เกิดใหม่เป็นสุนัขจิ้งจอก (Reincarnated As a Fox With System) - ตอนที่ 18

หลังจากอิ่มท้องด้วยอาหารฝีมือมนุษย์รสเลิศแล้ว ถังลี่เสวี่ยก็ตัดสินใจกลับไปที่ห้องของเสี่ยวเฮย

นอกจากนี้เธอยังทดสอบทักษะ [ลักลอบ] ใหม่ของเธอระหว่างทางกลับ และได้รับรู้สิ่งใหม่ ๆ มากมาย

ไม่เหมือนกับ [ซ่อน] เมื่อใช้ [ลักลอบ] เธอสามารถเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ ได้โดยไม่ทำลายสถานะล่องหน แต่เธอไม่สามารถใช้ทักษะอื่น เช่น [วิ่ง] ได้มิฉะนั้นสถานะล่องหนของเธอจะพัง

ข้อบกพร่องอีกประการหนึ่งเมื่อใช้ [ลักลอบ] คือเธอไม่สามารถสัมผัสวัตถุใด ๆ ได้ในขณะที่อยู่ในโหมดล่องหน แม้กระทั่งของเหลว เช่น น้ำ โชคดีที่บางอย่าง เช่นไอน้ำ หรือควันจะไม่ส่งผลต่อทักษะ [ลักลอบ] ของเธอเลย

แต่ถังลี่เสวี่ยค่อนข้างพอใจกับทักษะ [ลักลอบ] ของเธอ เนื่องจากเธอสามารถเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ โดยไม่มีใครเห็นได้ง่ายกว่าเมื่อก่อน ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ความว่องไวของเธอค่อนข้างสูงอยู่แล้ว และความสามารถในการติดตัวของเธอ [ดั้งเดิม: ความว่องไว] นั้นใช้ซ้อนทับกับทักษะ [ลักลอบ]

ถังลี่เสวี่ยเข้าไปในห้องของเสี่ยวเฮยแต่พบว่าเขายังไม่กลับมา

จากนั้นเธอก็จำได้ว่าลุงอ้วนคนนั้นพูดเกี่ยวกับวันเกิดของปู่เสี่ยวเฮยในวันพรุ่งนี้ และเธอยังได้ยินจากยามระหว่างทางของเธอว่าเสี่ยวเฮยเข้าไปในป่าแสงจันทร์ลึกเพื่อหาผลไม้พิเศษเพื่อยืดอายุให้คุณปู่ของเขาเป็นของขวัญวันเกิด

‘เสี่ยวเฮยต้องยุ่งอยู่กับการเตรียมงานวันเกิดของปู่ของเขาในวันพรุ่งนี้ … นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังไม่กลับมาในตอนนี้!’

‘เห้ออออ … น่าเบื่อจัง! เจ้าบ้าเสี่ยวเฮย! ทิ้งฉันในห้องของเขาทันทีที่เรากลับมา! เขาคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ?! … ทำไมมันฟังดูแปลก ๆ ฉัน … ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้ว! ‘

จากนั้นความคิดในหัวของเธอก็สว่างวาบขึ้นมา ขณะที่เธอคิดว่า

‘เอ๊ะ … เพราะฉันไม่มีอะไรทำ ฉันก็เลยเบื่อ … ทำไมฉันไม่พยายามเพิ่มระดับทักษะทั้งหมดของฉันให้เชี่ยวชาญล่ะ?! ฮ่าฮ่าฮ่า … ฉันฉลาดมาก! ‘

เธอยังมี [กัด (Lv5)] และ [ข่วน (Lv2)] ที่ยังไม่ถึงระดับเชี่ยวชาญ สำหรับ [วินิจฉัย (Lv3)] และ [สมุนไพร (Lv3)] เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเพิ่มเลเวลได้อย่างไร เนื่องจากมันเพิ่มเลเวลด้วยตัวเอง เมื่อเธอเห็นสมุนไพรหลายชนิด ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะปล่อยมันไว้ก่อนในตอนนี้

ถังลี่เสวี่ยกระโดดขึ้นไปบนเตียงนุ่มของเสี่ยวเฮย และจ้องไปที่หมอนของเขาในขณะที่หัวเราะอย่างซุกซน

[ข่วน]! … [ข่วน]! … [กัด]! [ข่วน]!

