เก็บตกนักฆ่า มาเป็นหนุ่มบ้านนา - ตอนที่ 96 หอเฟิงเหยาเปลี่ยนนาย

“ซือหลิง! เจ้าอย่าลืม ผู้ใดทำให้เจ้าเป็นเจ้าเช่นตอนนี้ ชิชะ!” เฟิงชิงหยาที่ถูกหลินซือเย่ากับพวกซือทั่วทั้งสามคนบีบจนมุมมาหยุดที่ปากทางขึ้นเขาต้าซื่อ หันมาจ้องหลินซือเย่า กัดฟันกล่าวทีละคำ

“ข้าบอกอีกครั้ง ซือหลิงตายด้วยน้ำมือเจ้าแล้ว หนึ่งชีวิตชดใช้บุญคุณจบสิ้นแล้ว” หลินซือเย่ายืนห่างจากเฟิงชิงหยาหลายจั้ง กล่าวเนิบนาบด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น

ข้างกายเขายังมีซือทั่วที่บาดเจ็บไปทั้งตัว ซือชงกับซือเล่าอีกสองคนข้างๆ ล้วนมีสีหน้าโมโหจ้องมองเฟิงชิงหยาตาไม่กะพริบ

“ฮา กล่าวได้น่าฟัง ตอนนั้นหากไม่ใช่เจ้า บิดาข้าไหนเลยจะละเลยข้า ทุกเรื่องใหญ่น้อย คนแรกที่เขาคิดถึงก็คือเจ้า! ชิชะ! ซือหลิง อย่ามาบอกว่าเจ้าไม่ตาย แม้ตาย ข้าก็ยังเจ็บแค้นอยากลงแส้ใส่ศพอีกหลายร้อยที! อะไรที่ว่าตายแล้วก็ทดแทนคุณ ถุย…”

“เฟิงชิงหยา เพราะเจ้าคือลูกชายอดีตประมุข พวกเราพี่น้องจึงเคารพเจ้า แต่เจ้าล่ะ เหอะ บีบพวกเราพี่น้องสังหารกันเอง ยังสมคบคิดญาติเจ้าที่เซวี่ยหมิง หากอดีตประมุขในปรภพรู้เข้าคงต้องลงดาบเจ้าเช่นกัน คงแทบไม่อยากมีลูกอย่างเจ้า” ซือชงโต้กลับเฟิงชิงหยาเย็นเยียบ

“ฮา ฮา ฮา พี่น้องสังหารกันเอง ดีๆ! นั่นเพราะพวกเจ้าโง่เอง เห็นพวกเจ้าปกติรักกันดังพี่น้อง ยังว่าพวกเจ้าสนิทกันเพียงใด พอรับคำสั่งก็จัดการลงมือทันที ฮา ฮา ฮา…ช่างน่าสมเพช! ซือหลิง ข้าว่านะ วันนี้ที่เจ้าต้องจัดการก่อนควรเป็นพวกเขาทั้งสามคนถึงจะถูก สำหรับข้าด้วยความจำอันดีของเจ้า น่าจะไม่ลืมเรื่องที่อดีตประมุขฝากฝังเจ้าไว้ก่อนจากไปกระมัง” เฟิงชิงหยาเสียดสีจ้องมองซือหลิง“เฟิงชิงหยา ก่อนตายยังคิดกล่าววาจาให้คนแตกแยก!” ซือเล่าแค่นเสียงเย็นประคองซือทั่วข้างกายที่ตัวเริ่มแข็งเกร็งไปหมด วาจาเฟิงชิงหยาส่งผลต่อซือทั่วมาก อย่างไรตอนนั้นก็เป็นซือทั่วที่ยกพวกมาสังหารซือหลิง

“วาจาให้คนแตกแยก? น่าขัน หากเป็นพี่น้องรักกันจริง ต้องกลัวคนนอกมายั่วยุให้แตกแยกหรือ” เฟิงชิงหยายังคงเสียดสีเยาะเย้ยถากถางไม่หยุด หวังว่าซือหลิงจะโมโหและเปลี่ยนเป้าหมาย

