เกิดใหม่เป็นไอหนุ่ม NTR ในเกมเอโรเกะ แต่ฉันไม่มีวันแย่งเธอมาเด็ดขาด - ตอนที่ 4.4 เราสองคน
เราตัดสินใจจะแยกกันตรงนี้
เมื่อเห็นชูเดินไปแล้ว ฉันจึงหันไปมองอายานะและเห็นรอยยิ้มบิดเบี้ยวบนใบหน้าของเธอ
ฉันสงสัยว่าตอนนี้อายานะกำลังจะไปทำอะไร ถึงขนาดต้องโกหกชู
“เธอจะทำอะไรต่อละ?”
“บอกตามตรงนะ ฉันยังไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันเลย♪”
“….อย่าพูดด้วยรอยยิ้มแบบนั้นสิ”
ฉันรู้สึกผิดคาดเล็กน้อยที่เห็นอายานะเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ได้เห็นชูทำเช่นนั้น
แปลกที่ฉันรู้สึกแย่ แต่ฉันเสนอกับอายานะว่าอยากเปลี่ยนใจแล้วไปหาที่พักกันไหม
“อายานะ ถ้าเธอไม่รังเกียจ ฉันอยากจะอยู่กับเธอต่ออีกสักหน่อย…”
“ได้สิ ฉันจะอยู่กับโทวะคุงเอง♪”
“…..อ่าฮาฮา เข้าใจแล้ว”
ด้วยเหตุนี้ฉันเลยตัดสินใจว่าจะใช้เวลาอยู่กับอายานะต่อ
แต่นี่มันห้าโมงกว่าแล้ว ฉันกำลังคิดที่จะฆ่าเวลาด้วยอะไรดีเพราะฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ดึกขนาดนั้น…… แต่ฉันสงสัยว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่
“อุวา …… ที่นี่ดูมีชีวิตชีวาเหมือนเคย”
“เหมือนเคย?”
แม้ว่าฉันจะเอียงศีรษะกับคำพูดของอายานะแต่สถานที่ที่เรากำลังมุ่งหน้าไปคือเกมอาร์เคด
ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่ดีที่สุดที่จะพาผู้หญิงไป แต่ก็น่าแปลกที่สถานที่แห่งนี้ดึงดูดสายตาฉันเมื่อฉันเดินผ่าน
“โทวะคุง มาสนุกกันเถอะ”
“อะ-โอ”
อายานะกระตือรือร้นมากกว่าที่ฉันคาดไว้และจับมือฉันไว้ เรามองหาสิ่งที่เราทั้งคู่สามารถเพลิดเพลินได้และพบเกมฮอกกี้
“เรามาลองเล่นกันดูไหม?”
“เรามาเล่นกันเถอะ”
การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นโดยเราทั้งคู่ต่างอยู่คนฝั่งของโต๊ะ แต่……อืม มันเป็นชัยชนะของฉันอย่างท่วมท้น
อายานะอ่อนถึงขั้นคิดว่าถ้าฉันแพ้เธอนั่นคือฉันจงใจให้เธอชนะ แต่แทนที่จะคิดว่าเธออ่อน ฉันรู้สึกว่าเธอคงไม่เก่งเรื่องแบบนี้
“ฉันแพ้…..”
เธอดูหดหู่เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้เสียใตแต่อย่างใด ดูเหมือนเธอจะสนุกกับการอยู่กับฉันมากและยิ้มทันที
เมื่อมองดูรอยยิ้มนั้น แก้มของฉันก็ผ่อนคลายลงอย่างเป็นธรรมชาติ และฉันรู้สึกว่าฉันควรจะเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลานี้อย่างเต็มที่
“อา โทวะคุง แล้วอันนั้นล่ะ?”
“ไปเล่นกันเถอะ!”