[สกิล ข่วน เพิ่มขึ้นถึง Lv3]

[สกิล ข่วน เพิ่มขึ้นถึง Lv4]

หลังจากทำลายหมอนและเตียงของเสี่ยวเฮย เธอก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ผ้าห่ม ม่าน เตียง และพรมของเขา จากนั้นก็เริ่มฝึกทักษะ [ข่วน] และ [กัด] ของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

[ทักษะการข่วนเพิ่มขึ้นถึง Lv5]

[ทักษะการกัดเพิ่มขึ้นเป็นระดับเชี่ยวชาญ]

‘หืมม! นี่มันเจ๋งมาก! ทำไมฉันไม่เคยคิดที่จะเพิ่มระดับทักษะทั้งหมดของฉันด้วยวิธีนี้มาก่อน! ‘

เมื่อเธอคิดว่าพื้นและผนังแข็งของถ้ำ และป่าที่เต็มไปด้วยอันตราย … ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นเธอจะไม่มีความหรูหราใด ๆ ที่จะเพิ่มระดับทักษะของเธอด้วยวิธีที่แปลกประหลาดนี้

‘ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมสัตว์เลี้ยงในบ้านทั้งหมด มักจะทำลายเฟอร์นิเจอร์ของเจ้าของ! เฮ้อ…ช่างน่าเสียดายสกิล [ข่วน] ของฉันต้องการอีกเพียง 1 เลเวลถึงจะได้ระดับเชี่ยวชาญ! ‘

ถังลี่เสวี่ยมองไปรอบ ๆ ห้องของเสี่ยวเฮย และสายตาของเธอก็ถูกล็อคไว้ที่ตู้เสื้อผ้าของเสี่ยวเฮย เธอแอบมองไปที่เจตนาชั่วร้าย และเปิดขึ้น

[ทักษะการข่วนเพิ่มขึ้นเป็นระดับเชี่ยวชาญ]

หลังจากที่เสื้อผ้าของเสี่ยวเฮยถูกกรงเล็บของเธอฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เธอก็เริ่มรู้สึกผิดต่อเสี่ยวเฮยเล็กน้อย

‘บางที … ฉันทำมันมากเกินไป … อืม … มันเป็นความผิดของเขาที่ทิ้งฉันไปหลังจากกลับมา! วันนี้เขาไม่สนใจที่จะให้อาหารฉันด้วยซ้ำ! และเขาสัญญาแล้วว่าจะให้ฉันย่างเนื้อสามครั้งทุกวัน! ‘

ถังลี่เสวี่ยเปิดใช้งาน [ลักลอบ] ของเธอ และรีบออกจากห้องของเสี่ยวเฮย

เนื่องจากเธอรู้ว่าเสี่ยวเฮยจะโกรธมากในภายหลัง เมื่อเขารู้เรื่องนี้เธอจะไม่โง่พอที่จะยังคงนอนอยู่ในห้องของเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

มีห้องว่างมากมายในนิกายปีศาจอสูรอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงต้องเลือกสุ่มหนึ่งห้องเพื่อนอนในคืนนี้

… ..

เวลาที่เร่งรีบและเสี่ยวเฮยไม่มีเวลาที่จะหละหลวมในตอนนี้

การจัดการงานเลี้ยงวันเกิดของปู่ของเขาเป็นงานของเขาในฐานะปรมาจารย์คนปัจจุบัน และงานเลี้ยงนั้นมีในวันพรุ่งนี้ แต่วันนี้เขาเพิ่งจะกลับมาถึง จึงมีงานหลายอย่างที่ทำให้เขาต้องดูแลและเขายังต้องสั่งการบางอย่าง เช่น ค่าใช้จ่ายเงินอาหารที่จะเสิร์ฟ , ของตกแต่งที่ต้องใช้ ฯลฯ

ยังมีงานบางอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะทำมันในวันพรุ่งนี้แทน เนื่องจากเขาเหนื่อยทั้งกายและใจในวันนี้ และตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว

เมื่อมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องของเขา เสี่ยวเฮยจำได้เกี่ยวกับเสี่ยวไป๋ของเขา และรู้สึกผิดจริงๆที่ทอดทิ้งเธอทันทีที่เขากลับมาที่นี่ เขายังผิดสัญญาที่จะ ‘ให้เนื้อย่างกับเธอทุกวัน’ ในวันนี้

เสี่ยวเฮยหันกลับไปและไปที่ห้องครัว ในชั่วโมงนี้ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเขาจึงไปเลือกเนื้อสดและเริ่มย่างด้วยตัวเอง

มียามหรือสาวกบางคนที่ยังคงลาดตระเวนรอบ ๆ แม้กระทั่งตอนเที่ยงคืน และพวกเขาก็ตกใจเกินคำบรรยายเมื่อพบว่าปรมาจารย์ตัวน้อยของพวกเขา มีงานอดิเรกใหม่ในตอนนี้นั่นคือการทำเนื้อย่างด้วยตัวเองในเวลาเที่ยงคืน!