ถูกต้อง พวกคนตรงหน้านี้ ซือหลิงวิทยายุทธสูงที่สุด แม้ว่าไม่เจอกันสองปี ไม่รู้ความล้ำลึกของเขาตอนนี้กระจ่างเท่าไร แต่ดูการใช้พายุลมพัดหอบทุกคนที่เมืองฝานฮัวก็พอเดาได้ว่ากำลังวัตรเขาแม้ไม่ได้ถึงขั้นสุดยอด แต่ก็ควรใกล้บรรลุแล้ว

ดังนั้นเฟิงชิงหยาฉลาดก็ควรหันหลังรีบหนี ไม่เลือกปะทะกับเขาโดยตรง

ไม่ว่าอย่างไร ชีวิตเขา ‘เฟิงชิงหยา’ ก็สำคัญมาก

หอเฟิงเหยาเปลี่ยนไม่เปลี่ยนเลือดใหม่ ตอนที่ยังไม่เกี่ยวอันใดกับชีวิตเขาก็ถูกจัดให้เป็นอันดับหนึ่ง ตอนนี้เกี่ยวพันกับชีวิตเขา จะไม่รู้หลักการรุกได้ถอยได้อีกหรือ

สิบกว่าปีมานี้ต้องตกอยู่ภายใต้ตาแก่ที่แก่ไม่ยอมตายสักที เรียนรู้ว่าทำอะไรต้องดูสิ่งรอบกายนานแล้ว หากไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้ขึ้นนั่งตำแหน่งนี้ ตำแหน่งนี้บิดาที่แก่ไม่ตายสักทีของเขาคงสืบทอดต่อให้ศิษย์รักอย่างซือหลิงไปแล้ว

“หนี้ย่อมมีลูกหนี้ที่ต้องชดใช้ ซือทั่วรับคำสั่งเจ้ามาสังหารข้า ข้าย่อมจดบัญชีไว้ที่เจ้า” หลินซือเย่าไม่ได้ถูกคำพูดเฟิงชิงหยายั่วยุให้โมโห ตอบกลับน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“จึ๊ๆ ซือหลิง ไม่ได้เจอกันสองปี นิสัยเปลี่ยนไป? ซือหลิงที่แต่ไรมาแข็งกร้าว อ่อนแอเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร” เฟิงชิงหยาเห็นซือหลิงถึงกับไม่ได้ตกหลุมพรางเขา ก็หันไปรับมือซือทั่วแทน เริ่มพูดจาเหลวไหลไร้สาระ

“อ่อนแอก็ดี แข็งกร้าวก็ช่าง ซือหลิงในวันวานถูกเจ้าสังหารด้วยมือเจ้าแล้ว เห็นแก่อดีตประมุข ข้าจึงไม่ได้คิดเอาเรื่องเจ้า เพียงแต่มีหนึ่งไม่อาจมีสอง วันนี้เจ้าทำลายบ้านข้า ข้าไม่เอาชีวิตเจ้า ใช่ว่าแสดงถึงความอ่อนแอของข้าหรือ!” หลินซือเย่าตอบเสียงเยียบเย็น พร้อมกับขยับตัวเข้าใกล้เฟิงชิงหยาอีกหลายก้าว

ข้อสรุปเขาแทบจะทำเอาเฟิงชิงหยาโมโหกระอักเลือดออกมา!

ก็แค่ทำลายบ้านหลังสับปะรังเคของเขาหลังนั้นไม่ใช่หรือ ในเมื่อไม่ได้ทำร้ายคน ทำลายแค่ข้าวของ ถึงกับต้องเอ่ยเอาชีวิตตนเลยหรือ! นี่มันเห็นแก่หน้าอดีตประมุขไม่เอาเรื่องตนหรือ ที่ยิ่งน่าโมโหก็คือยังเอาคำว่า ‘อ่อนแอ’ มาโต้กลับด้วย

ซือเล่าทั้งสามคนได้ยินแล้วก็ตัวแข็งทื่อ ก่อนจะกระจ่างขึ้นพร้อมกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังกลั้นหัวเราะ ซือทั่วผ่อนคลายสีหน้าขำเกร็งคนแรก ซือหลิงกล่าวเช่นนี้ก็หมายความว่าให้อภัยเขาที่เคยทำร้ายซือหลิงแล้ว?

