เกิดใหม่เป็นไอหนุ่ม NTR ในเกมเอโรเกะ แต่ฉันไม่มีวันแย่งเธอมาเด็ดขาด - ตอนที่ 5.2 ประธาน
อายานะจูบฉัน และมันก็ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของฉัน
วันรุ่งขึ้น ฉันรู้สึกกังวลมากจนคิดว่าอาจจะไม่สามารถสบตากับอายานะได้ แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้นเลย
เหมือนเช่นเคย ฉันพบชูกับอายานะและเราก็มุ่งหน้าไปโรงเรียน แต่เมื่อเราพบกัน อายานะก็วางนิ้วบนริมฝีปากของเธอแล้วทำท่าทางราวกับทำให้ฉันนึกถึงเมื่อวาน
“…… สัปดาห์นี้ฉันมีเรื่องต้องทำเยอะ คงไม่มีเวลาว่างหรอกนะ”
สัปดาห์นี้ ฉันรู้ตัวว่าฉันเป็นโทวะมาสักพักแล้ว แต่สัปดาห์นี้ฉันเริ่มคิดถึงการเผชิญหน้ากับโลกนี้อย่างจริงจัง
อายานะเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น และในขณะเดียวกันฉันก็ตระหนักว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ระหว่างฉันกับอายานะ
“……คิดมากไปมันเป็นนิสัยที่ไม่ดีนะ”
ฉันส่ายหัวและขจัดความกังวลออกจากใจอีกครั้งและมองดูไอซากะที่หันหน้ามาทางฉัน
เมื่อมองดูศีรษะที่โค้งมนและสะอาดตาแล้ว ก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด
“ไอซากะ”
“ว่า?”
“หัวของนายนี้ดีจริงๆ”
“จู่ๆ พูดอะไรของนายวะ…”
ฉันเพิ่งเอื้อมมือไปแตะหัวของไอซากะ
แม้ว่าผมเกรียนจะดูหยาบ แต่ก็น่าพอใจมาก และฉันก็ตบหัวเขาเบาๆ แต่ไอซากะไม่เคยโกรธฉันเลย
ตอนนี้ฉันกังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงที่นั่งตรงนั้น เธอมองมาที่ฉันสักพักแล้ว …… อย่าจินตนาการถึงอะไรแปลกๆ
ฉันสงสัยว่าเด็กคนนั้นชอบการผสมผสานระหว่าง B และ L หรือเปล่า ฉันเลยถามไอซากะเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ไอซากะ นายมีผู้หญิงที่ชอบบ้างไหม”
“บ้าจะไปมีได้ไง!”
การพูดคุยรักแบบนี้เป็นครั้งคราวก็โอเค
ฉันจำไม่ได้ว่าไอซากะอยู่ในเกม แต่เนื่องจากเราเป็นเพื่อนกันในโลกนี้ อย่างน้อยก็ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ไม่เสียหาย
ฉันมั่นใจว่าไอซากะมีคนที่ชอบแน่นอนเพราะใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีที่ได้ยินคำถามของฉัน
“ฉันจะไม่ไปรบกวนนาย……..แล้วคนๆนั้นคือใครล่ะ?”
“นายพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย?”
“อย่ากังวลเลย ฉันรู้ว่านายต้องมีคนที่ชอบอยู่”
ฉันยิ้มให้ไอซากะที่โอบไหล่ฉัน และจบการสนทนาโดยบอกให้เขาบอกฉันสักครั้งถ้าเขารู้สึกแบบนั้นกับใคร
ฉันตั้งใจว่าจะจบมันไว้ตรงนั้น แต่ไอซากะบอกว่าอย่างน้อยเขาจะให้คำใบ้ฉัน ฉันก็เลยฟัง
“…… เธอไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้น”
“เฮ้ รุ่นน้องเหรอ?”
“…………….”