อายานะชี้นิ้วไปที่เกมที่คุณต้องตีกลองเป็นจังหวะเพื่อดูว่าคุณจะได้คะแนนสูงแค่ไหน
ความมั่นใจของอายานะกับไม้ในมือของเธอทำให้ฉันคิดว่าฉันต้องเข้าไปเล่นด้วยแล้ว…… และฉันก็ชนะอีกครั้งด้วยอัตราคอมโบมหาศาลเหนืออายานะ
“อันนี้ก็แพ้เหมือนกัน”
“……………”
น่าเศร้าที่พบว่า อายานะค่อนข้างอ่อนในเกมประเภทนี้
แม้ว่าเธอจะกลับมาหดหู่อีกครั้ง แต่เธอก็ยังคงยิ้มทันทีและมองหาเกมต่อไป
(…มันเหมือนกับว่าสถานที่แห่งนี้มีความสำคัญมาก หรือค่อนข้างจะเป็นสถานที่ที่น่าจดจำ)
นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดเมื่อเห็นอายานะหลังจากที่เธอมาที่นี่
ฉันคิดว่าฉันจะมาที่นี่กับชูแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ …… ฉันสงสัยว่ามันคืออะไร ฉันรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกอะไรบางอย่างในที่นี้
“ไปเล่นอันต่อไปกันเถอะโทวะ!”
“เอ่อ…หืม?”
“มีอะไรเหรอ?”
“……เปล่า ไม่มีอะไร”
เมื่อกี้อายานะทำหน้าเป็นห่วงเราอีกแล้วไม่ใช่เหรอ?
ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะเสียศักดิ์ศรีกับเรื่องแค่นี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกคิดถึงเรื่องนี้มาก
ตอนนี้ฉันไม่ควรมีความทรงจำเก่าๆที่ชัดเจนเลย.…….แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกคิดถึงช่วงเวลานี้ล่ะ?
“โทวะคุง?”
[โทวะ?]
“?!”
ฉันคิดว่าฉันเห็นผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้างๆอายานะที่กำลังจ้องมองฉันอยู่
ราวกับว่าอายานะในปัจจุบันมีขนาดเล็กลงกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้……นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้สึกเมื่อเห็นหน้าของเด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนอายานะที่ฉันเคยเห็นในภาพ
“……?”
แต่แน่นอนว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา
ในชั่วพริบตาต่อมาเด็กสาวก็หายตัวไป และทั้งหมดที่ฉันเห็นก็คืออายานะเอียงศีรษะไปด้านข้าง สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“…..ไม่ ไม่มีอะไร เฮ้ อายานะ”
“ค่ะ?”
“นี่….นี่มันสนุกใช่ไหมล่ะ?”
“ใช่!!”
ไม่ใช่ทุกวันที่ฉันมาอาร์เคดกับผู้หญิง……และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อนในชีวิตที่แล้ว
ฉันไม่คิดว่าฉันจะใช้เหตุผลนี้เป็นโอกาสที่จะกลับมาที่นี่บ่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้บอกว่าการมีอายานะอยู่เคียงข้างฉันจะทำให้ช่วงเวลาเหล่านี้สนุกสนานยิ่งขึ้น
หลังจากนั้นเราก็สนุกสนานกับเกมต่างๆด้วยกันกับอายานะ และเวลาก็ใกล้จะหกโมงเช้าแล้ว
ฉันเห็นตู้คีบอยู่ตรงหางตา
“ฉันรู้ว่าต้องมีเรื่องแบบนี้”
มีรางวัลมากมายแขวนอยู่บนจอ แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของฉันคือพวงกุญแจกบที่มีใบหน้าน่าเกลียดจนอธิบายไม่ได้
“….ฮาฮา”
มันดูราวกับว่ากำลังขอให้ฉันช่วยเอามันออกไปจากที่นี่ ฉันก็เลยหยิบเหรียญจำนวนหนึ่งออกจากกระเป๋าเงินของฉัน
“รอก่อนนะ ฉันจะช่วยนายออกไปจากที่นี้ในอีกไม่กี่นาทีนี้เอง”
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้รับรางวัลจากตู้คีบ แต่น่าประหลาดใจที่ฉันสามารถคว้ามันมาได้อย่างง่ายดายในการจับเพียงครั้งเดียว
แต่ตอนนี้ฉันควรทำอย่างไรกับมันดี? ฉันจะไม่ใส่มันไว้ที่กระเป๋าหรือสัมภาระของฉัน…….ฉันแค่คิดถึงเรื่องนี้ตอนที่อายานะกลับมา และฉันก็ยื่นพวงกุญแจให้เธอเพื่อดูว่าเธอจะตอบสนองอย่างไร
“เฮ้ อายานะ ฉันเพิ่งได้มันมาจากตู้คีบ เธออยากได้มันไหม?”