“แค่ก…ซือหลิง พูดมากกับเขาทำไม! รีบจัดการให้จบๆ อย่าลืม อาซ้อยังรอเจ้าอยู่!” ซือชงเห็นซือทั่วหน้าซีดลงเรื่อยๆ ก็รู้ว่าพิษในร่างกายเขาซึมเข้าสู่กระแสเลือดแล้ว ยาถอนพิษน่าจะอยู่ที่ตัวเฟิงชิงหยา

“ซือชง อย่ากล่าวมารยาทอ้อมไปมาเช่นนี้สิ ต้องการยาถอนพิษก็บอกออกมาตรงๆ อย่าลากซือหลิงไปเกี่ยวด้วย” เฟิงชิงหยาแค่นเสียงฮึ แอบเปิดโปงเจตนาของซือชง

ซือหลิงไม่ได้ถูกวาจาพวกเขาทำเสียสมาธิ พลังฝ่ามือรุนแรงซัดใส่จุดมิ่งเหมินที่ลำตัวของเขา

“ซือหลิง เจ้าทำกับข้าอย่างนี้ไม่ได้!” เฟิงชิงหยาส่งเสียงร้องดัง วิ่งกระเจิดกระเจิงไปทางเข้าเขาต้าซื่อด้านหน้า

“พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ป้องกันชีพจรเขาไว้ ข้าจะรีบกลับมา” หลินซือเย่าสั่งการโดยไม่หันหน้ามา ไล่ตามเฟิงชิงหยาขึ้นเขาต้าซื่อไปทันที

“เฟิงชิงหยาเจ้าเล่ห์มาก ระวังตัวให้มาก!” ซือเล่าพยักหน้ากำชับซือหลิงแล้วก็ไม่ดึงดันต่อ เข้าช่วยซือชงประคองซือทั่วคนละข้าง เลือกหาที่กำบังลงนั่งขัดสมาธิเดินพลังป้องกันชีพจรให้เขาเพื่อไม่ให้พิษแทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือด

พวกเขารู้ดี ด้วยวิทยายุทธชั้นสุดยอดของซือหลิง ตัวต่อตัวกับเฟิงชิงหยาเป็นเรื่องง่ายมาก แน่นอนต้องภายใต้เงื่อนไขว่าเฟิงชิงหยาไม่ได้ใช้เล่ห์อุบาย ซือหลิงต้องไม่หลงกล

……

“ซือหลิง ไยเจ้าต้องทำเช่นนี้ด้วย!” เฟิงชิงหยามองไปยังหน้าผาเบื้องหน้าอีกไม่กี่ก้าว เห็นซือหลิงสีหน้าเย็นเยียบราวกับมาจากนรก ในใจก็ยิ่งหวาดกลัว ครั้งนี้เขาไม่คิดปล่อยตนไปแน่แล้ว?

ตามกัดไม่ปล่อยมาตลอดทาง แม้เอาอดีตประมุขหอเฟิงเหยาออกมาอ้าง ท่านพ่อที่ดีกับคนนอกมากกว่าลูกชายอย่างเขาก็ไม่มีประโยชน์ หากไม่ใช่เขายังมียาถอนพิษอยู่ในมือ ก็คงถูกซือหลิงจับตายไปหลายร้อยพันรอบแล้ว

