวออกไปดูและไปพูดคุยตกลงเกี่ยวกับราคาปลา

ซูหวานหว่านจัดการปิดประตูลงและถอดจิตวิญญาณของตัวเองเข้าไปในมิติฟาร์มเพื่อเข้าไปทำหน้ากากสำหรับผู้ชาย นางปั้นมันจากหน้าตาของชายคนนั้นจนไม่มีข้อบกพร่อง ทำให้เหมือนจริงมากที่สุด!

ใช้เวลาไปไม่ถึงหนึ่งเค่อ หน้ากากปั้นของซูหวานหว่านก็กลายเป็นชายหนุ่มรูปงาม นางเพิ่มจิตวิญญาณที่กล้าหาญ แต่งเติมริมฝีปากบางอีกเล็กน้อย มันเป็นหน้ากากที่วิเศษมาก สามารถแปลงกลายเป็นชายหนุ่มคนนั้นได้เลยเมื่อสวมใส่มัน!

ซูหวานหว่านลุกขึ้นยืนและพูดพึมพำว่า “ข้าเคยได้ยินท่านอาจารย์บอกมาว่าเจ้านั่นเป็นคนหลงตัวเอง และมักซ่อนรูปเหมือนเอาไว้ในห้อง ในที่สุดรูปเจ้าที่ไร้ค่าก็มีประโยชน์”

ภาพนี้เป็นภาพลูกศิษย์ที่รักของฮวงเหล่า!

ซูหวานหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้า และหยิบหน้ากากสีเงินครึ่งหนึ่งออกมาปิดหน้าข้างซ้ายของนางอีกครั้ง และทันใดนั้นนางก็กลายเป็นชายหนุ่มที่รวบรวมทั้งความชั่วร้าย เสน่ห์ และความเยือกเย็นเอาไว้ในร่างนี้ ซูหวานหว่านได้เขียนจดหมายเอาไว้บนโต๊ะเพื่ออธิบายให้ผู้ดูแลหลิวช่วยจัดการเรื่องของเฉียนฟู่ นางกำลังจะไปที่บ้านของฮวงเหล่า แต่นางก็ได้ยินเสียงคนพูดจาแย่ ๆ ใส่ร้ายร้านอาหารเจวียเซ่อเสียก่อน

“ร้านอาหารเจวียเซ่อใช้ปลาที่ตายแล้วมาทำอาหารรึ? ข้าต้องการคำอธิบายจากผู้ดูแลหวัง แต่ไม่เพียงเท่านั้น ข้ายังต้องการค่าชดเชยด้วย!”

“พวกเราไปดูกันดีไหม? ไปกันเถอะ บางทีพวกเราอาจจะได้เงินค่าชดเชยก็ได้!”

“…”

ซูหวานหว่านขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางเพิ่งจะเข้ามาทางประตูด้านหลังของร้านอาหารและเห็นว่าถังด้านข้างเต็มไปด้วยปลาตายจริง ๆ! แล้วที่ผู้ดูแลหวังมาที่นี่ก็เพื่อจัดการเรื่องปลาที่ตาย?

หรือว่า….

แย่แล้ว!

ซูหวานหว่านรีบวิ่งลงไปชั้นล่างทันที นางกำลังจะเดินไปที่ประตูหลังร้านแต่ว่าชั้นล่างกลับถูกล้อมรอบไปด้วยน้ำจนนางไม่สามารถออกไปได้

ผู้ดูแลหวังได้สวมชุดผ้าไหมสีสดใส ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มฝูงชนพูดออกมาว่า “นี่คือวิธีที่ร้านอาหารเจวียเซ่อปฏิบัติต่อลูกค้าในร้านอย่างงั้นรึ? ผู้ดูแลหลิวอยู่ที่ไหนล่ะ! เรียกเขาออกมาเร็ว!”

แต่ผู้ดูแลหลิวนั้นไม่ได้ยินเสียงเพราะอยู่ที่สวนหลัง! พวกกลุ่มผู้ชายชาวบ้านเอ่ยปากตะโกนเรียกผู้ดูแลหลิวให้ออกมาด้วยเช่นกัน ผู้ดูแลหวังเลยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง “พวกเราถือว่าเป็นลูกค้า! และเราก็จ่ายเงินเพื่อกินอาหาร แต่ร้านกลับเอาปลาที่ตายมาทำอาหารให้เรากิน! พวกเราเข้าไปดูกัน ถ้ามีหลักฐานพวกเราจะได้ให้เขานั้นชดเชยค่าเสียหายมา!”

เมื่อทุกคนได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกว่ามันมีเหตุผล พวกเขารวมตัวกันบุกเข้าไปที่สวนหลังร้านอาหารทันที เช่นเดียวกับซูหวานหว่านที่ก็แอบเดินออกไปเงียบ ๆ ข้างหลังทุกคน

เมื่อไปถึงที่สวนหลังร้าน ก็เห็นถังเก็บน้ำสองถังที่ใส่ปลาเป็นเอาไว้! จังหวะเดียวกับผู้ดูแลหลิวและเฉียนฟู่เดินนำปลาเข้ามาพอดี เมื่อเห็นกลุ่มชาวบ้านก็ตกตะลึงพร้อมกับถามออกมา “พวกเจ้ามาทำอะไรกัน?”

ทุกคนอยากจะพูดออกมาแต่ไม่กล้าพูด ผู้ดูแลหวังเองก็รู้สึกงงมากเพราะว่าเขาได้สั่งคนให้มาฆ่าปลาในร้านอาหารเจวียเซ่อให้ตายหมดแล้ว!

สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรกันแน่! เหตุใดมันไม่เหมือนกับที่เขาได้คาดเดาเอาไว้เลย?

ผู้ดูแลหวังตกตะลึง ทันใดนั้นเห็นคนสองคนนอนอยู่นอกประตู และก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะเป็นคนของเขาที่ส่งมา…

“ผู้ดูแลหวัง ท่านอย่ามาสร้างปัญหาที่นี่อีกเลย!” ผู้ดูแลหลิววางปลาลงในถังน้ำราวกับว่าคาดเดาอะไรบางอย่างออก เขาได้ยินเสียงพูดบ่นของทุกคน จากนั้นจึงพูดว่า “ผู้ดูแลหวัง ข้าได้ยินมาว่าหอการค้าของเจ้ากำลังจะเปิดร้านอาหารใช่ไหม? ดังนั้นเจ้าก็เลยคิดหาวิธีปิดร้านอาหารของเรา? โดยการเอาวิธีนี้มาใช้แล้วมาตลบหลังเราอย่างงั้นหรือ?”

เหล่าชาวบ้านเข้าใจเหตุผลนี้ได้ทันที พร้อมกับชี้ไปที่ผู้ดูแลหวังและเอ่ยนินทาออกมาด้วยความรังเกียจ

ผู้ดูแลหวังพูดออกมาด้วยสีหน้าขมขื่น “ข้าไม่ได้ทำแบบนั้นเสียหน่อย พวกเจ้าอย่ามาปั้นน้ำเป็นตัว! ข้าไม่ได้คิดที่จะจัดการกับเจ้าเลย และ…ที่ข้ากินเข้าไปนั้นมันก็เป็นปลาตายจริง ๆ!”

ซูหวานหว่านเอามือปิดปากแล้วดัดเสียงเป็นเสียงผู้ชาย “ปลามันก็ต้องตายอยู่แล้วถูกหรือไม่? หากปลาไม่ตายจะกินเข้าไปได้อย่างไร? หรือว่าเจ้าจะกินเนื้อปลาสดเข้าไป? …มันเป็นไปไม่ได้หรอก!”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมา และผู้ดูแลหลิวก็หัวเราะเช่นกัน “ไม่คิดว่าผู้ดูแลหวังจะชอบกินเนื้อปลาเป็น ๆ วันนี้ร้านอาหารของเรามีรายการใหม่ ๆ มากมาย มานี่สิ! กินให้พวกเขาดูว่ามีรสชาติอย่างไร!”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เกิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ทุกคนมองไปยังผู้ดูแลหวังที่มีสีหน้าไม่พอใจและกำลังจะเดินออกไป แต่ก็ถูกรายล้อมไปด้วยพลลาดตระเวนกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาล้อมตัวเขาเอาไว้ ผู้ดูแลหวังตกตะลึง พร้อมกับพูดออกมาอย่างข่มอารมณ์ “พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร? ข้าทำผิดเรื่องอะไรรึ!”

“เจ้ายังกล้าถามแบบนี้ออกมาอีกอย่างงั้นรึ? หากสารภาพออกมาจะได้รับการผ่อนผันลดโทษ แต่หากไม่เช่นนั้นก็คงจะต้องปฏิบัติตามกฎ ก็แค่สารภาพเรื่องที่เจ้าทำมาด้วยตัวเองมันก็แค่นั้นแหละ” ฉีเฉิงเฟิงเดินเข้ามา ชายหนุ่มถอดหน้ากากบนใบหน้าของตัวเองออก และเปลี่ยนชุดเป็นเครื่องแบบของศาลาว่าการ ใบหน้าปราศจากรอยยิ้ม แต่เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ได้ทำสิ่งใดมากมาย ทว่าหญิงสาวมากมายกลับส่งเสียงร้องออกมาด้วยความชื่นชอบ!

“ข้าทำผิดอะไร!” ผู้ดูแลหวังยังคงปากแข็งมองดูคนสองคนที่อยู่นอกประตูที่ดูเหมือนจะสลบอยู่ ใจของเขาสงบนิ่ง ตราบใดที่สองคนนั้นยังไม่พูดอะไรออกมา แน่นอนว่าเรื่องที่เขาทำจะไม่ถูกแพร่งพรายออกมาแน่นอน!

ขณะที่ผู้ดูแลหวังกำลังภาคภูมิใจอยู่กับตนเอง ทันใดนั้นชายหนุ่มรูปงามสวมหน้ากากครึ่งหน้าก็เดินมา พร้อมกับทั้งสองคนที่นอนสลบอยู่นอกประตู ซึ่งฟื้นขึ้นมาแล้ว และส่งเสียงร้องออกมา!

คนนั้นก็คือซูหวานหว่านนั้นเอง! นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ข้าเป็นพี่ชายของหญิงสาวคนก่อนหน้านี้ที่เจ้าไปหลอกนางมา ข้าจะฆ่าเจ้าซะ แต่ว่าตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว…ใครในนี้ที่กล้าพูดออกมาว่าผู้ดูแลหวังนั้นทำเรื่องอะไรบ้าง ข้าจะไม่ฆ่าพวกเจ้า!”

เมื่อทั้งสองคนได้ยินดังนั้นก็รีบเร่งปรึกษากันทันที

หากพวกเขาทั้งสองพูดเปิดโปงผู้ดูแลหวัง ตนจะต้องติดคุก! ผู้ดูแลหวังถึงกับหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจกลัวทันทีเมื่อคิดได้เช่นนั้น!