“เอ๊ะ? พวงกุญแจ?”
แก้มของอายานะผ่อนคลายด้วยความดีใจเมื่อเห็นพวงกุญแจ
“มันน่ารักมาก! จะดีเหรอ?”
“เอ๊ะ? ช-ใช่….”
มันน่ารักเหรอ? อายานะหยิบพวงกุญแจจากมือของฉัน ทั้งๆที่ยังมีคำถามอยู่ในหัว
“….. ฟุฟุ♪ มันทำหน้าน่าเกลียด แต่มันก็น่ารัก ขอบใจนะโทวะคุง”
ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เห็นอายานะถือพวงกุญแจไว้ที่หน้าอกของเธอ แต่ในขณะเดียวกัน ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันก็รู้สึกคิดถึงหน้าตาของเธอด้วย
“…… อะ”
ในช่วงเวลาแห่งความคิดถึงนั้น ฉันคิดว่าฉันเห็นอายานะตัวน้อยอยู่ข้างๆอายานะอีกครั้ง
ในท้ายที่สุด ไม่นานมันก็หายไปราวกับเป็นภาพลวงตา แต่ฉันรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่พิเศษในสถานที่แห่งนี้ที่ฉันเล่นกับอายานะ ฉันไม่คิดจะพาอายานะมาด้วยบ่อยๆ แต่ถ้ามีเวลาก็คงไม่แย่ถ้ามาคนเดียวแล้วสัมผัสบรรยากาศแบบนี้อีก
“โอ้ นั่นมัน….”
สิ่งที่ฉันเห็นคือตู้ถ่ายรูป
โดยพื้นฐานแล้ว มันเป็นสิ่งที่มักจะวางอยู่ในอาร์เคดประเภทนี้เสมอ แต่เป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยใช้จริงๆ รวมถึงในชีวิตที่แล้วด้วย
“มาถ่ายรูปกันเถอะโทวะคุง”
ฉันแน่ใจว่าถ้าฉันมองเธอ และอายานะก็ดึงมือของฉันก่อนที่ฉันจะได้ตอบสนอง
อายานะสามารถใช้งานอุปกรณ์นี้ได้ราวกับว่าเธอคุ้นเคยกับมัน
“เธอเก่งเรื่องนี้เหรอ?”
“ฉันมาที่นี่กับเพื่อนบ่อยๆฉันชอบทำให้ตาของเธอโตๆ แต่สุดท้ายฉันก็โดนทำให้เป็นโยวไคตลอด”
“เฮอะ”
ดูเหมือนว่าอายานะจะสนุกเมื่อเธอนึกถึงช่วงเวลานั้น
เป็นเรื่องจริงที่ตู้นั้นมาพร้อมเอฟเฟคต่างๆ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าแม้แต่สาวสวยอย่างอายานะจะดูออกมาเหมือนโยวไคหรือเปล่า …… นั่นคือสิ่งที่ฉันสงสัย
“แปบนะ ฉันจะเอาให้นายดู”
อายานะล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเธอแล้วดึงสมุดจดเล็กๆออกมา
ทันทีที่พับขึ้นฉันก็พบกับรูปถ่ายนั้น ซึ่งนั่นจะเป็นใบหน้าที่ดีต่อใจฉันจริงๆ หากมันถูกเรียกว่าโยวไค
มันดูแปลกๆนิดหน่อย และแน่นอนว่ามันจะนำรอยยิ้มมาสู่ใบหน้าหากใครเห็นมันตอนที่รู้สึกแย่
“เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว โทวะคุงช่วยยืนข้างฉันหน่อยสิ”
“อา”
ฉันถ่ายรูปกับอายานะโดยไม่ใส่เอฟเฟคใดๆ
“ตอนนี้เธอมีความทรงจำอีกหนึ่งอย่างที่จะเพิ่มในคอลเลกชันของเธอใช่ไหม?”