รุ่นน้องสินะ
ความเขินอายของไอซากะที่แสดงออกมาค่อนข้างสดชื่นจนฉันอยากจะขอข้อมูลเพิ่มเติม แต่ฉันหยุดเท่านี้ดีกว่า
ไม่ว่าไอซากะจะชอบรุ่นน้องหรือไม่ ฉันไม่รู้ แต่อย่างน้อยฉันก็หวังว่าความรักของเขาจะเป็นจริง
“ฉันไปห้องน้ำดีกว่า”
“อ้าว~”
ฉันพูดกับไอซากะแล้วมุ่งหน้าไปเข้าห้องน้ำ
ฉันถอนหายใจเล็กน้อยหลังเข้าห้องน้ำเสร็จ แต่แล้วฉันก็เห็นอิโอริถือกล่องกระดาษใบใหญ่เดินมาข้างหน้าฉัน
(เป็นของของสภานักเรียนเหรอ? เหมือนเธอจะมองไม่เห็นทางนะ…)
ตามปกติแล้ว บรรยากาศของอิโอรินั้นไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่
ฉันไม่ใช่ชู ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับฉัน แต่ฉันแค่หวังว่าการได้รู้จักกับอายานะจะสร้างความประทับใจให้กับเธอได้เล็กน้อย
“ประธาน”
“อาระ ยูกิชิโระคุง?”
ฉันเดาว่าเธอน่าจะเคยได้ยินชื่อของฉันแบบผ่านๆมาแล้ว
ฉันรู้สึกโล่งใจที่รู้แบบนั้น และชี้นิ้วไปที่กล่องกระดาษที่อิโอริถืออยู่
“ผมจะช่วยถือให้เอง ประธานจะไปที่ไหนละครับ?”
“ขอบใจนะ ที่จริงฉันมองไม่เห็นทางนะแต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น-”
อิโอริสะดุดล้มและเกือบจะล้มลง แต่ฉันพยายามพยุงเธอไว้และป้องกันไม่ให้เธอล้ม
ดูเหมือนอิโอริจะเขินที่ถูกเห็นในสภาพแบบนี้ และแก้มของเธอก็แดงระเรื่อ
(ตามที่คาดไว้ของนางเอกคนหนึ่ง เธอคนนี้ก็มีหน้าตาที่สวยมากเช่นกัน)
อิโอริมีทั้งท่าทางที่กล้าหาญและเย็นชาในตัวเธอ และในทางหนึ่ง มันก็เหมือนกับเสน่ห์ของอิโอริที่บางครั้งเธอก็แสดงสีหน้าเขินอายออกมา
อย่างไรก็ตาม เมื่อดูหน้าของเธอดีๆ ฉันนึกภาพใบหน้าของเธอที่ละลายด้วยความยินดีเหมือนในเกม หยุดคิดดีกว่า
“……ขอโทษด้วย แต่นายช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”
“รับทราบ”
ฉันรับสัมภาระจากอิโอริแล้วเริ่มเดินไปพร้อมกับเธอ
ฉันกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่อิโอริพูดขึ้นก่อน
“ฉันได้ยินเกี่ยวกับนายจากชูและอายานะ และฉันสงสัยว่าพวกนั้นอวยนายเกินไปหรือเปล่า”
ฉันไม่รู้ว่าชูและอายานะบอกเธอว่าอะไร ฉันก็เลยพยักหน้าส่งๆไป
สำหรับฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับอิโอริ แต่จากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ดูเหมือนว่าโทวะจะไม่ได้คุยกับอิโอริเหมือนกัน
“ประธานชอบชูใช่ไหมครับ?”
“ใช่ ฉันเดาว่าอย่างนั้น”
“โดยรวมแล้วเขาเป็นยังไงบ้าง?”
ถึงมันจะเป็นคำถามธรรมดาๆ แต่อิโอริก็เลือกที่จะตอบมัน
สีหน้าเย็นชาบนใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป และเธอก็ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขราวกับว่าเธอกำลังเพลิดเพลินกับเรื่องของชู
“อืม ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กน้อยน่ารัก มีบางครั้งที่สามารถพึ่งพาเขาได้ แต่มีอีกหลายครั้งที่ฉันคิดว่าเขายังมีจุดที่ต้องปรับปรุงอยู่”
“………….”