เสี่ยวเฮยเพิกเฉยต่อการจ้องมองแปลก ๆ ของพวกเขา และนำเนื้อย่างชิ้นใหญ่กลับไปที่ห้องของเขา

เมื่อเสี่ยวเฮยเข้าไปในห้องของเขา และเห็นเตียงที่พังยับเยินความคิดแรกของเขาคือขโมยหรือคนของลุงเข้ามาเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง

เพล้ง!!!

จานที่เต็มไปด้วยเนื้อย่างแตกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อเสี่ยวเฮยทิ้งมันลงกับพื้น และเขาก็เริ่มตกใจ ไม่มีสิ่งของสำคัญในห้องของเขา แต่ถ้าพวกหัวขโมยพบเสี่ยวไป๋ของเขาและทำอะไรไม่ดีกับเธอ …

“บ้าจริง! ฉันจะถลกหนังคนที่กล้าทำแบบนี้!” เสี่ยวเฮยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาของเขา และสายตาที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

แต่เมื่อเขาตรวจดูใกล้ ๆ …เขาก็พบเตียง หมอน ผ้าคลุมเตียง ทั้งหมดมีร่องรอยมากมายที่พวกมันพังทลายด้วยกรงเล็บและเขี้ยว

เสี่ยวเฮยถอนหายใจอย่างโล่งอก…ดังนั้นเสี่ยวไป๋ของเขาเองที่ทำทั้งหมดนี้…

แต่หลังจากการบรรเทาอาการเมื่อยล้าและเวียนศีรษะเริ่มทำร้ายเขา เขาก็รู้สึกโกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“เสี่ยวไป๋!!!”

เสี่ยวเฮยตะโกนเต็มไปด้วยความโกรธกลางดึก!

ขณะที่ถังลี่เสวี่ยหลับไปแล้วในห้องว่างใกล้ที่นั่น

… ..

…

.

วันรุ่งขึ้นวันเกิดของปู่เสี่ยวเฮยเป็นไปอย่างราบรื่นโดยไม่มีปัญหาใหญ่เกิดขึ้น

สำหรับถังลี่เสวี่ยเธอหายไปจากสายตาของเสี่ยวเฮยทั้งวันและกลับมาที่ห้องของเสี่ยวเฮยในวันพรุ่งนี้หลังจากงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อทวงสัญญาจากเสี่ยวเฮยเกี่ยวกับเนื้อย่างของเธอ

ใบหน้าของเสี่ยวเฮยกระตุก ขณะที่เขาเห็นสุนัขจิ้งจอกที่ยังไม่สำนึกผิดอยู่ตรงหน้าเขา และขยับอุ้งเท้าเพื่อขออาหาร เขาอยากจะตบตูดเธออย่างจัง

ในท้ายที่สุดเสี่ยวเฮยทำได้เพียงถอนหายใจ มันเป็นความผิดของเขาเช่นกันที่ละเลยเธอในวันแรกหลังจากที่พวกเขามาถึงนิกายของเขา

ดังนั้นจึงมีข่าวลือใหม่แพร่สะพัดในหมู่ทหารองครักษ์ และสาวกแม้แต่ผู้อาวุโสว่าปรมาจารย์ตัวน้อยของพวกเขามีงานอดิเรกใหม่นั่นคือเนื้อย่างสามครั้งทุกวันในลานบ้านของเขาเองสำหรับสัตว์เลี้ยงที่รักตัวใหม่จิ้งจอกเงิน!