“ใช่ นี่คือภาพจากตู้ถ่ายรูป”
ภาพแต่ละภาพอาจมีขนาดเล็กแต่เป็นความทรงจำที่จะคงอยู่ตลอด
ฉันหัวเราะกับความคิดที่ว่าเธออาจจะไม่วางมันไว้ที่ไหน แต่เก็บมันไว้กับตัวตลอด
“……มันเริ่มจะดึกแล้ว”
“เอ่อ ถูกของนาย….”
ฉันตรวจดูเวลาก่อนหน้านี้แล้วและมันเป็นเวลาหกโมงเย็น แต่แน่นอนว่าเวลาผ่านไปเร็วยิ่งกว่านั้น ฉันกับอายานะจึงออกจากอาร์เคดทันที
“…… ฉันสงสัยว่าคนนั้นๆไปแล้วหรือเปล่า”
“มีอะไรเหรอ?”
“ไม่มีอะไร”
อายานะมองไปที่อาร์เคด แต่ไม่นานเธอก็มายืนอยู่ข้างๆ ฉัน
ฉันคิดว่านี่ทำให้เธอมีเวลามากพอที่จะช้อปปิ้งตามที่เธอบอกชูแต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกเสียใจกับชูและหัวใจของฉันก็ค่อนข้างลอยล่อง เพราะฉันรู้สึกเหมือนกำลังแบ่งปันช่วงเวลาลับๆ กับอายานะ
ฉันจับมือเธอราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่ฉันกำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับจับมือเธอ……
โทรศัพท์ในกระเป๋าฉันสั่น และเมื่อฉันขอให้อายานะปล่อยมือแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นั่นเป็นสายจากแม่ของฉัน
“แม่?”
[อะโทวะ? แม่คิดว่างานของแม่จะต้องใช้เวลานานหน่อย แม่ขอโทษนะ แต่ลูกไปทานอาหารข้างนอกหรือทำเองได้ไหม?]
“เอ๊ะ? ได้ครับ โอเค”
[แม่ขอโทษนะ ลูกโอเคไหม? แต่แม่จะกลับบ้านภายในวันนี้แหละ ดังนั้นไม่ต้องกังวลหากแม่ไปสาย]
“ครับ โชคดีนะแม่”
[อ่า….ฟุฟุ ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่ทำงานอย่างสุดความสามารถได้เมื่อลูกชายของเธอพูดแบบนั้น แล้วเจอกันนะ♪]
ฉันรู้ว่าแม่เป็นผู้หญิงที่มีอำนาจในหลายๆด้าน แต่แล้วฉันก็ต้องคิดว่าจะทำอะไรเป็นมื้อเย็น
“ว่าไงละ อายานะ เมื่อกี้เธอได้ยินฉันคุยโทรศัพท์หรือเปล่า”
“จ้ะ ฉันได้ยินมันหมดเลย”
“ฮาฮา”
เสียงมันจะไม่รั่วไปหน่อยเหรอ?
บางทีนั่นอาจเป็นสาเหตุที่อายานะเสนอแนะในขณะที่เธอพยักหน้าดีความยินดี
“โทวะคุง ฉันขอไปด้วยได้ไหม? ถ้าอาเคมิซังไม่กลับบ้าน ฉันจะทำอาหารเย็นให้นายเอง ฉันจะทำส่วนของอาเคมิซังให้ด้วย”
“เอ๊ะ?”
นั่นดูเป็นข้อเสนอที่ดีนะ
ฉันคิดอยู่พักหนึ่งและตัดสินใจพยักหน้าตามคำแนะนำของอายานะ
“นั้นไปกันเลยโทวะคุง♪”
“โอ-เธอ……”
ฉันมีประสบการณ์แปลกๆที่ถูกพาไปบ้านของตัวเองโดยอายานะที่ตื่นเต้นสุดๆ ดูแล้วน่าจะเป็นเรื่องตื่นเต้นที่สุดของวันเลยก็ได้ แต่…ฉันก็ยังประทับใจกับรอยยิ้มของเธอ