“ฟุฟุ ใครจะรู้ แต่ฉันได้พบกับชูคุงเพราะโอโตนาชิซัง และเขาเป็นเด็กผู้ชายแบบที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน ดังนั้นมันจึงเป็นประสบการณ์ที่สดใหม่สำหรับฉัน”
“เฮอะ”
อายานะคือเหตุผลที่อิโอริได้พบกับชู ซึ่งฉันรู้อยู่แล้ว
ฉันรู้ว่าต่อมาอิโอริเริ่มชอบชู ซึ่งทำให้ฉันคิดว่าชูได้รับการตอนรับจากเธอดีมากจริงๆ
“แต่โอโตนาชิซังที่อยู่กับเขามานาน……ฉันยังอยู่อีกไกล แต่ฉันคิดว่าฉันจะเลือกมหาวิทยาลัยใกล้ๆ และเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำคะแนนจากชู”
“……มหาวิทยาลัย”
ฉันสงสัยว่าสิ่งนี้จะช่วยให้เธอเลือกมหาวิทยาลัยได้อย่างไร แต่เมื่อฉันจำได้ว่าอิโอริเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยใกล้ๆ เมื่อเกมเริ่มต้นขึ้น
อิโอริเป็นประธานนักเรียน เธอเป็นคนที่ชี้แนะผู้คนได้ดีมากและผลการเรียนของเธอก็ค่อนข้างดีด้วย ดังนั้นเธอสามารถจะตั้งเป้าไปที่มหาวิทยาลัยระดับสูงได้ …… แต่เธอก็ทิ้งโอกาสนั้น เพื่อเลือกมหาวิทยาลัยใกล้เคียงเพราะเธอจะได้มีชูอยู่เคียงข้างเธอ และผลลัพธ์ก็คือสิ่งที่เกินขึ้นหลังจากนั้น……
“ทำไมไม่เลือกมหาลัยที่มันดีๆละ”
ฉันแปลกใจที่ได้ยินตัวเองพูดแบบนั้น
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรเลย แต่ร่างกายของฉันกลับถามเธอโดยจ้องมองเธอไม่วางตา
“เฮอะ”
อายานะคือเหตุผลที่อิโอริได้พบกับชู ซึ่งฉันรู้อยู่แล้ว
ฉันรู้ว่าต่อมาอิโอริเริ่มชอบชู ซึ่งทำให้ฉันคิดว่าชูได้รับการตอนรับจากเธอดีมากจริงๆ
“แต่โอโตนาชิซังที่อยู่กับเขามานาน……ฉันยังอยู่อีกไกล แต่ฉันคิดว่าฉันจะเลือกมหาวิทยาลัยใกล้ๆ และเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำคะแนนจากชู”
“……มหาวิทยาลัย”
ฉันสงสัยว่าสิ่งนี้จะช่วยให้เธอเลือกมหาวิทยาลัยได้อย่างไร แต่เมื่อฉันจำได้ว่าอิโอริเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยใกล้ๆ เมื่อเกมเริ่มต้นขึ้น
อิโอริเป็นประธานนักเรียน เธอเป็นคนที่ชี้แนะผู้คนได้ดีมากและผลการเรียนของเธอก็ค่อนข้างดีด้วย ดังนั้นเธอสามารถจะตั้งเป้าไปที่มหาวิทยาลัยระดับสูงได้ …… แต่เธอก็ทิ้งโอกาสนั้น เพื่อเลือกมหาวิทยาลัยใกล้เคียงเพราะเธอจะได้มีชูอยู่เคียงข้างเธอ และผลลัพธ์ก็คือสิ่งที่เกินขึ้นหลังจากนั้น……
“ทำไมไม่เลือกมหาลัยที่มันดีๆละ”
ฉันแปลกใจที่ได้ยินตัวเองพูดแบบนั้น
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรเลย แต่ร่างกายของฉันกลับถามเธอโดยจ้องมองเธอไม่วางตา
ฉันเดาว่าฉันคงจะถูกเรียกว่าเป็นรุ่นน้องจอมอวดดีและบอกว่าไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่อิโอริกลับหัวเราะ
“นั่นก็จริง แม้ว่าฉันจะชอบชูมากจริงๆ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องจำกัดความเป็นไปได้ในอนาคตของฉัน… ฉันเข้าใจดี ใช่ ฉันคิดว่าฉันควรพิจารณาสิ่งเหล่านี้อย่างจริงจัง”
“……ครับ”
ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นอิโอริพูดแบบนั้น
ฉันตระหนักดีว่าโลกที่ฉันอาศัยอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เกม แต่เป็นความจริง
ดังนั้นเป็นไปได้ไหมที่ฉันจะเปลี่ยนแปลงอนาคตของพวกเธอโดยการแทรกแซงด้วยวิธีนี้แม้ว่านั่นจะเป็นเส้นทางที่พวกเธอควรจะเดินไปก็ตาม?