ถอยไปจนชิดหน้าผาที่ไร้หนทางถอยอีกแล้ว เฟิงชิงหยาก็หัวเราะอย่างน่ารันทด

หลินซือเย่าจ้องมองเขาเย็นชา ใบหน้าราวน้ำแข็งไม่ได้มีอารมณ์ความรู้สึกใดแม้แต่น้อย

ที่เขาตัดสินใจสังหารอีกฝ่ายทิ้งให้สิ้นซากก็เพราะว่าไม่อยากให้เหตุการณ์วันนี้เกิดขึ้นอีก วันนี้โชคดีของสุ่ยเลี่ยนที่ไม่อยู่บ้านจึงรอดมาได้ ไม่อย่างนั้น หลินซือเย่ากำหมัดแน่ แค่คิดถึงนางที่กำลังท้องแฝดแล้วมีความเป็นไปได้ว่าจะถูกย่ำยีทำร้าย ก็ระงับเพลิงโทสะในใจที่โหมขึ้นมาไม่อยู่

“มอบยาถอนพิษมา ปลิดชีวิตตนเอง” หลินซือเย่ากล่าวน้ำเสียงเนิบนาบ

“เยี่ยม! ปลิดชีวิตตนเอง! ข้าคิดถึงท่านพ่อเหลือเกิน ไม่รู้จักมองคน อยู่ในปรภพคงต้องรู้สึกเสียใจที่ได้ทำลงไปกระมัง! ดูศิษย์รักที่เขารับมาเลี้ยงดู!” เฟิงชิงหยาจ้องมองหลินซือเย่ากัดฟันเสียดสีทีละคำ

หลินซือเย่าจ้องกลับเฟิงชิงหยา ในสมองมีแต่วาจาซือชงว่า “บุญคุณอดีตประมุข เจ้าชดใช้ให้หอเฟิงเหยาด้วยชีวิตมาสิบกว่าปีไม่พออีกหรือ หากไม่พอ เฟิงชิงหยามีคำสั่งสังหารเจ้า พอไหม? ซือหลิง เจ้าตอนนี้ตายแล้วเกิดใหม่ ยังมีครอบครัวแล้ว ไยต้องคิดมากกับอดีตที่ผ่านไปแล้ว”

โบร๋ว โบร๋ว โบร๋ว… ในตอนนั้นเองด้านหลังหลินซือเย่าก็มีเสียงหอนของหมาป่าที่คุ้นเคยดังมา เหลือบตามองด้านข้าง เป็นเสี่ยวเสวี่ยที่ไม่ได้เห็นมาครึ่งปี นำพาลูกหมาป่าสามตัวมานั่งอยู่ข้างหลังตน เหมือนถามเขาว่าต้องการให้ช่วยไหม

“สวรรค์ นี่มันหมาป่า!” เฟิงชิงหยาตกใจ ไม่เพียงหนึ่งตัวใหญ่สามตัวน้อยด้านหลังหลินซือเย่า ยังมีอีกสิบกว่าตัวห่างออกไป ฝูงหมาป่าล้อมเป็นครึ่งวงกลม นี่มัน? แม้ว่าหนีรอดจากการโจมตีของซือหลิง ก็ไม่อาจหนีรอดจากวงล้อมฝูงหมาป่าใหญ่นี้ไหม

เฟิงชิงหยาหรี่ตามอง ก่อนจะหัวเราะประหลาด “ซือหลิง นี่ก็คือยาถอนพิษซือทั่ว กล้ามารับไหม” สายตาเหมือนเยาะเย้ยซือหลิงว่าขี้ขลาด

หลินซือเย่ากวาดตามองห่อกระดาษเล็กๆ ในมือเฟิงชิงหยา พริบตานั้นก็กระโดดเข้าชิง

ตามคาด เฟิงชิงหยาอาศัยจังหวะที่เขาเอื้อมมือคว้ายาถอนพิษ อีกมือก็ซัดฝ่ามือเต็มพลังวัตรใส่เขา พลังฝ่ามือคำรามดังกระแทกใส่ไม่ได้ทำให้การเคลื่อนไหวของหลินซือเย่าหยุดชะงักแม้แต่น้อย ยังคงคว้าเอายาถอนพิษมาได้ อีกมือยังรับฝ่ามือเฟิงชิงหยาเต็มๆ เฟิงชิงหยาจู่โจมฝ่ามือนี้แล้วก็พลิกฝ่ามือดึงข้อมือหลินซือเย่าไว้ สาบานว่าจะดึงเขาลงหน้าผาไปด้วยให้ได้