สองสามวันแห่งเหตุการณ์ไม่ปกติผ่านไปโดยไม่รู้ตัวดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากการต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างกลุ่มต่างๆ แต่ทั้งหมดนั้นไม่ใช่ธุระของถังลี่เสวี่ย

แต่มีปัญหาใหญ่บางอย่างที่ทำให้ถังลี่เสวี่ยรำคาญ …

‘เนื้อย่างที่เสี่ยวเฮยทำตอนนี้อร่อยมาก อร่อยกว่าเนื้อย่างที่เขาทำในถ้ำมาก่อน … แต่ EXP ที่ฉันได้รับตอนนี้ก็น้อยเกินไป … มันเล็กน้อยมาก!’

จากนั้นถังลี่เสวี่ยก็ตระหนักว่าปัญหาคือเนื้อนั้นเอง…เนื้อย่างที่เสี่ยวเฮยทำในถ้ำนั้นน่าจะมาจากสัตว์อสูรอย่างน้อยก็เกรด [ไม่ธรรมดา]! เนื้อค่อนข้างเคี้ยวยากและกลืนยาก แต่ให้ EXP มาก

เนื้อย่างที่เสี่ยวเฮยทำในนิกายนี้มาจากเนื้อหมูหรือเนื้อวัวที่เหมาะสม มันอร่อยมากจนถังลี่เสวี่ยแทบจะกลืนลิ้นของเธอเอง เนื้อนั้นกรอบนอกนุ่มใน แต่น่าเสียดายที่สัตว์ร้ายนั้นอาจจะมีเพียงเกรด [ต่ำ] ดังนั้น EXP ที่เธอได้รับจากการกินมันจึงน้อยมาก!

ในอัตรานี้เธอจะต้องใช้เวลาสองสามเดือนหรือหลายปีในการเพิ่มเลเวลของเธอ!

‘ฉันต้องคิดอะไรบางอย่างให้เร็ว! ความใฝ่ฝันของฉันไม่ใช่การเป็นสัตว์เลี้ยงประจำบ้าน … แต่ได้ร่างมนุษย์และกลายเป็นเทพเหมือนลุงซุนของฉัน! ‘

————————————————– ——————-

<ชีวิตประจำวันของเสี่ยวไป๋ (ตอนที่ 1)>

ในวันเลี้ยงวันเกิดของปู่เสี่ยวเฮย …

“เชฟ! ไก่ย่าง เนื้อย่าง หมูกรอบไปไหน!” ศิษย์ที่รับผิดชอบขณะที่บริกรของงานเลี้ยงวันเกิดถาม

“มันอยู่บนโต๊ะ! เอาเถอะตอนนี้ฉันยุ่งมาก และยังต้องทำผัดผัก และเตรียมอาหารเห็ด!” พ่อครัวกำลังยุ่งอยู่กับการปรุงอาหารเขาไม่ได้หันหน้าไปทางอื่นและตอบเพียงลวก ๆ

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร บนโต๊ะไม่มีอะไรนอกจากจานเปล่า!” ศิษย์ขมวดคิ้วและพูดด้วยความรำคาญ

“คุณต้องล้อเล่นกับฉันแน่ๆ…เห็นได้ชัดว่าฉันทำอาหารเสร็จแล้ว และวางไว้บนโต๊ะ! และมีเพียงคุณเท่านั้นที่อยู่ที่นี่นอกเหนือจากฉัน จะดีกว่าถ้าคุณยอมรับตอนนี้! !” พ่อครัวพักการปรุงอาหารและพลิกตัวเขาเริ่มม้วนแขนเสื้อของเขาพร้อมที่จะทุบศีรษะของสาวก

“โอ้…คุณคิดว่าฉันเป็นคนซ่อนมันเหรอ! หรือคุณตั้งใจจะสอนบทเรียนให้ฉันจริงๆนะ! บ้าน่า ไอ้นี่คิดว่าฉันรังแกง่ายขนาดนี้เลยรึไง!” สาวกพุ่งเข้าหาพ่อครัวและการต่อสู้ที่ดุเดือดก็เริ่มขึ้น

ไม่มีใครรู้ว่ามีจิ้งจอกเงินล่องหนตัวเล็กตัวหนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะซึ่งมีจานเปล่าทั้งหมดอยู่ …

‘ไอยะ … คนโง่อย่างนี้ … ถ้าหาอาหารในจานไม่เจอ ก็ทำอีกจานสิ! ราชินีคนนี้ยังอดอยากอยู่นะรู้ยัง! เฮ้อ…ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรอสักพักสำหรับอาหารมื้อต่อไป! ‘