ฉันยังไม่พบคำตอบว่าจะก้าวไปข้างหน้าอย่างไรและยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันไม่รู้แต่แค่รู้ว่าเสียงของฉันส่งไปถึงพวกเธอ……สำหรับตอนนี้แค่นั้นก็พอแล้ว
แน่นอนว่า อาจเป็นไปได้ที่อิโอริจะไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด และไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงที่ฉันไม่สามารถปรับเปลี่ยนสิ่งที่พวกเธอพูดได้ …… แต่ก็ยังดีที่มีความหวังว่าฉันจะทำอะไรบางอย่างกับมันได้
“ขอบคุณนะยูกิชิโระคุง”
“ไม่มีปัญหาครับ ผมจะปล่อยประธานไว้แบบนั้นได้ยังไงละครับ”
“อา ขอบคุณมากจริงๆ”
หลังจากนั้นกล้องกระดาษก็ถูกส่งไปยังห้องสภานักเรียนโดยสวัสดิภาพ
ฉันออกห่างจากอิโอริและกลับไปที่ห้องเรียน โดยที่ไอซากะบอกฉันว่าฉันมาสาย และทันใดนั้นครูที่ดูแลชั้นเรียนถัดไปก็เข้ามา
ถึงจะหยาบคาย แต่เวลาผ่านไปช้าจริงๆเลยนะเมื่ออาจารย์คนนี้มาสอน
“ซาซากิ แก้โจทย์ข้อนี้สิ”
“…..ผ-ผมทำไม่ได้ครับ”
“ให้ได้อย่างงี้สิ แล้วโอโตนาชิล่ะ”
“ค่ะ”
อายานะยืนอยู่หน้ากระดานดำแทนชูซึ่งถูกเรียกจากอาจารย์และไม่สามารถแก้ไขโจทย์ได้
ครูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจขณะที่เธอจดคำตอบไว้อย่างเรียบร้อยและราบรื่น ซึ่งดูเหมือนจะถูกต้อง
“เยี่ยมมาก โอโตนาชิ เธอกลับไปได้แล้ว”
“ขอบคุณคะ
ทั้งสองมีความแตกต่างกันมากจริงๆ
ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีความแตกต่างระหว่างฮีโร่ที่พึ่งพาไม่ได้กับนางเอกที่เชื่อถือได้ ซึ่งเป็นเรื่องปกติในมังงะและนวนิยาย แต่พออยู่ในความเป็นจริงแล้ว…………
“ฟู่….”
เหนื่อยจนอยากนอนแต่ฉันไม่สามารถละเลยการเรียนได้ นั้นก็เพื่ออนาคต
แม้ว่าร่างกายนี้จะไม่ใช่ของฉัน แต่ฉันก็ยังคิดว่ามันสำคัญที่จะต้องรับผิดชอบกับมันเพราะตอนนี้ฉันเป็นโทวะ