“ก่อนตายเอาเจ้าไปตายด้วยอีกคนก็ไม่เลว! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”

ขณะหนึ่งดึงหนึ่งจู่โจมนั้น หลินซือเย่าไม่ได้คิดมาก โยนยาถอนพิษไปด้านหลังพลางตะโกนบอก “เสี่ยวเสวี่ย ส่งไปให้สามคนที่เชิงเขา” จากนั้นก็ร่วงลงหน้าผาไปตามแรงกระชากเฟิงชิงหยา

ครั้งนี้แม้ไม่ตายก็คงพิการ หลินซือเย่าสายตาเย็นชา แฝงไว้ด้วยแววเหี้ยมโหด

……

“นี่คือ…ยาถอนพิษ? แต่ว่า ซือหลิงล่ะ” ซือชงเก็บห่อยาที่พื้นขึ้นมา มองหมาป่าสีขาวข้างหน้าอย่างสงสัย เหมือนคุ้นเคยอยู่บ้าง ถูกต้อง มันก็คือหมาป่าตัวเมียที่ซือหลิงเลี้ยงไว้ที่บ้านตัวนั้นอย่างไร

โบร๋ว…เสี่ยวเสวี่ยเงยหน้าหอนดัง แววตาดำของหมาป่าราวกับมีน้ำตาคลอ เจ้านายผู้ชายถูกคนชั่วลากลงหน้าผาไปแล้ว โบร๋ว…เจ้านายผู้หญิงย่อมเสียใจตาย ทำอย่างไรดี แต่ว่าเจ้าสามคนไม่ได้เรื่องนี้ก็ฟังไม่เข้าใจอีก เอาเถอะ ไปตามฝูงหมาป่าลงไปค้นหาก้นหุบเขาดีกว่า

“มัน…มันกำลังดูแคลนข้า?” ซือชงชี้ไปที่เสี่ยวเสวี่ยที่กระโดดกลับเข้าเขาต้าซื่อไปแล้ว ท่าทางตกใจไม่น้อย เขาเชื่อว่าตนเองมองออกว่าแววตามันดูแคลนเขา สวรรค์ เขาถูกหมาป่าตัวเมียดูแคลน นี่หากแพร่ออกไป ใช่ว่าจะถูกศิษย์ยี่สิบห้าคนหัวเราะเยาะตายหรือ

“มันเหมือนกำลังบอกอะไรพวกเรา หรือว่าเกี่ยวกับซือหลิง?” ซือเล่าให้ซือทั่วกินยาถอนพิษลงไป ซือทั่วเริ่มสะลึมสะลือ เขาหรี่ตาคิดครู่หนึ่ง จากนั้นส่งซือทั่วให้แล้วซือชง “พากลับไปเมืองฝานฮัวหาอาซ้อ ข้าไปหาซือหลิง” กล่าวจบก็กระโดดออกไปทันที ก่อนจะไล่ตามไปทิศทางที่เสี่ยวเสวี่ยหายลับไป

ซือชงแบกซือทั่วที่เพิ่งกินยาถอนพิษลงไปแล้วก็เอาแต่สะลึมสะลืออย่างเสียไม่ได้ แอบถอนหายใจ กระโดดกลับเมืองฝานฮัว

ซือเล่าเจ้าเล่ห์! ถึงกับให้ข้าเผชิญหน้ากับอาซ้อคนเดียว โบร๋ว โบร๋ว โบร๋ว…เขาก็อยากหนีเหมือนกันนะกลัวน้ำตาสตรีที่สุด ควรอธิบายสภาพสลบไสลของซือทั่วกับนางอย่างไรดี ซือหลิงที่หายตัวไปอีก? เฮ้อ กรรมตามสนอง ต้องโทษเจ้าเฟิงชิงหยา ตายพันหมื่นครั้งก็ไม่สาสม!